ΦΙΛΕ ΜΕΓΑΛΩΣΑΜΕ! ΑΛΛΑ ΜΕΓΑΛΩΣΑΜΕ ΜΑΛΛΟΝ ΚΑΛΑ!--Απολογισμός - Αναπόληση

[GiannisRob]

Πολύ όμορφα και πολύ συγκινητικά αυτά που γράφει, και το κείμενο, αλλά και πολλοί από εσάς.

Θα μου πείτε, όμως, τι ξέρω εγώ απο εκείνη την εποχή? Τι ξέρω εγώ απο ανεμελιά, από παιχνίδια στην αλάνα, από την δεκαετία του 60, του 70 και του 80, από την τρέλα και την ανεμελιά εκείνων των δεκαετιών? Από την τότε Ελλάδα? Εγώ είμαι μικρός, γεννήθηκα των εποχή που ο υπολογιστής είχε ήδη μπει ενεργά στη ζωή μας, που τα περισσότερα αυτοκίνητα είχαν ήδη standard το ABS, που ο ανταγωνισμός ήταν ήδη τεράστιος από τα τελευταία χρόνια του δημοτικού.

Τι ξέρω εγώ, λοιπόν? Ξέρω τι είναι αυτά που δεν έζησα και ψάχνω τώρα σαν τρελός να τα βρω!

Ξέρω τι είναι ανεμελιά, αλλά έχω να την ζήσω από τότε που πήγαινα προνήπιο. Ψάχνω να την βρω ανάμεσα στον διαρκή αγώνα να βγάλω κάτι καλό από τα χρόνια του πανεπιστημίου, στις ώρες που περνάω δουλεύοντας για κάτι πιο ουσιαστικό (και όχι μόνο χρήματα) και στις λίγες ώρες που μένουν για την ανούσια, πλέον, διασκέδαση και την ξεκούραση!

Διαβάζω τόσα όμορφα πράγματα και τόσες ιστορίες για μια εποχή πιο ξέγνοιαστη, πιο ελεύθερη, πιο ανθρώπινη και πιο έντονη. Μια εποχή γεμάτη συναισθήματα, αλλά και αισθήματα, όχι σαν τώρα που το μόνο που έχουμε στο κεφάλι μας είναι το αν θα επιβιώσουμε αυτή την δύσκολη εποχή. Και πραγματικά με πιάνει μελαγχολία!

Μπορεί να είμαι μικρός και να μην έχω πολλές εμπειρίες, έχουν μπει όμως για τα καλά στο μυαλό μου οι ευθύνες, το άγχος, η "κρίση", η πίεση και πολλές άλλες έννοιες που παλιότερα δύσκολα θα τις έβρισκε κανείς σε τόσο μεγάλο βαθμό στο μυαλό κάποιου που δεν έχει και πολύ καιρό που μπήκε στην τρίτη δεκαετία της ζωής του.

Ναι, μπορεί να είμαι μικρός, και να μην έχω φορτωθεί ακόμα όλα τα βάρη της ζωής, και ας γκρινιάζω, ωστόσο δεν ζω την ανεμελιά που θα είχε ένας 20αρης ας πούμε 20 χρόνια πριν. Ούτε όταν ήμουν 15 και 16 έζησα την ανεμελιά που έζησε ο κύριος που ξεκίνησε το θρεντ αυτό, όταν και αυτός ήταν 15 και 16.

Δυστυχώς, η γενιά μου διαρκώς παλεύει να προσθέσει μία ακόμα γραμμή στο βιογραφικό της. Μία γραμμή που συνήθως είτε δεν μπορεί να αξιοποιήσει, είτε δεν ξέρει γιατί την απέκτησε, είτε δεν έχει σημασία γιατί απλά την αγόρασε. Δεν πέρασα δύσκολα παιδικά χρόνια, ούτε στερήθηκα πράγματα. Όμως στερήθηκα την ανεμελιά και την ξεγνοιασιά, και το νοιώθω να μου λείπει τώρα, που είμαι 20άρης και ήδη το βιογραφικό μου έχει δύο σελίδες προσόντα και ικανότητες. Δύο σελίδες γραμμένες με Times New Roman 12. Και?

Ποιος μπορεί να απαντήσει σε αυτή την απλή, αλλά συνάμα τόσο δύσκολη ερώτηση?

Και?

Και τι να τα κάνεις όλα αυτά? Αφού δεν έζησες. "Έζησες" κυνηγώντας όλες αυτές τις γραμμές στο βιογραφικό. Και δεν είμαι μόνο εγώ έτσι. Ένα μεγάλο ποσοστό της σημερινής νεολαίας, ουσιαστικά έχασε την παιδική του αθωότητα μπαίνοντας πολύ πρώιμα σε ένα έντονα ανταγωνιστικό περιβάλλον. Αυτό της απόκτησης περισσότερων πτυχίων από την κόρη του γείτονα.

Και πραγμάτικα, τι να τα κάνεις, όταν ξαφνικά συνειδιτοποιείς ότι δεν έχει ζήσει όλα αυτά τα χρόνια? Κοντεύω στο πτυχίο, αλλά παρόλα αυτά, τα βράδια που πέρασα σαν φοιτητής και θα χαρακτήριζα ως "ιστορικά" μπορώ να τα μετρήσω στα δάχτυλα του ενός χεριού μου. Όταν θα είμαι και εγώ 50, θα έχω να θυμάμαι μόνο ελάχιστες όμορφες στιγμές. Αντίθετα με τους σημερινούς 50άρηδες (όπως και πολλούς που έγραψαν πριν από 'μένα σε αυτό το θρεντ) που έχουν να θυμούνται όμορφες δεκαετίες, όχι απλά όμορφες στιγμές.

Αθωότητα, ανεμελιά, ξεγνοιασιά. Λέξεις όμορφες που πολλοί τις ζηλεύουμε, μα δύσκολο να ζήσουμε πια. Σημάδια των καιρών? Ίσως ο κόσμος να μην είναι ίδιος πια. Ίσως να είναι όλα πολύ διαφορετικά.

Πόσο εύκολο όμως είναι ένας νέος που τώρα ξεκινάει τη ζωή του, να ζήσει μια ζωή γεμάτη συναισθήματα, και όχι μόνο άγχη, φόβο, πίεση και αγανάκτηση?

Μάλλον καθόλου...

Συγγνώμη αν κούρασα ή αν ενόχλησα. Όμως πραγματικά μελαγχόλησα διαβάζοντας αυτό το θρεντ. Κρίμα που δεν το είχα δει νωρίτερα...