ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΛΩΡΙΔΑ

[Nino]

Cheers!

Στα αμερικάνικα φιλμ του 70, έβλεπα συχνά κάτι παρακμιακές μάντρες αυτοκινήτων. Αλάνες με χαλίκι ανάμεσα σε ψηλά κτίρια, σαραβαλιασμένα ερείπια στοιβαγμένα με ένα ταμπελάκι με την τιμή στο ταμπλό τους. Μπροστά, εκείνοι οι ψηλοί συρμαπόπλεκτοι φράκτες, πou στις τανίες ο καλός σκαρφαλώνει για να σωθεί από τους κακούς που τον καταδιώκουν πυροβολώντας. Μια τέτοια μάντρα είχε στήσει και ο Τζεφ σε μια φτωχογειτονιά του Κάρντιφ. Το γραφεία του ήταν ένα τροχόσπιτο, που όρθιος δεν χώραγες αν ήσουν πάνω από ένα ογδόντα. Είχε ένα μικρό τραπέζι, δυο καρέκλες και μια σόμπα. Εκτός από εμπόριο φτηνών αυτοκινήτων, ο Τζεφ είχε και δυο παλιές άσπρες Rolls-Royce, που τις νοίκιαζε για γάμους. Νοίκιαζε και, κανονικά αυτοκίνητα, κάτι ρημάδια Montego και Maestro. Το καθένα από δαύτα ήταν μια ιστορία από μόνο του. Είχα πάρει μια φορά ένα Maestro με πρόβλημα στο κιβώτιο, δεν κούμπωνε πρώτη και δευτέρα. Παλεύοντας να ξεκινήσω με τρίτη πατιναριστή στο φανάρι μιας μεγάλης ανηφόρας, τα τίναξε ο δίσκος. Δημιούργηθηκε κυκλοφοριακό κομφούζιο, είχα κόψει την κίνηση της πόλης στα δύο. Πολύ όμορφη εμπειρία, που ωχριά βεβαίως μπροστά οε εκείνη που είχα με ένα αυτόματο Montego. Το κλειδί δεν εφάρμοζε καλά στο διοκόπτη. Στις αριστερές στροφές έβγαινε από τη θέση του και έπρεπε να το σπρώχνεις με το πόδι να μην πέσει. Πώς πήγαμε, χωρίς να κλειδώσω το τιμόνι, έως το Μπρίστολ, ένας θεός το ξέρει.

Μια άλλη φορά ψάχναμε μέ για να πάμε στο σαλόνι αυτοκινήτου του Μπέρμιγχαμ. Ο Τζεφ μας έδωσε ένα κόκκινο Escort, συμπαθητικό, μόνο που στην πρώτη γρήγορη καμπή της εθνικής ξεκούμπωσε η μπροστά ζανφόρ. Δεν πείραζε που κούναγε ίσο-ίσα έδινε ενδιαφέρον στην οδήγηση, αλλά κάπου κοπάναγε και έκανε σπαστικό θόρυβο, κουφοί φτάσαμε στην έκθεση.

Επιμέναμε να νοικιάζουμε από τον Τζεφ, και γιατί με δέκα λίρες την ημέρα ήταν η φτηνότερη μάντρα του Νησιού, αλλά και γιατί ο ίδιος ήταν απίστευτα γραφικός. Πήγαινα κάτι μεσημέρια του χειμώνα, καθόμασταν στο τροχόσπιτο και πίναμε τσάι με κονιάκ. Τα χέρια κοντά στη σόμπα, τα τζάμια θολά και ο Τζεφ, με την καρό τραγιάσκα και το κλασικό του τραύλισμα, να λέει ιστορίες για αυτοκίνητα. Για το καμάρι της Rover του 70, το SD1. Αυτά είχαν ένα πρωτόλειο check panel, που όταν κάτι χαλούσε, μια μαγνητοφωνημένη φωνή ανακοίνωνε τη βλάβη. Μόνο που επειδή το μοτέρ τους, ο αλουμινένιος V-8, προοριζόταν για την Αμερική, η φωνή είχε τεξανή προφορά. Τα SD1 σκούριαζαν με μοναδική ευκολία, κι έτσι, λίγο-λίγο, η υγρασία γέμιζε το χώρο γύρω από κεντρική μονάδα αυτού του πράγματος. Το αποτέλεσμα ήταν να χαλάει και να μπαίνει σε λειτουργία η κασέτα χωρίς να προηγηθεί βλάβη. Και μάλιστα, εξ αιτίας -προφανώς- κάποιου ηλίθιου αμερικανικού κανονισμού ασφαλείας, δεν υπήρχε τρόπος να σταματήσει η εκφώνηση.Έτσι, στα περισσότερα SD1, μετά τον δεύτερο χρόνο κυκλοφορίας τους, στα καλά καθούμενα, μια γυναικεία φωνή με τεξανή προφορά, πληροφορούσε τον κάτοχο ότι πρέπει να πάει για service, ότι τα τακάκια θέλουν άλλαγμα ή ότι έχουν λιγοστέψει επικίνδυνα τα λάδια στο κάρτερ. Ο μόνος τρόπος να σταματήσει το μαρτύριο ήταν να αποσυνδεθεί η μπαταρία.

