Η κατάσταση στα ΑΕΙ και το Πανεπιστημιακό άσυλο

[Kostas_1]

το εκπαιδευτικο συστημα στην Ελλαδα, χαλασε απο τοτε που οι εξετασεις περιοριστηκαν σε συγκεκριμενη υλη σελ. χ εως σελ. ψ με αποτελεσμα να μην κρινεται η κριση και η αντιληψη, αλλα κυριως η στειρα μελετη και η παπαγαλία. Εγω θυμαμαι οταν διναμε εξετασεις, μας ελεγαν απλα πχ φυσικη, και επρεπε να διαβασω 5 διαφορετικα βιβλια και παλι υπηρχαν θεματα που δεν τα ειχα πιασει απο πλευρας υλης.

Πχ σπασικλακι στη ΣΜΑ δεν εμπαινε με τιποτε. Δεν μπορουσε. Τελος.

Ετσι ηταν και τα μαστερ που εκανα στην Αγγλια, ετσι ειναι σημερα ακομη και σε αλλες σοβαρες σχολες του εξωτερικου.

[Nikos]

το εκπαιδευτικο συστημα στην Ελλαδα, χαλασε απο τοτε που οι εξετασεις περιοριστηκαν σε συγκεκριμενη υλη σελ. χ εως σελ. ψ με αποτελεσμα να μην κρινεται η κριση και η αντιληψη, αλλα κυριως η στειρα μελετη και η παπαγαλία. Εγω θυμαμαι οταν διναμε εξετασεις, μας ελεγαν απλα πχ φυσικη, και επρεπε να διαβασω 5 διαφορετικα βιβλια και παλι υπηρχαν θεματα που δεν τα ειχα πιασει απο πλευρας υλης.

Πχ σπασικλακι στη ΣΜΑ δεν εμπαινε με τιποτε. Δεν μπορουσε. Τελος.

Ετσι ηταν και τα μαστερ που εκανα στην Αγγλια, ετσι ειναι σημερα ακομη και σε αλλες σοβαρες σχολες του εξωτερικου.

Κώστα αυτό που δεν καταλαβαίνουν πολλοί Έλληνες σπουδαστές είναι ότι το πανεπιστήμιο δε σου μεταδίδει απλά παπαγαλιστικες γνώσεις, έτσι όπως είναι φτιαγμένο το σύστημα ώστε να εξυπηρετεί τους κοπριτες καθηγητές. Αλλά σου διδάσκει εμμεσα η άμεσα πειθαρχία, σεβασμό σε θεσμούς και πρόσωπα, σοβαρότητα, τροπο σκέψης για έρευνα και αποτελεσματικότητα, αλληλεγγύη, ανταγωνιστικότητα οχι όμως σε βαθμό ζηλοφθονιας, σωστή και παραγωγική εκμεταλευση του χρόνου αλλά κυρίως ΣΥΝΕΠΕΙΑ σε χρονικά διαστήματα και περιθώρια......δεν είναι τυχαίο ότι είμαστε οι ποιοι ασυνεπεις χαβαλεδες της Ευρώπης είτε πρόκειται για προσέλευση σε ένα απλά κάλεσμα είτε πρόκειται για ένα ραντεβού η για την τήρηση μιας προθεσμιασ. Τυχαίο ; Δε νομίζω.

[S8N]

Είχα την τύχη και την ατυχία συνάμα να σπουδάσω στο τμήμα Πολιτικών Μηχανικών του ΕΜΠ. Πέρασα με πάρα πολύ καλή σειρά το 1994 και αποφοίτησα το 1999, στα 5 έτη ακριβώς, με βαθμό 7.8. Δεν ήμουν άριστος, ήμουν όμως αρκετά καλός.

Το Μετσόβιο μου άφησε γλυκόπικρη γεύση. Το εκπαιδευτικό προσωπικό ήταν πολύ καλό, κάποιοι εξ' αυτών κορυφαίοι (Τάσσιος), το δε επίπεδο των φοιτητών σε γενικές γραμμές καλό. Κάποιοι ήθελαν να σπουδάσουν, άλλοι πάλι θεωρούσαν τόσο μεγάλη επιτυχία την εισαγωγή τους σε ΑΕΙ που είπαν να κωλοβαρέσουν πρώτα 2-3 χρόνια. Το πεδίο των γνώσεων ήταν αρκετά ευρύ αλλά περιοριζόταν στη θεωρία, αφήνοντας τεράστιο και δυσαναπλήρωτο κενό σε εργαστήρια και δοκιμές υπαίθρου.

