Επικαιρότητα και προβληματισμοί Ver. 7.5.1

[Panos 316T]

Χεχεχε ο ανθρωπος τα χιλια προσωπα..
Ποτε ζορο, ποτε cowboy ποτε αι βασιλης...
Ο υπερασπιστης του τιποτα και του πουθενα.

Μακραν ο μεγαλυτερος πολιτικος απατεωνας!

[Samaro]

Αχ βρε Λεβέντη ! Καλά τα έλεγες ! Ποιός να το φανταζόταν !
Γελάγαμε τότε !

[A8hnaios]

Παμε Καλά ρε?????
Η κατάσταση έχει ξεφυγ.. Ποιος έχει σειρά?? Χαχαχα.

https://voria.gr/index.php?module=ne...play&sid=93467

[gant]

Και για να μιλάμε και με παραδείγματα για την κατάσταση που βρισκόμαστε και σε αντίθεση που το παχύδερμο κομπιάζει ότι κατέβαλε και καταβάλλει προσπάθειες για το καλό μας.
Καταργήθηκε ξαφνικά εν μια νυκτί, έκλεισε δηλαδή, το ταμείο υγείας μου που το πλήρωνα 36 χρόνια και ακόμη πληρώνω 165ε τον μήνα και μπήκα κι εγώ στο περίφημο ΕΟΠΠΥ.
Για να χορήγηση φαρμάκων η πιό κοντινη ημερομηνία σε ιατρείο του ΙΚΑ (δωρεάν) ήταν η 25η Ιουνίου, για εξετάσεις δε της γυναίκας (μαστογραφία) τον Ιούλη.
Ετσι πήγα σε γιατρό του ΕΟΠΠΥ, και πλήρωσα για συνταγογράφηση 10ε, αν σε εξετάσει θέλει 30ε (όσο γουστάρει δηλαδή ο καθένας).
Ο γυναικολόγος άλλα 10ε και εξετάσεις σε συμβεβλημένο εργαστήριο άλλα 15ε.
Συμμετοχή στα φάρμακα από 10% πήγε στο 25%) αλλά 25ε
Σύνολο σε 2 μέρες 60ε με ΔΩΡΕΑΝ υγεία.
Αει στο διάολο κοπρίτες.

[chrisgiapz3]

Η λογική που προτείνεις φίλε Driver M είναι το ίδιο ''εκβιαστική'' θα έλεγα
όπως αυτή που προτείνουν οι πρασινομπλε τους οποίους απεχθάνεσαι!
Τι θα πει ή αυτοί ή εμείς αλλιώς δεν αλλάζει τίποτε?
Το ίδιο ακριβώς σύνθημα δεν είχαν -και έχουν- και αυτοί προεκλογικά?
Προσωπικά έχω μάθει πολλά μέσω του συγκεκριμένου θρεντ και όλων εσάς που γράφεται
αλλά για μένα ο σύριζα όχι δεν είναι λύση...
Και ευτυχώς ξέρω κ πολλούς στην ηλικία μου που συμφωνούν.
Ναι αν δεν ψηφίσει κανείς κάποιον μικρό δε θα αλλάξει τίποτα.
Γιατί να μην το κυνηγήσουμε όμως?

Φιλικά πάντα!

[Monsta]

Πραγματικά είχα καιρό να νιώσω έτσι.


https://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=15356

Αντίο και συγγνώμη





Παιδιά μου, αποφάσισα να γράψω δημόσια πράγματα που δυσκολεύομαι να σας πω αντικρίζοντάς σας. Είπα να σας ζητήσω συγγνώμη δημόσια, επειδή μάλλον είμαι αρκετά δειλός για να βρω δύναμη να σας αντικρίσω. Όταν πήρα την απόφαση να μεταναστεύσω στην Ελλάδα, η μία από σας ήταν ακόμα στη κοιλίτσα της μαμάς σας και μόλις έκλεισε τον πέμπτο μήνα της ζωής της ήρθε μαζί της να με βρει. Στη νέα χώρα που είχα επιλέξει να ζήσουμε όλοι μας, για το υπόλοιπο της ζωής. Δεκατρείς μήνες μετά, ήρθες στη ζωή και εσύ, μικρή μου «πριγκηπέσα».

