Αρχικό μήνυμα απο hades7
Μόλις ήρθε από ένα γνωστό η παρακάτω παρουσίαση - διαρροή.
Μας δουλεύεις όλους μου φαίνεται
Μόλις ήρθε από ένα γνωστό η παρακάτω παρουσίαση - διαρροή.
Μας δουλεύεις όλους μου φαίνεται
Out for all that I can get
Ωχου γκρινια μωρε αδερφακι μου, για καλο στο εκαναν, για να μη σκασει η πρωτη δοση απο το χαρατσι του 2013 μεσα στον Αυγουστο και για να σφιξει λιγο το κορμι σου πριν βγεις στις πλαζ. Τεσπα, μαζι με το ρευμα θα λαβεις κι ενα μεταλλιο survivor με αφιερωση απο τον ιδιο τον Φωτοπουλο, μαζι κι ενα λαχνο για τον ετησιο χορο της ΓΕΝΟΠ. Νταξ; Φχαριστημενος;
Παιδες, πρεπει να ηρθε το ρευμα στον Χαντε γιατι κοπηκε το δικο μου. Φαγητο στη μεση, στεγνωτηριο στη μεση, ηλεκτρικα ρολλα σηκωμενα, ζεστο νερο γιοκ κι εχω βαπτιση στον Αγιο Στεφανο στις 18.00. Το μαγνητοφωνημενο μηνυμα της ΔΕΗ λεει απο 5' εως δυο ωρες. ΔΕΗ: Δεν Εχω Ηλεκτρικο.
Edit: Και η γυναικα δεν εχει σιδερωσει παντελονι και πουκαμισο. Παω να τα χωσω κατω απο το στρωμα οπως εκανα στο ΠΝ. Ε ρε γλεντια. Τουλαχιστον εχω GPRS να κανω like στη ΓΕΝΟΠ.
Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη S8N : 08-06-13 στις 14:18
Banned
Νόμιζα ότι το έπιπλο είχε όλα τα εξτρά όπως ....θερμοσίφωνο & πρίζα.
S8N (08-06-13)
Banned
Γραμμένο το 2011.
ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΤΕ !!!
https://www.nytimes.com/2011/01/30/b...nted=all&_r=1&
DEMETRI POLITOPOULOS says he has suffered countless indignities in his 12-year battle to build a microbrewery and wrest a sliver of the Greek beer market from the Dutch colossus, Heineken.
His tires have been slashed and his products vandalized by unknown parties, he says, and his brewery has received threatening phone calls. And he says he has had to endure regular taunts — you left Manhattan to start up a beer factory in northern Greece? — not to mention the pain of losing 5.3 million euros.
Bad as all that has been, nothing prepared him for this reality: He would be breaking the law if he tried to fulfill his latest — and, he thinks, greatest — entrepreneurial dream. It is to have his brewery produce and export bottles of a Snapple-like beverage made from herbal tea, which he is cultivating in the mountains that surround this lush pocket of the country.
An obscure edict requires that brewers in Greece produce beer — and nothing else. Mr. Politopoulos has spent the better part of the last year trying fruitlessly to persuade the Greek government to strike it. “ItΆs probably a law that goes back to King Otto,” said Mr. Politopoulos with a grim chuckle, referring to the Bavarian-born king of Greece who introduced beer to the country around 1850.
Sitting in his office, Mr. Politopoulos took a long pull from a glass of his premium Vergina wheat beer and said it was absurd that he had to lobby Greek politicians to repeal a 19th-century law so that he could deliver the exports that Greece urgently needed. And, he said, his predicament was even worse than that: it was emblematic of the web of restrictions, monopolies and other distortions that have made many Greek companies uncompetitive, and pushed the country close to bankruptcy.
“Why do you think no one is willing to invest in Greece?“ he asked. Greek leaders say they welcome business, he said, adding: “Yes, they are trying — but they have to back it up.”
For decades, Greece has been a wonderful place to be a lawyer, a pharmacist, an architect, a university president or even a truck driver— all occupations protected by an array of laws that have shielded them from local and foreign competitors. Greek pharmacists are guaranteed a minimum profit on their sales and charge some of the highest prices in Europe. And because they have fixed minimum fees, the 40,000 or so lawyers in Greece receive more for their time than their peers in many other European countries.
It has been very profitable to be a brewer in Greece, too — if you control 72 percent of the beer market, as Heineken now does.
The Greek economy is riddled with distortions — the number of trucking licenses has remained unchanged in Greece since 1971, for example, and the country is among the worldΆs leaders in lawyers per capita. It has one lawyer for every 250 people, compared with about one for 272 in the United States.
The effect on Greek competitiveness could not be more pernicious.
The cost of labor in Greece from 2005 to 2010 has been, on average, 25 percent higher than in Germany, according to a recent analysis by Variant Perception, a research firm based in London. (Ireland, Portugal and Spain also have relatively high labor costs.) Quite simply, Greece has had trouble producing goods and services that people want to buy — a result being a persistently high trade deficit that even now, amid the deepest of recessions, has hardly budged.
This pricing distortion helps explain why Greece required a 110 billion euro ($150 billion) bailout last spring in order to keep it from defaulting on its debts. The problem kick-started the financial crisis that is still shaking the euro zone. Seeking to restore competitiveness, Greece, because it is in the euro, cannot devalue its currency and, like other nations on the zoneΆs periphery, has instead had to impose what economists call an “internal devaluation.”
Instead, the difference in labor costs between countries like Greece and Germany is to be closed by sharply reducing public-sector wages — a move that is a hallmark of the Greek governmentΆs reform effort. But improving competitiveness by cutting salaries is not only politically painful, it is also time-consuming.
The International Monetary Fund and the Greek government agree that lasting progress can be made only by instituting reforms that would make it easier for Greek companies to produce export-quality goods. Such measures include cutting taxes, easing the path for companies to win investment permits and — as entrepreneurs like Mr. Politopoulos hope — scrapping outdated laws that restrict business production.
George P. Zanias, the top economic adviser to GreeceΆs finance minister, George Papaconstantinou, said: “Historically, the supply side of the economy has been neglected — it was just a question of increasing demand. Vested interests built up and economic distortions increased.”
Companies in Greece had grown fat and lazy by selling their products in a protected local economy that was forever stimulated by government deficit spending, Mr. Zanias said. Over the years, Greek companies felt little need to emphasize exports, and the country became one of EuropeΆs most closed economies, with exports accounting for just 20 percent of economic output — about half the average for the euro zone.
Now, with the hard-pressed government unable to borrow and spend as deficits shrink, companies are obliged to sell their wares abroad — if they can.
Mr. Zanias points to the positive, like a 40 percent surge in exports in November. He also notes that a law has been passed to speed along large-scale foreign investment projects, and that the Greek cabinet has approved legislation to open the closed professions to competition and thus force them to lower their prices. But the economist in him is mindful of the long-term damage already done to the capitalist initiative here. “Greece has never been an easy place to do business,” he conceded with a sigh.
