Μετανάστευση

[oldcarskickass]

Πέρασα και εγώ τέτοια φάση το χειμώνα σε τηλ κέντρο.

Δεν κατάφερα να κάνω τηλ πωλήσεις μετά από 10 μέρες δρόμο και ούτε πληρωμή ούτε τίποτα.

Και μαζί με εμένα όλο το γκρούπ των περίπου 7 ατόμων που είχαμε παρουσιαστεί την ίδια μέρα.

[S8N]

Γράψτε ποιοι είναι ρε παιδιά να πάμε να βγάλουμε το άχτι μας.

[Monsta]

Greece's Unemployed Young: A Great Depression Steals the Nation's Future


Outside an unmarked green metal door in the hallway of a suburban Athens high school, Tina Stratigaki waits for a job interview. ItΆs a Tuesday in mid-July. Stratigaki, 29, applied for the job as a social worker weeks ago and had taken an hour-long test the Friday before. Based on the list of applicants posted on the wall outside the exam, she estimates there were some 2,000 candidates for 21 open positions. This is the last interview sheΆs likely to get before Greece shuts down for the summer holidays. Her unemployment benefits—about ¤360 ($475) a month from her previous job working with disadvantaged women and children—have just run out. “IΆm a little bit stressed,” she says.

Jobs of any kind are scarce in todayΆs Greece. Nearly six years of deep recession have swept away a quarter of the countryΆs gross domestic product, the kind of devastation usually seen only in times of war. In a country of 11 million people, the economy lost more than a million jobs as businesses shut their doors or shed staff. Unemployment has reached 27 percent—higher than the U.S. jobless rate during the Great Depression—and is expected to rise to 28 percent next year. Among the young, the figure is twice as high. Meanwhile, cuts to GreeceΆs bloated public sector are dumping ever more people onto the job market. In July, 25,000 public workers, including teachers, janitors, ministry employees, and municipal police, found out they would face large-scale reshuffling and possible dismissal. An additional 15,000 public workers are slated to lose their jobs by the end of 2014.

GreeceΆs jobs crisis is a window into a wider emergency that threatens the future of Europe. Across the continent, a prolonged slump has disproportionately affected the young, with nearly one in four under the age of 25 out of work, according to the European Commission. (In the U.S., youth unemployment is 16.2 percent.) That understates the severity of the situation in Italy and Portugal, where youth unemployment rates have soared above 35 percent; SpainΆs is 53.2 percent, the second-highest after Greece, at 55.3 percent. European Union leaders have announced an initiative aimed at guaranteeing that all young people receive a job, apprenticeship, or more education within four months of joining the ranks of the unemployed. Governments have pledged ¤8 billion over two years to combat unemployment in EuropeΆs worst-hit countries, and the European Investment Bank is offering ¤18 billion in loans to encourage hiring by small and midsize businesses.

Such pledges of help come too late for Greeks like Stratigaki, who are already spending what should be the most productive years of their lives poring over notice boards and alternating long periods of unemployment with all-too-brief periods of work. Absent a rapid and dramatic economic turnaround, an entire generation in Southern Europe faces years, possibly decades, of dependency and disillusionment—with consequences that canΆt be measured in economic terms alone. “Our generation has depression,” says Stratigaki. “We are at the best age. We have the power to do everything. And we canΆt do anything.”

Personal happiness can often be measured in the difference between what was expected and what reality delivers. Stratigaki and her peers came of age as Greece seemed set to cement its place in the ranks of the worldΆs richest countries. The 2004 Summer Olympics were presented to the country and to the world as a coming out party for a nation that had long been seen as one of Western EuropeΆs stragglers. It didnΆt last. The global financial crisis revealed deep corruption in the Greek economy and an unwillingness on the part of its fellow European states to continue to prop it up. Greece quickly turned from success story to pariah. Just when Greeks of StratigakiΆs cohort were looking to launch careers and start families, the floor fell away.

In Athens the crisis isnΆt conspicuous. Family networks have kept the majority of the afflicted from landing on the streets. Empty storefronts are common, but so are cafes doing a brisk—if reduced—trade. Time has yet to work its fingers into the cracks and weaknesses of the cityΆs infrastructure. That said, itΆs unusual to walk more than a few blocks in central Athens without encountering a knot of riot police, lounging on a street corner with their plastic shields and body armor. During the week of StratigakiΆs job interview, the trash collectors were on strike, leaving garbage piled around the bins. The local police, facing possible job cuts, were demonstrating, crisscrossing the city center in convoys of cars and motorcycles, sirens blaring.

StratigakiΆs struggle to find stable employment has lasted more than half a decade. In high school she was the top student in her class. She studied social work at the Democritus University of Thrace in Northern Greece, finishing her studies in 2007. While there, she held down three jobs, waitressing, bartending, and tutoring to supplement what her parents were able to give her.
StratigakiΆs first job after university was as a bank debt collector in Athens, calling people who owed money on loans or credit cards and haranguing them. She spent eight hours a day being cursed at and insulted; some of her co-workers turned to pills to fight depression. “It was the worst job I have ever done,” she says. Even so, Stratigaki excelled, bringing in payments with a calm and soothing sales pitch. In March 2009 she was finally offered a job in her field, and she leapt at the chance.

