E60 520i LCI
Ρίχνω μια ματιά στο ρολόι μου: 20:08. Ήταν Κυριακή 17 Ιουλίου κι έκανε μια διαολεμένη ζέστη. Το θερμόμετρο της BMW έδειχνε 32 βαθμούς κελσίου, αλλά με τόση υγρασία ένιωθα χειρότερα κι από πλανόδιο πωλητή στους δρόμους της Μπανγκόκ.
Μόλις είχα αποχαιρετήσει τα παιδιά και τη σύζυγο κι ετοιμαζόμουν ν' αναχωρήσω από τη Φοινικούντα με προορισμό την Αθήνα. Ήταν η πρώτη φορά από τότε που αγόρασα το αυτοκίνητο που θα έκανα τη διαδρομή αυτή εντελώς μόνος και απαλλαγμένος από καρεκλάκια, καροτσάκια, ποδηλατάκια, βάσεις Isofix και όλα τα συμπαρομαρτούντα. Τότε, πριν 1,5 χρόνο, το οδηγούσα με σεβασμό για να γνωριστούμε. Τώρα θα προσπαθούσα να ταξιδέψω με άλλους ρυθμούς. Με όποιους ρυθμούς τέλος πάντων μπορεί κανείς να οδηγήσει ένα καράβι όπως η αυτόματη 520i.
Μπήκα μέσα, έκλεισα τη βαρειά πόρτα, πάτησα μια φορά το start button, ρύθμισα τον υπολογιστή ταξιδίου και κρατώντας πατημένο το φρένο πίεσα για 2η φορά το κουμπί εκκίνησης. Ο Ν43Β20Ο0 πήρε αμέσως μπροστά κι ένα λεπτό αργότερα ισορρόπησε στις 750 rpm με ένα γουργούρισμα που θύμιζε κουαρτέτο από τηγάνια και κατσαρολικά που κοπανούν μεταξύ τους. Αυτό ήταν. Πίεσα το κουμπί sport στο steptronic σε μια προσπάθεια να ξεγελάσω τον εαυτό μου, απενεργοποίησα το DSC, επέλεξα το DS, έλυσα το χειρόφρενο και σκέφτηκα στ' αγγλικά: It's 330 kilometres to Athens, I 've got half a tank of gas, no pack of cigarettes, it's almost dark and I'm wearing sunglasses. Εκείνη τη στιγμή ορκίζομαι πως άκουσα τo E60 να μου λέει "Hit it!". Όπως και να 'χει στ' @@ μου, εγώ το έκανα.
Το ραδιόφωνο έπαιζε κάποιον επαρχιακό σταθμό που έκανε εναλλαγές μεταξύ Μητροπάνου και Black Eyed Peas. Και πάλι, ήταν καλύτερη συντροφιά από τα 'Ζουζούνια' και τους 'Mazoo and the zoo'. Ο δρόμος ήταν απελπιστικά άδειος σε σημείο που στις γλυστερές στροφές έξω από την Πύλο έπαιζα χωρίς φόβο. Ούτως ή άλλως η ιπποδύναμη του 520i δεν αρκεί να σε φέρει εύκολα σε δύσκολη στιγμή, δεν αρκεί όμως και να σε βγάλει από μια. Η ουρά κουνιόταν δεξιά - αριστερά αλλά πέρα από αυτά τα μικροσκιρτήματα δεν είδα αξιόλογες γωνίες παρά μόνο σε 2-3 ανηφορικές φουρκέτες. Ίσως να το παράκανα με τα 275 πίσω.
Οι προσπεράσεις γίνονταν με πολύ φασαρία αλλά σχετικά άνετα, εξάλλου ο κινητήρας αυτός έχει επανειλλημένως αποδείξει την αγάπη του για το στροφάρισμα. Στον δρόμο πετυχαίνω ένα V40 το οποίο δείχνει να χαίρεται κι εκείνο τη διαδρομή. Δυστυχώς η BMW δεν έχει διάθεση για παρέα σήμερα κι έτσι σύντομα το Volvo μένει να χαζεύει τα οπίσθιά μας. Πριν καν το καταλάβω έχω φτάσει στη Μεσσήνη και κόβω για Βαλλύρα. Επιτέλους, στην πλατεία της Μεσσήνης καταφέρνω να το διώξω όμορφα στην πλατεία αλλά και να βγω απ' αυτήν με το πλάι. Το σπάνιο καλλιτεχνικό αυτό πατινάζ αμαυρώθηκε μόνο από μερικά φάσκελα κάποιων πολύ comme-il-faut.