None of which is news to Mr. Politopoulos.
ALONG with his older brother and business partner, Michael, Mr. Politopoulos came to the United States in the early 1980s to get an education — and, perhaps, to make his fortune.
He received a degree in chemical engineering and business at the Stevens Institute of Technology in Hoboken, while Michael went to Columbia. The older brother set up and still runs a specialty chemicals business in North Bergen, N.J., while Mr. Politopoulos says he embraced a young manΆs life, working hard for his brother and playing equally hard off-hours in Manhattan.
In 1995 he persuaded his brother and father — an independent businessman who owns a Best Western hotel in Athens — to stake his conviction that Greece “would be an excellent spot to start up a brewery.”
“Frank Zappa once said that if you want to be a nation you need to have an airline and a beer,” he said. “Well, we had an airline.”
Not to mention the fun he would have.
“I have always loved beer,” he said. “We just figured that all we had to do is drink less beer than we sold.”
He stopped working for his brother, studied brewing in Chicago and bought a one-way ticket to Greece in 1995 — choosing an industrial park in Komotini, a midsize town a few hoursΆ drive from the Turkish border, as the site for his factory.
Mr. Politopoulos, 47, is a bachelor, and at times he acts like an aging frat boy on spring break, as when, for example, he suggests a night of partying with college girls in Komotini. But there is no mistaking the intensity of his business drive and his commitment to make good on the 11.5 million euros his father and brother have invested in him.
“I would rather die than lose that money,” he said. In emerging economies from Brazil to Turkey, South Africa and Mexico, beer companies have spun extraordinary profits. Mr. Politopoulos hoped to replicate this pattern.
In Greece, however, Amstel created an early and dominant stronghold in 1963 via a local company called Athenian Brewery, establishing tight control of the countryΆs beer distribution channels. When Heineken acquired Amstel in 1968, Heineken took over this position, which, in effect, included a huge barrier to entry for anyone hoping to establish a local brewery.
By the time Mr. Politopoulos set up his company, called Macedonian Thrace Brewery, HeinekenΆs grip on the market — then close to 90 percent — was so all-encompassing that the green color of its signature bottle had become synonymous with beer. (Instead of ordering a Heineken in a cafe, people would often ask simply for a “green.”)
When Mr. Politopoulos first announced his plans, the response in Greece was often one of bemusement.
As he recalls it, he would say, “We are going to make a great local beer,” only to have prospective customers respond, “But Greece already has a beer — its called Heineken.”
“Well, yes, but ours will be called Vergina,” named for the town in Macedonia where Alexander the GreatΆs father was born. “It will taste great and be cheaper — give it a try!”
“But such a beer does not exist,” he says people would then reply, and he would have to start all over again.
“It was like the twilight zone,“ Mr. Politopoulos recalls with a shake of his head. (For the record, VerginaΆs premium wheat beer is quite delicious — sharp and full in taste.) HeinekenΆs hold on the Greek beer drinker, however, is more than psychological. It is rooted in the profits that Athenian Brewery — 98 percent owned by Heineken International and run by a Dutchman — produce for the parent company.
Outside of a 99 percent market share in Egypt, HeinekenΆs current 72 percent share of the Greek market is the largest listed in the companyΆs annual report. (It does not list shares for all the countries in which it operates.) With the price of a Heineken in Greece 30 percent more than in the Netherlands, the Greek business represents 7.1 percent of HeinekenΆs total operating profit — a significant ratio relative to the small size of the Greek economy, albeit one that has declined in recent years as Vergina and other small brewers have made inroads.
Although Vergina now has a 5.5 percent share of the market — ranking behind only Heineken and Carlsberg, and ahead of about 12 smaller microbreweries — it is still hard to find the beer in a major restaurant or hotel in Athens.
MR. POLITOPOULOS says his problems began when distributors refused to take Vergina and the other brands that he produced. Then, he would contend in a complaint letter he filed with the European Union in 2006, things became worse: his car tires were slashed, threatening calls were received at the brewery, employees were offered money to resign, and trucks carrying his beer were tampered with.
He said in an interview that he responded by selling his beer at a 50 percent discount and soon established a toehold.
In a written statement, Heineken said that consumers in Greece now had many beer choices and that its business practices are above board. As for Mr. PolitopoulosΆs accusation that it resorted to dirty tricks to protect market share, the company says that the contentions are “ungrounded, slanderous and fabricated.” It says it is cooperating with an investigation of the beer market being undertaken by the Greek competition authority.
In 2007, Mr. Politopoulos agreed to drop his complaint and to let the competition commission in Greece — which already had an open investigation into the local beer market — take the lead on the matter.
The Greek competition authority has been investigating antibusiness practices in the beer market since 2002, and a spokesman for the commission said that a decision should be forthcoming within the year.
Mr. Politopoulos said: “This is not about money; itΆs a matter of principle. There are laws — you cannot just kill the small guy because you are big and powerful. We make a good beer and we just want the consumer to be the judge, and not our competitors.”
He adds that politicians in Athens — both conservative and socialist — seem to understand that the old culture that allowed a dominance of such size and scope is no longer acceptable if Greece is to generate the type of growth it needs to eventually pay down its mountain of debt.
And he has no doubt that once the right people in Athens are made aware of King OttoΆs law, as he calls it, it will be erased — allowing him to produce his bottles of Greek mountain tea.
Evripidis Stylianidis, a former high-ranking minister in the New Democracy Party that lost out to the current socialist government of George Papandreou in 2009, said, “These types of monopolies are not healthy for Greece.”
Mr. Stylianidis hails from Komotini and has been one of Mr. PolitopoulosΆs staunchest political backers. He is also a student of a vast array of old laws that, he says, harm businesses in Greece. One favorite example: a decree that protects donkeys, giving them the right of way on Greek roads.
COMPARED with Turkey, Greece has had an extremely poor record in attracting direct foreign investment. And while a bill for putting big investments in Greece on the fast track is now law, there has been little sign that investors are responding in large numbers to this declaration from Athens that Greece is open for business.
Still, there has been some improvement lately, in the view of Achilles V. Constantakopoulos, a shipping industry scion. He is in the process of investing 1.5 billion euros in a series of high-end tourist resorts on the underdeveloped coastline of the southwest Peloponnese region. But this plan was first conceived a good 25 years ago by Mr. ConstantakopoulosΆs father and founder of the family fortune, Vasilis, who died last week. The plan has suffered numerous legal setbacks. Only recently did Mr. Constantakopoulos complete the first of four planned resorts, Navarino Dunes.
“There is a problem in Greece,” he said. “In order to do something it has to be provided for in law,” and that can take decades.
But he says he believes that things are changing — and that he expects that the fast-track law for large investments will benefit not only his familyΆs project, but others as well. “The laws that are in place encourage investment,” he said in his office in Athens, as he nibbled from a plate of figs and nuts. “These days it is easier to get things done.”