Stratigaki was hired by the municipal government of an Athens suburb to help people find jobs and arrange appointments with counselors and psychologists for individuals and couples. The position was perfect except for one thing: She wasnΆt getting paid. When she asked, her bosses would tell her that the funds for her position, which were to come from both the local government and the EU, were tied up in red tape.

Desperate for the work experience, she stuck it out. SheΆd moved back in with her parents and worked nights tutoring students in ancient Greek and philosophy. After 13 months on the job she arrived at the office one day to find a letter telling her she was being fired. She hadnΆt received payment for a single hour of work. “The crisis had begun,” she says. This time she was unemployed for more than a year.

In June 2011 she was hired to answer phones at a travel agency, using her French and English to handle calls from abroad. She worked there for six months before finding another job in social work—this time in a government center, working with women and children who were homeless, unemployed, or victims of trafficking. That job, like many in Greece these days, was given to her on a one-year contract. When it expired at the beginning of 2013, it wasnΆt renewed.
Since then, Stratigaki has been out of work. SheΆs living on help from her parents, on her unemployment insurance, and on a partial payment of the money she says the municipality owes her, which she obtained after hiring a lawyer. Her mother has been unemployed since 2011, when she lost her government job. Her father is a clerk at a shipping company. Her brother, 25, studied nursing but works as a handyman, fixing air conditioners and installing car alarms and radios, pulling in about ¤200 a month.
Shortly after her government contract expired, Stratigaki tried to go back to her job at the travel agency, but there were no positions available. “I feel horrible,” she says. “I sit with my computer, searching, searching, searching.”


Studies of joblessness in the U.S. and Japan have shown that extended periods of unemployment in the early years of a workerΆs career can depress earnings for decades. Nikos Kotsalos, 33, has been unemployed since November 2011, when he lost his back-office job at the national postal service. Until then he had never been without a job for more than a few months. In September he expects to finish an undergraduate degree in physics from the National University of Athens—a credential thatΆs barely sufficient to get an entry-level job. (To cite one example, the government recently announced it will be laying off all university security guards, except those with a masterΆs degree or a Ph.D.) “Sometimes we are angry. Sometimes we are sad,” says Kotsalos. “IΆm 33. ItΆs not normal that I live with my parents. My father, when he was 33, he already had two children.”

For young Greek adults, the sense that their lives have been put on hold is palpable. Rare is the conversation that ends on a happy note. “ItΆs not only a financial crisis,” says Marianina Patsa, a 34-year-old Athens resident. “It also has a severe psychological impact. People feel like theyΆre losers.” Patsa, a successful freelance journalist before the crisis, watched her work slip away in the months following the crash. She now works in a media startup her sister co-founded called Doc TV, earning about ¤350 a month. “All the rest of the bills go to my dad,” says Patsa. “If my dad wasnΆt around, I wouldnΆt be around.”
Many are already gone. A study by the Aristotle University of Thessaloniki last spring found that 120,000 professionals with advanced degrees had left the country since 2010. When young Greeks talk about another country, they might mention its weather, its culture, or its language. Almost certainly, theyΆll note its rate of unemployment. In February, Elena Vourvou, 29, lost her job in the marketing department of a major pharmaceutical company. In June her boyfriend, Nikos Bogdos, 34, was let go from his position in the supply department of a marine electronics company. The two are moving to London, where theyΆve been accepted in masterΆs programs. “We deserve a better future,” says Vourvou. Adds Bogdos: “My country is going to be where there is work. Wherever there is employment, thatΆs where IΆm going to live.”

Greek society and the education system have done a dismal job preparing citizens to compete in a globalized, technology-driven economy. Up until the crisis, it was the dream of every parent to have their child become a doctor or a lawyer. Now the country has an excess of both. Meanwhile, with the public sector sweeping up many recent graduates, there was little incentive for universities to offer the technical skills companies now demand. The Greek government, prompted and assisted by the EU, has started to roll out measures intended to reduce youth unemployment, including training programs, grants for small businesses, and subsidies for companies that hire young people. But those policies are unlikely to do much as long as the economy continues to sink. “I admit there are structural problems in Greece,” says Theodoros Ampatzoglou, governor of the Greek Manpower Employment Organization, the government agency in charge of tackling unemployment. “But the basic problem isnΆt matching labor supply and labor demand. The problem is that thereΆs very little demand.”

There are signs that the economy is beginning, if not to turn around, at least to plummet at a less alarming rate. After years of bleeding budgets followed by the shock therapy of austerity, the government says it expects to take in more revenue than it spends this year, not counting payments on its loans. “The progress is significant, but it has been achieved with blood,” says Aggelos Tsakanikas, research director at the Athens-based Foundation for Economic & Industrial Research (IOBE). The Greek central bank forecasts the economy to start growing again in 2014.