Κάνατε χρόνια να δείτε τους παππούδες και τις γιαγιάδες σας διότι, όσες φορές ετοιμαζόμασταν να πάμε, για καλό ή για κακό, πάντα ένα χαρτί μας έλειπε αλλά εσείς ακούγατε πως «ο μπαμπάς και η μάμα έχουν μερικές δουλειές και θα πάμε το επόμενο καλοκαίρι». Αυτό το καλοκαίρι πάντα αργούσε και από τότε, όλο κι όλο μπορέσαμε να πάμε τρεις φορές.

Σας έλεγα πάντα ότι η ζωή μας είναι συνδεδεμένη με την Ελλάδα, η Ελλάδα είναι η πατρίδα μας και όλα θα πάνε καλά. Κάποτε, μικρή μου, με είχες ρωτήσει να σου πω ποιος είναι μετανάστης. Σου παρομοίασα τους μετανάστες με τα αποδημητικά πουλιά και σου είπα ότι, «έτσι είμαστε κι εμείς, αφήνουμε την πατρίδα μας και πάμε σε κάποια άλλη πατρίδα». Θυμάσαι, καρδιά μου, που μου είπες «τότε μετανάστες είστε εσύ και η μαμά, εγώ ποτέ δεν άφησα την πατρίδα μου να πάω σε κάποια άλλη. Εδώ γεννήθηκα και δεν την άφησα ποτέ». Γελάσαμε πολύ τότε, αγάπη μου και ήταν η πρώτη φορά που κατάλαβα ότι μεγάλωνες.

Τώρα , όμως, θέλω να σας ζητήσω συγγνώμη, και ελπίζω κάποτε να με συγχωρέσετε για το μεγάλο ψέμα που σας είπα. Παιδιά μου, μπορεί εγώ να θέλω να είναι συνδεδεμένο το μέλλον μας με την Ελλάδα, και να σας το έλεγα ως κάτι φυσιολογικό, αλλά δεν είναι πια στο χέρι μου. Τότε που αρρώστησα σοβαρά, και έμεινα άνεργος για πολύ καιρό, όπως μου είπαν οι γιατροί να κάνω, θα το θυμάστε σίγουρα, δεν μπόρεσα να έχω όσα ένσημα χρειάζονται για την άδεια παραμονής και την Πέμπτη που μας πέρασε μΆενημέρωσαν ότι μέχρι τις 18 Ιουνίου, πρέπει να εγκαταλείψω την Ελλάδα. «Οικειοθελώς» αρχικά και αν δεν το κάνω, θα ακολουθήσει «αναγκαστική απομάκρυνση».

Αν φύγω, παιδιά μου εσείς να συνεχίστε να κάνετε το ίδιο πράγμα όπως σήμερα. Να είστε καλές μαθήτριες και να πιστεύετε ότι όλα θα πάνε καλά. Παρόλο που το ψέμα μου αποκαλύφθηκε. Ακόμα όμως και αν αυτό δεν συμβεί, για 4-5 χρόνια δεν θα μπορέσω να έχω κανονική άδεια παραμονής και φυσικά ούτε να καταθέσω για ελληνική υπηκοότητα θα μπορέσω. Ούτε εσείς, όμως, θα μπορείτε να πάρετε την ελληνική υπηκοότητα, όσο καιρό θα σπουδάζετε διότι δεν θα έχουμε και οι δυο γονείς σας άδεια παραμονής. Αντίο, παιδιά μου και σας ζητώ συγγνώμη. Η βεβαιότητα μου, όπως πολλές βεβαιότητες, έκρυβε μέσα ένα μεγάλο ψέμα.

