Να γράψω κι εγώ δυό λόγια.
Η έξοδος απ το σπίτι, συνοδεύονταν και από μιά παχειά φέτα ψωμί με λάδι και ρήγανη η βρεγμένη ζάχαρη για να μη φεύγει από πάνω, μερικές φορές πασπαλισμένη και με καφέ, η σάλτσα και οι πιό τυχεροί μαρμελάδα ροδάκινο η καίσι συνήθως, όλα σπιτικά.
Το κλέψιμο του πάγου που άφηνε ο παγοπώλης στην εξώπορτα τον οποίο μετά το τεμάχισμα γλείφαμε η τον ρουφούσαμε για να σβύσουμε την πείνα μας.
Οι ασπίδες από καπάκια τυροτενεκέδων και τα σπαθιά η ακόντια από πήχεις που ξηλώναμε από τις περιφράξεις των μπαξέδων.
Οι νυχτερινές επιδρομές στα κορόμηλα (εμείς τα λέγαμε ερίκια), στα βερύκοκα και τα καίσια των αυλών, ρίχνοντας προς τα πάνω κοτρόνες για να ταρακουνήσουμε τα φορτωμένα κλαδιά, με συχνές απώλειες το άνοιγμα κεφαλιών απ τις πέτρες που επέστρεφαν συχνά στα κεφάλια μας.
Με το που κλείναν τα σχολεία, ξυπόλητοι όλη μέρα στους χωμάτινους δρόμους, με πατούσες ποδιών σε λίγες μέρες να χουν σκληρύνει σαν σόλες.
Ενα τεράστιο υπαίθριο οικοτροφείο η Τούμπα, αφού όλοι φορούσαμε το μπλέ σορτσάκι με το άσπρο μπλουζάκι των γυμναστικών επιδείξεων του τέλους της σχολικής χρονιάς.
Καθημερινές φιγούρες ο γιαουρτσής με ένα κοντάρι στους ώμους απ τα άκρα του οποίου κρέμονταν με σχοινιά δυό τεράστιες πήλινες πιατέλες, λαχταριστό ολόφρεσκο γιαούρτι το οποίο και έκοβε με κάτι σαν σπάτουλα.
Οι πλανώδιοι μανάβηδες με τα κάρα που τα έσερναν γέρικα και κουραμένα άλογα η γαιδούρια.
Ο γανωτής που γάνωνε τσεντζερέδες, χύτρες, λεκάνες, κανάτες. Ο τύπος που ακόνιζε μαχαίρια και ψαλίδια, ο τζαμτζής που αντικαθιστούσε σπασμένα τζάμια, απώλειες από πετροπόλεμους και τσιλίκες-τσομάκες. Ο γλυκατζής με το τετραγωνο ταψί του με το λαχταριστό σάμαλι.
Ο παγωτατζής με το κλασσικό καροτσάκι του και το κασσάτο μαστιχωτό παγωτό του.
Ζήσε το σήμερα. Για το αύριο δεν ξέρεις.
Απάντηση με παράθεση