Some Greek analysts say 2012 marked the peak of the crisis, a year in which a Greek exit from the euro appeared plausible and roughly 30 percent of the countryΆs top companies slashed salaries or cut working hours, according to a survey by the ICAP Group, a Greek business services firm. In 2012 the average take-home pay for a company director dropped from ¤105,000 to ¤63,000, managersΆ earnings plummeted from ¤55,000 to ¤29,000, and manual laborersΆ from ¤16,000 to ¤7,000.

According to Alexandros Fourlis, managing director of Kariera.gr, a jobs site owned by Careerbuilder.com, firings still outpace hirings. But the gap is starting to close. In October 2012, after four years of decline, the number of job listings began to increase. At the height of the crisis, in January 2012, there were on average more than 330 applicants for every job posting on his site, compared with a little more than 80 in 2009. For popular jobs not requiring specific skills, such as a bank teller, the number could reach as high as 11,000. Today the average number of résumés a job listing receives is back down to about 160. “The picture is still negative,” says Fourlis. “But itΆs vastly improving.”

For her interview, Stratigaki has put on a white blouse and black pants. Gold-rimmed sunglasses hold back her red hair. Open sandals reveal pink toenails. On her left wrist she wears a chain with a tiny glass evil eye, a charm to ward off bad luck. The summer heat has penetrated the interior of the high school. Three young women sit near her outside the green metal door.
Another applicant in white slacks and a white linen shirt paces back and forth, from the hallway into the stairwell. He says his name is George but declines to give his last name. HeΆs 29 years old, holds a masterΆs degree in economics, and has been unemployed for a year and a half, not counting the five months he worked as a street cleaner.

“ItΆs more difficult for the highly qualified,” he says. “The market thinks we will cost too much.” HeΆs applying for a position as a secretary, a job that requires a high school degree. For a couple of minutes, he and Stratigaki discuss whether his education will be an asset or a liability, and then their names are called.
The position Stratigaki is applying for, a social worker in an office distributing discounted groceries and medicine to the cityΆs rising numbers of disadvantaged, would be a coup. For one thing, itΆs a two-year contract. The salary of ¤700 a month would be low by the standards of a few years ago but is considered generous in the current economy.

Stratigaki estimates she spends two hours a day looking for jobs, an effort thatΆs netted her nine interviews in six months. One was for a position as a secretary at an economics newspaper in AthensΆs richer southern suburbs. It quickly went off the rails when the interviewer began mocking the working-class neighborhood where Stratigaki grew up.

In addition to three jobs sites, including Kariera.gr, Stratigaki regularly checks the home page of her universityΆs career office. She set e-mail alerts for positions in her field but has received only two notices. Another alert, for secretarial work, generates mostly spam from companies looking to staff call centers with young people working on commission. Increasingly, many postings are for unpaid internships. Two or three times a week she makes the rounds of the websites of nearby municipalities, checking in the evening, when sheΆs learned that they usually refresh. Sometimes, to break the monotony, she meets for coffee at the home of close friends to go through the listings together. “ItΆs expensive for us, as unemployed people, to go to a cafe,” she says.

With the rest of her time, she helps take care of her parentsΆ house and that of her boyfriend, Stelios Siderakis, 32, who moved back from London in 2010 to be closer to Stratigaki and to his father, who died of cancer last year. She recently began studying photography, shooting mostly landscapes but brainstorming with her classmates about earning some money shooting weddings and baptisms. The one thing she and her boyfriend donΆt want to do is leave Athens, unless itΆs to move to the island of Chios, where Siderakis has family. “I donΆt know why,” says Stratigaki. “Maybe IΆm afraid. Or maybe itΆs the fact that IΆve always found something sooner or later.” Siderakis, a chef, has had relatively little trouble finding work, though his paycheck has shrunk with every new job. “IΆd feel like I was betraying my country” by leaving, he says. “I have friends who have left, but they didnΆt have any other options. The jobs they were doing were gone. I know that I can make it somehow or another.”

When Stratigaki, George, and two other women emerge from their interviews, all four say theyΆre happy with how things went. They compare notes on the way down the stairs. Greece shuts down in August, even in this time of crisis, so Stratigaki didnΆt expect to hear back about the interview until September, but the interviewers tell her they plan to make their decision by the end of July. “Now itΆs time to wait,” she says. “This is the hardest part.”

In the meantime, the job hunt goes on. Two days after the interview, Stratigaki drops by her old travel agency to book a couple of ferry tickets to Chios. She takes the opportunity to ask once more about getting rehired. The answer, again, is no.

Πηγή: Business Week

[Monsta]

Σήμερα επικοινώνησα με ένα φίλο μου που έφυγε με τη κοπέλα του για Σουηδία πριν 4 μήνες. Ο Θοδωρής 33 ετών, με μεταπτυχιακό & διδακτορικό στη Πληροφορική, όπως φαίνεται, θα τα πάει λαμπρά στη νέα του πατρίδα.

............
Εμείς είμαστε Σουηδία από τέλη Μαρτίου και εγώ βρήκα δουλειά πριν λίγες ημέρες σε εταιρεία λογισμικού.

Είναι ωραίο να μην αισθάνεσαι άνεργος...

