Ρε Ηλια, εχεις κατσει να σκεφτεις τι ειναι αυτο που σε κραταει ακομα στην Ελλαδα? Περα απο τη συνηθεια, τη γλωσσα, την οικογενεια, και μερικους φιλους? (οχι απαραιτητα με αυτη τη σειρα)Αρχικό μήνυμα απο ghost-rider
Το σκεφτομουν παλι σημερα και με επιασε μελαγχολια. Βγαινεις εξω απο το σπιτι σου και το σπιτι μου, που κακα τα ψεματα υποτιθεται οτι ειναι μια απο τις καλες περιοχες της πολης και εισαι τυχερος αν δεν πεσεις πανω σε δοσοληψιες με ναρκωτικα.
Παντως σιγουρα ασφαλτο εξω απο την πορτα μου δεν εχουμε, πεζοδρομιο δεν εχουμε, α, ουτε και αποχετευση. Και αυτο 4 τετραγωνα απο το σπιτι του πρωην δημαρχου. Τεσσερα...
Εχει τυχει να βρεθω δυο φορες στη Γερμανια (σε αρκετες πολεις), στην Πολωνια και στην Ιταλια. Και ειδικα στην Ιταλια ειδα τις διαφορες βορρα νοτου. Και εμεινα.
Στη βορεια Ιταλια και την Γερμανια, οχι απλα σε σεβονται, δεν μπορεις να συλλαβεις τη χαωτικη διαφορα με την Ελλαδα. Θες καθαριοτητα, θες οργανωση, θες σεβασμο στον συνανθρωπο, τον ανθρωπο με ειδικες αναγκες, την κοινωνια και την κοινωτητα.
Μπορει να μην ειναι γεματη η πολη απο καφετεριες στο Μοναχο, αλλα τουλαχιστον αισθανεσαι πως περπατας σε μια πολη που σεβεται οσους ζουν η περνανε απο κει.
Και αν πας σε καποιο πανεπιστημιο εκει, εκει να δεις τι σημαινει πολιτισμος. Ξεναγηθηκα στο πολυτεχνει της Pavia, απο αποφοιτους του δικου μας τμηματος, και σε κατ'ιδιαν συζητηση μαζι τους, μας ειπαν πως κανεις δεν σκεφτεται να γυρισει πια στην Ελλαδα. Οχι για τα λεφτα, αλλα για το πως αντιμετωπιζονται εκει, που ειναι ξενοι, με διαφορετικο θρησκευμα, διαφορετικη γλωσσα και συνηθειες.
Ειναι πολλα που σκεφτομαι και θα ηθελα να γραψω, αλλα καθότι παραδοσιακος Ελληνας, η μανα μολις εφτιαξε σπανακοπιτα και θα παω να την τιμησω. Θα συνεχισω τις σκεψεις μου αργοτερα.
Αλλα οσο ξυπναει ο ευρωπαιος μεσα μου, δεν μπορω παρα να οργιζομαι με οτι και αν βλεπω γυρω μου. Με αυτον που πεταει τα σκουπιδια του στο πεζοδρομιο. Με τον μ@λ@κ@ που με προσπερασε στην Κορινθου λιγο νωριτερα και μου ρημαξε τον καθρεφτη και ουτε που σταματησε (εχω την πινακιδα σου καλε μου συμπολιτη). Με αυτον που πεταει τα σκουπιδια διπλα, και οχι μεσα στον καδο επειδη το καπακι του φαινεται βαρυ, αλλα και με αυτον που δεν τα μαζευει (και δεν φοραει και τον καταλληλο εξοπλισμο για να προστατευσει τη δικη ΤΟΥ υγεια) γιατι βαριεται. Με αυτον που δεν σταματαει στο στοπ και στο κοκκινο, αλλα και με τον δημοσιο υπαλληλο που δεν ξερει τη δουλεια του και δεν θελει να τη μαθει. Επισης, αρπαζομαι απιστευτα οταν μαθαινω οτι στο χωριο μου, που δεν κατοικουν πανω απο 3000 ανθρωποι, που εχει ομως ενα αρχαιο θεατρο, εφαγαν τα λεφτα για τις επισκευες του θεατρου και του γυρω χωρου, και αφησαν και χρεος 900,000¤. Και ξερεις και τι αλλο? Οργιζομαι με τον αυτον που εφτυσε την τσιχλα του στο ασανσερ της πολυκατοικιας μου, και με τον παππου που εκλεισε τη μιση γκαραζοπορτα και εκανα ενα τεταρτο για να μπω στο γκαραζ. Αλλα πανω απ'ολα οργιζομαι με τον εαυτο μου, ειτε γιατι με πιανω να κανω τον ρομαντικο σε μια κοινωνια με περισσοτερα ελαττωματα παρα προτερηματα, ειτε γιατι με πιανω να κανω αυτα που κοροϊδευω.
Περισσοτερα μετα την σπακανοπιτα...
Απάντηση με παράθεση