Για τον Λουκά
[To παρακάτω γράφεται με αφορμή το σοβαρό ατύχημα που είχαν σήμερα το πρωί οι φίλοι και συναθλητές Λουκάς Γιαννακούλης και Γιώργος Πετρόπουλος, με τη γνωστή Porsche 911 RSR, στην 1η ΕΔ του "Ράλλυ Παλλάδιο".
Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, ο Λουκάς είναι σε κρίσιμη, δυστυχώς, κατάσταση, ενώ ο συνοδηγός, Γιώργος Πετρόπουλος, έχει διαφύγει τον κίνδυνο.
Όλοι μας εδώ στο 4Drivers.gr ευχόμαστε ο Λουκάς να επιστρέψει γρήγορα ανάμεσά μας. (Bασίλης Χαρίτος)]
Είναι 7 το πρωί, το κινητό χτυπάει αφύπνιση, αλλά εσύ είσαι ξύπνιος από ώρα. Έχεις αγώνα σήμερα. Γρήγορα το προλαβαίνεις για να μη ξυπνήσει την γυναίκα σου που δεν φταίει σε τίποτα και παίρνεις τα ρούχα σου για να ντυθείς έξω από το υπνοδωμάτιο, σε ουδέτερο έδαφος. Τα παιδιά κοιμούνται ακόμα, μη τα ξυπνήσω.
Εσώρουχα πυρίμαχα, κάλτσες FIA, φόρμα ολόσωμη, φτιαγμένη για να σε σώσει από φωτιά, μποτάκια οδήγησης, όλα φοριούνται και στρώνονται πάνω σου για να μην σε ενοχλούν πουθενά.
Κατεβαίνεις κάτω, στην κουζίνα για πρωινό. Καφές, κάτι ελαφρύ, δεν θέλεις να είσαι γεμάτος, αλλά ούτε και πεινασμένος όταν οδηγείς στο όριο. Θέλεις να είσαι όμως αρκετά δυναμικός για να οδηγήσεις το θηρίο με φόρα ανάμεσα στα δέντρα και στις γλιστερές στροφές της 2ης αλλά και των άλλων ΕΔ του ράλλυ.
Μετά από έναν γενικό έλεγχο όλων των πραγμάτων που θα έχεις μαζί σου, κλείνεις την εξώπορτα πίσω σου και μπαίνεις στο αυτοκίνητο. Κάνει κρύο και έχει ψιλοβρόχι. Όχι ιδανικές συνθήκες, αλλά αυτά δεν μας πτοούν.
Σιγά σιγά, παίρνεις τον δρόμο για την εκκίνηση. Στο δρόμο, σκέφτεσαι τις δοκιμές που έκανες, προσπαθείς να ξαναθυμηθείς τις ειδικές, να μη ξεχάσεις τα “προσοχή”, τα δύσκολα σημεία που έχετε γράψει με τον συνοδηγό σου τις προηγούμενες μέρες. Λίγη ώρα μετά φτάνεις. Ολόκληρο το “τσίρκο” είναι εκεί. Φίλοι, γνωστοί, οδηγοί, μηχανικοί, σέρβις, θεατές, αψηφούν το κρύο για να πάρουν όλοι μέρος σε αυτή την γιορτή που λέγεται ράλλυ.
Τα αεροπίστολα χτυπούν, αλλάζοντας λάστιχα τελευταία στιγμή, κάποιος καπνίζει, άλλοι έχουν ζεστό καφέ σε θερμός που αχνίζει, η χαρά σε όλα τα πρόσωπα και ο ενθουσιασμός της προσπάθειας για επιτυχία.
Πολύχρωμα αυτοκίνητα, πολύχρωμα τζάκετ, πολύχρωμα όνειρα… Αγώνες αυτοκινήτων. Ένας πολύχρωμος κόσμος που έχει σκοπό τον καλύτερο χρόνο, την επικράτηση, την ευχαρίστηση, ενίοτε και το κέρδος.
Εκεί, βρίσκεις και τον συνοδηγό σου, έναν φίλο που σε εμπιστεύεται απόλυτα σε συνθήκες όπου άλλοι θα είχαν προ πολλού παραδώσει την ψυχραιμία τους. Αυτός είναι εκεί, μιλάει στα σέρβις, μιλάει στους κριτές, μιλάει στους φίλους και προετοιμάζει τις σημειώσεις, κοιτάει λεπτομέρειες του αυτοκινήτου, δεν του ξεφεύγει τίποτα.
Το τέρας των 300 ίππων παίρνει μπρος και σηκώνει ενθουσιαστικά τις στροφές του για να ζεσταθούν τα μέταλλα, να μαλακώσει το λάδι, να φτάσει στην θερμοκρασία λειτουργίας, τόσο σημαντική προϋπόθεση για να του δώσεις εσύ την σπιρουνιά στην εκκίνηση και να σε φτάσει ατσαλάκωτο στον τερματισμό.
Ήδη τα σύγχρονα αυτοκίνητα έχουν αρχίσει να ξεκινούν την 1η ΕΔ. Οι εκκινήσεις κάθε λεπτό σου δίνουν την ώρα που θα σταθείς και εσύ στην γραμμή. Σε 45Ά.
Μπαίνεις στο “θηρίο”, κάθεσαι, κουνιέσαι στο κάθισμα, στη φόρμα… Είσαι λίγο νευρικός, αλλά έτσι είναι πάντα, δεν σε πτοεί αυτό καθόλου. Η θερμοκρασία μέσα στην καμπίνα είναι χαμηλή, αλλά όχι για πολύ ακόμα, η μηχανή πίσω σου θα το φροντίσει αυτό σε λίγο. Κοιτάς τα όργανα, το στροφόμετρο, τη θερμοκρασία λαδιού που έχει αρχίσει να ανεβαίνει.. Κρατάς το τιμόνι απαλά. “Θα τα πάμε καλά σήμερα, έτσι μωρό μου;” σκέφτεσαι.