..............
............
Τα διαβάζω και τα βλέπω τα νέα της χώρας και με στενοχωρούν ιδιαίτερα, αν και μακρυά. Εγώ δεν βλέπω καλά ξεμπερδέματα. Ακόμα και στην καλύτερη περίπτωση που η οικονομική πολιτική της χώρας και της Ευρώπης αλλάζει αύριο το πρωί (λέμε τώρα), θα χρειαστούν αμέτρητα χρόνια για να επιδιορθωθεί η ζημιά. Φαντάσου τα χειρότερα σενάρια...

Δεν παίζω με facebook, αλλά έχω skype account και τον χρησιμοποιώ συνέχεια. Εκεί είμαι ο ***** και αν και εσύ θα χρησιμοποιείς skype, στείλε μου userid να τα λέμε...

Εντυπώσεις από Σουηδία, η μάλλον από Gothenburg, την πόλη που μένουμε:

- Το κέντρο του Gothenburg μου αρέσει πολύ. Καμία σχέση με μεγαλούπολη, αλλά με αρκετά πράγματα για να μην το βλέπεις σαν κωμόπολη.
- Ωραία κουζίνα. Πολύ φθηνές τιμές στα εστιατόρια για lunch break τις καθημερινές -> τυχεροί όσοι δουλεύουν στο κέντρο, πολλές επιλογές για άριστο, φθηνό φαγητό.
- Κόστος ζωής (στο Gothenburg) λίγο παραπάνω σε σχέση με την Αθήνα (προ κρίσης). Εμείς εδώ πληρώνουμε γύρω στα 550 ευρώ για διαμέρισμα 60τμ με την τιμή να περιλαμβάνει 2 θέσεις parking, κοινόχρηστα, νερό, θέρμανση 24/7. Μηνιαία κάρτα απεριορίστων διαδρομών στα ΜΜΜ στα 60 ευρώ. Βενζίνη στο 1.60-1.70. Η φορολογία στους μισθούς είναι πολύ μικρότερη από την Ελλάδα του 2013, αλλά παραδόξως μικρότερη και από την Ελλάδα του 2009.
- Οι ταινίες στα σινεμά δεν είναι μεταγλωτισμένες!
- Ο καιρός από τον Απρίλιο και μετά είναι καλύτερος από όσον τον περίμενα. Συχνές λιακάδες (αν και volatile), όχι πολύ κρύο. Βέβαια Νοέμβριο-Μάρτιο θα είναι αλλιώς - έχω αρχίσει να κοιτάω τιμές για winter tires με spikes για το Golf! Μάλλον θα του βάλω 205/55R16 γιατί θα πατάνε καλύτερα στα χιόνια και θα είναι πιο φτηνά τα λάστιχα!
- "Εκτελωνισμός" των αυτοκινήτων μας ξεκούραστος και απλός με κόστος 200 ευρώ το ένα. Ασφάλειες (μικτές) αυτοκινήτων στα ίδια λεφτά, αλλά επιπλέον καλύπτουν και βλάβες στα μηχανικά μέρη μέχρι τα 8 χρόνια.
- Πολλά μωρά (και με τις 2 έννοιες!). Εδώ ο κόσμος γεννάει, όχι αστεία.
- Ησυχία, τάξη και ασφάλεια.

Χαιρετισμούς και μην χαθούμε! Στείλε skype να μιλάμε!

Όποιος έχει τα προσόντα, να κάνει το μεγάλο βήμα χωρίς δεύτερη σκέψη.

[vagmag]

ανατριχιαστικές ιστορίες εκμετάλλευσης εργαζομένων....

χαίρομαι που κάποιοι βρίσκουν το δρόμο τους στο εξωτερικό.
Ανατριχιάζω όμως όταν συνειδητοποιώ ότι το μέλλον μας (ή των παιδιών μας) είναι ΜΟΝΟ εκεί....

[Monsta]

Οχι απλά μεταναστεύστε. Αλλάξτε υπηκοότητα

Το ελληνικό προξενείο στην Αρμενία

Πριν έξι χρόνια περίπου με λαχτάρα θυμάμαι περίμενα στην Ελλάδα μια νεαρά κυρία από την Αρμενία που στην συνέχεια έγινε γυναίκα μου. Μου εκμυστηρεύτηκε τότε πως για να με ανταμώσει πλήρωσε σε ταξιδιωτικό γραφείο στο Γιερεβάν -έτσι ονομάζεται η πρωτεύουσα της Αρμενίας- 1000 δολάρια για να της δώσουν την πολυπόθητη visa. Έμεινα έκπληκτος, αλλά ως εκεί. Τότε βλέπετε, διόλου σχέση δεν είχα με παρόμοια θλιβερά γεγονότα και ούτε μπορούσα να φανταστώ πόσο θα απασχολούσαν στην συνέχεια την σκέψη μου και την ζωή μου.