Nonetheless, the grinding work of scrapping old laws and creating an open, commercial climate that attracts foreign investors cannot be completed overnight.
And the clock is ticking.
If current trends continue, by the time the I.M.F. rescue program runs its course in 2013, Greece will be burdened with a debt-to-G.D.P. ratio of close to 160 percent (second in the world, after Japan) — and a requirement to keep its deficit at just 3 percent of G.D.P.
Without a major restructuring of its debts, Greece can reduce this ratio rapidly only if the economy grows at a rate approaching the 4 percent it averaged before the crisis hit in 2008. Absent government pump-priming, though, Greece must rely on its moribund private sector.
Can Greece reinvent itself and become globally competitive?
The question goes to the heart of the euroΆs future. Beyond the drama of debts and deficits, GreeceΆs growth prospects are indeed dim if it cannot offer high-quality, competitively priced goods and services. Much the same is true for Ireland, Portugal, Spain and even Italy.
In a recent report, Bank of America Merrill Lynch projects that GreeceΆs growth rate over the next five years will average 1 percent — a rate that could force the country to stop paying a portion of its debt.
In the meantime, the struggles of the Politopouloses continue. Sitting in an outdoor cafe on a rainy weekday afternoon in Athens earlier this month, Michael Politopoulos, the elder brother, considers the losses the family has absorbed because of the many years it took to bring Vergina to the market — to say nothing of the heartburn they have all endured.
Sipping from a glass of Chivas Regal — predictably, the establishment does not stock Vergina — he says he once considered giving up on the business entirely. Now, with visions of millions of bottles of green mountain tea dancing before him, he is ready to double-down in Greece — as soon as King OttoΆs law is reversed, that is.
“The ills of the past are crumbling,” he continued.
“Greece has no choice but to rebuild — and the only way to do it is to roll up our sleeves and start over.”
oldcarskickass (10-06-13), Stathis (09-06-13), zizu (09-06-13)
Banned
https://www.tanea.gr/news/politics/a...yme-kybernhsh/Π.Καμμένος: «Θα διαγράψουμε το 50% στεγαστικών δανείων αν γίνουμε κυβέρνηση»
Τη δέσμευση πως όταν οι Ανεξάρτητοι Έλληνες αναλάβουν την διακυβέρνηση της χώρας «οι υπεύθυνοι για την υπαγωγή στο Μνημόνιο θα πληρώσουν», ανέλαβε ο πρόεδρος του κόμματος Πάνος Καμμένος στην ομιλία του σήμερα στο Εθνικό Συμβούλιο.
Ο κ.Καμμένος υποσχέθηκε πως θα διαγράψει το 50% των στεγαστικών δανείων των πολιτών προς τις τράπεζες γιατί «δεν μπορούν να στηρίζουν την κεφαλαιοποίηση των τραπεζών και έναντι αυτού να μην παίρνουν τίποτε». Κατηγόρησε επίσης τον πρώην πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου ότι με «δόλο» ενέπλεξε τη χώρα στο μνημόνιο.
Σχετικά με το κόμμα του είπε ότι οι βουλευτές δεν πρόκειται να μπουν στη λογική των εσωκομματικών συγκρούσεων και προσωπικών στρατηγικών και «δεν θα γίνουμε ένα από τα άλλα κόμματα γιατί είμαστε κίνημα πολιτών».
Όπως είπε «δεν θα υποχωρήσουμε σε καμία λάσπη, δεν διαλυθήκαμε παρότι υποστήκαμε οικονομικό αποκλεισμό, δεν κιοτέψαμε στους αποστάτες και τις αποστασίες, ούτε στις απειλές κανενός, και προχωράμε τώρα συντεταγμένοι».
Ζήτησε από τα στελέχη του κόμματος να μην μείνουν στα γραφεία, αλλά να βρεθούν δίπλα στους πολίτες «που τους τσακίζει το μνημόνιο» και να μην αφήσουν ζωτικό χώρο «στους νεοναζί».
Απέρριψε τη λογική του λάθους που διακινεί το ΔΝΤ και είπε ότι «διέπραξαν έγκλημα με δόλο και είναι όλοι συνένοχοι. Υπάρχουν ποινικές και αστικές ευθύνες, δεν θα γλιτώσει κανείς με παραγραφές και νόμους. Με πρώτη την κυβέρνηση του Παπανδρέου που δήλωνε ότι η Ελλάδα είναι διεφθαρμένη χώρα, και οδηγούσε τη χώρα στο μνημόνιο με δεξιά πατερίτσα το ΛΑΟΣ».
Είπε ακόμη ότι «θα κληθούν να επιστρέψουν τα χρήματα» που έχασε ο ελληνικός λαός, και υποστήριξε ότι «το έγκλημα συνεχίστηκε με την κυβέρνηση Παπαδήμου που στήριξε και ο Σαμαράς».
Σύμφωνα με τον κ.Καμμένο η κυβέρνηση Παπαδήμου «με το PSI κεφαλαιποίησε το έγκλημα Παπανδρέου, διέγραψαν την περιουσία του λαού για να σώσουν τις ευρωπαϊκές τράπεζες. Εν γνώση τους κούρεψαν τα ομόλογα από κοινού όσοι στήριξαν Παπαδήμο».
Υποσχέθηκε ότι θα το κόμμα του θα διαγράψει «ως χρέη επονείδιστα τα χρέη που δημιούργησε το PSΙ» και πρόσθεσε πως «εάν κάποιος κάνει λάθος αναλαμβάνει και τις συνέπειες».
Μεγάλε, ο 'χαρίζω οικόπεδα-χαρίζω χρέη' σβήνει το 100%. Γιαααα ξαναδές το μία.
Banned
ΑΘΩΑ - ΑΘΩΑ !!!
https://www.newsit.gr/default.php?pn...214222&catid=4Αγρίνιο: Έπαιξε τα κλεμμένα στο στοίχημα - Υπεξαίρεση μαμούθ από υπάλληλο... τζογαδόρο
Συναγερμός σήμανε χθες το μεσημέρι στο υποκατάστημα του Αγρινίου του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου, μετά την ανακάλυψη μεγάλου ελλείμματος, που σύμφωνα με πληροφορίες ξεπερνά τις 500 χιλιάδες ευρώ.
Όπως γράφει το agriniopress.gr η διοίκηση του Ιδρύματος, δεν άργησε να φτάσει σε μια 40χρονη υπάλληλο που φέρεται να έχει κάνει υπεξαίρεση του μεγάλου αυτού ποσού.
Αμέσως υποβλήθηκε μήνυση στον Εισαγγελέα Εσωτερικών Υποθέσεων και κλιμάκιο της υπηρεσίας έφτασε στο Αγρίνιο και συνέλαβε την υπάλληλο, που πάντα σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες, φέρεται να υποστήριξε πως έπαιξε τα χρήματα που υπεξαίρεσε στο στοίχημα!
