Tα "καλά" της χώρας μας τα ξέρουμε όλοι, δε χρειάζεται να τα ξαναπούμε κι εδώ.
Είναι όμως λύση η φυγή στο εξωτερικό? Η απάντηση είναι πολύ δύσκολη και σίγουρα όχι όσο απλή νομίζει ο μέσος απογοητευμένος Έλληνας πολίτης, όπως οι περισσότεροί από εμάς.
Η (τεχνητή) κρίση του 2008 είναι ένα φαινόμενο με παγκόσμιες διαστάσεις που εκτινάχθηκε μεν πριν 2-3 χρόνια, οι συνέπειές του όμως τώρα φαίνονται και είναι φοβερές.
Η Γαλλία εδώ και ένα 10ήμερο καίγεται εξαιτίας του νέου συνταξιοδοτικού, στη Γερμανία η Καγκελλάριος έκανε λόγο για δραματικές περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες, στην Αγγλία πρόκειται να γίνουν απολύσεις του 10% των κρατικών υπαλλήλων και να μπουν νέοι φόροι, ενώ ακόμα και στη Γενεύη (άκουσον άκουσον) οι παραγωγοί γάλακτος έκλεισαν με τα τρακτέρ τους δρόμους.
Πιστεύει λοιπόν κανείς πως το εξωτερικό αποτελεί μια Εδέμ στην οποία μπορεί ο κάθε πολίτης να ζήσει με ευημερία, σεβασμό προς το άτομό του και με όλες τις ευκαιρίες να προοδεύσει? Σίγουρα η κατάσταση είναι καλύτερη από εδώ, σίγουρα υπάρχει περισσότερη οργάνωση, αξιοκρατία κλπ, το για πόσο ακόμα όμως δεν το γνωρίζει κανείς.
Βλέπουμε όλοι πως η Ευρώπη και το κοινωνικοοικονομικό της μοντέλο πνέουν τα λοίσθια, αφού για να ανταγωνιστεί την μεγάλη υπερδύναμη που ακούει στο όνομα Κίνα, πρέπει να υιοθετήσει παρόμοιο σύστημα με αυτή, δηλαδή μισθούς πείνας, κατάργηση εργατικών δικαιωμάτων, υποβάθμιση συνθηκών ζωής και 1002 ακόμα.
Αυτό έχουν σκοπό να κάνουν οι ηγέτες μας και σταδιακά εκεί θα καταντήσουμε, είτε βρισκόμαστε στην Ελλάδα, είτε στη Γαλλία, είτε στη Γερμανία.
Βιώνουμε σαν Έλληνες στο πετσί μας πράγματα που στο μεγαλύτερό τους βαθμό θα βιώσουν και οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι μέσα στην επόμενα χρόνια, απλά επειδή εδώ τίποτα δε λειτουργει σωστά συνήθως, εμείς μάλλον θα είμαστε μια χρεοκοπημένη Κίνα ενώ οι υπόλοιποι μια δυνατή και εύρωστη.
Και πάλι όμως, Κίνα.
Εν συντομία λοιπόν, η φυγή μπορεί να φαντάζει ως ιδανική λύση, δε νομίζω όμως πως είναι, ιδίως μέσα στα επόμενα χρόνια.
Οι αλλαγές που πρέπει να γίνουν δεν είναι μόνο στη χώρα μας, αλλά σε παγκόσμιο επίπεδο ώστε να γίνουν και πάλι τα κράτη αυτό που θα έπρεπε να είναι, δηλαδή προστάτες και εγγυητές της ευημερίας των πολιτών.
Όσο όμως το κράτος (για την ακρίβεια αυτοί που βρίσκονται πίσω από αυτό και κρατάνε τις τύχες μας στα χέρια τους) αποτελεί δέσμιο του πολίτη και τον βλέπει απλά ως έναν αριθμό και τίποτα παραπάνω, τότε δυστυχώς σωτηρία δεν υπάρχει.
Και πλέον, αυτή είναι η πραγματικότητα στην πλειοψηφία των κρατών της δύσης και όχι μόνο.
the more people agree with me
the more I think I'm wrong
Απάντηση με παράθεση
Αρχικό μήνυμα απο Driver M