Στα χωριά πριν τη Βαλλύρα πηγαίνω με απαγορευτικά 3ψήφια νούμερα μέχρις ότου πεταχτηκε ένας υπερσυντέλικος με μηχανάκι και κάτι σακκούλες σκουπιδιών στα χέρια. Τα φρένα του 530 που έβαλα πρόσφατα έκαναν άψογη δουλειά, χαρίζοντας μερικά ακόμη χρονάκια στον Καρπάθουλα ο οποίος τη γλύτωσε μόνο με ένα κατουρημένο βρακί και δυο σκισμένες μαύρες σακκούλες. Συνεχίζω με τους ίδιους ρυθμούς προσπερνώντας από νεκροφόρες E200 με led πίσω φώτα μέχρι φορτηγά, περνώ πετώντας τη στενή γέφυρα της Βαλλύρας -που για κάποιον λόγο μου φέρνει στο νου ένα καρτούν με τον Ακέφαλο Καβαλάρη που έβλεπα μικρός-, τρώω απίστευτα σκατοψύχια από τους θαμώνες των καφενείων και σύντομα φτάνω στη διασταύρωση του κεντρικού δρόμου, όπου δεν παραλείπω να βγω και πάλι με το πλάι.
Η συνέχεια στο μενού γράφει 'Παραδείσια' και αμέτρητες ανηφορικές στροφές. Ο κινητήρας αγκομαχάει καθώς έχω πέσει πίσω από τον σωφέρ της Κας Daisy ο οποίος δε λέει να κάνει λίγο δεξιά. Ευτυχώς η πίσω κίνηση βοηθά στις ανηφόρες, ανώ το άψογο σασί της 5άρας δεν πτοείται από τις κλειστές φουρκέτες. Πως να πτοηθεί ένα αυτοκίνητο που έχει σχεδιαστεί για 500 ίππους, όταν συμβιβάζεται με 170? Σύντομα ο σωφέρ παίρνει τον πούλο, η Κα Daisy παθαίνει 3 εγκεφαλικά και το σιχαμένο κωλάμαξό της τρώει τη σκόνη μου πριν βγω στον καινούργιο δρόμο με όριο τα (1)80.
Στη σύραγγα του Ραψομμάτη μου έρχονται σκηνές από κάτι τραγικά δυστυχήματα σε τούνελ στη Ρωσία και κόβω αρκετά. Από την ευθεία της Τρίπολης και μετά δεν πάτησα πουθενά φρένο, βοηθούμενος πολύ από την εκπληκτική σταθερότητα του αυτοκινήτου και το ιδανικό του στήσιμο που μόνο από τις κλίσεις υποφέρει (με την στάνταρ ανάρτηση). Πριν πω κύμινο έχω διακτινιστεί στην Κόρινθο. Η ώρα είναι 22:11. 2 ώρες και 4 λεπτά είναι απίστευτος χρόνος, έχει όμως τις επιπτώσεις του σε καύσιμο και -ο χρόνος θα δείξει- σε πόντους στο point system.
Δυστυχώς στην Ε.Ο. Αθηνών-Κορίνθου γινόταν της ανωμαλίας το κάγκελο και οι ρυθμοί έπεσαν πιο γρήγορα κι απ' τον γενικό δείκτη τιμών στο Χ.Α.Α. Ενδεικτικά σας αναφέρω πως έκανα πάνω από 2 ώρες για να φτάσω στους Θρακομακεδόνες.
Στις 00:20 λοιπόν έβαλα το αυτοκίνητο στο υπόγειο γκαράζ κι έκλεισα την γκαραζόπορτα. Οι ανεμιστήρες δούλευαν στο τέρμα πριν βγάλω το κλειδί. Το κεντρικό τούνελ έκαιγε, το ίδιο και το δάπεδο του πορτ-μπαγκάζ. Η εξάτμιση είχε βγει 10 πόντους έξω από τη διαστολή. Το κλείδωσα και του χάιδεψα τη μάσκα καθώς έσβηναν τα angel eyes. Έκλεισα την πόρτα και καθώς ανέβαινα τα σκαλοπάτια μπορούσα ακόμη ν' ακούσω το ρυθμικό τακ-τακ της συστολής της εξάτμισης. Δεν είναι δύσκολο να καταλάβεις γιατί το δέσιμο με τέτοια αυτοκίνητα είναι τόσο ισχυρό. Για μένα δεν είναι ένα ακόμη οικογενειακό σεντάν με κινητήρα αποκλειστικά για τριτοκοσμικές χώρες των Βαλκανίων και της Ιβηρικής. Είναι η BMW μου. Κάτι τρέχει με το DNA της. Και την λατρεύω.
- ΝΟΤ ΤΗΕ ΕΝD -
Με το που μπαίνω στο σπίτι σκάει τηλεφώνημα...
- Έφτασες κιόλας ζουζουνάκι μου?
- Μόλις μπήκα αγάπη, 4,5 ώρες έκανα...
- Δεν είχε κίνηση?
- Τίποτα. Νέκρα. Μαύρη πίσσα η Εθνική. Αφού σε κάποια στιγμή νόμιζα ότι έπαιζα στο 28 days later.
- Περίεργο... Κυριακή βράδυ?
- Ποιος ξέρει... Η κρίση, τα καύσιμα...
- Μάλλον. Τέσπα, να προσέχεις, καληνύχτα!
- Καληνύχτα, φίλα μου τα μανάρια!
Σήμερα περιμένω να πέσει χέσιμο γιατί μίλησε με την αδερφή της η οποία έκανε 2,5 ώρες από Λουτράκι-Χαλάνδρι ίδια ώρα χθες.
- ΤΗΕ ΕΝD ? -
Απάντηση με παράθεση
Αρχικό μήνυμα απο S8N
