Πόσο πίσω να σας πάω? 80s

[NickE60]

μπαρμπαρελα..... ροδα τσαντα και κοπανα και μαρσαρω τη χουσκβαρνα..... XR ήταν και συνέχεια όρθιο .....αχχχχχ

[Samaro]

Θα πούμε ιστορίες εγχώριες η αλλοδαπές η και τα δυό ;;
Θα έλεγα '60 αν ήταν όλη η δεκαετία καλή.
Πιστεύω όμως ότι αυτή του '70 ήταν πιό παλιά, πιό τρελή, αλλά και πιο κοντά μας γενικά.
Ιδιαίτερα θα έλεγα, για τα αυτοκινητιστικά δρώμενα,

[Vasilis]

ψηφισα '70s .....για το μαλλι κ το κουνουπιδι.....μη γελας εσυ σταθακη......
αλλα θα προτιμουσα τα '80s........οτι αποφασισετε ομως μεσα ειμαι......!

[stratos]

Γεννήθηκα το 1987 οπότε ψηφίζω '80s.

Τότε γεννήθηκε η κόντρα στην βούτα και στα καλά λημέρια

[Χρίστος]

τα ιδια με το κρανιοφορο γατι απο πανω μου!!!!

[m-power_01]

Θελω να με πας πισω στο μελλον

[Nick bmwlover]

Ψηφισα 80's γιατι ειναι πιο κοντα στην γεννηση μου,και απ'οτι θυμαμαι απο μουσικες κασσετες και βυνιλλια και κατι ξεθωριασμενες εγχρωμες ταινιες στην τηλεοραση οι εποχες εκεινες ειχαν κατι διαφορετικο απο το σημερα,ακομη και εγω θυμαμαι την ζωη μου διαφορετικη απο αυτη του σημερα,ηταν ξεχωριστα ομορφα...

[Stamatis]

Ο κυρ Νίκος μεγάλωσε τη δεκαετία του 40. Πείνα, πόλεμος και μιζέρια.
Έπαιξε τα πρώτα του παιχνίδια στον Βοτανικό και έφαγε το πρώτο του ξύλο στο Αιγάλεω.
Γνώρισε την γυναίκα του τη Βάσω το 60 σε μια εκδρομή στο Σκαραμαγκά και την παντρεύτηκε δυο χρόνια αργότερα. Ο γάμος έγινε στο χωριό της στην Ήπειρο και αμέσως μετά με κάτι λίγα λεφτά που πήρε προίκα πιάσανε ένα σπίτι στο Περιστέρι.
Τρία δωμάτια από πάνω και ένα μαγαζί από κάτω.
Το μαγαζί το έκανε συνεργείο.
Αυτό ήξερε, αυτό έκανε.
Ο κυρ Νίκος ήταν καλός μηχανικός. Έμαθε την τέχνη πλάι στον πατέρα του, στα εργοτάξια του Κηφισού, στην αρχή με ντίζελ φορτηγά, ύστερα με αυτοκίνητα της περιοχής.
Το χαρτί της εκπαίδευση στο νυχτερινό σχολείο και η άδεια ασκήσεως επαγγέλματος ήταν πάνω από τον πάγκο του στο μαγαζί.
Γραφείο δεν είχε, δεν ήξερε τι να το κάνει έτσι και αλλιώς.
Ότι χαρτιά χρειαζόταν τα έβαζε σε ένα συρτάρι του πάγκου.
Τις παραγγελίες τις έγραφε πίσω από το πακέτο των τσιγάρων του, Άσσος κασετίνα.
Αυτές οι κασετίνες ήταν πολύ χρήσιμες.
Είχε ένα συρτάρι τέτοιες με σημειώσεις.
Το καρμπυρατέρ του Μενέλαου, το διαφορικό του Δημήτρη, όλες οι δουλειές που είχε κάνει, σε ένα αρχείο από πλάτες πακέτων, που μόνο αυτός καταλάβαινε και μόνο αυτός μπορούσε να βρει άκρη.

Σήμερα το πρωί δεν του πήγαινε καλά η μέρα.
Η Βάσω ήθελε να πάρουν βίντεο να βλέπει ταινίες, ο γιος του που ήταν φαντάρος τον είχε πάρει τηλέφωνο πως θέλει λεφτά και η κόρη του από το πρωί είχε βάλει το κασετόφωνο και άκουγε τραγούδια.