Μέσα σε λίγες ώρες η Διοίκηση του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου κοινοποίησε την απόλυση της υπαλλήλου, ενώ τονίζεται πως δεν υπάρχει κανένα ζήτημα με τις καταθέσεις του τοπικού υποκαταστήματος και κανένας λόγος ανησυχίας στους πελάτες.
Η 40χρονη με την σχηματισθείσα σε βάρος της δικογραφία αναμένεται να παρουσιαστεί στον Εισαγγελέα Εσωτερικών Υποθέσεων στην Αθήνα.
Banned
Κακιά Τρόικα, ντα !
https://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_...06/2013_503388Ο Ολλανδός και ο Ιταλός έπεσαν στον... υπουργό
Του Κωνσταντίνου Ζούλα
Ήταν ένας Ιταλός, ένας Ολλανδός κι ένας Ελληνας. Κάπως έτσι δεν θα μπορούσε να αρχίζει ένα ανέκδοτο; Μόνο που η ιστορία που θα διαβάσετε είναι πραγματική. Το λοιπόν, ο Ιταλός και ο Ολλανδός είναι τροϊκανοί. Οχι, όμως, από τα τρανταχτά ονόματα. Ανήκουν στις δεκάδες τεχνοκρατών που έχουν έρθει στη χώρα μας για να παράσχουν την τεχνογνωσία τους. Δηλαδή, όχι να να επιβάλουν, αλλά να προτείνουν λύσεις και να συνδράμουν π.χ. στην ταχύτερη απονομή της Δικαιοσύνης.
Σωστά καταλάβατε. Ο Ιταλός και ο Ολλανδός είναι οι δύο διαπιστευμένοι τροϊκανοί στον κ. Αντ. Ρουπακιώτη κι έχουν ως κεντρικό στόχο τους να μετατρέψουν τη Δικαιοσύνη, από τροχοπέδη, σε βοηθητικό εργαλείο για την επίτευξη των στόχων στους οποίους έχει δεσμευθεί η χώρα μας. Κάπου εδώ, όμως, τελειώνει και το αστείο. Διότι οι δύο πρωταγωνιστές της ιστορίας μας έχουν... φρικάρει πια με όσα τους συμβαίνουν και θα γίνω σαφέστερος. Σύμφωνα με ενδεικτικά στοιχεία που δημοσίευσε ήδη από το 2010 ο καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου Σπ. Τσακυράκης, οι εκκρεμείς υποθέσεις στο Διοικητικό Πρωτοδικείο Αθηνών ξεπερνούν τις 150.000, στο Εφετείο Αθηνών τις 11.000 και στο ΣτΕ τις 31.000. Ποιος είναι ο μέσος χρόνος τελεσίδικης εκδίκασής τους; Περισσότερα από 17 χρόνια!
Πληροφορούμενοι, λοιπόν, μεταξύ άλλων, αυτό το μπάχαλο, τι έκαναν εξ αρχής ο Ολλανδός και ο Ιταλός; Ζήτησαν, π.χ., να πληροφορηθούν πόσες σοβαρές φορολογικές υποθέσεις εκκρεμούν προκειμένου να βοηθήσουν στη γρηγορότερη εισροή χρημάτων στα ταμεία. Ελα, όμως, που ακόμη περιμένουν. Ο πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Γ. Αδαμόπουλος αρνήθηκε να τους δεχθεί ως «ανεπιθύμητους στη χώρα», ενώ ο κ. Ρουπακιώτης τους παρέπεμψε στον γ.γ. του, κ. Νικ. Κανελλόπουλο. Ούτε, όμως, με εκείνον έβγαλαν άκρη. Τη μία τους είπε ότι τα στοιχεία δεν τα έχει πρόχειρα, το επόμενο τρίμηνο ότι ήταν άρρωστη η γραμματέας του (συνέβη και αυτό), ενώ, όταν με την άδειά του επισκέφθηκαν την Ευελπίδων, είχαν ήδη ειδοποιηθεί συνδικαλιστές και λίγο έλειψε να τους λιντσάρουν!
Τον ίδιο ακριβώς εμπαιγμό γνώρισαν και όταν προσπάθησαν, π.χ., να διερευνήσουν ποιες υποθέσεις αναβάλλονται για ψύλλου πήδημα ή και να προτείνουν λύσεις εξωδικαστικών συμβιβασμών για να μειωθεί ο δικαστικός φόρτος. «Δεν τους ξέρετε τους Ελληνες, θέλουν να πηγαίνουν στα Δικαστήρια», τους είπε ο υπουργός, ενώ... τοίχο συνάντησαν και όταν αποπειράθηκαν να εντοπίσουν σε ποιες περιπτώσεις η παρουσία συμβολαιογράφων και δικηγόρων είναι καταχρηστική, δηλαδή περιττή. Ειδικώς σε αυτό, μάλιστα, η απροθυμία της εγχώριας ηγεσίας απεδείχθη παροιμιώδης, προφανώς διότι οι κ. Ρουπακιώτης και Κανελλόπουλος, ως πρώην μεγαλοσυνδικαλιστές στο ΔΣΑ, περισσότερο αγωνίζονται για τα κεκτημένα της συντεχνίας τους παρά για την ευρύτερη αποστολή τους.
Εξ ού και τη μόνη «νίκη» που κατήγαγαν μέχρι στιγμής οι πρωταγωνιστές μας την πιστώνουν στον κ. Κ. Χατζηδάκη. Ξέρετε γιατί; Διότι με βέτο Χατζηδάκη στο ν/σ που έρχεται τη Δευτέρα στη Βουλή για τις ρυθμίσεις των δανείων των υπερχρεωμένων νοικοκυριών η παρουσία των δικηγόρων θα είναι εν τέλει προαιρετική και όχι υποχρεωτική (!), όπως αξίωναν οι κ. Ρουπακιώτης και Κανελλόπουλος.
Ολα τούτα, αγαπητοί φίλοι, δεν επιβεβαιώνουν παρά το αυτονόητο. Οτι η δαιμονοποίηση των τροϊκανών και των αδιαμφισβήτητων λαθών των προϊσταμένων τους είναι μια συζήτηση άνευ νοήματος αφΆ ης στιγμής εμείς οι ίδιοι αρνούμαστε –και σήμερα– να αναγνωρίσουμε και να διορθώσουμε τις τριτοκοσμικές στρεβλώσεις που οδήγησαν τη χώρα στην τωρινή της κατάντια. Διότι προφανώς δεν φταίει η Κομισιόν ή το ΔΝΤ για το αν χρειάζονται στην Ελλάδα 17 ολόκληρα χρόνια για να δικαστεί τελεσίδικα μια υπόθεση ούτε γιατί ακόμη κι ένα συναινετικό διαζύγιο δεν εκδίδεται χωρίς την παρουσία δικηγόρων.