Εκείνη την εποχή είχα βγάλει πολλά λεφτά, πουλώντας πόλους ταχείας απασφαλίσεως για μπαταρίες, έλεγε τραυλίζοντας
ο Τζεφ, εάν δεις κανένα Rover, άνοιξε και δες, όλα τέτοιον έχουν.
Όποτε δεν μίλαγε για αυτοκίνητα, έλεγε γκομενοιστορίες. Ξεκίναγε οπό το καλοκαίρια στην Κρήτη πριν από τριάντα
χρόνια «που με άλλη κοιμόσουν και με άλλην ξύπναγες το πρωί», και κατέληγε σε πρόσφατα περιστατικά με μεθυσμένες σερβιτόρες σε συνοικιακές pub. Βέβαια, στη ζωή του υπήρχε και σύζυγος, η Σούζυ. Έμοιαζε ότι θα ήταν θεά στον καιρό της, όμως τα σημάδια από τις καταχρήσεις ήταν έκδηλα πάνω της. Ενώ ο ίδιος κυκλοφορούσε με τα διάφορα άθλια νοικιάρικα, εκείνη βολτάριζε με μια παλιά Esprit, ένα αυτοκίνητο που στην Αγγλία οδηγούν πια μόνο νταβατζήδες και προπονητές ποδοσφαιρικών ομάδων τρίτης εθνικής.
«Δεν με αφήνει να πάρω τη Lotus, γιατί λέει θα κυνηγάω γυναίκες. Δεν έχει κι άδικο, άμα πιω ένα ποτήρι τις θέλω όλες, μέχρι και τον καναπέ που είχα στο γραφείο μου τον πέταξε για να μην τις φέρνω εδώ. Είδες τα δαχτυλίδια που της έχω πάρει; Κάθε κέρατο που μάθαινε, της έπαιρνα και από ένα για να καλμάρει», μουρμούριζε ο Τζεφ.
«Τόσα πολλά», του απαντούσα, γιατί ήταν φορτωμένη σαν λατέρνα η Σούζυ. «Έχει και αλλά, πολλά, αλλά δεν έχει άλλα δάχτυλα για να τα βάλει», τραύλιζε πάλι εκείνος.
Γυρνώντας με ένα φίλο από ξενύχτι, πέντε ή ώρα το πρωί, περάσαμε από τη μάντρα να δούμε εάν είχε τίποτα καλό ο Τζεφ. Για κάποιο λόγο, η συρματένια πόρτα ήταν ανοικτή. Την είχαν παραβιάσει ουκ ολίγες φορές, και μάλλον κάτι τέτοιο συνέβαινε και τώρα. Πλησιάσαμε πιο κοντά, και τότε άνοιξε η πίσω πόρτα της μιας από τις δύο Rolls, που ήταν παρκαρισμένες πρώτη μούρη στην αυλή. Βγήκε μια χοντρή, ταλαιπωρημένη ύπαρξη με λαμέ φούστα και κάτι πούλιες σε ένα κόκκινο μπουστάκι, που κράταγε ένα μικροσκοπικό λιλά τσαντάκι, σε τάχαμου απομίμηση δέρματος φιδιού. Είχε την κλασική διάπλαση και τα χοντροκομμένα χαρακτηριστικά που έδωσαν στις γυναίκες της κοιλάδας της Rhonda το όνομα valley commando. Άναψε τσιγάρο με ένα γυαλιστερό χρυσό αναπτήρα, μας πέταξε ένα "Hi boys", μπήκε σε ένα τρακαρισμένο Fiesta και έφυγε με σηκωμένο το took και το ηίαω καζανάκι της εξάτμισης να σέρνεται στο δρόμο.
Την ίδια στιγμή, από την πόρτα της Rolls ξεπρόβαλε ο Τζεφ με ένα μπουκάλι τζιν στο χέρι.
«Ω, οι Ελληνες φίλοι μου», φώναξε, «ελάτε, να πιούμε κάτι».
«Δεν έμοιαζε με τη Σούζι η κυρία», του είπα.
«Ευτυχώς», έκανε γελώντας εκείνος.
«Τι ευτυχώς», συνέχισα, «μαύρα χάλια ήτανε, πού τις πετυχαίνεις;»

Και τότε ο Τζεφ, δείχνοντάς μου το μπουκάλι με το τζιν, τραύλισε χαμογελώντας με νόημα: "I've never been to bed with an ugly chick, but I've woken up with one several times". Δεν έχω πάει ποτέ με άσχημη γκόμενα, αλλά έχω ξυπνήσει πολλές φορές δίπλα σε μία.



