Θα "εισάγουμε" και Έλληνες επιστήμονες
Με τη «στάχτη στα μάτια» της δήθεν κινητικότητας των κρατικών υπαλλήλων αδυνατούμε πια να δούμε την εξελισσόμενη
«κινητικότητα» των πάνω από 30.000 Ελλήνων επιστημόνων, εκπαιδευτικών και εξειδικευμένων τεχνητών βιομηχανίας και οικοδομής προς τον Καναδά, την Αυστραλία, την Αμερική, τη Γερμανία, και την Αγγλία με αμοιβές από 1.500-2.500 ευρώ τον μήνα.
Ο Καναδάς μόνο που έχει προγραμματίσει να υποδεχθεί από την Ελλάδα, την Πορτογαλία και την Ισπανία πάνω από 200.000 εξειδικευμένους εργάτες και υπαλλήλους, μέχρι το 2020, για να ενισχύσει τις δύσκολα αναπτυσσόμενες περιοχές του (διπλάσιες σε έκταση από την Ελλάδα) έχει σε εξέλιξη πέντε προγράμματα που χαρακτηρίζονται ελκυστικότατα για τις ελληνικές οικογένειες.
Άμεσα ανταγωνιστική και
η Αυστραλία για 100.000 άτομα σε πρώτη φάση με ιδιαίτερη βαρύτητα σε νέους επιστήμονες και εκπαιδευτικούς.
Αυτοί είναι οι
συντηρητικότεροι υπολογισμοί ξένων διπλωματών που συντάσσουν εκθέσεις για την «κινητικότητα» των Ελλήνων προς αναζήτηση εργασίας σε άλλες πατρίδες.
Όποιος ψάξει τα νούμερα που παρουσιάζω ίσως με διαψεύσει μόνο γιατί μπορεί να εμφανίζω
μετριότερη εικόνα από την πραγματικότητα.
Εύχομαι να μην είναι ακόμη χειρότερα τα πράγματα από αυτά που έχω εγώ υπόψη μου και μου δίνουν το ερέθισμα για το σημερινό σημείωμα.
Σκοπός μου ασφαλώς δεν είναι μόνο η κάποια αποτύπωση της θλιβερής εικόνας της ελληνικής μετανάστευσης που έχει έντονα χαρακτηριστικά από το 2010 και γίνονται εντονότερα.
Η αναφορά μου στην κατάντια μας στις άθλιες προοπτικές μας είναι η ανησυχία μου για την Ελλάδα
που «φτιάχνουμε» για να παραδώσουμε στη γενιά των σημερινών μαθητών της μέσης εκπαίδευσης.
Τι θα βρουν, άραγε, αυτά τα παιδιά μετά τις σπουδές τους και στα Ανώτατα Ιδρύματα;
Την Ελλάδα των ανέργων που θα αποκλείονται από την δουλειά μέχρι το 2020;
Και ας μην σπεύσουν να ανατρέψουν τις προβλέψεις μου οι τεχνοκράτες της κυβέρνησης και των κομμάτων χωρίς να μου απαντήσουν στο βασικό ερώτημα:
«Πόσα χρόνια θα χρειαστούν για να γίνουν προσλήψεις στις επενδύσεις που θα ξεκινήσουν (αν ποτέ ξεκινήσουν) ακόμη και το 2014 με τον ρυθμό που δρομολογούνται σήμερα;»
Η οικονομική και ειδικότερα η βιομηχανική αλλά και η τουριστική ιστορία της Ελλάδας έχει αποδείξει ότι στην καλύτερη περίπτωση για να ολοκληρωθεί μια εργατοβόρος ελληνική επένδυση χρειάζονται τέσσερα χρόνια.
Επειδή το 2014 θα βαδίσει στα χνάρια του 2013, άρα του τίποτε, ας αρχίσουμε από το τώρα να σκεφτόμαστε το 2015 και μετά... Πράγμα το οποίο στην καλύτερη περίπτωση σημαίνει απορρόφηση ανέργων από το 2020.