Και κάτι τελευταίο, μια και μιλάμε για Δικαιοσύνη. Κρατήθηκε επτασφράγιστο μυστικό από τα ΜΜΕ, αλλά την εβδομάδα που πέρασε δραπέτευσε από τις φυλακές και ο διαβόητος Σπ. Δραβίλλας, ο βασικός συνεργός, δηλαδή, του Παλαιοκώστα, που τον είχε βοηθήσει μέσα από το ελικόπτερο στη δική του απόδραση. Πώς δραπέτευσε; Μέσω του βλακώδους μέτρου των ημερήσιων αδειών που δίνονται ακόμη και σε σεσημασμένους κακοποιούς, οι οποίοι έχουν «φάει» 20 χρόνια. Προφανώς, οι κ. Ρουπακιώτης και Κανελλόπουλος δεν το ανακοίνωσαν για να μην προσθέσουν άλλο ένα ανέκδοτο σε αυτά που ο Ολλανδός και ο Ιταλός διηγούνται στις χώρες τους όταν επιστρέφουν από τη δική μας...
Banned
Η παράνοια δεν έχει τέλος.
https://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_...06/2013_503489
Η Ελλάδα που επιμένει - και, δυστυχώς, δεν καταλαβαίνει...
Του Στέφανου Κασιμάτη
Μόλις την περασμένη Παρασκευή ήταν που διάβασα στην «Καθημερινή» -και μάλιστα στο κύριο άρθρο της πρώτης σελίδας- κάτι εξόχως διασκεδαστικό: «Ανέκδοτο έχει καταντήσει η προσπάθεια εξορθολογισμού του δημοσίου τομέα». Ανέκδοτο; Ως προς την προσπάθεια, εξορθολογισμού, ναι. Για να φθάσουμε όμως στο ανέκδοτο του εξορθολογισμού, κύριε διευθυντά, προϋποτίθεται μια υψηλή τέχνη και θα εξηγήσω αμέσως παρακάτω πώς το εννοώ.
Σήμερα, το ελληνικό Δημόσιο διαθέτει τρεις τεχνικές εταιρείες, κάθε μία των οποίων ειδικεύεται στην κατασκευή τριών τύπου κτιρίων: για τα σχολεία ο Οργανισμός Σχολικών Κτιρίων Α.Ε. (ΟΣΚ), για τα νοσοκομεία η Δημόσια Επιχείρηση Ανέγερσης Νοσηλευτικών Μονάδων Α.Ε. (ΔΕΠΑΝΟΜ), για τα δικαστικά κτίρια και τις φυλακές η ΘΕΜΙΣ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΤΙΚΗ Α.Ε. Είναι αυτονόητο ότι η ύπαρξη τριών διαφορετικών εταιρειών -κάθε μία των οποίων υπάγεται και στο αρμόδιο υπουργείο- περιττεύει. Οι οικονομίες κλίμακος που επιφέρει η συγχώνευση των τριών εταιρειών αποδεικνύει το αυτονόητο του πράγματος.
Το αυτονόητο του πράγματος είναι τόσο αυτονόητο, ώστε αναγνωρίσθηκε και από τη Βουλή των Ελλήνων, η οποία το καλοκαίρι του 2011 ψήφισε τον νόμο 4.002 (ΦΕΚ Α΄/22.08.2011), με τον οποίο θεσπίσθηκε η συγχώνευση των τριών εταιρειών σε μία: την ΚΤΙΡΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ Α.Ε., υπαγόμενη στο υπουργείο Ανάπτυξης, το οποίο ανέλαβε αργότερα υποδομές, μεταφορές κ.λπ. Για την εφαρμογή της διατάξεως του νόμου, ακολούθησε, τον Νοέμβριο του ιδίου έτους, η σχετική κοινή υπουργική απόφαση Δ16γ/01/475/Γ18.11.2011. Εδώ μένω, αγαπητοί φίλοι, διότι στην Ελλάδα δεν είναι καθόλου απλή υπόθεση να βρεις πέντε υπουργούς (και μάλιστα τους Οικονομικών, Υποδομών-Μεταφορών, Παιδείας, Δικαιοσύνης, Υγείας) και να τους πείσεις να υπογράψουν μία κοινή απόφαση (ΚΥΑ). Αν το πετύχεις, είναι κατόρθωμα - και είναι ηράκλειος άθλος αν καταφέρεις κιόλας την υλοποίησή της.
Υπεγράφη, λοιπόν, η ΚΥΑ. Ομως, υπουργός Δικαιοσύνης ανέλαβε ο αντιστασιακός Αντώνης Ρουπακιώτης με το αγέρωχο μαλλί. Κατά πρώτον, αρνήθηκε τη συγχώνευση των τριών εταιρειών σε μία, επί τη βάσει της απορρόφησής τους από την ΟΣΚ Α.Ε., που είναι και η μεγαλύτερη, όπως όριζε η υπογραφείσα ΚΥΑ. Εθεσε το ζήτημα από την αρχή και, με τα πολλά, πέτυχε τη συμφωνία να συγχωνευθούν μεν οι τρεις εταιρείες σε μία, αλλά, υπό το κέλυφος της νέας, κάθε μία από τις προϋπάρχουσες να διατηρηθεί αυτοτελώς ως λειτουργική μονάδα, τόσο διαχειριστικά όσο και λογιστικά! Τι σημαίνει αυτό; Αντί να καταργηθούν οι τρεις εταιρείες, να δημιουργηθεί υπεράνω αυτών επιπλέον και μια τέταρτη! Ηρωας του Υπαρκτού Ελληνισμού ο Ρουπακιώτης; Οχι μόνον. Θεός του Υπαρκτού Ελληνισμού! Διότι δεν φθάνει ότι άλλαξε τον νόμο, αρνήθηκε κιόλας να υπογράψει τον καινούργιο (αυτόν που καταρτίστηκε με τις δικές τους προβλέψεις) στις 4 Απριλίου φέτος.
Ανέκδοτο, που έλεγε και το κύριο άρθρο της Παρασκευής, ήταν αυτό που σας εξέθεσα; Δεν νομίζω. Ηταν τέχνη, υψηλή τέχνη! (Ειρήσθω εν παρόδω, έτσι εξηγείται κιόλας γιατί ο Αντώνης Ρουπακιώτης τρέφει αυτή την αγέρωχη μαλλούρα επί της σεπτής κεφαλής του: είναι καλλιτέχνης ο άνθρωπος...). Επίσης, όμως, εξηγείται γιατί είναι μάταιο να ελπίζει κανείς ότι αυτό το γελοίο κράτος θα γίνει κάποτε σοβαρό. Διότι εδώ η απλή λογική, η λογική που υπερβαίνει αυτό που θεωρείται δεξιό ή αριστερό, δεν υφίσταται...