Simply Red

Ένα Σεπτέμβριο, στην Αγγλία, έψαχνα για αυτοκίνητο χωρίς να βρίσκω τίποτα φτηνό και αξιόλογο. Είχα φρίξει με ένα άθλιο νοικιάρικο Austin Maestro και, απεγνωσμένος πια, πήγα σε μια μάντρα και δοκίμασα ένα Rover 216 Vitesse του '87. Ύστερα από λίγο, στο τροχόσπιτο που αποτελούσε έδρα της επιχείρησης, βάλαμε τις απαραίτητες υπογραφές και το πήρα.
Το Rover ήταν το πιο καινούριο αυτοκίνητο που είχα ποτέ και το πρώτο μπροστοκίνητο που αγόραζα. Δούλευε ρολόι, κάθε μέρα με μισή μιζιά έπαιρνε μπροστά, ξύλα, δέρματα, ηλεκτρικά παράθυρα και οροφές, και όλα αυτά με ασφαλές κράτημα και οικονομία. Σε δέκα ημέρες το είχα βαρεθεί πλήρως, το μοσχοπούλησα και όλοι με βρίζανε, "είχες και συ ένα αμάξι της προκοπής, το έδωσες, να δούμε τι μαυσωλείο θα μας φέρεις πάλι".
Δυο εικοσιτετράωρα αργότερα, αγόραζα μια Alfa Junior του '69. Από παιδί το ήθελα αυτό το αυτοκίνητο. Γούσταρα το σχήμα, τον ήχο, τον τρόπο που μια Junior γυρίζει την ουρά της. Την έβαζα εμπρός το πρωί και την έσβηνα τη νύχτα. Δεν χόρταινα να την οδηγάω, δεν βαρέθηκα ποτέ το διαλυμένο της κάθισμα, τον αέρα που έμπαινε από παντού. Μου έφτανε να τη βλέπω, να την ακούω και να την αισθάνομαι.
Όμως, από τη μια τα συνεχή ακουμπήματα, (ήταν ελαφρώς χαμηλωμένη -τι ελαφρώς δηλαδή, που βάζαμε στοίχημα αν μπορεί να περάσει πάνω από πακέτο τσιγάρα. Τσίμα τσίμα πέρναγε, εκτός από τα κατοστάρια King size που τα πέταγε κάτω), από την άλλη ο παλιόκαιρος, η βάρβαρη χρήση και η έλλειψη κεφαλαίου για συντήρηση, λίγο-λίγο άρχιζε να κάνει νάζια η ντίβα.
Τυπική για Junior ζημιά είναι οι πόρτες που δεν κλείνουν. Χειρότερη ζημιά είναι να κλείνουν, αλλά να ανοίγουν μετά από λίγο μόνες τους. Ένα βράδυ, στη μέση μιας μεγάλης πλατείας, τόσο μεγάλης που μπαίνεις με τετάρτη, η πόρτα του συνοδηγού άνοιξε διάπλατα την ώρα που ο Γιάννης δίπλα άναβε τσιγάρο. Εάν ήμουν πέντε εκατοστά κοντύτερος, ίσως να γινόμουν κατά ένα φίλο φτωχότερος, ευτυχώς απλώθηκα και πρόλαβα την πόρτα με το αριστερό χέρι, την ώρα που με το δεξί προσπαθούσα να κρατήσω το τιμόνι στα ίσια του.
Μια άλλη φορά, μέρα μεσημέρι στο κέντρο, η ίδια πόρτα τινάχτηκε με δύναμη προς τα έξω. Με το που την άκουσε να ξεκουμπώνει, η φίλη μου η Λίνα άφησε τη θέση του συνοδηγού και όρμηξε πάνω μου φωνάζοντας. Έτσι δεν μπόρεσα να απλώσω το χέρι μου για να την κλείσω. Ένας δυστυχισμένος ποδηλάτης, που ερχόταν αμέριμνος από απέναντι, είδε ξαφνικά μια πόρτα να του σημαδεύει τα μούτρα. Τελικά το σώσαμε και αυτό οριακά. Εκείνη τη μέρα κατάλαβα ότι έπρεπε να φτιάξω την πόρτα, η Λίνα έμαθε να βάζει πάντα ασφάλεια και ο ποδηλάτης να μην αφαιρείται.