Μέχρι τότε όμως ο ιδιωτικός τομέας θα βγάλει ακόμη στην ανεργία 300-500.000 άτομα χωρίς να λογαριάζουμε τους 100.000 μαγαζάτορες και μικροβιοτέχνες ή τεχνικούς κάθε μορφής με οικογενειακές επιχειρήσεις που θα βάλουν λουκέτα.
Χωρίς να προσθέτουμε μηχανικούς, χημικούς και άλλους επιστήμονες που έχουν σχέσεις εργασίας με επιχειρήσεις μέσα από την παροχή υπηρεσιών.
Τι θα αλλάξει λοιπόν το 2020 μέχρι και το 2025;
Θα ανοίξουν τα «πουγκιά» τους οι Τράπεζες και θα μοιράσουν επιχειρηματικά και στεγαστικά δάνεια;
Θα μείνουν στο σπάταλο κράτος λεφτά για να ενεργοποιήσει τις ανύπαρκτες σήμερα δημόσιες επενδύσεις;
Τίποτε από όλα αυτά δεν πρόκειται να γίνει.
Συνεπώς αυτό λοιπόν που θα προσφέρουμε στην σημερινή γενιά της μέσης εκπαίδευσης θα είναι μια Ελλάδα
διαλυμένου ιδιωτικού τομέα με πιθανές προσφορές-εργασίας (σε κρατικά πρωτόκολλα και Κέντρα Εξυπηρέτησης Πολιτών) για επιστήμονες της χημείας, της φυσικής, της πληροφορικής, της οικονομίας, της αρχιτεκτονικής, της εκπαίδευσης και της βιομηχανικής ή μεταλλευτικής παραγωγής.
Αυτή θα είναι η μοίρα τους.
Οι νέοι επιστήμονες λοιπόν του 2020 μαζί με τους εξειδικευμένους εργάτες, τεχνίτες και έμπειρους υπαλλήλους είναι βέβαιο ότι θα αναζητήσουν και ασφαλώς θα προτιμήσουν τις προσκλήσεις της πρώτης γενιάς της μεγάλης μετανάστευσης του 2010-2015.
Έτσι έχει η αληθινή πραγματικότητα που διαγράφεται και δεν προβλέπω να ανατραπεί για τα επόμενα δέκα χρόνια για δύο λόγους.
Πρώτον γιατί οι οικονομικές και οι πολιτικές εξελίξεις στον τόπο μας δεν πρόκειται να εξασφαλίσουν τίποτε περισσότερο από την παραμονή μας στο ευρώ και την ευρωζώνη στην καλύτερη περίπτωση.
Εάν βέβαια δεν έχουμε πολιτικό ατύχημα.
Και δεύτερον γιατί τα μεροκάματα, οι μισθοί και οι συνθήκες εργασίας θα πλησιάσουν περισσσότερο την Βουλγαρία και την Τουρκία και όχι τις χώρες πρόσκλησης των μεταναστών.
Με εβδομαδιάτικα λοιπόν 600 ευρώ στον Καναδά και 400 ευρώ στην Γερμανία ποιος θα καθίσει στην Ελλάδα των 100 ευρώ την εβδομάδα και με άγνωστη διάρκεια απασχόλησης;
Επειδή δε (όπως έχω σημειώσει και άλλη φορά από την στήλη)
ο Έλληνας λόγω της ευρηματικότητάς του, της ευελιξίας του και της ταχύτητας σκέψης και της παραγωγικότητάς του αποδίδει μόνο σε δομημένες κοινωνίες και όχι σε κοινωνίες μπάχαλο όπως η ελληνική να είμαστε βέβαιοι ότι και θα προκόψει και θα αποτελέσει «εισαγόμενο προϊόν» στην Ελλάδα αν κάποτε ξεπεράσει την σημερινή μιζέρια της.