[Cobalt]

Πραγματικά είχα καιρό να νιώσω έτσι.


https://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=15356

μιας και η οικόγένιά του είναι εδώ τότε σίγουρα θα υπάρχει τρόπος να παραμείνει...
δεν μπορεί να μείνουν ορφανά, εκτός και αν φύγουν όλοι μαζί για την πατρίδα τους και πάλι.

το ίδιο αντιμετωπίζουν και πολλοί Έλληνες έξω...

[Driver M]

Θέλει δουλειά και επιμονή. Η (οποιαδήποτε) Αριστερά δεν είναι προκοπή για καμία χώρα, τα χουν γράψει κι άλλοι, αλλά προπαντός η Ιστορία το χει αποδείξει.

Αλλά όπως είπα και στην αρχή, ακόμα θέλει πολύ δουλειά και πάνω απ όλα καθαρά και ΝΕΑ μυαλά.

Δεν μπορεί να το έχει αποδείξει η ιστορία Κώστα, γιατί οι πραγματικά αριστερές κυβερνήσεις σε παγκόσμιο επίπεδο ήταν από ελάχιστες μέχρι μετρημένες στα δάχτυλα.
Και οι λίγες που υπήρξαν ή πήγαν να υπάρξουν πολεμήθηκαν τόσο άγρια από τα παγκόσμια συμφέροντα που κατέρρευσαν ή μετατράπηκαν σε εκτρώματα όπως το σοβιετικό καθεστώς για να επιβιώσουν.

Συνεπώς, επειδή έχω διαβάσει πολλή ιστορία και έχω σπουδάσει κιόλας, άσε με να πιστεύω πως αυτό που έχει δείξει ξεκάθαρα είναι πως με νεοφιλελεύθερα καθεστώτα και με ακραία κομμουνιστικά καθεστώτα καμία χώρα δεν είδε προκοπή.
Όχι με αριστερά σχήματα.

Και για να διευρύνουμε και λίγο τους ορίζοντές μας, ορίστε ένα πολύ ωραίο κείμενο για το τι θα είχε συμβεί αν στη Γερμανία μετά τη λήξη του Ά π.π. είχε επικρατήσει μια αριστερή κυβέρνηση:

Η Γερμανική επανάσταση μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο

Ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος επιβεβαίωσε για ακόμα μια φορά την άποψη ότι μια ήττα και μια επανάσταση έχουν στενότερη σχέση απ' όσο νομίζουμε. Του Neil Faulkner

Όταν, στα τέλη του πολέμου, οι Κεντρικές Δυνάμεις κατάλαβαν ότι δεν μπορούσαν να κερδίσουν, επεδίωξαν πολλές φορές ενός είδους συμβιβαστικής ειρήνης. Όμως κάθε τέτοια προσπάθεια απορρίφθηκε. Οι Δυνάμεις της Αντάντ (η Βρετανία, η Γαλλία, η Ιταλία και οι ΗΠΑ) ήθελαν, όχι μόνο μια νικηφόρα έκβαση, αλλά να τους δοθεί το ελεύθερο να επιβάλλουν τα συμφέροντά τους σε όλον τον υπόλοιπο κόσμο.

Εγκλωβισμένοι, οι ηγέτες της Γερμανίας, της Αυστρο-Ουγγαρίας, της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και της Βουλγαρίας αποφάσισαν να συνεχίσουν να μάχονται. Η ιμπεριαλιστική απληστία των κυρίαρχων τάξεων καταδίκαζε για ακόμη μια φορά την ανθρωπότητα σε ατέλειωτη και αιματηρή σφαγή.