Δυο χρόνια μετά και αφού είχαμε στο μεταξύ παντρευτεί εδώ στην Αρμενία με πολιτικό γάμο, χρειάστηκε να περάσουμε το κατώφλι του ελληνικού Προξενείου. Η γυναίκα μου ήθελε να πάρει visa ώστε να κάνουμε Χριστούγεννα στην Λαμία, στον τόπο της καταγωγής μου. Δεν καταφέραμε ωστόσο να εισχωρήσουμε στο γραφείο του Προξένου. Στην είσοδο μας περίμεναν περίεργοι άνθρωποι. Ήταν πολλοί και συμπεριφέρονταν με αγένεια. Ένας από αυτούς, ο Άρης, περιτριγυρισμένος από πλήθος Αρμενίων που δούλευαν τότε στο Προξενείο, κοίταξε υποτιμητικά το πιστοποιητικό του γάμου μας που είχε εκδοθεί από την τοπική αρχή και έκρινε ότι ήταν άνευ σημασίας. Ούτε βέβαια είχε σημασία για τον Άρη, που συμπεριφερόταν σαν αρχισυμμορίτης, ότι μιλούσε με έναν Έλληνα πολίτη. Και ότι η γυναίκα μου είχε δεκάδες άδειες εξόδου στο διαβατήριο της, προς την Ιταλία, την Γαλλία, την Αγγλία και αλλού. Αυτά δεν ενδιέφεραν τον αρχισυμμορίτη, τον Άρη, που κανένας δεν γνώριζε να μου πει την ιδιότητα του στο Προξενείο. Βρε καλέ μου, βρε χρυσέ μου. Τίποτα! Χαμπάρι δεν έπαιρνε ο Άρης. Φύγαμε με μεγάλη ταραχή που μας συνόδευε για μήνες. Ήταν πρώτη φορά που αισθάνθηκα ντροπή που είμαι Έλληνας. Και φυσικά ποτέ δεν σκέφτηκα να πιάσω τους "γνωστούς". Η ιδέα και μόνο μου προκαλεί ταχυκαρδία.

Η γυναίκα μου, καθηγήτρια ιταλικών στο εδώ πανεπιστήμιο, δεν το έβαλε κάτω. Απευθύνθηκε στο ιταλικό Προξενείο. Εκεί την υποδέχτηκαν με ανοιχτές αγκάλες. Κανένα πιστοποιητικό γάμου δεν της ζήτησαν. Της έδωσαν σε δυο μέρες την visa. Μόλις το έμαθα, αισθάνθηκα ακόμη μεγαλύτερη ντροπή. Έτσι με ιταλική visa θα ταξιδεύαμε Ελλάδα -για να γιορτάσουμε με τους οικείους μας το νέο έτος και για να ανοίξω στον δήμο μου νέα οικογενειακή μερίδα- αφού η συμμορία του ελληνικού Προξενείου έκρινε ότι την ελληνική δεν την δικαιούμαστε. Η τύχη τα έφερε έτσι ώστε στο ίδιο αεροπλάνο της τότε Ολυμπιακής, να βρίσκεται μέσα και ο ατρόμητος Άρης που όταν με είδε, χλόμιασε. Κατά την απογείωση, τον απογείωσα και εγώ κανονικά και αυτός από ατρόμητος μεταμορφώθηκε σε δειλό ανθρωπάκι. Διέσχισε πετώντας τον διάδρομο. Έτρεμε και ο ίσκιος του. Χώθηκε βαθιά στο κάθισμα του που τον κατάπιε. Τι θλιβερό υποκείμενο! Από τότε κανείς δεν τον ξαναείδε. Είχε ξεσπάσει η κρίση για τα καλά στην Ελλάδα όταν οι συμμορίες, που καραδοκούσαν στην είσοδο του Προξενείου και ωθούσαν τον κοσμάκη σε τουριστικά γραφεία "εξειδικευμένα" στο να μεταμορφώνουν ταχυδακτυλουργικά τη μίζα σε visa, εξαφανίστηκαν. Χρήματα πια ο ελληνικός λαός δεν είχε για να συντηρήσει "Άρηδες" και κομματικές συμμορίες που συνωστίζονταν άλλοτε μέσα στα Προξενεία και στις Πρεσβείες. Παρόλα αυτά, η θλιβερή εικόνα του Προξενείου στο Γιερεβάν δεν άλλαξε και πολύ και ας αλλάζει κάθε τρεις και λίγο το προσωπικό. Βοά ο τόπος. Όλοι εδώ μιλάνε με καθόλου κολακευτικά λόγια.

Δεκατρείς Ιουνίου του 2013 δυστυχώς επιστρέψαμε και πάλι εκεί. Έχουμε αποφασίσει εδώ και καιρό να βαπτίσουμε τον γιο μας -που έχει διπλή υπηκοότητα- στην Ελλάδα. Τον μήνα Ιούλιο. Περάσαμε και πάλι το κατώφλι του Προξενείου, ο γράφων, η σύζυγός του, ο γιος τους και η Αρμένισσα γιαγιά του. Δεν σας κρύβω ότι πήγα με κρύα καρδιά και γεμάτος προκαταλήψεις. Αυτή την φορά τουλάχιστον δεν υπήρχαν συμμορίες στην πόρτα να μας περιμένουν. Έτσι μπήκαμε στην αίθουσα αναμονής όπου κυριαρχούσε μεγάλη φασαρία. Δεκάδες Αρμένιοι με τα κινητά στα χέρια μιλούσαν ακατάπαυτα. Σε άλλα ευρωπαϊκά Προξενεία εννοείται ότι η χρήση τους απαγορεύεται. Κανένας δεν ήξερε να μας πει ποιος είναι ο τελευταίος. Αριθμητική σειρά δεν υπήρχε για να μπει μια στοιχειώδης τάξη. ΜΆ έπιασε ο τάραχος διότι με αυτά που έβλεπαν τα μάτια μου, ήμουν σίγουρος τι μας περιμένει. Και δυστυχώς δεν διαψεύσθηκα.

