Η κατάσταση στα ΑΕΙ και το Πανεπιστημιακό άσυλο

[panos90]

Το imperial ειναι απο τα καλυτερα παγκοσμιως.. σαν να λεμε MIT..

Αυτο που δεν λεει κανεις ειναι οτι το imperial ποτε δεν θα επαιρνε καποιον που απετυχε στο ελληνικο συστημα.. Δηλαδη ειχε χαμηλο Μ.Ο στο απολυτηριο του..

Στο παραδειγμα του Αρη, ο αδερφος του ειχε επιτυχει σε Ελληνικο ΑΕΙ.. (δηλαδη ενας Μ.Ο απο 18 και πανω).. οποτε αυτο λεει κατι..

Επισης ακομα περισσοτερα λεει οτι με πτυχιο ΑΕΙ και βαθμο λιαν_καλως μπορεις να κοιτας στα top του κοσμου αν θες να κανεις master.. (αυτο λεγεται αναγνωριση επιπεδου σπουδων)

Η δευτερη ευκαιρια που λετε θα δωθει απο πολυ κατωτερα πανεπιστημια της Αγγλιας , τα οποια βρισκονται σε πολυ χαμηλοτερο επιπεδο απο τα ελληνικα ΑΕΙ (αντικειμενικη αξιολογηση - δειτε rankings..)..

Σε αυτο το σημειο υπαρχει αντιπαραθεση με τους Ελληνες πολυτεχνιτες..

Οτι δηλαδη μαθητες πανε εξω με βαθμο απολυτηριου 14 (τυχαιο παραδειγμα) , τους παιρνουν στο πανεπιστημιο university of βαλεοτιονομαθες και γυρνανε Ελλαδα ζητωντας τα ιδια δικαιωματα με αυτους που πραγματικα κουραστηκαν και εμαθαν 5 πραγματα....

[PANOS-E60]

Πρόσεξα πως θέμα μας διευρύνθηκε, πέραν του πανεπιστημιακού ασύλου, άρα να πω και την εμπειρία μου από την ακαδημαική εκπαίδευση, ον τόπικ πλέον.

Στα χρόνια του γυμνασίου και του λυκείου υπήρξα εξαιρετικά ανώριμος, τουλάχιστον σαν μαθητής. Πήγαινα σε γνωστό καλό ιδιωτικό της Αθήνας αλλά αυτό δεν με βοήθησε και πολύ να σοβαρευτώ και να ανησυχήσω πολύ γιά το μέλλον μου. Το διάβασμα μου ήταν περισσότερο Auto express, 4Τ, ποπ και ροκ και πρότυπά μου ο Καββαθάς και ο Γάννης Πετρίδης. Αποτέλεσμα φυσικά η παταγώδης αποτυχία στις Πανελλήνιες. Ενα κάποιο συγκεκριμένο ενδιαφέρον πάντως γιά τα πολιτικά, ελληνικά και διεθνή, συν τα οικονομικά που σχετίζονται πάντα με αυτά, το είχα. Η λύση λοιπόν βρέθηκε και άκουγε στο όνομα Deree. Ξεκινάω λοπόν το ΄81 με γενική κατεύθυνση τα οικονομικά και σύντομα με κερδίζουν τα macroeconomics. Το σημαντικό εδώ όμως γιά το θέμα μας είναι πως το αμερικάνικο εκπαιδευτικό σύστημα κατάφερε να κάνει εμένα και χλιάδες άλλους πιστεύω, να βρει το δρόμο του. Πέραν των εξαιρετικα φιλικών καθηγητών, το open door policy που είχαν στα γραφεία τους, τα αναρίθμητα mid-term exams που έβαζαν, ξύπναγαν το άγχος και στους πιό χαλαρούς. Από mid-term σε case-study και από case-study σε mid-term. Αν έπιανες αυτό το ρυθμό, σε λίγους μήνες είχες απογειωθεί χωρίς να το καταλάβεις. Μιλάμε γιά ένα αμοιγώς αμερικάνικο περιβάλλον, πολλές δημόσιες παρουσιάσεις εργασιών, σε αίθουσες του κολεγίου συχνή, πολύ συχνή επιβράβευση της προσπάθειάς σου, ελεγχόμενο ρίσκο όταν το μάθημα που είχες γραφτεί αποδεικνυόταν πάνω από τις δυνάμεις σου, διότι υπήρξε η διαδικασία του withdraw, χωρίς να μουτζουρώσεις το καλό σου cumulative index με έναν ενδεχόμενο κακό βαθμό.

Ισως ειναι βαρετή η τόση ανάλυση παραπάνω, αλλά είναι μιά περιγραφή του αμερικάνικου εκπαιδευτικού συστήματος που κατά τη γνώμη μου είναι ένα κορυφαίο σύστημα κινήτρων πάνω απ όλα.
Και πάμε στην ουσία. Επίπεδο γνώσεων ? Τελειώνοντας το καλοκαίρι του '85 είχα ήδη ξεκάθαρο προσανατολισμό, public finance και development θα ήταν σίγουρα η συνεχεια. Τα οικονομικά της οικογένειας υπαγόρευσαν Αγγλία και 14 μήνες αργότερα, μετά από μιά αγχωτική ομολογώ χρονιά στη κατεψυγμένη κεντρική Αγγλία, γύρισα με το όνειρο (Msc econ.) στα χέρια, από το Leicester Un. Tο μόνο που με στρίμωξε άσχημα τον πρώτο μήνα στην Αγγλία ήταν η σκωτσέζικη και ουαλική προφορά κάποιων καθηγητών. Σε καμμία περίπτωση όμως τα εφόδια γνώσεων του Deree δεν ήταν λίγα. Γιά 1% (69%) έχασα τελικά το distinction το οποίο δόθηκε μόνο σε έναν από τους 22 του τμήματος.