Τι απέτρεψε μια τέτοια εξέλιξη; Η επανάσταση. Η Οκτωβριανή Επανάσταση έληξε τις μάχες στο ανατολικό μέτωπο, ενώ ένα κύμα εθνικιστικών εξεγέρσεων σε Μέση Ανατολή και Βαλκάνια το δυτικό. Το μικρόβιο εξαπλώθηκε στη Βρετανία, τη Γαλλία και την Ιταλία. «Ολόκληρη η Ευρώπη γέμισε με το πνεύμα της επανάστασης», γκρίνιαζε ο Βρετανός πρωθυπουργός Lloyd George σε επιστολη του προς τον Γάλλο ομόλογό του, το 1919. «Όλη η υπάρχουσα τάξη πραγμάτων σε πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο αμφισβητείται από μια μάζα πληθυσμού σε ολόκληρη την Ευρώπη».

Στο τέλος του πολέμου, το επίκεντρο της επαναστατικής θύελλας μετακόμισε από την Πετρούπολη στο Βερολίνο, από την άκρη της ηπείρου στην καρδιά της. Το αποτέλεσμα της γερμανικής επανάστασης θα έμενε στην Ιστορία.

Μια ενδεχόμενη νίκη στη Γερμανία θα έφερνε την πλουσιότερη βιομηχανική οικονομία και το μεγαλύτερο μέρος της ευρωπαϊκής εργατικής τάξης προς την πλευρά της σοσιαλιστική επανάστασης, με άμεση αρωγή από το μπολσεβίκικο καθεστώς στη Ρωσία, με σκοπό την εγκαθίδρυση της λαϊκής εξουσίας από τη Βόρεια Θάλασσα μέχρι τον Ειρηνικό. Με άλλα λόγια, η επανάσταση θα γινόταν παγκόσμια.

Αν είχε συμβεί κάτι τέτοιο, ολόκληρη η μελλοντική πορεία της ανθρώπινης ιστορίας θα ήταν διαφορετική. Δεν θα υπήρχε η Μεγάλη Ύφεση. Ούτε o ναζισμός, ο σταλινισμός, ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος και ο Ψυχρός.

Η επανάσταση στη Γερμανία, οι «Μέρες του Νοεμβρίου», έφεραν μαζικές διαδηλώσεις, απεργίες, στρατιωτικές ανταρσίες και την δημιουργία ενός ισχυρού δικτύου εργαζομένων, στρατιωτών και ναυτών. Η Ρωσική Επανάσταση είχε ήδη δείξει πως ένα τέτοιο δίκτυο θα μπορούσε να αντιπροσωπεύσει την υπάρχουσα κρατική δομή με μια εναλλακτική που θα βασιζόταν στην άμεση δημοκρατία. Ωστόσο, οι γερμανικές επιτροπές επέλεξαν να παραδώσουν την εξουσία σε μια, κοινοβουλευτικού τύπου, παραδοσιακή κυβέρνηση.

Η κυβέρνηση που σχηματίστηκε με υπουργούς από το SPD και το USP εγκρίθηκε από μια συνέλευση 1.500 εργαζομένων και στρατιωτικών αντιπροσώπων. Αυτό αποκάλυψε τη δύναμη των επιτροπών, από τις οποίες ήταν απαραίτητη η στήριξη, αλλά και την απειρία τους, καθώς προτίμησαν να παράσχουν την εμπιστοσύνη τους σε επαγγελματίες πολιτικούς.

Οι Γερμανοί σοσιαλιστές είχαν χωριστεί σε τρεις ομάδες. Οι ηγέτες του SPD (Γερμανικό Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα) ήταν υπέρ του πολέμου και κατά της επανάστασης. Κύριος στόχος τους ήταν μια καπιταλιστική Γερμανία και προσπάθησαν από την πρώτη στιγμή να καταπνίξουν το κίνημα που τους ανέδειξε στην εξουσία. Ο αρχηγός του κόμματος, Frederick Ebert συμμάχησε με το στρατό, έκανε λόγο για «αυστηρή κυριαρχία και τάξη» και δεσμέυτηκε για «μάχη ενάντια στον μποσελβικισμό».

