Polo 1.4 Dsg7 - εντυπώσεις.

[Stamatis]

Ξεκίνησα αυτό το Σ/Κ να κατέβω στη μάνα μου στη Μονεμβασιά.

Εβγαλα το 46 μετά απο μακρά περίοδο ακινησίας, βάλαμε τις βαλίτσες στο πορτ μπαγκαζ, το σκύλο στο πίσω κάθισμα και ξεκινήσαμε για Αττική Οδό.
Απο τα πρώτα μέτρα το αμάξι δεν μου τα έλεγε καλά.
Πήρε μπροστά με δυσκολία, έκανε μια αρυθμία, αλλά μετά απ κάποια μέτρα έστρωσε.
Ο κλιματισμός όμως έκανε τα δικά του.
Απο τη δική μου ζώνη έβγαζε ένα ψιλοκρύο αεράκι, απο τη ζώνη της γυναίκας μου ζεστό εντελώς.
Κοιτάω τις θερμοκρασίες στο 16 και τα δύο.
Καλά, λέω, εντάξει, μείναμε απο φρεον.
(Ξέρω ότι το ίδιο κάνει όταν έχουν κολήσει οι βαλβίδες, φακίρης κτλ αλλά δεν είναι τέτοιο πράγμα αυτή τη φορά γιατί τα άλλαξα πριν απο 2 χρόνια όλα).

Αναστροφή λοιπόν στην 12 και πίσω για το σπίτι.
Φόρτωμα το Polo και αναχώρηση για δεύτερη φορά, αλλά με ανάποδο setup αυτή τη φορά.
Τα μπαγκάζια στο πίσω κάθισμα και ο σκύλος στο πορτμπαγκαζ για να έχει χώρο να κινείται ελεύθερα αφού είχα βγάλει την εταζέρα.

Ξεκινάμε λοιπόν, γεμίζω ρεζερβουάρ και φύγαμε.

Μέχρι την Τρίπολη πήγαινα με πρόγραμμα Comfort στο σαζμαν και το αμάξι έπιανε τα 120-130 με ευκολία, απλά στις ενδιάμεσες ρεπριζ όταν κατέβαινα κάτω απο τα 80 δεν έκανε κικ ντάουν αμέσως και μου έπρηξε λίγο τα συκώτια.
Πριν το Αρτεμήσιο στις ανηφόρες, έβαλα το sport και εκεί άλλαζε και τις 7 επάνω στις ροπές.
Δεν έβαλε φωτιά στο δρόμο, αλλά πήγαινε αξιοπρεπώς για τα 85 άλογα που θεωρητικά έχει.

Φτάνουμε λοιπόν στη μεγάλη ανηφόρα πριν το υψηλότερο σημείο.
Εκεί με την BMW το πάω με 5ή και περίπου 150-160 χωρίς δισταγμό.

Αρχίζει το πολάκι λοιπόν, τακ, 6η, τακ 5ή, τακ 4η και 5.500 στροφές με 120 χιλιόμετρα.
Και μετά αρχίζει ένα γαϊτανάκι 5η-4η μέχρι που το γύρισα σειριακό και κράτησε την 4η ως το τέλος της ανηφόρας.
Βγήκαμε απο το τούνελ και άρχισε η κάθοδος.
Πάτησα το γκάζι γύρισα σε sport (Ο θεός να το κάνει) και εκεί με περίπου 160-170 αρχίζει φφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφ φφ η πόρτα μου.
Ρε διάολε, λέω, να δεις που δεν έχει κλείσει καλά.
Τραβάω μία προς τα μεσα την πόρτα, τίποτα, κόβω, σταματάει ο θόρυβος.
Ξαναπατάω φφφφφφφφφφφφφφφφφ...
Μου είχε σπάσει τα νεύρα.
Επρεπε να το λύσω εκείνη τη στιγμή.
Βρίσκω ένα parking, μπαίνω μέσα, ανοίγω την πόρτα, την ξανακλείνω, ξεκινάμε 160 φφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφ, ε εντάξει λέω θα το δω όταν φτάσω.

Φτάνουμε έξω απο τη Σπάρτη, ωπ ένα συνεργείο ανοιχτό.
Σταματάω, γειά σου μάστορα - καλώς το παληκάρι, λίγο να ρεγουλάρουμε την πόρτα - κοιτάει ο μάστορας, σφίγγει το μεντεσέ όλα κομπλέ, τι χρωστάω, τίποτα, ευχαριστώ και αντίο, βγαίνουμε απο τη Σπάρτη...

Με είχε πιάσει ο διάολος, να δώ αν έφτιαξε η πόρτα.
Ευθεία που-θε-να.
Πιάνουμε κουβέντα το ξεχνάω, πλησιάζουμε τους Μολάους, νταν, να η ευθεία που έψαχνα.
Το πλακώνω 160-170 τίποτα ή πόρτα, εντάξει λέω μη το γμαμε κιόλας, πέφτω στα 110 (που και πάλι πολύ είναι για εκεί) όλα εντάξει.

Φτάνουμε σπίτι κάποια στιγμή, κατεβάζω πράματα, σκύλο, πάω να παρκάρω, κοιτάω τη θερμοκρασία περιβάλλοντος 32 βαθμοί, πέφτει το μάτι μου λίγο παρακάτω στο δείκτη βενζίνης, έλειπε ένα τέταρτο μόνο.
Λέω μπά....
Γυρίζω να δω κατανάλωση, 6 λίτρα.
Ξανακοιτάω μην έχω κάνει λάθος, 6 λίτρα.
Εντυπωσιάστηκα.