Ο κυρ Νίκος ήταν απλός άνθρωπος, μεγάλωσε την εποχή που οι άντρες είχαν βρώμικα νύχια και σκληρά χέρια, την Κυριακή έβγαζε τη φόρμα και φόραγε παντελόνι και πουκάμισο, από πάνω έβαζε ένα δερμάτινο μπουφάν και πριν φύγει από το σπίτι έβαζε και κολόνια Ακουα Βέλβα.
Με αυτή την κολόνια όμως είχε κόλλημα. Δεν την πολυγούσταρε. Μια τέτοια του είχε κάνει δώρο η γυναίκα του, χρόνια πίσω και όποτε του τελείωνε αμέσως του έπαιρνε καινούργιο μπουκάλι.
Να βάλεις την κολόνια σου το φώναζε όποτε πήγαινε να το σκάσει απαρφουμάριστος.
Και στο καφενείο που πήγαινε του κάνανε οι άλλοι πλάκα.
Καλώς τον Νίκο με τις κολόνιες του και τα μυρωδικά του.
Τι να κάνει όμως τη φόραγε.

Όμως η μέρα σήμερα δεν του πήγαινε καλά.
Έσκυψε πάνω από τον κινητήρα της 2002 που είχε από χτες μέσα.
Το αμάξι ήταν του Μήτσου από το Πέραμα. Φίλος από πολύ παλιά.
Ηξερε την κάθε του βίδα και καταλάβαινε κάθε χτύπο και κάθε πρόβλημα.
Σήμερα όμως δεν ήξερε τι φταίει.
Όταν δεν ήξερε τι φταίει, ήξερε που πρέπει να πάει.
Σήκωσε το κεφάλι και ξεφύσηξε.
Ηλεκτρολόγο θέλει γ$μώ την πίστη μου.
Σκατά.
Παρόλο που ο κυρ Νίκος ήταν άριστος εφαρμοστής και μηχανικός, τα ηλεκτρολογικά δεν τα κατάλαβε ποτέ.
Δεν τον ενδιέφεραν ποτέ ούτε τα ηλεκτρολογικά ούτε τα ηλεκτρικά.
Και τώρα τελευταία όλα τα αμάξια ήταν γεμάτα από δαύτα.
Επίσης όλοι είχαν μανία πλέον με τα κασετόφωνα.
Όλα είχαν κασετόφωνο.
Και για να έχουν κασετόφωνο, είχαν και ένα σωρό καλώδια, που τις πιο πολλές φορές ήταν τοποθετημένα λάθος.
Καμένες ηλεκτρονικές, καμένα φώτα, φρένα που δεν άναβαν, ένα σωρό μαλ%κίες επειδή όλοι ήθελαν να ακούνε μουσικές.

Ο κυρ Νίκος ήταν απλός άνθρωπος, δεν ήξερε από τις νέες μουσικές.
Όταν είχε κέφια άκουγε το αγριολούλουδο του Καζαντίδη, όταν είχε μαύρες άκουγε Διονυσίου.
Πέντε τραγούδια ήταν όλο του το ρεπερτόριο και δεν χρειάζονταν άλλα.
Όλοι όμως και η κόρη του και ο γιος του άκουγαν τη ντίσκο.
Τι μάου-μάου τι ντίσκο το ίδιο πράμα είναι έλεγε.
Αλλά χάζευε τις πιτσιρίκες που πέρναγαν μπροστά από το μαγαζί με τα μίνι και τα μπλουζάκια.
Φυσικά η κόρη του δεν τόλμαγε να εμφανιστεί έτσι μπροστά του. Επαιρνε το μίνι και το φόραγε στη φίλη της όταν ήθελε να βγεί έξω.

Ντίσκο και σκατά στο πάτερο.
Τι φταίει ρε γ%μώτη μου, ηλεκτρικό θα είναι το θέμα δεν υπάρχει περίπτωση.
Αναστέναξε και σήκωσε το τηλέφωνο.
Ελα Λευτέρη, Νίκος. Τι έγινε ρε τι κάνεις, έχω πρόβλημα με το 2002. Να στο φέρω να του ρίξεις μια ματια…. Δεν ξέρω ρε…. Ηλεκτρικό πρέπει να είναι….
Ντάξει, έρχομαι.
Φώναξε απέναντι από το καφενείο τον Μπάμπη.
Μπάμπη, φεύγω, έχε το νού σου στο μαγαζί ρε, όποιος έρθει πες του να το αφήσει και να περάσει το απόγευμα.

