Απορίες Μ3 Ε46

[Nikos!]

Αν και λίγο off-topic (δε ξέρω που να το έβαζα), οδήγησα την Μ3 Ε46 ενός φίλου, χθες το βράδυ και είπα να το μοιραστώ μαζί σας.

Από πού να ξεκινήσω, πραγματικά δε ξέρω.

Έχω τόσα πολλά να γράψω, αλλά πρέπει να βάλω σε μια σειρά σκέψεις και συναισθήματα της χθεσινής υπέροχης, βραδινής βόλτας.

Πάμε να ξεκινήσουμε από τα βασικά. Ευχαριστώ τον οδηγό που μου εμπιστεύθηκε το αυτοκίνητό του σε τέτοια διαδρομή, νύχτα.

Η αλήθεια είναι ότι ήμουν λίγο αγχωμένος στην αρχή όταν έκατσα στο αριστερό bucket και ρύθμισα κάθισμα, τιμόνι και καθρέπτες.

Δεν είναι εύκολο πράγμα να οδηγείς τέτοιο αυτοκίνητο που δεν είναι δικό σου. Great power, comes with great responsibility.

Ξεκινώντας χαλαρά λοιπόν στην αρχή, για να πάρεις μια πρώτη γεύση του αυτοκινήτου, (έχοντας κατέβει τη Πεντέλη πριν ΤΑΠΑ με τον φίλο μου στη θέση του οδηγού) σε εκπλήσσει με τον διπλό του χαρακτήρα. Είναι φοβερό πως με το ίδιο αυτοκίνητο μπορείς να πας μια χαλαρή βολτούλα και δευτερόλεπτα μετά να μεταμορφώνεται σε αγωνιστικό δρόμου.

Βάζοντας λοιπόν το αυτόματο mode, SMG 3 στο κιβώτιο το αυτοκίνητο αλλάζει μόνο του εκεί που πρέπει, με αργές και ομαλές αλλαγές.

Με το που βάλεις το sport mode που βελτιώνει ακόμα περισσότερο την απόκριση (αρχικά σε κάνει να αναρωτιέσαι…πως βελτιώνεις κάτι που είναι ήδη τέλειο?), βάλεις το SMG 5 (δε πήγα ποτέ στο 6 γιατί δεν υπήρχε περίπτωση να κλείσω το DSC) το αυτοκίνητο γίνεται όπλο. Ξυραφένια απόκριση στο γκάζι, απίστευτα γρήγορο σασμάν σε ανεβάσματα ΚΑΙ κατεβάσματα με τα paddles στο τιμόνι, τιμόνι point-n-shoot, πλαίσιο «βράχος» χωρίς ίχνος υποστροφής με ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ φιλικό χαρακτήρα. Έρχεσαι, φρενάρεις, κατεβάζεις από τα paddles και ακούς το throttle bleep (άκρως κ@υλωτικό), στοχεύσεις, μένεις λίγο στο γκάζι και προοδευτικά το πατάς από το apex μέχρι την έξοδο, ακούγοντας τον S54 να ξυραφιάζει. Ντάξει…this is motorsport HEAVEN!

Στην αρχή το φοβόμουν, αλλά όσο κατάπινε τα χιλιόμετρα και τις στροφές στη Πεντέλη σου έβγαζε έναν απίστευτα φιλικό χαρακτήρα, ακόμα και στο mode επίθεσης. Τελικά ποτέ δε με φόβισε και ποτέ δε μου έδωσε την αίσθηση ότι θα πάρω σβάρνα πεζοδρόμια ή/και βράχους, αντιθέτως όσο περνούσαν χιλιόμετρα την εμπιστευόμουν ακόμα περισσότερο και μου επικοινωνούσε όλο και περισσότερα πράγματα. Δε ξέρω πώς να το πω, αλλά μου το έβγαζε αυτό το αυτοκίνητο. Δε ξέρω πως κάποιοι λένε ότι είναι επικίνδυνο, πεζοδρομιοκυνηγός κλπ. Απλά ΔΕΝ ισχύουν.

Αν έπρεπε να πω ένα αρνητικό, είναι τα φρένα του που δείχνουν σημάδια κόπωσης, αλλά αυτό είναι γνωστό νομίζω και βελτιώνεται πολύ εύκολα.

Κλείνοντας έχω να ομολογήσω ότι πριν μπω στην Ε46 είχα την εντύπωση ότι θα μπω σε ένα πιο «παλιό» αυτοκίνητο καθότι είναι προηγούμενης γενιάς. Κι αυτό δεν ισχύει. Η Ε46 παραμένει σχεδιαστικά φρέσκια, το στήσιμο της παραμένει εκπληκτικό, το κιβώτιό της είναι ίσως καλύτερο από κάποια καινούρια κιβώτια στην αγορά, ο διπλός χαρακτήρας του αυτοκινήτου σε εκπλήσσει και συγχρόνως σε διευκολύνει (δε μπορείς να πηγαίνεις συνεχώς τάπα), ο εξοπλισμός της παραμένει κορυφαίος και η αίσθησή της παραμένει φρέσκια και ανάλαφρη, κάτι που η Ε90/92 πάσχει. Το σασί της Ε90/92 σου δίνει την αίσθηση ότι είναι τόνους πιο βαρύ.

Αυτή η Μ3 είναι πραγματικό Μ-Car! Πως το λένε εκεί στη Βαυαρία?

Α ναι…crafted on the racetrack, to live on the streets…