Περνάμε ωραία το Σ/Κ, τρώμε τις γαρίδες μας, τις μακαρονάδες μας, τις μπριζόλες μας, φτιάχνει η μάνα μου τα σχετικά τηγανόψωμα για πρωινό, παίρνουμε 7 κιλά σε δυό μέρες, ούτε καν βγήκαμε απο το σπίτι λόγω ζέστης, έρχεται η ώρα της επιστροφής.

Βγαίνει ο πατέρας μου να κουνήσει το δικό του απο το γκαραζ, πιάνουμε κουβέντα για το polo, έτσι και έτσι του λέω, 6 λίτρα τα 100 χιλιόμετρα.
Ασε ρε, μου λέει.
Του δείχνω, καλά ντάξει, κάτι δεν μέτρησες καλά, ίσως επειδή σταμάτησες στη Σπάρτη να μηδένισε κτλ κτλ.
Ντάξει καλά θα μηδενίζω τώρα και θα δούμε στην επιστροφή - που είναι και συνέχής ανηφόρα μέχρι την Αθήνα-.
Ξεκινάμε το ταξίδι, στο sport το κιβώτιο...
Οπότε: Για 359 χιλιόμετρα, με μέση ωραία 86 χιλιόμετρα, το polaki το έφερε ΞΑΝΑ στα 6 λίτρα στα 100 χιλιόμετρα, με δυό ανθρώπους, ένα σκύλο και δυό μικρές βαλίτσες.

Θετικά - Κατανάλωση, κύλιση, υπέρχο multimedia στον εξοπλισμό, καλά καθίσματα στο ταξίδι, εντυπωσιακή η λειτουργία των adaptive lights όπως επίσης και ο φωτισμός στο εσωτερικό.
Aρνητικά - απαράδεκτο για αυτοκίνητο με λιγότερα απο 4.000 χιλιόμετρα να χρειάζεται ρεγουλάρισμα η πόρτα (μάλλον δεν είχε γίνει ποτέ). Κλιματισμός που για να τον ρυθμίσεις θέλει διατριβή στο Χάρβαρντ. Εγώ μέχρι τώρα ξέρω ότι βάζεις τη θερμοκρασία, διαλέγεις αν θέλεις ανακύκλωση ή όχι, πατάς το αυτόματο και τελείωσες.
Τούτο έχει 100 κουμπιά και δυό στρόφιγγες και δε μου αρέσει καθόλου.

Πάμε τώρα στην οδική συμπεριφορά.
Παρόλο που το μοντέλο είναι το Highline που υποτίθεται ότι έχει sport ανάρτηση - και Ημι-bucket καθίσματα, η οδική συμπεριφορά είναι για γέλια.
Στις ευθείες τα πάει καλά, στους πλευρικούς επίσης, αλλά όταν πετύχεις -γιαμπ- ή όταν ο δρόμος κάνει καμπύλη με βαθούλωμα και περάσεις με -αρκετά- δεν νοιώθεις καθόλου μα καθόλου ευχάριστα.
Λες και όταν αποφορτιστούν οι αναρτήσεις θα απογειωθείς με άγνωστη κατεύθυνση.
Στις ανοιχτές στροφές οι κλίσεις είναι λογικές - αλλά σε καμμία περίπτωση sport- ενώ στις κλειστές με χιλιόμετρα δεν συζητάμε.... κάναμε γκελ απο τη μια άκρη στην άλλη.
Μεγάλο μείον επίσης στο DSG: δεν κατεβάζει αμέσως μόλις αφήνεις το γκάζι.
Αρα για πραγματικά γρήγορη οδήγηση, μόνο σειριακό.
Στο comfort δε, πρέπει να πατήσεις φρένο για να κατεβάσει, με αποτέλεσμα να βρίσκεσαι στη γελοία θέση να είσαι μέσα στη στροφή με 7η και να σου κάνει cick down σε 2η.
Στο sport τα πράγματα είναι πιό καλά, κατεβάζει μιά η δύο κάτω, αλλά παλι σε κρεμάει στις στροφές καθώς δεν την κρατάει όσο πατάς το γκάζι τέρμα.
Κανονικά στο τέρμα γκάζι έπρεπε να τελειώνει την ταχύτητα και μετά να πηγαίνει στην επόμενη.
Ετσι μπαίνεις με μούτρα στην στροφή, ρίχνεις σε 3η πατάς για να βγεις και συνεχίζει τα μούτρα γιατί βρήκε στροφές και ανέβασε στην 4η.

Φυσικά η γυναίκα μου θα σας πεί, πως το αυτοκίνητο είναι τέλειο, ιδανικό για την πόλη, ξεκούραστο και ανετότατο, με χίλιες χλιδές και πρακτικότητες όπως ντουλαπάκια παντού, καθρέφτες χωρίς νεκρές γωνίες, οικονομικότατο, με λογικούς χώρους για την κατηγορία και πάνω απο όλα - πλέον- αθόρυβο ακόμα και στα πολά χιλιόμετρα.

Αυτά για το νέο Polaki και το αναγκαστικό του ταξίδι στην Μονεμβασιά.