Εκείνο που με αηδίασε όμως ήταν το φοιτητικό κίνημα. ΔΑΠίτες και ΠΑΣΠίτες των οποίων δεν είχαμε δει τα πρόσωπα να περνούν τις εξετάσεις με βαθμό όταν κάποιοι φτύναμε αίμα να πιάσουμε τη βάση (π.χ. Πεπερασμένα Στοιχεία). Αριστεροί και αναρχικοί που με ασπίδα το άσυλο έκαναν το ίδρυμα τσιφλίκι τους. Καταλήψεις, χαμένες διδακτικές ώρες, διπλές εξεταστικές και άγχος για το αν θα καταφέρεις να τελειώσεις στην ώρα σου ώστε να φύγεις στο εξωτερικό για μεταπτυχιακά. Καθηγητές που έκοβαν δελτία παροχής υπηρεσιών σε εταιρείες και τσέπωναν χορηγίες για να βάζουν μεταπτυχιακούς και υποψήφιους διδάκτορες να κάνουν αγγαρείες και εξωτερικές δουλειές τους (των γραφείων τους εννοώ). Μια αίσθηση πως σπούδαζες σε κάποια διεφθαρμένη Αφρικανική χώρα. Άσυλο ιδεών δεν γνώρισα καθόλου αυτά τα 5 χρόνια. Το μόνο άσυλο που γνώρισα ήταν ανιάτων.

Το 1999 έφυγα για το Imperial College με το καλάμι ελαφρώς καβαλημένο θεωρώντας πως για έναν απόφοιτο του Μετσοβίου με 7.8 το MSc in Soil Mechanics & Engineering Seismology θα είναι περίπατος.

Αμ δε. Στις 2 πρώτες εβδομάδες ό,τι είχα μάθει στο Μετσόβιο είχε καλυφθεί και μπήκαμε στο χοντρό αγγούρι. Το διάβασμα που έριξα κατά τη διάρκεια του 12μηνου MSc ήταν περισσότερο από εκείνο που είχα ρίξει για τις Πανελλαδικές. Το πρωί έπρεπε βρέξει-χιονίσει να είσαι στις 9 στην αίθουσα ειδάλλως έπαιρνες απουσία. Τα εργαστήρια (3 φορές την εβδομάδα) τα έκανες με ομάδα και δε σε έπαιρνε να λουφάρεις, οι δε εγκαταστάσεις ήταν απλούστατα στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας για τα ελληνικά δεδομένα. Στο τμήμα παρακολουθούσαν 24 άτομα και όχι 150 επιτυχόντες + 100 από μετεγγραφές + 50 Κύπριοι + 50 ξένοι + 200 μετεξεταστέοι παππούδες. Επέστρεφες σπίτι σου στις 6 και ξεσκιζόσουν στο διάβασμα έως τις 10 για να μη χάσεις τον ρυθμό των υπολοίπων. Το αποτέλεσμα ήταν να αποφοιτήσω με 6.9 και να λέω και μπράβο στον εαυτό μου.

Σ' αυτούς τους 12 μήνες επέστρεψα στην Ελλάδα μόνο για Χριστούγεννα και Πάσχα από 10 μέρες κάθε φορά. Και στα δυο αυτά διαστήματα διάβαζα γιατί με περίμεναν εξετάσεις στον γυρισμό. Όταν λέω διάβαζα εννοώ πως σηκωνόμουν το πρωί και έκανα διάλλειμμα μόνο για φαγητό μέχρι τις 10 το βράδυ. Άντε να βγήκα με την κοπέλα μου -νυν σύζυγος- 2 φορές.

Σίγουρα δεν είναι όλα τα Πανεπιστήμια στην Αγγλία έτσι. Τα καλά όμως είναι έτσι και χειρότερα.