Οι ηγέτες του USP (Ανεξάρτητο Σοσιαλιστικό Κόμμα) ήταν «κεντρώοι». Στις τάξεις του περιλαμβάνονταν σοσιαλδημοκράτες, όπως ο Edward Bernstein, ριζοσπάστες σοσιαλιστές, όπως ο Karl Kautsky και μαρξιστές διανοούμενοι, όπως ο οικονομολόγος Rudolf Hilferding. Αυτό που τους ένωσε ήταν η επαναστατική ρητορική και οι μεταρρυθμιστικές πρακτικές.

Τον Ιανουάριο του 1919, η εκλογική δύναμη του SPD ήταν πενταπλάσια του USP. Μέχρι τον Ιούνιο του 1920, οι διαφορές τους κρίνονταν στην ψήφο. Αυτό από μόνο του αποδεικνύει την θεαματική στροφή των Γερμανών εργατών προς την Αριστερά για περίπου δύο χρόνια μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Το τρίτο κομμάτι ήταν ο «Σπάρτακος» ή, όπως μετονομάστηκε, το KPD (Γερμανικό Κομμουνιστικό Κόμμα), το οποίο αποτελούταν από μια επαναστατική σοσιαλιστική ομάδα με επικεφαλής τον Karl Liebknecht και την Ρόζα Λούξεμπουργκ. Ο χαρακτήρας του ήταν παρόμοιος με αυτόν των Ρώσων μπολσεβίκων. Τον Νοέμβριο του 1918, το USP είχε σχεδόν δέκα φορές όσα μέλη είχε ο «Σπάρτακος».

Εκείνη την περίοδο, το κυρίαρχο κόμμα ήταν το SPD, το οποίο συνεργαζόταν άψογα με το γενικό επιτελείο στρατού. Επειδή οι στρατιώτες «μολύνθηκαν με το πνεύμα της επανάστασης», ο σοσιαλδημοκράτης υπουργός Εσωτερικών Gustav Noske έδωσε άδεια στους στρατηγούς να δημιουργήσουν μια παραστρατιωτική οργάνωση με το όνομα «Freikorps».

Η στρατιωτική ήττα, η οικονομική κρίση και η κοινωνική αναταραχή είχαν συντρίψει τον πληθυσμό και, ενώ πολλοί Γερμανοί πολίτες αγκάλιασαν τις ιδέες της Αριστεράς, διάφοροι αξιωματικοί και στρατιώτες κινήθηκαν προς τα δεξιά.

Η «Freikorps» προσεταιρίστηκε τα πιο σκληρά, ακροδεξιά στοιχεία. Κέρδισε αμέσως την φήμη μιας κτηνώδους, αντισημιτικής και εθνικιστικής οργάνωσης, εχθρικής προς τις εργατικές επιτροπές, τα συνδικάτα και την Αριστερά. Πολλοί από τα μέλη της «Freikorps» κατέληξαν τελικά στο Ναζιστικό Κόμμα.

Πριν όμως έρθει ο ναζισμός, το Βερολίνο ήταν η πρωτεύουσα της επανάστασης και η ισχυρότερη βάση του νεοσύστατου KPD. Στις 4 Ιανουαρίου, η κυβέρνηση του SPD απέλυσε τον επικεφαλής της αστυνομίας (και μέλος του USP), Emil Eichhorn, επειδή αρνήθηκε να αναλάβει δράση ενάντια στις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας των εργατών.

Εκατοντάδες χιλιάδες εργάτες ξεχύνονταν στους δρόμους, πολλοί από αυτούς οπλισμένοι. Μια προσωρινή «Επαναστατική Επιτροπή» είχε εγκατασταθεί στο αρχηγείο της αστυνομίας, αλλά τα τοπικά στρατεύματα παρέμεναν εχθρικά και η στήριξη της δράσης έξω από το Βερολίνο ήταν ελάχιστη.