Με τον καιρό είχαν πέσει οι αναρτήσεις και είχε παραχαμηλώσει η Alfa και έτσι πρόσεχα πιο πολύ στα σαμαράκια και δεν έβαζα πια κανέναν να καθήσει πίσω. Εκτός από μια φορά. Καλοκαίρι, έχουμε ξενυχτήσει σε ένα κουρδικό μπαρ που έπαιζε ελληνικά, και, ξημέρωμα την ώρα που φεύγουμε παρέα με ένα φίλο, ο μπάρμαν μου ζητάει να παω δυο μινοφορούσες κοπέλες σπίτι. Στριμώχτηκαν στο πίσω κάθισμα, ήταν στο τρίτο μεθύσι και χαχανίζανε. Την ώρα που έβαζα μπροστά και ετοιμαζόμουν για διάλογο γυρίζει η πιο όμορφη από τις δυο και συστήνεται. Με λένε Λέγκω, εσένα; Τώρα εγώ δεν άκουσα καλά, έφταιγε το ξενύχτι, πώς μας φάνηκε σαν Ρέγκω το Λέγκω, δεν ξέρω, αλλά οι λίμπιντο πήγανε για ψάρεμα και εμείς πιάσαμε ένα ακατάσχετο νευρικό γέλιο με τον Αντώνη, που δάκρυσαν τα μάτια μας.
Το αυτοκίνητο έβρισκε κάτω συνέχεια, βρόνταγε η εξάτμιση, οι πόρτες όμως παρέμειναν στη θέση τους, οπότε ουδέν πρόβλημα. Σχετικό βέβαια είναι αυτό, γιατί μας σταματούσαν κάτι Τροχαίοι, που δεν είχα πάρει χαμπάρι ότι μας ακολουθούσαν. Πώς να τους δεις αφού τα πίσω παρμπριζ των Junior του '69 δεν διέθεταν αντίσταση και είχε θολώσει το σύμπαν. Ωραίο σκηνικό, δυο μαλλιάδες μπροστά και δυο χαχανίζουσες γυναίκες πίσω, που καλημέρα τους έλεγες, Jack Daniels απαντούσαν. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, αναγκάστηκα να μιλάω στον Τροχαίο με το τσιγάρο στο χέρι, αφού ως γνωστόν τα Junior του '69 δεν είχαν τασάκι. Πέρασε και αυτό.
Την επόμενη, η ταλαίπωρη εξάτμιση βαρέθηκε πια τα κοπανήματα και έπεσε στο δρόμο. Δανείστηκα κι εγώ ένα σχοινί από μια παρακείμενη μπουγάδα και την έπιασα στον προφυλακτήρα. Έτσι έμεινε μέχρι που έφτασε η ώρα να πουλήσω την Alfa, πριν σαπίσει εντελώς.
Πήρε τότε τηλέφωνο ένας συλλέκτης, από μια πόλη 200 μίλια μακριά. Ήρθε, μου άφησε μια προκαταβολή και δώσαμε τα χέρια. Θα έρθω να την πάρω το Σάββατο, μου λέει, θα με βγάλει ως το σπίτι; Αστειεύεσαι, απαντάω, στην Ελλάδα σε πάει άμα θέλεις. Δεν ήμουν πολύ πειστικός φαίνεται. Και αυτό, γιατί ήρθε μεν το Σάββατο, έφερε τα λεφτά, αλλά έφερε και ένα τρέιλερ μαζί του. Τη φόρτωσε σε αυτό και έτσι έφυγε.
Εκεί τελείωσε η συμβίωση με την Junior. Ένα αυτοκίνητο με άλφα κεφαλαίο. Ένα αυτοκίνητο φτιαγμένο για να το απολαμβάνεις. Που μοιάζει με εκείνη τη γυναίκα, την οποία από τη στιγμή που γνωρίζεις, ξέρεις ότι δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτή. Και μόλις χωρίσεις, ψάχνεις να βρείς μια ακριβώς ίδια. Παρ' όλο που ξέρεις ότι δεν υπάρχει καμία ακριβώς ίδια. Και εγώ ξέρω ότι δεν υπάρχει καμμιά Junior του '69 που περάσαμε δυο χρόνια μαζί. Αυτό, ακόμη και σήμερα, δεν με εμποδίζει να ψάχνω.

Γ Ν. Πολιτης