Αγαπητοί μου andain και koukouroukou, μάλλον έχετε bad karma ή πιθανόν η αύρα σας αυτή την περίοδο να είναι υπεύθυνη για την υποβάθμιση που διαπιστώνετε στις διαπροσωπικές σας σχέσεις στους δρόμους. Τα πράγματα δεν είναι έτσι όμως φίλοι μου! Δείτε τη φωτεινή πλευρά της ζωής!
Δε θα ήμουν υπερβολικός αν έλεγα ότι, ιδίως φέτος και για πρώτη φορά στα 15 χρόνια που οδηγώ, παρατηρώ μια δραματική βελτίωση στην ευγένεια και την παιδεία του Έλληνα οδηγού. Θα μιλήσω με απτά παραδείγματα:
Παράδειγμα 1ον:
Την προηγούμενη εβδομάδα, κινούμενος κανονικά στο ρεύμα μου σε έρημο δρόμο με πολύ καλό φωτισμό και εξαιρετική ορατότητα, πετάγεται από παρκινγκ ακαλύπτου αυτοκίνητο το οποίο οδηγούσε γιαγιά ηλικίας μεγαλύτερης εκείνης των πρωτόπλαστων χωρίς καν να σταθεί να δει ΜΗΠΩΣ κι έρχεται κάποιος κακόμοιρος (αυτοκίνητο, μηχανάκι, πεζός, κλπ). Με μια ακροβατική μανούβρα κι έχοντας πέσει πάνω στα φρένα, αποφεύγω για cm το ατύχημα και εν συνεχεία, ευγενικός καθώς είμαι, σκέφτομαι πως η καημένη η γιαγιά λογικό είναι να μη μπορεί να γυρίσει το κεφάλι της λόγω νεκρικής ακαμψίας και προχωρημένης σήψης η ταλαίπωρη. Έτσι, χαμογελώντας, της παίζω φώτα ώστε την επόμενη φορά να είναι πιο προσεκτική. Η ανταπόδοση της καλοκάγαθης γιαγιούλας που με ντροπή αντελήφθη το παρολίγον μοιραίο σφάλμα της ήταν να κατεβάσει με τον προϊστορικό γρύλο το παράθυρο του οδηγού του σάπιου γαμωstarlet που οδηγούσε και να μου κάνει ενα μεγαλοπρεπέστατο κωλοδάχτυλο με το επίσης σάπιο αλλά και ρητιδιασμένο, γεμάτο φλέβες, ελιές και μαύρα νύχια -σαν την Φούρκας- βρωμόχερό της, μουρμουρίζοντας ταυτόχρονα βρισιές με τα περικυκλωμένα από μούσι και μουστάκι ζαρωμένα σκατόχειλά της. Αφού την πλησίασα, της έψαλα με τη σειρά μου όλα τα Ευαγγέλια και της ευχήθηκα όχι καλή ψυχή αλλά πριν τη στείλει ο θεριστής στο διάολο να τη φάνε τα σκουλίκια από μέσα προς τα έξω την ******α αρχίζοντας από τους βολβούς των ματιών. Έπειτα συνέχισα απροβλημάτιστα τον δρόμο μου.
Παράδειγμα 2ον:
Είμαι σε διασταύρωση πρώτος στο φανάρι. Έχει διαολεμένη κίνηση και περιμένω τουλάχιστον ένα τέταρτο να περάσω απέναντι αφού μπροστά μου έτυχαν σήμερα α) όλα τα αργοκίνητα φορτηγά που καίνε μαζούτ, που δεν έχουν τέντα αλλά είναι φορτωμένα ενα βουνό μπάζα και που μέχρι να βάλουν πρώτη έχει γίνει ξανά πορτοκαλί, β) σε όλες τις χαριτωμένες κοπελίτσες που βγήκαν με το δάσκαλο οδήγησης πρωινιάτικα μπας και πάρουν αυτό το μαμημένο κωλοδίπλωμα και δε χρειάζεται πια να τις πηγαινοφέρνει ο μπαμπάς και η μαμά κάθε Σαββατόβραδο από το σπίτι-στα Goody's-στο Babae-στο Hotel Kreoli-στα everest-και ξανά πίσω σπίτι, γ) σε όλες τις ντόπιες σκουπιδιάρες τίγκα στο σκατόχαρτο, το σάπιο ψάρι και το σπανακόριζο, δ) σε όλες τις καρακάξες που θυμούνται στο φανάρι να δοκιμάσουν το νέο lip gloss της Max Factor χρησιμοποιώντας και τα πέντε καθρεπτάκια (2 εξωτερικά και 3 εσωτερικά) του αυτοκινήτου τους προκειμένου να δουν τη μεταμόρφωση προφίλ κι ανφάς, ε) σε όλα τα μηχανάκια που στέκονται μπροστά από τη διασταύρωση, σου κλείνουν το δρόμο και έχουν την ψευδαίσθηση πως τα 50cc θα επιταχύνουν τη μίζερη ύπαρξή των καβαλάρηδών τους γρηγορότερα απ' ότι τα τουρμπίσια 2000cc, στ) σε όλα τα σχολικά του ΤΣΟΚΑ και του ΧΑΛΟΥΛΟΥ στα οποία οι ευγενείς μαθητές σεν παραλείπουν να τραβήξουν τα κουρτινιάκια της 5άδας και να σου δείξουν τι κάνει ο μπαμπάς τους -ενίοτε κι ο κουμπάρος- στη μαμά τους το βράδυ και φυσικά ζ) σε όλους εκείνους που βρίσκουν να παρκάρουν όταν το φανάρι έχει γίνει πράσινο και που χρειάζονται 8 μανούβρες για να χώσουν το i10 τους σε θέση όπου παρκάρει Unimog με ρυμουλκούμενο. Το φανάρι ανοίγει τελικά πράσινο και είμαι πρώτος. Μπροστά δεν υπάρχει μηχανάκι. Δεν υπάρχει πεζός που να περνά με κόκκινο. Δεν υπάρχει τροχονόμος. Υπάρχει όμως ο κλασσικός ο μακάκας ο Έλληνας που δε μπορούσε να περιμένει, πέρασε με πορτοκαλί και τώρα έκλεισε τη διασταύρωση. Του κορνάρω. Με βρίζει. Του κάνω χειρονομία. Μου ανταποδίδει. Τελικά η ουρά προχωρά, το ίδιο κι αυτός. Διασχίζοντας τον δρόμο του δίνω πέντε φάσκελα. Μου δίνει 10. Του λέω για τη θεία του. Μου λέει για τη μάνα μου. Φεύγω ρίχνοντας κατάρες. Έχει πάρει ήδη την κούκλα voodoo, έχει κολλήσει πάνω της τη φωτογραφία μου που τράβηξε με το κινητό του και που πρόλαβε να εκτυπώσει μέσω Bluetooth στον φορητό του εκτυπωτή και καρφώνει πάνω της βελόνες. Κάτι αρχίζει να με τσιμπάει στην πλάτη. Λες?
Απάντηση με παράθεση