Περιμέναμε κοντά δυο ώρες. Μπήκαμε στο περίπου. Μέσα καθόταν σκυθρωπός ένας μικροσκοπικός υπάλληλος που εκτελούσε χρέη Προξένου με την βοηθό του. Ίσα που έριξε το αστυνομικό του βλέμμα πάνω μας χωρίς να πει κουβέντα. "Παρακαλώ πολύ, περάστε, καθίστε κύριοι!" λέγαμε στο χωριό μου. Αντί αυτού, ψυχρολουσία και αγένεια μας καταπλάκωσαν με ορμή και ακαριαία. Τελείως αδικαιολόγητο θεωρώ δε το εχθρικό κλίμα που δημιουργήθηκε ανάμεσά μας. Άνθρωποι που πληρώνονται αδρά για να μας διευκολύνουν, δεν διαθέτουν έναν στοιχειώδη κώδικα ευγένειας όταν έχουν μπρος τους ένα μικρό παιδί με την γιαγιά του. Πολύ τους πέφτει να σου πουν "παρακαλώ καθίστε". Όχι, ο κύριος αυτός μιλιά δεν είχε. Κοίταζε τα αμέτρητα δικαιολογητικά που είχαμε προσκομίσει με ύφος επιθεωρητή Κλουζώ μέχρι που βρήκε ληγμένο το πιστοποιητικό οικογενειακής κατάστασης και με μια κίνηση θριαμβευτική το σημείωσε με κόκκινο. Η απαράδεχτη συμπεριφορά του υπαλλήλου μού ανέβασε το αίμα στον κρόταφο. Με άκουσε όλο το Προξενείο από τις φωνές που έβαλα. Ο υπάλληλος τα έχασε τόσο που νόμισα ότι τον λυπήθηκε για μια στιγμή η ψυχή μου. Ήταν προφανές ότι δεν κατανοούσε καθόλου τον ρόλο του, ούτε ήξερε να κάνει διάκριση μεταξύ πολίτη και αλλοδαπού. Λόγω φόρτου εργασίας; Λόγω περιορισμένων δυνατοτήτων; Λόγω προχωρημένων αντιλήψεων; Δεν ξέρω τι να υποθέσω.

Πάντως ένας υπάλληλος του Ελληνικού Κράτους και μάλιστα του Προξενείου που θέλει να πληρώνεται σε ευρώ, δεν νοείται να μην γνωρίζει σε ποιον μιλάει. Να μην έχει τρόπους. Και ιδίως μέσω διαδικτύου, πολίτης και αλλοδαπός, να μη μπορούν να κλίσουν μια συγκεκριμένη ημερομηνία και ώρα για να τον συναντήσουν ώστε να παρακάμπτεται όλη αυτή η εκνευριστική αναμονή. Αλλά ποιο διαδίκτυο; Πού ακούστηκε στην Ευρώπη όλη, Προξενείο και Πρεσβεία χωρίς πραγματικό site και υπάλληλοι με αποδοχές ευρωπαϊκές αντίστοιχες του Γάλλου, του Γερμανού, του Ιταλού! Και όμως αυτή είναι η κατάσταση πριν και μετά την κρίση: υπέρογκες απολαβές για τους υπεράριθμους υπαλλήλους του Προξενείου, που στο μεταξύ αραίωσαν, γεγονός που αύξησε τον φόρτο της εργασία τους, αλλά δεν μείωσε στο παραμικρό την αλαζονική τους συμπεριφορά στο πρόσωπο του Έλληνα πολίτη· και υπέρογκες απολαβές για τους υπαλλήλους της Πρεσβείας που περνούσαν, όταν λεφτά υπήρχαν, εντελώς απαρατήρητοι από τα εδώ πολιτικά δρώμενα όπως οι κομπλεξικοί επαρχιώτες. Πολλοί εξ αυτών διέμεναν στο Marιot, το ακριβότερο hotel της Αρμενίας, και έπειτα γίνονταν άφαντοι. Και συνεχίζουν, ακόμη και σήμερα που η χώρα έχει βουλιάξει, να κρύβονται μες στο καβούκι τους ενώ τον Ιταλό Πρέσβη ας πούμε και τον Γάλλο τον ξέρουν και οι πέτρες.

