Αναδρομή στο παρελθον....part4

[gant]

Είδα χθές βράδυ με τον μικρό το RUSH.
Ενδιαφέρουσα στο σενάριο αλλά και στην σκηνοθεσία, αφου όπως γράφεται, ο ίδιος ο Λάουντα έκανε αρκετές επεμβάσεις και στα δύο.
Συνάντησα και έναν όμως που είχα αρκετό καιρό να δώ. Ήταν μόνος του και στις 11 το βράδυ ήρθε όπως μου είπε, για ένα come back στον χρόνο.
Μιλώ για τον πάλαι ποτέ και επί σειρά ετών, πρόεδρο του Α.Ο.Θ, Αντώνη Παρταλιό και κάτοχο νυν μιας πανέμορφης 2002tii.
Τα είπαμε 4-5 λεπτά μέχρι να αρχίσει η προβολή και με αφορμή και την ταινία γύρισα πίσω κάτι δεκαετίες, τότε που ίσως οι περισσότεροι από δω μέσα δεν είχαν καν γεννηθεί.

Έχω αναφερθεί παλιότερα, σε πρωτοκλασσάτους οδηγούς και υπεράριστα δυνατά αυτοκίνητα.
(Σήμερα είδα ότι οι φώτος έχουν χαθεί. Με την πρώτη ευκαιρία θα τις βάλω πάλι στα αντίστοιχα ποστς).

Αυτή την φορά ανεβάζω μερικές φώτος, παρμένες με μια πρωτόγονη zenit, στις αρχές του '80.



και θέλω να πώ για τους δευτεραγωνιστές της παράστασης.
Είναι αυτοί που δίχως την δική τους συμμετοχή, αγώνες δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν.
Οι μικρομεσαίοι την ελληνικών αγώνων που με μοναδικό κίνητρο την αγάπη τους για το αυτοκίνητο η την μοτοσυκλέττα, άφηναν οικογένειες, δουλειές και έτρεχαν σε δοκιμαστικά η ξενυχτούσαν με φίλους μηχανικούς και μη, σε συνεργεία.
Έτρεχαν σε αντιπροσωπείες λιπαντικών, ζαντών, ελαστικών, αμορτισέρ για να εξασφαλίσουν την οποιαδήποτε χορηγία με τα αυτοκόλλητα στα αυτοκίνητα τους.






Το αγωνιστικό, ένα έσκορτ, ένα τογιότα, ένα καντετ, ένα ντάτσουν, ένα ρενώ, ένα φιατ..., πολλές φορές είχε γεννηθεί από 2-3 όμοια του.
Ανέβαιναν - κατέβαιναν οι κινητήρες, δοκιμές επί δοκιμών με στοφάλους και εκκεντροφόρους, σασμάν και διαφορικά.
Άλλαζαν σε ένα μόνο 24ωρο, τα ντελόρτο και τα βέμπερ, μέχρι να βρεθεί η χρυσή τομή απόδοσης και βασικής αξιοπιστίας. Το μόνο που δεν ήθελε ψάξιμο ήταν η εξάτμιση, γιατί απλά δεν υπήρχε.



Ένα άλλο θέμα και αρκετά δαπανηρό ήταν τα ελαστικά.
Πολλοί αγώνες ήταν μικτοί οπότε το κόστος για χωμάτινα και ασφάλτινα μαζί ανέβαινε.
Βρίσκονταν όμως λύσεις, τουλάχιστον για ασφάλτινα με μιά βόλτα από όλα τα λαστιχάδικα για μεταχειρισμένα, Όσο φαγωμένα τόσο καλύτερα, ήταν και σλικ. Αρκεί στον αγώνα να μη είχε βροχή, τότε τα πράγματα γίνονταν επικύνδυνα.



Σε όλα λοιπόν εύκολα η δύσκολα θα δίνονταν μια λύση, αρκεί το πάθος για την συμμετοχή.
Όλα για την χαρά την στιγμή που θα ήσουν πάνω στην ράμπα και περίμενες να κατεβάσει ο αλυτάρχης (βλέπε Alexm) την καρό σημαία.



Τεράστιος ο άθλος του τερματισμού, αφού τις περισσότερς φορές έρχονταν η εγκατάλειψη από διαλυμένο διαφορικό, σπασμένη ανάρτηση, τρύπιο ψυγείο, η έλλειψη εφεδρικών τροχών, μετά από 1-2 άτυχα κλαταρίσματα.

Φρεσκοπλυμένοι μετά τον αγώνα, το βράδυ στο τότε μπαράκι του Α.Ο.Θ. τα πειράγματα, τα ψέμματα και οι υπερβολές έπαιρναν και έδιναν μεταξύ μπύρας και ουίσκυ.



Υ.Γ. Πίσω απ τις φώτο υπάρχουν τα ονόματα, αλλά νομίζω ότι δεν υπάρχει λόγος να αναφερθούν.