Οι ακτιβιστές είχαν μετατρέψει τη δράση σε επανάσταση πριν προλάβει να ωριμάσει. Η επαναστατημένη πρωτεύουσα ήταν τελείως απομονωμένη. Όχι μόνο οι «Freikorps», αλλά και πολλοί από τους στρατιώτες εκτός Βερολίνου ήταν πρόθυμοι να συμμετάσχουν στην αιματηρή καταστολή που ακολούθησε.

Ο Karl Liebknecht έπεσε νεκρός από τα πυρά. Το κρανίο της Ρόζα Λούξεμπουργκ καταστράφηκε από τη λαβή ενός όπλου και στην συνέχεια πυροβολήθηκε. Το σώμα της πετάχτηκε σε ένα κανάλι. Η γερμανική επανάσταση είχε αποκεφαλιστεί.

Τον Ιούλιο του 1917, οι Μπολσεβίκοι χαλιναγώγησαν το πλήθος στην Πετρούπολη, για να αποφευχθεί η πρόωρη κατάληψη της εξουσίας στην πρωτεύουσα. Τον Ιανουάριο του 1919, οι Σπαρτακιστές απέτυχαν να κάνουν το ίδιο και το πλήρωσαν ακριβά.

Παρόλα αυτά, η οπισθοδρόμηση δεν ήταν κατ' ανάγκη μοιραία. Η κρίση συνέχιζε να βαθαίνει σε όλη τη Γερμανία. Τα τρία σοσιαλιστικά κόμματα είχαν την υποστήριξη της κοινωνίας και οι παρακρατικοί της «Freikorps» αντιμετώπιζαν ολοένα και μεγαλύτερη αποτελεσματική αντίδραση από ένοπλους εργάτες και επαναστατημένους στρατιώτες. Μέχρι τον Μάρτιο του 1920, περίπου 20.000 είχαν σκοτωθεί σε μια σειρά περιφερειακών εμφυλίων συρράξεων.

Σε αυτό το σημείο, η γερμανική άρχουσα τάξη έκανε ένα πραξικόπημα «νόμου και τάξης», αποστέλλοντας στρατεύματα στο Βερολίνο, ανατρέποντας την κυβέρνηση του SPD και διορίζοντας στη θέση του ένα συντηρητικό γραφειοκράτη ονόματι Kapp. Αυτή τη φορά, ήταν η Δεξιά που κινήθηκε γρήγορα.

Αμέσως ο επικεφαλής της συνομοσπονδίας κήρυξε γενική απεργία και εκατομμύρια εργαζόμενοι ανταποκρίθηκαν. Έφτιαξαν καινούριες επιτροπές και πήραν τα όπλα, απελευθερώνοντας την μεγαλύτερη βιομηχανική περιοχή της Γερμανίας από τις ακροδεξιές δυνάμεις.

Το πραξικόπημα του «Kapp» κατέρρευσε μέσα σε λίγες ημέρες και οι υπουργοί του SPD είχαν επιστρέψει στα γραφεία τους. Η αληθινή φύση της άρχουσας τάξης είχε εκτεθεί και οι Γερμανοί εργάτες στράθηκαν απότομα προς τα αριστερά. Η ήττα είχε αποκαλύψει τη δύναμη μιας επανάστασης που οι πολίτες εμπιστεύονταν.

Η επανάσταση δεν έγινε ποτέ. Το KPD δεν προετοίμασε μια προλεταριακή εξέγερση. Ο Kapp δεν είχε ανοίξει, όπως είχε κάνει ο Kornilov τον Αύγουστο του 1917, τον δρόμο προς την σοσιαλιστική επανάσταση. Οι ηγέτες του KPD είχαν μάθει καλά το μάθημά τους από τον Ιανουάριο του 1919 και τώρα, σε διαφορετικές συνθήκες, αποδείχθηκαν δειλοί.

