Τα 70s ήταν για μένα όμορφα χρόνια, ξεχωριστά. Από το 1971 (7 χρόνων) ως το 1974 που πέθανε, δούλευα τα καλοκαίρια στο βενζινάδικο του παππού μου και έπαιρνα 2 δραχμές την ημέρα + ένα σουβλάκι από το σουβλατζίδικο απέναντι. Όταν έπεφτε το σούρουπο, μαύρος από την κορφή ως τα νύχια, το έτρωγα στο πεζούλι δίπλα στην τρόμπα. Τι απόλαυση!! Ήταν η καθημερινή μου επιβράβευση!!
Ακόμα πιο πολλά έβγαζα από τα πουρμπουάρ όταν καθάριζα τα τζάμια... μέσα σε 6 ώρες έβγαζα 2-3 δραχμές σε δεκάρες και εικοσάρες, αν τύχαινε κανένας πλούσιος, έδινε και πενηνταράκι! Στο τέλος τα έδινα του παππού και μου τα έκανε χοντρά σε δραχμές.. Όλοι γέμιζαν τότε, ένας στους 20 μου έλεγε βάλε Χ δραχμές μικρέ...
Κάθε Σάββατο που μάζευα παραπάνω πουρμπουάρ, κατά τις 10 η ώρα που έκλεινε το βενζινάδικο έπαιρνα το Velamos με τις ασπρόμαυρες ρόδες και το "κόντρα φρένο" και πήγαινα σε μια ψησταριά στο κέντρο του Πύργου και αγόραζα μισό ψητό κοτόπουλο για το σπίτι. Εκεί να δεις πάρτυ!!
Δίπλα στο βενζινάδικο υπήρχε ένα σιδεράδικο, όταν δεν υπήρχε πελάτης έκλεβα τέχνη χεχεχεχε... μου έλεγε ο μάστορας, μην κοιτάς όταν κάνω ηλεκτροκόλληση!!!! Δεν κοιτάω του έλεγα.... Το αποτέλεσμα??? 2 χρόνια αργότερα πέτυχα μια ηλεκτροκόλληση, ένα σιδηροπρίονο και κάτι σκόρπια σίδερα σε μια αποθήκη ενός θείου μου που τα είχε αφήσει ένας μάστορας... και χωρίς να με δει κανείς είπα να φτιάξω ένα σκελετό για ξύλινο σπιτάκι για μια σκυλίτσα που είχα..... 10 μέρες ολική τύφλωση από την ακτινοβολία... δεν έβλεπα τίποτα για 10 μέρες, δεν μπορούσα να ανοίξω τα μάτια μου κι όταν το κατάφερνα έβλεπα ένα ασπρο σύννεφο. Σιγά σιγά κάποιες νύχτες άρχισα να ξαναβλέπω και μόνο με γυαλιά ηλίου, τους έστειλα όλους.... το σπιτάκι το έφτιαξα όμως...
Δεν θα ξεχάσω ποτέ, που με έβαζε ο πατέρας μου για ύπνο το μεσημέρι μετά το σχολείο και δεν κοιμήθηκα ποτέ... μπορεί να περνούσε 1 και 2 ώρες στο κρεββάτι και να κοιτάω ένα σημάδι στον τοίχο, ή τις αντανακλάσεις του ήλιου στο ταβάνι να προχωρούν, ή να διαλύω ένα παιχίδι για να το ξανασυναρμολογήσω μετά... έκανα και κανα μισάωρο τον κοιμισμένο... και μετά βουρ για μπάλα στο χαλίκι.. και φυσικά από τότε, ελάχιστες φορές έχω κοιμηθεί μεσημέρι....