Μπήκε στο 2002 και πάτησε τη μίζα.
Μια δυό τρείς, επιτέλους πήρε.
Αμα έπαιρνε δεν είχε πρόβλημα, μέχρι να πάρει ήταν το θέμα.
Βγήκε από το μαγαζί και προχώρησε για Λένορμαν.
Στο δρόμο κατέβασε το παράθυρο και έβγαλε το χέρι έξω.

Το αμάξι δούλευε τέλεια.
Το ήξερε καλά αυτό το αμάξι. Του είχαν βάλει διπλά ντελόρτο και εξάτμιση, του είχαν αλλάξει τους εκεντροφόρους και του είχαν πειράξει και το κάμπερ.
Πήγαινε τσίτες.
Εβαλε μια Δευτέρα και το σανίδωσε.
Το κόκκινο 2002 διαμαρτυρήθηκε στην αρχή με ένα βήξιμο, ντελόρτο βλέπεις και αμέσως μετά το έπιασε ο δαίμονας.
Ούρλιαξε με ένα βαθύ θόρυβο, άκουγες τον αέρα να μπαίνει στους κυλίνδρους, ρούφαγε αχόρταγα μείγμα και από την εξάτμιση έβγαζε βροντές και μπουμπουνητά.
Το αμάξι είχε κάτσει στον κώλο του, το τιμόνι είχε ελαφρύνει και η κίνηση το δρόμο ήταν αραιή.
Ανέβασε Τρίτη και ξανασανίδωσε. Το 2002 πέρναγε τη Λένορμαν σφαίρα, έφτασε τα 130 και εκεί ο κυρ Νίκος αποφάσισε να κόψει.
Αφησε το γκάζι και από την εξάτμιση άρχισε η συναυλία από τα σκασίματα.
Στα πεζοδρόμια έβλεπε τους πιτσιρικάδες να κοιτάνε με γουρλωμένα μάτια.
Έβλεπε και δίπλα του τους άλλους οδηγούς με τα Φιατ και τα Λάντα που τον κοίταγαν κλεφτά.
Τόχει ακόμα η γριά, σκέφτηκε ο κυρ Νίκος.
Και άναψε ένα τσιγαράκι γιατί μπροστά είχε κίνηση.

Έφτασε στο ηλεκτρολογείο του Λευτέρη και έβαλε το αμάξι στο πεζοδρόμιο.
Εσβησε το τσιγάρο με το παπούτσι και μπήκε μέσα.

Τότε την είδε για πρώτη φορά.
Μαύρη, χαμηλή, με αλουμινένιες ζάντες και μια φτερούγα στο πίσω μέρος.
Ζύγισε το αμάξι με το βλέμμα.
Εκανε ένα γύρω διερευνητικό.
Διπλά φανάρια μπροστά, αγωνιστικά καθίσματα μέσα, ποδιές στο πλάι, διπλή εξάτμιση πίσω.
Το είχε ξαναδεί σαν μοντέλο, αλλά δεν το είχε ξαναδεί τόσο άγριο.
Τι είναι αυτό ρε Λευτέρη;
Αστα Νίκο που να σου λέω. Το λένε Μι Τρία. Αγωνιστικό.
Αγωνιστικό έλεγε ο Λευτέρης ότι είχε μπάκετ και ζάντες, αλλά ο Νίκος κατάλαβε, ότι αυτό δεν ήταν φτιαχτό. Αυτό ήταν από τη μάνα του έτσι.
Το έβλεπε να στέκεται, γυαλιστερό με τις φαρδιές του ρόδες, τη χαμηλή του μάσκα και ήταν σαν να έβγαζε μια υπεροψία, ήταν σαν τη Σούλα που είχε παντρευτεί ο Γιάννης.
Ο Γιάννης είχε πολλά λεφτά, έκανε εμπόριο με λάδια.
Τη Σούλα την είχε γνωρίσει ένα βράδυ στα μπουζούκια. Τραγούδαγε στην Καβάλας. Την κυνήγησε και την παντρεύτηκε. Την έκανε Κυρία. Με κάπα κεφαλαίο. Και αυτή στεκότανε μια χαρά στη θέση της. Αλλά όταν την κοίταγες στα μάτια, ήξερες, ότι δεν σηκώνει μαλακίες η συγκεκριμένη. Και ότι παρόλο που έβαλε το μακρύ φουστάνι και έβαψε τα μαλλιά της μαύρα, από μέσα ήταν φωτιά και κόλαση.