Και ακόμη. Διάσημοι μουσικοί από την Ιταλία που χρηματοδοτούνται από πάμπλουτους Αρμενίους καταφθάνουν εδώ κάθε τόσο για να αναδείξουν την "bella Italia". Ενώ κάθε χρόνο, 2 Ιουνίου, ημέρα εθνικής ανεξαρτησίας της Ιταλίας, ο πρωθυπουργός της Αρμενίας και οι υπουργοί του, πλήθος επιχειρηματιών και καθηγητές ιταλικών απΆ όλη την χώρα μαζί με Ιταλούς πολίτες που διαμένουν εδώ, ανταμώνουν στην ιταλική Πρεσβεία για να γιορτάσουν. Οι καλεσμένοι απολαμβάνουν την ιταλική κουζίνα à la fourchette που συνοδεύεται με κλασσικό quartetto. Ντρέπομαι δε να σας περιγράψω τι αισθάνθηκα όταν βρέθηκα, για πρώτη και τελευταία φορά και από τύχη, στην δικιά μας εθνική εορτή. Επόμενο είναι η αγορά να έχει κατακλιστεί από ιταλικά προϊόντα, ενώ εμείς έως πρότινος ούτε ελληνικό ελαιόλαδο δεν μπορούσαμε να βρούμε. Και τίθεται το ερώτημα: Αν δεν έχουμε προϊόντα να εξάγουμε και τίποτα ελληνικό να αναδείξουμε, για ποιο λόγο λειτουργούν αυτές αρχές; Ως Έλληνας πολίτης που κατοικώ εδώ, απαιτώ να ενημερωθώ άμεσα και δημοσίως από το αρμόδιο κυβερνητικό όργανο. Ποιες είναι οι δραστηριότητες και ποιο είναι το έργο που επιτελούν αυτές οι αρχές για το καλό της χώρας ώστε να δικαιολογείται η εδώ παρουσία τους; Αληθεύει ότι διαθέτουμε ακόμη πανέμορφο - εγκαταλειμμένο- κτήριο στο κέντρο της πόλης που είχαμε αποκτήσει επί θητείας του κ. Πάγκαλου, ενώ το χρεοκοπημένο Κράτος πληρώνει ενοίκιο για την βίλα της Πρεσβείας;

Η εντύπωση μου είναι ότι η εδώ παρουσία της "χώρας των Ιώνων", έτσι αποκαλούνε την Ελλάδα οι Αρμένιοι, ήταν και είναι για κλάματα. Πολλοί εξ αυτών δεν γνωρίζουν ότι είμαστε μια χώρα ευρωπαϊκή! Την φαντάζονται σαν ένα μεγάλο εξωτικό νησί με θαυμαστή Ιστορία, όπου οι κάτοικοι της φοράνε μεξικανικά καπέλα, πίνουν, χορεύουν και γλεντάνε. Και όταν αντικρίζουν αυτή την εικόνα στο Προξενείο, που μόνο στις χώρες του Καυκάσου ίσως θα την συναντήσεις, δεν τους αλλάζεις ιδέα με τίποτα. Να σημειώσω επίσης ότι κανένας φοιτητής δεν θέλει στα Πανεπιστήμια Ξένων Γλωσσών να μάθει την ελληνική γλώσσα. Τους αναγκάζει, μου λένε, το Πανεπιστήμιο να την επιλέξουν! Λογικό δεν είναι; Δεν υπάρχει καμία προβολή του ελληνικού ονόματος. Ποιος πληρώνεται άραγε για νΆ αναδείξει το διασυρμένο πια ελληνικό όνομα και για να προβάλλει, σε μια χώρα φιλικά προσκείμενη προς εμάς, την μουσική, τα προϊόντα και τον πολιτισμό μας; Πρέσβης στο Γιερεβάν υπάρχει; Έγινε τελετή υποτίθεται στο Πανεπιστήμιο Μπρουσώβ για τα 150 χρόνια από την γέννηση του Καβάφη και ούτε οι φοιτητές που μαθαίνουν ελληνικά ήταν παρόντες! Όλα γίνονται με προχειρότητα. Όποτε τελούνται αξιόλογες εκδηλώσεις -που λέει ο λόγος- εθνικές εορτές ή ότι άλλο, δεν οφείλουν οι εδώ αντιπρόσωποι του Κράτους (μας να μας προσκαλούν; Αλλά πώς, αφού δεν ξέρουν πού κατοικούμε. Χωρίς επίσημο site ποιος θα μας ενημερώσει; Ο ταχυδρόμος ίσως; Τα ταχυδρομικά περιστέρια;