Λεβεντιές καμαρωτές
Στη Βουλή των Ελλήνων, την παλικαροσύνη δεν τη βρίσκουμε μόνον στις κυρίες, όπως προσφάτως στη Σοφία Βούλτεψη και τη Ραχήλ Μακρή. («Ψευδομακρή», μετά συγχωρήσεως, διότι η μόνη Μακρή που αναγνωρίζω εγώ είναι η αειθαλής Ζέττα - πάντα με δύο ταυ...). Στην ψηφοφορία για την επέκταση του κατηγορητηρίου εις βάρος του Γιώργου Παπακωνσταντίνου, την περασμένη Πέμπτη, την παλικαροσύνη τους επέδειξαν και δύο αγόρια (ώριμα αγόρια - αεί παίδες). Ο ταπεινός βουλευτής Ηλείας Κώστας Τζαβάρας, ο οποίος επιχείρησε να ρίξει στην κάλπη το ψηφοδέλτιο χωρίς να το έχει βάλει στον φάκελο και ο Μανώλης Κεφαλογιάννης. Ο τελευταίος έστειλε την ψήφο του μέσω τρίτου προσώπου (βαριόταν να σηκωθεί από τη θέση του, υποθέτω...), αλλά ο προεδρεύων Γιάννης Τραγ (ικ)άκης τον υποχρέωσε να τη φέρει στην κάλπη αυτοπροσώπως. Τα παραπάνω αποδεικνύουν ότι, στην Ελλάδα, η παλικαροσύνη εξαρτάται από το πού τους γράφεις τους θεσμούς...
Ανθρωπιστικές καταστροφές
Πριν από το τέλος του χρόνου, ο μισός πληθυσμός της Συρίας, δηλαδή 10,25 εκατομμύρια άνθρωποι, θα χρειασθούν ανθρωπιστική βοήθεια, το ύψος της οποίας υπολογίζεται στα 5,2 δισ. δολάρια. Αυτά λένε οι αρμόδιες υπηρεσίες του ΟΗΕ και εγώ φρίττω που τα διαβάζω! Φρίττω, αγαπητοί μου, από το αίσθημα της αδικίας που με πλημμυρίζει! Διότι, ποια Συρία, όταν, κατά τον πρόεδρο Τσίπρα, η Ελλάς πλήττεται εδώ και τρία χρόνια από «ανθρωπιστική καταστροφή» εξαιτίας του Μνημονίου -καταστροφή, που ισοδυναμεί με όσα θα υφίστατο από έναν πόλεμο; Εν πάση περιπτώσει, ο πρόεδρος Τσίπρας είναι πασίγνωστο πλέον ότι δεν ντρέπεται να εκστομίζει ό,τι του κατεβαίνει. Αυτοί οι κύριοι του ΟΗΕ δεν ντρέπονται να τον διαψεύδουν, υπενθυμίζοντας σε όλους εμάς τι σημαίνει στην πραγματικότητα πόλεμος και ανθρωπιστική καταστροφή;
Και όχι μόνον
Με όλο το θάρρος, αλλά μετά τις δηλώσεις του ηθοποιού Μάικλ Ντάγκλας, σχετικώς με την αιτία του καρκίνου στον φάρυγγα που αντιμετώπισε, νομίζω ότι οφείλουμε να προσαρμόσουμε στα νέα δεδομένα τη λαϊκή σοφία. Το περιλάλητο, λοιπόν, ότι σέρνει καράβι ισχύει πάντα - με τη διαφορά ότι, επιπροσθέτως, προκαλεί και καρκίνο...
Stathis (09-06-13)
Banned
Σαν σήμερα: 10 Ιουνίου 1944 - Σφαγή του Διστόμου
Όποιος αντέχει το διαβάζει όλο.
Οι γερμανικές δυνάμεις κατοχής πυρπολούν το χωριό Δίστομο Βοιωτίας και εκτελούν 218 κατοίκους του, ως αντίποινα για τον προκληθέντα από ΕΛΑΣίτες θάνατο Γερμανών στρατιωτών.
Η Παναγούλα Σκούτα (το γένος Μαλάμου) 13 χρονών τότε, αφηγείται :
«Την ημέρα της σφαγής από το πρωί κουβαλούσαμε σανό με τον πατέρα μου. Οι Γερμανοί με μια μεγάλη φάλαγγα αυτοκινήτων έφτασαν πριν το μεσημέρι. Θυμάμαι πως έπιαναν το δρόμο Λιβαδειάς από λεύκες Καραστάμου (σήμερα αλευρόμυλος) ως το δικό μας σπίτι (μπροστά στο μνημείο της Δημαρχίας). Οι στρατιώτες περιφέρονταν γύρω από τα φορτηγά δίχως να χρησιμοποιούν τα όπλα τους. Ο πατέρας μου με έστειλε με την μικρότερη αδελφή μου Λουκία, εφτά χρονών, για κρεμμύδια σΆ ένα χωράφι μας έξω από το χωριό. Στο γυρισμό βλέπω στο φυλάκιο του λόφου Κούλια τρεις Γερμανούς φρουρούς με τα όπλα προτεταμένα Ακούω να πέφτει μια ριπή δίχως να καταλάβω καλά – καλά και αμέσως δίπλα στο χωματόδρομο που βαδίζαμε σηκώθηκε κουρνιαχτός από το ανεμοβολητό των βλημάτων.
Φτάσαμε στο σπίτι μας και βλέπω μπαίνοντας στην αυλόπορτα να κάθονται στο μπαλκόνι ο πατέρας μου και γύρω του κατάχαμα και στα σκαλιά δέκα με δεκαπέντε γυναίκες. Σε κάποια στιγμή ύστερα από το μεσημέρι ακούσαμε πυροβολισμούς από την τοποθεσία αγία Ειρήνη προς το Στείρι όπου είχαν τραβήξει τα μπροστινά αυτοκίνητα της γερμανικής φάλαγγας. Τότε ο πατέρας μου είπε στις γυναίκες : «Φαίνεται πως έχουν πιάσει μάχη οι αντάρτες με τους Γερμανούς. Δεν σηκώνεστε να πάτε στα σπίτια σας μήπως μας δουν πολλούς και μας ενοχοποιήσουν;». Οι γυναίκες απάντησαν όλες μαζί τρομαγμένες : «Μπάρμπα Σπύρο εμείς ήρθαμε δω για να είμαστε πιο ασφαλισμένες. Δεν θέλουμε να πάμε σπίτια μας». Και δεν το κούνησε καμιά. Μόνο η Παναγιού Σκούτα θύμωσε κι έφυγε. Αργότερα μάθαμε πως δεν τη σκότωσαν οι Γερμανοί. Γλίτωσε.