Κοιτάς γύρω σου… Όλα στην εντέλεια. Έχουν φροντίσει γι αυτό οι μηχανικοί και ο συνοδηγός σου που είναι πανταχού παρόντες. Μέσα σου, τους ευχαριστείς που σου δίνουν την δυνατότητα να φτάσεις το όριο σου.
Η ώρα περνάει και σε 10Ά πρέπει να είσαι στην γραμμή της ΕΔ. Μπαίνει μέσα ο συνοδηγός, δένεσαι και δένεται. Μπαλακλάβα, κράνος, ενδοσυνεννόηση, όλα ΟΚ. Πάμε για λάστιχα. Αργά, ξεκινάς μέσα από το πλήθος για να βρεις χώρο να ζεστάνεις τα βρόχινα ώστε να μην έχεις προβλήματα στην αρχή της ΕΔ. Μερικές πρώτες και δεύτερες με ζιγκ ζαγκ και φρεναρίσματα για τα τακάκια και βουρ για να φύγουμε. Έχουμε 5Ά.
Ανάμεσα στον κόσμο, ξαναβλέπεις τις γνωστές φυσιογνωμίες. Σε κοιτούν και σου κάνουν το "ΟΚ" με τα χέρια. Είσαι χαρούμενος, κοιτάς τον συνοδηγό που είναι απασχολημένος με τις σημειώσεις, σε κοιτάει και αυτός.
Καταλαβαίνεστε με τα μάτια. Βλέπεις την τόλμη του, αλλά και την ανησυχία στο βλέμμα. Δεν είναι αστείο να περνάς με 4η σε βρεγμένες στροφές ανάμεσα στα δέντρα.
Δυο λεπτά. Είσαι πίσω από το τελευταίο σύγχρονο και περιμένεις να πάρει εκκίνηση. Γκαζώνεις λίγο για να μην κρεμάσει το μοτέρ. Ο μπροστινός φεύγει μΆ ένα σύννεφο καυσαερίων και σκασιμάτων από την εξάτμιση. Βλέπεις ότι η άσφαλτος είναι γλιστερή από τον τρόπο που τραβάει δεξιά σπινάροντας. Το βάζεις στο μυαλό σου για να προσέξεις πως θα αφήσεις το ντεμπραγιάζ στο μηδέν. Κυλάς απαλά προς την γραμμή, σου κάνουν σήμα “ένα”, μετά από λίγο "τριάντα''...
Ο συνοδηγός σου σε κοιτάει και σου λέει από το μικρόφωνο: “Έτοιμος;” Τον κοιτάς χαμογελώντας πίσω από την μπαλακλάβα, το καταλαβαίνει φυσικά...
“Δεκαπέντε”… “Δέκα”… Έξω, ο κριτής της εκκίνησης σου δείχνει πέντε δάχτυλα. Τέσσερα, τρία, δυο, ένα… Μπαμ! Το αυτοκίνητο συγκλονίζεται από την κατακλυσμιαία αύξηση των στροφών και το άφημα του ντεμπραγιάζ. Τα βρόχινα λάστιχα πασχίζουν, τραντάζοντας όλο το αυτοκίνητο, να “πιάσουν” και να σε επιταχύνουν, μεταφέροντας τη ροπή στον δρόμο…
“100 δεξιά μέτρια και 50 αριστερή…” Είσαι συγκεντρωμένος γιατί ο δρόμος γλιστράει. Πολύ. Στις δοκιμές δεν είχε τόση υγρασία και το γραπτό έχει κάποια διάφορα σΆ αυτές τις συνθήκες. Ο συνοδηγός σου συνεχίζει να διαβάζει και σιγά σιγά πιάνεις ρυθμό.
Ο κόσμος στις στροφές ακούει το θηρίο και σηκώνεται να δει καλύτερα. Τους βλέπεις, μόλις, από μέσα και χαίρεσαι. Άλλοι σου κάνουν “πάτα, πάτα” κι άλλοι, τυλιγμένοι σε μπουφάν κάτω από ομπρέλες τουρτουρίζουν, αλλά δεν τους πειράζει καθόλου. Ήλθαν, καταχείμωνο, να δουν ράλλυ και δεν θα ήταν πουθενά αλλού αυτή την στιγμή, πιο ευτυχισμένοι.
Η ειδική τελειώνει σε λίγο… 3η, 4η, 3η, 4η… Φρένα για τη δεξιά στροφή, οι μπροστινοί τροχοί μπλοκάρουν…
Ξαφνικά, όλα είναι σε αργή κίνηση… Αφήνεις τα φρένα, στρίβοντας ελαφρά το τιμόνι, για να πιάσουν τα λάστιχα, όμως το πίσω μέρος έχει αρχίσει να γυρίζει μόνο του… Πας με το πλάι αρκετά μέτρα, προσπαθώντας να κάνεις τα λάστιχα να πιάσουν και να μη βγεις...
Γαμώτο. Γαμώτο... Το δέντρο είναι κοντά, πολύ κοντά, και σε χτυπάει στην πόρτα σου με εκκωφαντικό ήχο.
Πόνος…
Λουκά, γίνε καλά. Είσαι σκληρός. Μη μασήσεις.
Απάντηση με παράθεση
Αρχικό μήνυμα απο Βασιλης
Ζήσε το σήμερα. Για το αύριο δεν ξέρεις.