Κατά την διάρκεια της κρίσης χιλιάδες άνθρωποι του ιδίου φυράματος έχασαν τα προνόμια τους. Κλαίνε και οδύρονται οι υποκριτές πίσω από συνδικάτα και με ψευτοεπαναστάτες ονειρεύονται να πάρουν πίσω τα "κεκτημένα". Ευρωπαϊκούς μισθούς διεκδικούν, τρομάρα μας! Να το ομολογήσω: Αν χάσουν την δουλειά τους, δεν θα τους λυπηθώ καθόλου. Τους αξίζει. Πώς είναι δυνατόν την σήμερον ημέρα, με εκατομμύρια ανέργους, με νέους ανθρώπους που έχουν λαμπρές σπουδές και περιμένουν με αγωνία να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στην χώρα, να μην μπορούμε να οργανώσουμε ένα Προξενείο; Ας προσληφθούν αξιοκρατικά οι ικανοί που θα είναι σε θέση να κάνουν το περιβάλλον αυτό άξιο λόγου και όσοι δεν διαθέτουν τις απαιτούμενες ικανότητες, ας μετακινηθούν σε θέσεις ελάσσονος σημασίας. Το Προξενείο, η Πρεσβεία, είναι το πρόσωπο της χώρας προς τα έξω. Η άψογη ή η τριτοκοσμική λειτουργία τους έχει θετικό ή αρνητικό αντίκτυπο στην εδώ παρουσία μας. Και όπως ο πολίτης πληρώνει τους φόρους σε ευρώ στο χρεοκοπημένο Κράτος, με την σειρά του αυτό οφείλει τουλάχιστον να τον σέβεται και να τον αναδεικνύει όπου και να βρίσκεται. Ας επανδρωθούν αυτές οι αρχές με κρατικούς λειτουργούς που θα δείχνουν επιτέλους σεβασμό στο πρόσωπο του πολίτη και με αληθινούς κοσμοπολίτες για να προβάλουμε επάξια τον ελληνικό κόσμο στην οικουμένη.

Για να μην αδικήσω κανέναν, να τονίσω πως όσοι εργάζονται στην στρατιωτική υπηρεσία, που στεγάζεται στο ίδιο κτήριο με την Πρεσβεία, συμπεριφέρονταν πάντα με τρόπο φιλικό, ευγενικό και κόσμιο. Όσο για μας, δεν υπάρχει αμφιβολία. Η περιπέτεια μας θα συνεχιστεί. Η visa της γυναίκας μου, που έχει γιο και άνδρα Έλληνα, είναι μόνο για 15 ημέρες. Η αίτηση που κάναμε για Multivisa ενός χρόνου δεν έγινε δεκτή. Θα απευθυνθούμε για άλλη μια φορά στο ιταλικό Προξενείο. Σίγουρα εκεί θα έχουμε καλύτερη τύχη.

*Ο Γεώργιος Μ. Κοκκορές είναι συγγραφέας.

Πηγή: Protagon

[Monsta]

Παρατηρούσα έναν διάλογο μεταξύ Έλληνα εν Ελλαδι και Έλληνα, μετανάστη του εξωτερικού (δυτική χώρα) που εργαζόταν ευχαριστημένος με την δουλειά που βρήκε. Ο πρώτος προσπαθούσε με κάθε τρόπο να υποδείξει τα αρνητικά της χώρας που πήγε ο δεύτερος ενώ ο δεύτερος ήταν σε αμυντική θέση προσπαθώντας να επιδείξει τις διαφορές των δύο χωρών και γιατί η αγορά εργασίας της χώρας του εξωτερικού ήταν σε ακμαίο επίπεδο. Ο πρώτος χαρακτήριζε συνέχεια την άλλη χώρα "δήθεν παράδεισο" και ο δεύτερος "με καλύτερες ευκαιρίες".

Φοβάμαι οτι στην Ελλάδα έχουμε κλειστεί τόσο πολύ στον εαυτό μας που παρόλο απο την μια χαιρόμαστε για όσους φύγαν και αρχίσαν μια καριέρα, δεν θέλουμε να αποδεχτούμε τις αλλαγές που χρειάζεται να γίνουν ώστε η Ελλάδα να έχει επίσης τις ίδιες ευκαιρίες όσες έχουν οι δυτικές χώρες του εξωτερικού.

Δεν είναι παράδεισοι, απλά είναι σε καλύτερη κατάσταση απο εμάς. Και αυτό γιατι αυτές οι χώρες διευκολύνουν την ανάπτυξη, την ιδιωτική πρωτοβουλία, την επιχειρηματικότητα ενώ την ίδια ώρα έχουν ένα δίχτυ ασφαλείας για τους πολίτες. Εμείς δεν έχουμε ουτε το ένα, ούτε το άλλο. Τεράστιο, πανάκριβο, αντιπαραγωγικό δημόσιο, μηδενικό κοινωνικό κράτος, τιμωρία της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και τιτανομέγιστη διαφθορά.

Θα συνεχίζουμε να ακούμε ιστορίες για επιτυχημένους Έλληνες μετανάστες μέχρι κάθε ταλέντο, επιστήμονας, επιχειρηματίας και καλός εργάτης έχει φύγει, τότε θα μείνουνε αυτοί που θα συνεχίζουν να πιστεύουν οτι αλλαγές δεν χρειάζονται...και σε αυτό βάζω όλους μέσα, αριστερούς, δεξιούς, κεντρώους, ακροδεξιούς, κτλ...

.....

[Stathis]

.....

Διαφωνω, μπροστα στο βοθρο ολα ειναι παραδεισος.

[Monsta]

Μεταναστεύστε. Που αλλού θα βρείτε καλύτερα ?

[strof]