Φταίνε οι δημόσιοι υπάλληλοι;
Εξώθησαν στη σύνταξη δεκάδες χιλιάδες Δ.Υ., οριζόντια, στο σωρό, ανάκατα, αφαιρώντας από το δημόσιο και ανθρώπους πολύτιμους, με πείρα, που έκαναν όλη τη δουλειά. Με αποτέλεσμα να χρεοκοπήσουν ακόμα περισσότερο τα ασφαλιστικά ταμεία και μετά να μειώνουν συνεχώς τις συντάξεις.
Έκοψαν δυο και τρεις φορές τους μισθούς τους με αποτέλεσμα την επικράτηση ενός κλίματος δυσαρέσκειας και λευκής απεργίας. Οριζόντια πάλι. Γιατροί έκαναν εφημερίες με 1 ευρώ την ώρα, τη στιγμή που οι αργόμισθοι πληρώνονταν απλώς λιγότερο την αργομισθία τους.
Απέκρουσαν λυσσασμένα κάθε νύξη για αξιολόγηση προστατεύοντας τους ανίκανους και τους αργόμισθους, επιβραβεύοντας τη μετριοκρατία.
Διατηρούν ακόμα μέχρι σήμερα την επετηρίδα αποκλείοντας τους νέους και τους άξιους από τις θέσεις ευθύνης.
Δεν άγγιξαν τους χιλιάδες άχρηστους φορείς και οργανισμούς που έχουν γίνει μόνο για να παρκάρουν τους ατελείωτους κομματικούς στρατούς.
Αντέδρασαν σε κάθε προσπάθεια για μετατάξεις από άχρηστες θέσεις σε παραγωγικές, που χρειάζονται για τη λειτουργία του κράτους, θέσεις χρήσιμες για τον πολίτη. Αντί γιΆ αυτό, ζητούσαν πάλι, όπως πάντα, νέες προσλήψεις για να τις καλύψουν. Δηλαδή μεγαλύτερο κόστος για το κράτος, δηλαδή κι άλλες μειώσεις μισθών και φόρους.
Έδωσαν μάχες για παράλογα επιδόματα που δεν είχαν καμία σχέση με παραγωγικότητα.
Αντέδρασαν σε κάθε απόπειρα να αυξηθούν οι λιγότερες από άλλους, ώρες εργασίας.
Ακόμα δεν έχουν συγχωνεύσει τα τμήματα του δημοσίου που έχουν πολλαπλασιαστεί, για να μας κοστίζει η κρατική γραφειοκρατία τριπλάσια από όλη την υπόλοιπη Ευρώπη. Δεν έχουν καταργήσει το 20% των τμημάτων που διαθέτουν διευθυντές και τμηματάρχες χωρίς υπαλλήλους. Αντιδρούν στη μετακόμιση σε κτήρια ιδιοκτησίας του δημοσίου για να μειώσουν το υπέρογκο κόστος των ενοικίων.
Σε κάθε μείωση μισθών, μεγάλα τμήματα του δημοσίου, ιδίως στις ΔΕΚΟ, μυστηριωδώς απέφευγαν τις μειώσεις. Είτε γιατί οι διοικητές «αμελούσαν» να τις εφαρμόσουν, είτε γιατί οι πολιτικοί προϊστάμενοι έβρισκαν, πάντα μυστηριωδώς, κρυμμένα κονδύλια για να αναπληρώσουν τις μειώσεις.
Τα πειθαρχικά συμβούλια δεν συγκαλούνται. Και όταν συγκαλούνται, οι συνδικαλιστές αθωώνουν τους ελεγχόμενους ή τους επιβάλλουν συγκλονιστικές ποινές αργίας 6 ημερών για εγκλήματα. Οι δικαστικοί κάνουν λευκή απεργία και αρνούνται να συμμετάσχουν διαμαρτυρόμενοι για τις δικές τους μειώσεις μισθών. Με αποτέλεσμα κατηγορούμενοι ακόμα και για σοβαρά ποινικά εγκλήματα, για διαφθορά, να μένουν ουσιαστικά ατιμώρητοι. Να χρειάζονται 10 χρόνια και 20 για να απομακρυνθούν. Δηλαδή, να είναι στο απυρόβλητο μέχρι να βγουν στη σύνταξη. Ακόμα και άνθρωποι που βρίσκονται στον Κορυδαλλό για δολοφονία, αποκαλύφθηκε ότι παίρνουν το μισθό τους.
Χρόνια τώρα συζητάνε για τη βιομηχανία πλαστών πτυχίων και πιστοποιητικών που κατασκευάζει προσλήψεις, προαγωγές, ψεύτικα επιδόματα και αυξήσεις. Δεν έχουν αρχίσει ακόμα να το εξετάζουν.
Το ενιαίο μισθολόγιο και η ενιαία αρχή πληρωμών βρίσκεται συνεχώς στο δρόμο, όλο γίνεται, κάπου σκαλώνουν, κάποια υπουργεία δεν παραδίδουν στοιχεία. Εφαρμόζουν πάντα μισθολογικές πολιτικές με διακρίσεις και εξαιρέσεις.
Χιλιάδες Δ.Υ. δεν δουλεύουν, αποσπασμένοι σε υπουργεία, σε κόμματα, σε βουλευτικά γραφεία, σε πολυτελείς θέσεις στα Γραφεία Δημοσίων Σχέσεων, σε κρατικά μέσα ενημέρωσης, σε ιδρύματα και πολιτιστικούς συλλόγους, σε συνδικαλιστικά γραφεία ή απλώς στο σπίτι τους. Το κόστος τους και τον φόρτο δουλειάς, τον φορτώνονται οι υπόλοιποι.
Τέσσερα χρόνια υποτίθεται ότι έδιναν μάχες για να προστατεύσουν τους Δ.Υ. από την κρίση. Υπεράσπιζαν στΆ αλήθεια το πελατειακό κράτος εις βάρος των δημοσίων υπαλλήλων. Κατηγορούσαν όσους έλεγαν ότι πρέπει να γίνουν αλλαγές στο δημόσιο ως νεοφιλελεύθερους και ανάλγητους. Απέκρουσαν κάθε μεταρρύθμιση, κάθε εξυγίανση, κάθε εκλογίκευση της κρατικής μηχανής. ΣτΆ αλήθεια υποστηρίζουν τη διαφθορά, την αργομισθία, τη μετριοκρατία, την κομματοκρατία.
Αντί να εξηγήσουν στους δημόσιους υπαλλήλους και να τους κινητοποιήσουν στην εξυπηρέτηση της κοινωνίας που χειμάζεται από την κρίση, διέλυσαν τον δημόσιο τομέα πολλαπλασιάζοντας το αντίκτυπο της κρίσης. Καταστρέφοντας συγχρόνως και τους ίδιους τους δημοσίους υπαλλήλους. Τους έκαναν φτωχούς συνταξιούχους, εργαζόμενους με χαμηλό μισθό, τώρα τους απολύουν και στο τέλος. Πάντα για το καλό τους.
Αυτή ήταν η πολιτική των Κομμάτων του Δημοσίου και των συνδικαλιστών τους. Η δήθεν υπεράσπιση του δημόσιου τομέα ήταν υπεράσπιση του πελατειακού κράτους. Τώρα που όσα προφήτευαν όλοι οι κατασυκοφαντημένοι ως «εχθροί του λαού» έγιναν, οι Δ.Υ. ίσως πρέπει να ξανασκεφτούν όσα άκουγαν όλα αυτά τα χρόνια.
Όσα Λένε & Γράφουν