Ετσι και αυτό το καινούργιο, Φωτιά και κόλαση.
Ανοιξε ρε Λευτέρη να δούμε το καπώ.
Τι να δείς ρε Νίκο, αυτά είναι καινούργια, ηλεκτρονικά όλα.
Κοίταξε ο Νίκος στο καπώ, είδε τα βασικά, αλλά τη στεναχώρια του την πήρε.
Πολύ καλώδιο γαμώτο, να δεις που όλα έτσι θα γίνουνε και θα χάσουμε τη δουλειά μας. Μόνο οι ηλεκτρολόγοι θα πλουτίζουνε.
Γ#μώ τα ηλεκτρικά μου.

Τίνος είναι ρε;
Ενός τύπου από τον Πειραιά. Το έφερε να του βάλω συναγερμό. Με το 2002 τι τρέχει;
Δεν ξέρω ρε, μαγκώνει η μίζα για ρίξε μια ματιά.
Ο Λευτέρης πήρε τα εργαλεία του και βγήκε έξω.
Ο Νίκος έμεινε μέσα και συνέχισε να κοιτάζει το καινούργιο.
Μπήκε μέσα και έκατσε στο κάθισμα.
Μύριζε το άτιμο καινουργίλα.
Εκεί που κοίταζε το αμάξι, μπήκε μέσα ένας τύπος.
Από εκείνους που ο Νίκος φοβότανε.
Όχι για τον εαυτό του. Φοβότανε για την κόρη του.
Ο τύπος φόραγε παντελόνι και καρώ σακάκι, ανοιχτό πουκάμισο ροζ, αλυσιδίτσα στο χέρι και σίγουρα η κολόνια του δεν ήταν Ακουα Βέλβα.
Πλησίασε και κοίταξε τον Νίκο.
Ωραίο έ? Τον ρώτησε
Ωραίο είπε ο Νίκος και στο μυαλό του όλα ταίριαξαν. Δικό σας? Ξαναρώτησε?
Ναι είπε ο τύπος.
Ο Νίκος βγήκε από το αμάξι.
Ο τύπος του έδωσε το χέρι του. Τέλης, συστήθηκε.
Ο Νίκος συστήθηκε και αυτός.
Δικό σου του 2002? Ρώτησε ο Τέλης.
Πελάτης μου το έχει, για μίζα το έφερα.
Ωραίο αμάξι είπε ο Τέλης.
Ωραίο αμάξι είπε ο Νίκος.
Φοβόταν τον Τέλη, το αμάξι του και το παρουσιαστικό του. Ο Τέλης για αυτόν ήταν η νέα εποχή. Ο διάβολος. Τα ηλεκτρικά.
Τι λέει; Ρώτησε ο Νίκος, πως πάει στο δρόμο;
200 άλογα. Να στο δώσω μια βόλτα να καραφλιάσεις; Πρότεινε ο Τέλης.
Μπα δε βαριέσαι ευχαριστώ είπε ο Νίκος.

Πάνω στην ώρα μπήκε μέσα και ο Λευτέρης.
Νίκο έτοιμος, καλώδιο του άλλαξα, εντάξει είσαι. Εφυγες.

Ο Νίκος έκανε να φύγει, αλλά μπροστά του ήταν ο Τέλης.
Εσφιξαν τα χέρια, χάρηκα, επίσης, το αλυσιδάκι κουνήθηκε στον καρπό του Τέλη, λίγο μηχανόλαδο από το χέρι του Νίκου του μουτζούρωσε τον αντίχειρα.