Ουδέποτε ασχολήθηκα με το να κάνω ισοτιμία το πτυχίο μου στο ΔΙΚΑΤΣΑ. Βρήκα καλή δουλειά στον ιδιωτικό τομέα και ποτέ κανείς δεν μου ζήτησε ισοτιμία (έχω αλλάξει 3 έργοδότες στον ίδιο κλάδο). Δεν έχω νιώσει να υστερώ απέναντι σε κανένα συνάδελφο από ελληνικό πανεπιστημιο, τουλάχιστον αυτό.

Μιά κουβέντα και γιά το άσυλο των ελληνικών πανεπιστημίων. Οποιο θεμιτό στόχο και σκοπό αν εξυπηρέτησε επί 10ετίες η ύπαρξή του, νομίζω ξεπεράστηκε από τις περιστάσεις προ πολλού και έπρεπε να έχει ήδη καταργηθεί. Νόμοι, θεσμοί ακόμα και Συντάγματα που δεν ανταποκρίνονται στις σύγχρονες απαιτήσεις των κοινωνιών, απλά καταργούνται. Στις πολιτισμένες χώρες.

[Nikos]

Δεν αμφισβητεί κανείς τις θυσίες που κάνατε για να εισαχθειτε στα Ελληνικά πανεπιστήμια, ούτε τη θέληση σας για πρόοδο . Το Εθνικό συστημα ανώτατης εκπαίδευσης κρίνουμε το οποίο είναι για γέλια, με γελοιους καθηγητές (με ελάχιστες εξαιρέσεις), γελοίες υποδομές και με ένα κόστος τεράστιο, σίγουρα υψηλότερο από πολλά τοπ ιδρύματα του εξωτερικού. Και έχουμε κάθε δικαίωμα να το κρίνουμε γιατί έχουμε το διπλάσιο της ηλικίας από πολλούς φοιτητές εδώ μέσα όπως και την απαιτούμενη εμπειρία και μέρος των φόρων που πληρώνουμε εδώ και 20 χρόνια πανε σε αυτό το άχρηστο ΣΥΣΤΗΜΑ.

[S8N]

Το imperial ειναι απο τα καλυτερα παγκοσμιως.. σαν να λεμε MIT..

Αυτο που δεν λεει κανεις ειναι οτι το imperial ποτε δεν θα επαιρνε καποιον που απετυχε στο ελληνικο συστημα.. Δηλαδη ειχε χαμηλο Μ.Ο στο απολυτηριο του..

Στο παραδειγμα του Αρη, ο αδερφος του ειχε επιτυχει σε Ελληνικο ΑΕΙ.. (δηλαδη ενας Μ.Ο απο 18 και πανω).. οποτε αυτο λεει κατι..

Επισης ακομα περισσοτερα λεει οτι με πτυχιο ΑΕΙ και βαθμο λιαν_καλως μπορεις να κοιτας στα top του κοσμου αν θες να κανεις master.. (αυτο λεγεται αναγνωριση επιπεδου σπουδων)

Η δευτερη ευκαιρια που λετε θα δωθει απο πολυ κατωτερα πανεπιστημια της Αγγλιας , τα οποια βρισκονται σε πολυ χαμηλοτερο επιπεδο απο τα ελληνικα ΑΕΙ (αντικειμενικη αξιολογηση - δειτε rankings..)..

Σε αυτο το σημειο υπαρχει αντιπαραθεση με τους Ελληνες πολυτεχνιτες..

Οτι δηλαδη μαθητες πανε εξω με βαθμο απολυτηριου 14 (τυχαιο παραδειγμα) , τους παιρνουν στο πανεπιστημιο university of βαλεοτιονομαθες και γυρνανε Ελλαδα ζητωντας τα ιδια δικαιωματα με αυτους που πραγματικα κουραστηκαν και εμαθαν 5 πραγματα....

Το Imperial Πάνο μου ζήτησε βαθμό πτυχίου 7.2 από το ΕΜΠ. Την ίδια στιγμή γίνονταν δεκτοί Έλληνες που απέκτησαν bachelor σε επαρχιακά πανεπιστήμια της Αγγλίας με βαθμό πολύ κοντά στη βάση. Είναι λίγο σχετικά τα πράγματα...

Το ξαναλέω: Τα ελληνικά πανεπιστήμια είναι καλά. Θα ήταν από τα καλύτερα στον κόσμο αν δεν υπήρχε η πολιτικοποίηση και η διαφθορά. Τα πανεπιστήμια πρέπει να βγάζουν επιστήμονες και όχι συνδικαλιστές, Παπαρήγες Δαμανάκηδες κλπ. Και το κάνουν, αλλά όχι στον βαθμό που πρέπει. Τα καλύτερα μυαλά φεύγουν έξω για να ανοίξουν πανιά και να διευρύνουν τους ορίζοντές τους ενώ οι υπόλοιποι σπουδάζουν δέκα χρόνια κι εν συνεχεία αποκτούν μάστερ και διδακτορικό για να πάρουν μόρια στον ΑΣΕΠ.