My American Story - Niggas Αφιερωμένο

[Stamatis]

Οσο πλησιάζαμε στην Νέα Υόρκη, η κίνηση πύκνωνε.
Το άδειο τοπίο του νότου, το γεμάτο μυρωδιές και ήλιο, έδινε τη θέση του σε βιομηχανικά κτήρια, γέφυρες και καινούργια γυαλιστερά αυτοκίνητα.
Μπήκαμε από την νότια είσοδο της πόλης και αμέσως πέσαμε σε μποτιλιάρισμα.
Κλείσαμε τα παράθυρα και ανοίξαμε τον κλιματισμό. Βάλαμε στο κασετόφωνο λίγο Ελβις να θυμηθούμε που είμαστε αλλά μας φάνηκε υπερβολικά αργός.
Αλλάξαμε σε JJ Cale και επίσης μας ακούστηκε σαν να τραγουδάει από πηγάδι.
Το μυαλό μας γύριζε σιγά-σιγά στην προηγούμενη κατάστασή του.
Στην κίνηση πηγαίναμε σημειωτόν.
Ετοιμαζόμαστε για περιπέτεια και έπρεπε να ακούσουμε κάτι πιο δυνατό για να μας ξυπνήσει.
Έψαχνα στο ντουλαπάκι με μανία να βρω μια μαύρη TDK χρωμίου που είχε τους Black Sabbath και είχα ανακατέψει για πέμπτη φορά το περιεχόμενο χωρις αποτέλεσμα.
Τι έγινε ρε η κασέτα; Ρώτησα τον Λάμπρο, μπας την πετάξαμε στο καθάρισμα;
Για κοίτα κάτω από την κονσόλα απάντησε αυτός οδηγώντας.
Εσκυψα κάτω από την κονσόλα να βρω την κασέτα και έτσι όπως ψηλάφιζα τη μοκέτα ένοιωσα πως ήταν υγρή.
Σχεδόν μούσκεμα.
Λάμπρο το αμάξι είναι μούσκεμα, να πήρε νερά από το πλυντήριο;
Όχι ρε είπε αυτός, αποκλείεται, και κρατώντας το τιμόνι με το αριστερό χέρι, έσκυψε να τσεκάρι ακουμπώντας την παλάμη του στη μοκέτα.
Ωχ δίκιο έχεις, είπε, είναι πισίνα εδώ κάτω.
Είχαμε μισοσκύψει και οι δυό και ακουμπάγαμε τις παλάμες μας στο πάτωμα για να δούμε πόσο πολύ βρεγμένο ήταν όταν μέσα από τις θυριδες του κλιματισμού, άρχισε να μπαίνει καπνός.
Αμέσως κάναμε δεξιά και σταματήσαμε στη λωρίδα ανάγκης.
Τελευταία φορά που είχαμε θέμα με καπνό ήταν τότε που χάλασε ο θερμοστάτης, πάλι με αναμένο τον κλιματισμό.
Ισως και αυτή τη φορά να είμαστε τυχεροί και να τη σκαπουλάραμε.
Ανοίξαμε το καπώ και είδαμε με φρίκη, τον θηριώδη κινητήρα, να είναι γεμάτος λάδια μέχρι το καπάκι, ενώ το ψυγείο έκανε σαν χύτρα ταχύτητας.
Γαμώτο… χάλασε εντελώς είπε ο Λάμπρος.
Μείναμε εκεί στην άκρη του δρόμου, αρκετή ώρα περιμένοντας να κρυώσει το αυτοκίνητο αλλά δεν προλάβαμε να ανοίξουμε ψυγείο ή να κοιτάξουμε κάτι άλλο, καθώς πίσω μας είχε πλευρίσει το κλασικό περιπολικό του Highway.

Η διαδικασία βοήθειας από την αστυνομία ήταν εντελώς διαφορετική στην Νέα Υόρκη από ότι στον Νότο.
Οι δυό –σερίφηδες- μας ενημέρωσαν ότι έχουν καλέσει γερανό που θα μας πάει μέχρι το Highway end και από εκεί αν δεν φτιάχναμε τη βλάβη μας, έπρεπε να βρούμε μια άκρη μόνοι μας.
Δοκιμάσαμε να βάλουμε μπρος το αυτοκίνητο, αλλά φοβηθήκαμε μήπως κάνουμε χειρότερη ζημιά και έτσι υπομονετικά και στωικά, ανεβήκαμε στο γερανό που έφτασε και κάναμε μια θλιμένη βόλτα μέχρι ένα Fit & Go στην είσοδο της πόλης.
Πληρώσαμε τα μισά λεφτά μας για την «βοήθεια» και αρκετά ακόμα για να βγάλουμε εντελώς εκτός λειτουργίας τον κλιματισμό, που είχε σκάσει, γεμίζοντας τον κινητήρα με τα λάδια του κομπρεσέρ του.
Η διάθεσή μας είχε χαθεί εντελώς, είχαν χαθεί επίσης και οι καλύτερες ώρες της ημέρας.
Βεβαιωθήκαμε ότι το αυτοκίνητο δουλεύει κανονικά, πήραμε ένα quote της τάξης των 300 δολαρίων για επισκευή του κλιματισμού, κάτι που ο Λάμπρος είπε πως θα φτιάξει στο σπίτι με 80 το πολύ και υλικά από το παλιατζίδικο και φύγαμε με τσακισμένη τη διάθεση για το κέντρο της πόλης.
Τελικά αυτή η κασέτα, τι έγινε ρε φίλε, ρώτησα;
Και σκάσαμε στα γέλια.
Βάλαμε λίγο Elvis να κλάψουμε τη μοίρα μας και φύγαμε για το Κονέκτικατ, καθώς δεν ειχαμε πλέον καμία διάθεση, αλλά ούτε και λεφτά να περάσουμε party night.

Φτάσαμε στο σπίτι σχετικά νωρίς, παρκάραμε το πληγωμένο θηρίο στο γκαραζ και ανοίξαμε παράθυρα και πόρτες για να μπει φρέσκος αέρας.

Σύντομα βγήκε από μέσα μας όλη η κούραση του ταξιδιού.
Βγάλαμε τις μπότες και καβαλήσαμε τη σκάλα για τα κεραμίδια.
Κάτσαμε εκεί, πάνω από το γκαραζ, πίνοντας τη μπύρα μας και κοιτάγαμε τη νύχτα που έπεφτε.
Από το κασετόφωνο του γκαράζ, ακούγαμε Glenn Miller και την διάσημη σερενάτα του, μια κασέτα που πήραμε κατά λάθος αλλά την αγαπήσαμε όσο καμιά άλλη.

Αναψα ένα τσιγάρο και γύρισα στον Λάμπρο.
Ξέρεις κάτι ρε φίλε; Των ρώτησα;
Τι; Ρώτησε αυτός με τη σειρά του.

Πάλι δεν γ#μήσαμε ρε φίλε, του είπα και μείναμε εκεί επάνω στη σκεπή να γελάμε μέχρι που μας έπιασε βήχας…