Πίσω στο 2002 ο Νίκος έβαλε μπρος τη μηχανή. Πήρε με τη μία. Εκανε όπισθεν και ξαναβγήκε στο δρόμο. Αναψε ένα τσιγάρο και έβγαλε το χέρι από το παράθυρο.
Στο πρώτο φανάρι έκανε επιτόπου.
Γύρισε στου Λευτέρη.
Πάρκαρε στο πεζοδρόμιο και μπήκε στο μαγαζί.
Ο Τέλης ήταν ακόμα εκεί.
Ο Λευτέρης τελείωνε με τον συναγερμό.
Ο Τέλης γύρισε και τον κοίταξε.
Ο Νίκος πήρε ανάσα.
Ρε φίλε σου κάνει κόπο όταν τελειώσεις να βγούμε μια στο ποτάμι; Αν έχεις χρόνο δηλαδή.
Ο Τέλης χαμογέλασε, τι έγινε θές να το οδηγήσεις τελικά;
Όχι, θέλω να πάμε παρέα με το 2002 μέχρι το Ρουφ να δω πως ανοίγει, είπε ο Νίκος.
Λευτέρη τελειώνουμε; Ρώτησε ο Τέλης.
Έτοιμοι είμαστε, είπε ο Λευτέρης και έβαλε μπρος το Μι τρία.
Ο Νίκος άκουσε τον ήχο αλλά δεν ανησύχησε.
Ηξερε ότι πως ότι δεν κάνει θόρυβο πολύ δεν πάει και γρήγορα.
Εφυγαν παρέα για το ποτάμι.
Το Μ3 πήγαινε μπροστά με σύντομα πετάγματα, το 2002 ακολουθούσε με φουσκωμένα πνευμόνια αλλά σταθερά.
Η Λένορμαν τελείωσε και συνάντησε τον Κηφισό. Εστριψαν αριστερά παρέα και ο Τέλης κούνησε το κεφάλι στον Νίκο.
Ο Νίκος έγνεψε και αυτός και πάτησαν ταυτόχρονα το γκάζι.
Το Μ3 πετάχτηκε μπροστά σαν δαιμονισμένο.
Το 2002 ούρλιαξε και ακολούθησε.
Στα πρώτα μέτρα είχε φανεί η διαφορά τους. Στα επόμενα μέτρα το Μ3 είχε κιόλας φύγει.
Ο Νίκος κατάλαβε ότι η κατάσταση δεν ήταν ελεγχόμενη.
Ο Τέλης έκοψε, ο Νίκος έκανε με το χέρι εντάξει, αντε γειά και έστριψε από Θηβών για να γυρίσει στο μαγαζί.
Στο δρόμο σκεφτότανε το καινούργιο. Είχε καταλάβει ότι μια νέα εποχή ξεκίναγε.
Ανεξάρτητα από το αν οι άνθρωποι θα φορούσαν πλέον ροζ πουκάμισα, καρώ σακάκια και αλυσίδα στο χέρι, ανεξάρτητα από το αν θα έπαιζαν κασέτες με ντίσκο ή δίσκους με το αγριολούλουδο, μια νέα εποχή ξεκίναγε.
Ηλεκτρική και Ηλεκτρονική.

Έφτασε στο μαγαζί του και άναψε ένα τσιγάρο…
Κοίταξε γύρω του, τα εργαλεία, το ημερολόγιο της Πιρέλι, τη ράμπα, το 2002.
Αναστέναξε και πήγε προς την πόρτα.
Κατέβασε τα ρολά και έβαλε ένα ούζο.

Γ%μώ τα ηλεκτρικά μου και τα ηλεκτρονικά μου…
Γ%μώ τα ηλεκτρικά μου και τα ηλεκτρονικά μου…
Από πάνω ακούστηκε η κόρη του που έβαλε πάλι ντίσκο, από το δρόμο πέρασε μια μηχανή.
Ο κυρ Νίκος έμεινε στο σκοτεινό μαγαζί να πίνει το ουζάκι του, άνοιξε το ραδιόφωνο στους 104. Από το μεγαφωνάκι βγήκε η φωνή του Διονυσίου.
Έμεινε εκεί και κάπνιζε σαν φόρο τιμής σε μια εποχή που έφευγε και από σεβασμό στην ένα εποχή που ξεκίναγε.

Γ$μώ τα ηλεκτρικά μου και τα ηλεκτρονικά μου…
************************************************** ********************

[Kostas_1]

εχεις ταλεντο τελικα ρε φιλε.

[Stathis]

οτι και να πω θα ειναι λιγο...
γι αυτο δεν λεω τιποτα...