Σε λίγο βλέπουμε ένα τζιπ με τραυματία να φεύγει προς τη Λιβαδειά. Οι Γερμανοί της σταματημένης φάλαγγας που ως εκείνη την ώρα ήταν ήσυχοι, άρχισαν να ανακατεύονται, να αγριεύουν, να δίνουν συνθήματα ο ένας στον άλλον και να κινούνται απειλητικοί. Τότε ο πατέρας μου μας προέτρεψε να κατεβούμε στο κατώι, να κλειστούμε και να περιμένουμε. Κατεβήκαμε κι αμπαρωθήκαμε. Έφταναν ουρλιαχτά, άγριες κραυγές, πυροβολισμοί από τα διπλανά Καλαματέϊκα σπίτια. Η αγωνία άρχισε να γίνεται τρόμος. Μερικές γυναίκες κρύφτηκαν πλάι στα βαρέλια, άλλες στις γωνιές στις λαδίκες. Βάλαμε και τον πρόσθετο σύρτη – μάνταλο στην πόρτα. Έπεσε μια θανατερή ησυχία. Κάποια στιγμή ακούμε στην αυλή τη φωνή, τη στριγκλιά ενός γειτονόπουλου, του Λουκά του Παπανικολάου να ζητάει βοήθεια : «Ωχ μπάρμπα Σπύρο, σώσε με!». Έκλαιγε και φώναζε. Ο πατέρας μου μόλις κατεβήκαμε στο κατώι είχε βάλει τυρί και αυγά σε βαθύ πιάτο και κρασί σε κανάτι για να τα έχει ως φίλεμα για τους Γερμανούς αν τυχόν και έρχονταν. Μόλις άκουσε τη φωνή του Λουκά μου λέει : «Παναγούλα φέρε τα τρόφιμα». Άνοιξε την πόρτα και βλέπουμε τον Λουκά Παπανικολάου να τρέχει κλαίγοντας και κρατώντας τον πληγωμένο του λαιμό και πίσω του ένα κοντό Γερμανό στρατιώτη με όπλο στη μασχάλη να τον κυνηγάει. Εμείς, ο πατέρας μου με το κρασί και τα ποτήρια, εγώ με τα τρόφιμα στα χέρια προχωρήσαμε στην αυλή ως τη μέση που ήταν το πηγάδι.
Ο πατέρας μου σηκώνει τα χέρια φιλικά και φωνάζει για να καταπραΰνει τον Γερμανό : «γκουτ μπόϋ» - εννοώντας το τραυματισμένο παιδί. Ο Γερμανός όμως άγριος έκαμε νόημα να μπούμε στο κατώι, γρύλισε ένα «καπούτ» και αρνήθηκε τις προσφορές μας. Εμείς υπακούσαμε. Μόλις πατήσαμε μέσα ορθώθηκε μπροστά στην πόρτα, έφερε καταπάνω μας το όπλο και με μια συνεχόμενη ριπή άρχισε να σκορπίζει το θάνατο πυροβολώντας ολόπαντα. Τα πρώτα βλήματα πήραν κατάστηθα τον πατέρα μου που πέφτοντας και ξεψυχώντας σπάραζε : «Ωχ παιδιά μου! Σώστε με!». Άρχισαν να πέφτουν τα σώματα των γυναικών. Άλλες πάσχιζαν να χωθούν πίσω από τα βαρέλια, άλλες σε λαδίκες και γούρνες. Αφού όλα τα σώματα σωριάστηκαν το ένα πάνω στο άλλο, ο Γερμανός κατεβαίνει και κοιτάει και σκουντάει έναν – έναν γρυλίζοντας για να δει αν είναι σκοτωμένοι και ρίχνει χαριστικές βολές. Το κατώι είχε μια κολώνα στη μέση, Πρώτος έπεσε και σωριάστηκε σΆ αυτήν ο πατέρας μου Σπύρος Μαλάμος 67 χρονών. Ύστερα η Μαρία Λάμπρου 50 χρονών. Η Μαριέττα Φιλίππου, γύρω στα 30. Ήταν έγκυος και μαζί της σφάδαζε και το παιδί στην κοιλιά. Ο ανηψιός μου Στάθης Σταθάς, γιος της αδερφής μου Γιαννούλας, 5 χρονών. Οι γάμπες του ήταν σχισμένες, χαραγμένες όπως σχίζουμε τις μπριζόλες και το κρέας του χυνόταν άσπρο στο χώμα. Η Δήμητρα Μαλάμου, 38 χρονών, με το γιο της Γιάννη, 8 χρονών, καθισμένη σε γούρνα όπου βάζαμε βυτίνα λαδιού με κομμένο σαν με λεπίδα το καύκαλό της και τα μυαλά της χυμένα στους ώμους σαν από μια γεμισμένη κούπα, και στον πανέμορφο λαιμό της. Δεν ξέρω αλλά κρατήσαμε την ανάσα μας τόσο όσο δεν αντέχει ανθρώπινος οργανισμός. Αυτός συνέχιζε να μας κλωτσάει όπως τα σφαχτά γρυλίζοντας «Έϊ, έϊ» για να δει αν έχει μείνει κανένας ζωντανός. Μέσα σΆ αυτή την αβάσταχτη νέκρα πήγε κι έβγαλε τις κάνουλες από τα βαρέλια του κρασιού. Άρχισε με βουή και φουρφουρητό να χύνεται το κρασί. Φυσούσε το κρασί κι ο ήχος του ο φριχτός γέμισε το κατώι. Ενώθηκε το κρασί με το αίμα των σκοτωμένων και έγινε μια θάλασσα αίματος κα, κρασιού, μια πηχτή κρέμα που πάνω της έπλεαν πτώματα και σερνόμαστε μωροζώντανοι.
Ο Γερμανός διασκέλισε κι ανέβηκε στο πάνω σπίτι. Άκουσα ποδοβολητά και ύστερα κατέβηκε και έφυγε φαίνεται. Η μια από τις δυο αδερφάδες μου τις μεγαλύτερες η Γεωργία Αγαπίδου, βρισκόταν τραυματισμένη και καθώς κρύωναν τα τραύματα άρχισε να σκούζει. Είχε σκύψει σΆ ένα καδούλι για να γλιτώσει τις ριπές και την είχε γαζώσει ο Γερμανός στον αγκώνα και στο δεξί γοφό. Σηκώνομαι και με δυσκολία την βγάζω στην αυλή. Βλέπω τη φοράδα μας σκοτωμένη και μια στοίβα κλήματα λαμπαδιασμένα, να βουίζει η φωτιά, να έχει αρπάξει ο φούρνος και οι φλόγες νΆ απειλούν το σπίτι. Η αδερφή μου έσκουζε γιατί τα κρέατά της κρέμονταν από χέρια και γοφούς και δεν μπορούσε να κρατήσει από τους πόνους. Δεν είχα βοήθεια από κανέναν. Μου λέει: «πάρε τον κουβά και σβήσε την φωτιά να μην καεί το σπίτι». Πήρα κι έβγαλα νερό απΆ το πηγάδι μας κι έσβησα τη φωτιά στο φούρνο αλλά όχι και στο παρακάτω χαγιάτι της αυλής. Ανέβηκα στο μπαλκόνι μας και είδα να καίγεται το σπίτι του Χαράλαμπου Σφουντούρη – Πασχούλη. Αργότερα μάθαμε πως κάηκε μέσα το αντρόγυνο. Από το μπαλκόνι βλέπω στην αυλή των Καλαματέων σκοτωμένα τα ζώα και όλη την οικογένεια του Λουκά Σταύρου που ξεκληρίστηκε – πέντε άτομα και δυό συγγενείς τους, εφτά. Η αδερφή μου μού φώναξε να μπω στο σπίτι να πετάξω κάτω τα προικιά μήπως ξαναπιάσει φωτιά και τα κάψει…κι ας καιγόταν μπροστά το χαγιάτι. Μπαίνοντας μέσα διαπίστωσα ότι ο Γερμανός είχε ανακατέψει και ψάξει όλο το σπίτι. Άνω κάτω τα πάντα. Αντιλήφθηκα ότι από το τζάκι έλειπε το ρολόι με τις χρυσές κολώνες και την καμπανούλα που είχε φέρει από την Αμερική ο πατέρας μου.