Στα 8 μου, ο πατέρας μου μου έκανε το μεγάλο δώρο!! Η ξαδέλφη μου που ήταν στην ίδια ηλικία με μένα, οδηγούσε ήδη το τρακτέρ του πατέρα της μέσα στα χωράφια. Ο δικός μου με είχε πάρει χαμπάρι ότι τα καταφέρνω κι εγώ, με άφηνε να το παρκάρω-ξεπαρκάρω στην αυλή, ήμουν και ψηλός, έφτανα καλά τα πεντάλ του πεζώ (404 station - πισωκούνα 7θέσια βάρκα.... αλλά και έρωτας) ..οπότε ήρθε και η πρώτη βόλτα με τον πατέρα μου συνοδηγό!!!! 10 ολόκληρα χιλιόμετρα στους χωματόδρομους του κάμπου της Ηλείας!! Φτάσαμε σχεδόν ως το Κατάκολο. Σταματήσαμε και έκανα 5 λεπτά να συνειδητοποιήσω πως εγώ το είχα πάει ως εκεί!! το γυρνούσα γυρω-γύρω λες και δεν το είχα ξαναδεί, λες και ήταν άλλο αυτοκίνητο, δικό μου. Ο πατέρας μου γελούσε με την κατάντια μου... Στο γυρισμό... να το πάω εγώ πάλι???? Άντε, πάρτο μέχρι τα μισά για να βγούμε στην άσφαλτο
ε αυτό ήταν, από τότε, μια φορά το μήνα είχε βόλτα... ο καλύτερος μαθητής στο σχολείο, για να μη χάσω ούτε 1 βόλτα! Μέσα σε 2 χρόνια είχα μάθει όλο τον κάμπο...
'74 με '77 μετακομίσαμε στην Αρχαία Ολυμπία στο πατρικό... πολύ δύσκολα χρόνια, τα έχω διαγράψει από τη μνήμη μου...
Το καλοκαίρι του '77 λόγω ανωτέρας βίας (οικογενειακής βιοποριστικής ανάγκης) έγινα Αμπελοκηπιώτης. Που πας ρε βλάχο?? Στο σχολείο το Σεπτέμβρη έψαχνα να βρω κανένα επαρχιώτη να μιλήσω, γιατί οι υπόλοιποι μιλούσαν αλλιώς... βρήκα ένα Πατρινό τον Κώστα, με τον οποίο είμασταν αχώριστοι για πολλά χρόνια... σιγά σιγά ενταχθήκαμε ...για να μην πω ξεχωρίσαμε (στην αλητεία) Ρε το μινάρα!! Παντρεύτηκε στα 20 του!
Τα πρώτα 80s ήταν... αθωότητα, μ@λακία, αλλά και δουλειά τα καλοκαίρια... Παρ' όλα αυτά περνάγαμε καλά. Πολύ καλά. Κάθε λεπτό περνούσε όπως ακριβώς το ήθελες, στο μυαλό είχες μόνο ωραία πράγματα να σκεφτείς. Ήταν η αρχή της κάλπικης εποχής.... που να τα ξέρουμε εμείς τότε?? Μετά το στρατό το '85, δουλειά, γκόμενα, σούζα και φραπές ήταν η ζωή μας... μέχρι που μπήκαμε στο λούκι .....
Έχω πολλά να γράψω από τα '80s, αλλά μετά θα πρέπει μετά να αυτο-μπαναριστώ ...αν δεν προλάβουν να το κάνουν άλλοι......
Άντε στην υγειά μας!
Αρχικό μήνυμα απο NickE60
Τα 70s ήταν για μένα όμορφα χρόνια, ξεχωριστά. Από το 1971 (7 χρόνων) ως το 1974 που πέθανε, δούλευα τα καλοκαίρια στο βενζινάδικο του παππού μου και έπαιρνα 2 δραχμές την ημέρα + ένα σουβλάκι από το σουβλατζίδικο απέναντι. Όταν έπεφτε το σούρουπο, μαύρος από την κορφή ως τα νύχια, το έτρωγα στο πεζούλι δίπλα στην τρόμπα. Τι απόλαυση!! Ήταν η καθημερινή μου επιβράβευση!!
Απάντηση με παράθεση
Το περπάτημα που ρίχναμε δε λέγεται!! 
)
