η πρωτη φορα(και μεχρι τωρα μοναδικη ως ατυχημα) που μου εχει μεινει ανεξιτηλη και την θυμαμαι ειναι αυτη που καποιος ασυνιδειτος αφησε τα λαδια του στον δρομο επανω σε στροφη και δεν μπηκε καν στον κοπο να κανει κατι για να μην σκοτωθει καποιος. το αποτελεσμα ηταν την μια απο τις λιγες φορες που πηγαινα λογικα χωρις να τρεχω χωρις να κανω σουζα χωρις να κανω εντελως τιποτα(και κατα πασα πιθανοτητα αν πηγαινα γρηγορα να μην την επεφτα μιας και οταν τρεχεις δεν εισαι χαλαρος) να πατησει ο πισω τροχος τα λαδια η μηχανη να ανεβασει στροφες λογω εληψεις προσφυσης και ο κωλος να αρχισει να φαλτσαρει απο την μια και απο την αλλη. το αποτελεσμα? να κοψω τους χιαστους μου τον τετρακεφαλο, τον επιγονατιδικο τον χηνειο ποδα και τους μινισκους μου χωρις να πεσω(πως γινεται αυτο θα μου πεις τωρα. οταν πατησεις ατσαλα για να μην πεσεις γινετε...). το καλο ειναι οτι ειμαι πλεον παλι οκ και κανω τα παντα οπως πριν.εγω το θυμαμαι πολυ καλα ολο το τραβηγμα που επαθα οπως θυμαμαι τον πατερα μου και την μανα μου, οπως θυμαμαι τους γιατρους να λενε οτι θα περπατησω σε ενα χρονο.επισης θυμαμαι οτι μεσα στο νοσοκομειο ο πατερας μου μου λεει οτι θα περπατησω μετα απο ενα χρονο και γυριζω του χαμογελαω και του λεω σε 1,5 μηνα εγω θα περπαταω...ετσι και εγινε.. ο φιλος που αφησε τα λαδια δεν το θυμαται σιγουρα.θα ηθελα πολυ ομως να ηξερα ποιος ειναι και να τον κανω να το θυμαται για παντα οπως μου το θυμιζουν εμενα οι τομες που εχω στα ποδια μου..Αρχικό μήνυμα απο Snoopy