Η αδερφή μου φώναξε να πάρω και τα λεφτά από το παράκλι. Δεν τα βρήκα. Ύστερα μου φώναξε να κατεβάσω τη ραπτομηχανή της να μη χάσει το εργαλείο της δουλειάς της. Εγώ δεκατριών χρονών με μια ψυχραιμία που δεν μπορώ να την καταλάβω σήμερα, κατέβασα τη μηχανή από δεκαεφτά πέτρινα σκαλοπάτια σκαλί – σκαλί με το κεφάλι και τις πλάτες. Φτάνοντας στο κεφαλόσκαλο το σκυλί μας ο παρδάλης ζυγώνει κλαίγοντας. Με πιάνει από το φουστάνι και με τραβάει. Φοβήθηκα μήπως με φάει γιατί ήμουν γεμάτη παγωμένα αίματα. Τον έδιωχνα : «φύγε παρδάλη!». Αυτό πήγε πιο πέρα, κάθισε στα πίσω πόδια και με το ένα μπροστινό μου έκανε νεύμα και με το άλλο σκούπιζε τα δάκρυά του. Τότε η αδερφή μου Γεωργία λέει : «Πού είναι το κορίτσι η Λουκία μας; Πού έχει πάει η μικρή; Τρέξε, ψάξε να τη βρεις…» Το σκυλί μπροστά κι εγώ ακολουθώντας φθάσαμε ως την αυλόπορτα. Εκεί πάλι γύρισε και με κάλεσε με το πόδι του. Φεύγει και πάει στέκεται στα κάτω πηγάδια (εκεί που είναι σήμερα το μνημείο μπροστά στη δημαρχία) και μου γνέφει να πάω. Όταν έφτασα στην αυλόπορτα βλέπω έξω στους δρόμους ξαπλωμένα σκοτωμένα κορμιά. Λίγο πιο κάτω απΆ το σπίτι μας (εκεί που είναι τώρα η αστυνομία) ήταν σκοτωμένος ο Θανάσης Πανουριάς και η Μαρία Νταή. Πιο κει ο Χρήστος Σκούτας. Δεν γνώρισα άλλους γιατί το μυαλό μου ήταν στο σκυλί και στη μικρή αδερφή μου. Έφτασα στο σκυλί. Τι να δω! Η μικρή μας η Λουκία η εφτάχρονη ανάσκελα χτυπημένη στο μάτι με μια τρύπα βαθιά κατακίτρινη σαν το λεμόνι. Προσπαθώ να την πάρω στην αγκαλιά μου. Δεν μπορώ να τη σηκώσω. Την πιάνω από τις πλάτες και τη σέρνω σβαρνώντας την με δυσκολία μέσα από πολλά αγκαθόχορτα. Το σκυλί την πιάνει με το στόμα του απΆ το φουστάνι και με βοηθάει. Την σύραμε ως την αυλόπορτα του σπιτιού και αποκαμωμένη την άφησα εκεί. Δεν την ξαναείδα. Βλέπω στο χάνι της αυλής μας την πιο μεγάλη αδερφή μου Κωστούλα Καρβούνη που την είχε τραυματίσει στις παλάμες ο Γερμανός όπως τις είχε βάλει στο πρόσωπό της να μη δει που εκτελούσε την Πανωραία Μάριου. Οι αδερφές μου Κωστούλα και Γεωργία μου λένε : «Φεύγουμε για τον Άγιο Αθανάσιο. Κάμε τι θα κάμεις και έλα και συ». Ήταν πια σούρουπο. Πήρα κι εγώ να πάω στον Άγιο Αθανάσιο.
Φτάνοντας στο διάσελο κόσμος έτρεχε αλαφιασμένος. Άλλοι με άλογα, άλλοι με ρούχα, άλλοι με τρόφιμα να βγουν απΆ το χωριό, νΆ ασφαλιστούν στους λόγγους και στα ρουμάνια. Όλοι έκλαιγαν, μοιρολογούσαν, έσκουζαν, σουρομαδιόντουσαν. Έτρεχα κι εγώ. Πριν φτάσω εκεί που είναι σήμερα το Κέντρο Υγείας με πιάνει ποδάγρα. Όλοι μου έλεγαν : «τρέξε παιδί μου Παναγούλα να μας φτάσεις». Εγώ τους έλεγα «τρέχω» αλλά βάδιζα στον τόπο, σημειωτόν. Και τότε ακούω κάποιον να λέει : «Αυτό το έχει πιάσει ποδάγρα μωρέ, όπως μας πιάνει στο στρατό. Πιάστε το να ξεκολλήσουν τα πόδια του..». ΜΆ έπιασαν και βρέθηκα με τους άλλους στον Άγιο Αθανάσιο. Είχαν φανάρι αναμμένο. Ξενυχτήσαμε εκεί. Ύστερα από δυό μέρες ήρθαν και πήραν τους τραυματίες. Βρέθηκα κι εγώ με τις τραυματισμένες αδερφές μου στη Λιβαδειά στην κλινική του Καλή. Κάποια στιγμή μπαίνω στο αποχωρητήριο και βλέπω να σπαρταράει ένα πόδι στο καλαθάκι των σκουπιδιών. Το βάζω στα πόδια. Μου λένε πως είναι το πόδι της Παναγούλας του Μενιδιάτη της εννιάχρονης Διστομοπούλας που της το θέρισαν οι γερμανοί. Μέσα σε πέντε μέρες εμένα και άλλα συνομήλικα και μικρότερα μας πήρε ο Ερυθρός Σταυρός και μας μετέφερε στο Ίδρυμα Αετοφωλιά ΑΆ, στην Κηφισιά.
Bitz (10-06-13), Kostas_1 (10-06-13), oldcarskickass (10-06-13), PANOS-E60 (10-06-13), Ptboul (10-06-13)
Δικαιώματα - Επιλογές