Για να μην τα πολυλογώ, επέστρεψα μόνιμα τον Σεπτέμβρη του 2000 στην Ελλάδα και μου έγινε πρόταση για διδακτορικό στο ΕΜΠ. Δέχτηκα και ξεκίνησα με χαρα (που μυαλό τότε). Σύντομα διαπίστωσα πως τα λόγια ενός καθηγητή που είχα στο Σκυρόδεμα ήταν πέρα για πέρα αληθινά: "Ο διδακτορικός φοιτητής στην Ελλάδα είναι σαν το UFO που περιφέρεται στους διαδρόμους. Φύγε πάλι έξω". Μετά από 2 χρόνια λοιπόν χαμηλών πτήσεων στους διαδρόμους του ΕΜΠ, τα παράτησα και μπήκα στη δουλειά δυναμικά. Ακόμη δε με έχουν διαγράψει, έχω όμως να πατήσω 9 χρόνια. Σιχάθηκα τα πάντα, τους καθηγητές, τους φοιτητές, την ασυδοσία, το όλο κατεστημένο, την επίδειξη δύναμης, την εκμετάλλευση, τα πάντα. Σ' αυτό συνέβαλε και η απόρριψη 2 φορές της αίτησης της συζύγου μου για μεταπτυχιακό, απόρριψη η οποία είχε να κάνει με τις σχέσεις κάποιων καθηγητών με ιδιωτικές εταιρείες 'Μεγάλων Έργων' στις οποίες όφειλαν (προ ολυμπιακών αγώνων) υποχρέωση στους κατασκευαστές (κοινώς προτιμούσαν τους μηχανικούς τους για την ίδια θέση απ' ότι τους ίδιους τους τους φοιτητές).

Είναι πολύ εύκολο να μιλάμε για το Ελληνικό Πανεπιστήμιο αν δεν έχουμε δει το καλύτερο. Δε θα αναφερθώ καν στο γεγονός ότι στο Imperial μπαινόβγαινες με κάρτα, είχες διαβάθμιση ως προς το clearance και το που θα είχες πρόσβαση, σου έκαναν έλεγχο όποτε ήθελαν, το δε αυτοκίνητό σου -αν είχες- το έβαζες στον πισινό σου και όχι μέσα στο Campus ή έξω από τη σχολή ή το αμφιθέατρο.

Όσο για το διδακτικό προσωπικό, θα το θέσω απλά: Στο Μετσόβιο διάβαζες για τις μεθόδους και τις θεωρείες κάποιων όπως ο Burland, o Skempton, ο Sarma, κλπ. Στο Imperial οι άνθρωποι αυτοί σου έκαναν μάθημα κάθε μέρα επί ένα εξάμηνο. Όχι οι βοηθοί τους, ούτε οι λακέδες τους. Οι ίδιοι.

Αν όλα αυτά φαίνονται σε κάποιους ακραία, θα σας μιλήσω για μια άλλη περίπτωση πιο 'αδύναμου' μαθητή. Ο αδερφός μου πέρασε στην σχολή Πολ/κών Μηχ/κών του Βόλου ένα χρόνο μετά από τη δική μου εισαγωγή στο ΕΜΠ. Ο πατέρας μου, χωρίς δεύτερη κουβέντα, τον έστειλε στο Imperial. Εκεί σπούδασε Πολ/κος Μηχ/κός και έκανε 2 MSc. Από το 2001 εργαζόμαστε μαζί και δεν τον έχω πιάσει να υστερεί πουθενά. ΠΟΥΘΕΝΑ. Αντιθέτως, έχει αποκτήσει την ικανότητα να αναζητά και να βρίσκει στη βιβλιογραφία αυτό που θέλει. Ετούτο δε μας το έμαθε ποτέ το ελληνικό πανεπιστήμιο απλούστατα γιατί είχαμε προκαθορισμένη ύλη και σημειώσεις από φοιτητές και φροντιστήρια. Οι λυμένες ασκήσεις έδιναν και έπαιρναν, το ίδιο και τα θέματα από παλαιότερα έτη.

Ρίξτε μια ματιά στις κατατάξεις των Πανεπιστημίων παγκοσμίως (όχι μόνο ως προς την έρευνα) και θα δείτε αυτό ακριβώς το πράγμα που περιγράφω. Το ελληνικό πανεπιστήμιο είναι καλό, απέχει όμως παρασάγγας από τα κορυφαία.