Η τέχνη της επανάστασης είναι ο συγχρονισμός. Το καλοκαίρι του 1920 ήταν σχεδόν βέβαιο ότι οι επαναστάτες μπορούσαν να οδηγήσουν την εργατική τάξη στη νίκη, στην καρδιά της Ευρώπης. Ένα είναι σίγουρο, η Ιστορία πλήρωσε την αποτυχία τους.

(*)Ο Neil Faulkner είναι Βρετανός αρχαιολόγος, ιστορικός και συγγραφέας.
https://tvxs.gr/news/taksidia-sto-xr...gkosmio-polemo

[gant]

Τι θα πει ή αυτοί ή εμείς αλλιώς δεν αλλάζει τίποτε?


Φιλικά πάντα!

Με τους "αυτούς" είναι βέβαιο ότι θα αλλάξει προς το χειρότερο, τα χουν υπογράψει τα χουν συμφωνήσει.
Οι "εμεις" ισως είναι χειρότεροι , αλλά ίσως και καλύτεροι, άγνωστο ακόμη.
Το ιδανικό όμως είναι να τα βρούν όλοι μαζί, αμοιβαίες υποχωρήσεις θέλει, να αλλάξουν αν μπορούν αυτά που πονούν περισσότερο, και το σπουδαότερο να καταργήσουν την ασυλία τους και να ψηφίσουν ένα δίκαιο εκλογικό σύστημα, ώστε να μη μένει απ έξω το 19% που προτίμησε ο λαός.

[Driver M]

Ο εκβιασμός επιστρέφεται

Η κατάρρευση των προσπαθειών για συγκρότηση κυβέρνησης συνεργασίας μετά το εκλογικό αποτέλεσμα της 6ης Μαΐου δεν ξάφνιασε κανέναν από όσους μπορούσαν να διακρίνουν ότι δεν υπήρχανοι πολιτικές και προγραμματικές προϋποθέσεις για τον σχηματισμό της.

Φυσιολογική εξέλιξη επομένως η προσφυγή εκ νέου στη λαϊκή βούληση ώστε να εκκαθαριστεί η κυβερνητική εκκρεμότητα.

Όλες τις ημέρες των διαπραγματεύσεων ένα μολυσματικό νέφος εκβιασμών πλανιόταν στην πολιτική ατμόσφαιρα της χώρας με στόχο την ανασύσταση του καταρρεύσαντος στην κάλπη μνημονιακού μετώπου. Οι εκβιασμοί αυτοί συνεχίζονται εντεινόμενοι και περιβεβλημένοι με μια δηλητηριώδη καταστροφολογία.

Όμως η χώρα έχει γυρίσει σελίδα κι αυτό δεν βεβαιώνεται μόνο από το εκλογικό αποτέλεσμα, αλλά και τόσο από τις πρώτες δημοσκοπήσεις μετά τις εκλογές όσο και από αυτήν της Pulse RC, την πρώτη προεκλογική, την οποία δημοσιεύει το «Ποντίκι». Η αλλαγή εποχής για την Ελλάδα σηματοδοτείται από δύο χαρακτηριστικά:

♦ Από την επισημοποίηση του διάχυτου, αλλά… ανεπίσημου «άι σιχτίρ», το οποίο από δημοσκοπικό εύρημα μετατράπηκε σε εκλογικό αποτέλεσμα, με τις τάσεις να υποδεικνύουν ότι θα επαναληφθεί, ίσως με εντονότερο τρόπο.

♦ Από την έμπρακτη απόρριψη των εκβιασμών εκ μέρους των πολιτών, οι οποίοι, σύμφωνα και με τη σημερινή έρευνα της Pulse RC , δεν… «μασάνε» ούτε στο κορυφαίο εκβιαστικό δίλημμα της τρόικας και των μνημονιακών «φίλων» της στο εσωτερικό της χώρας.

Κοινώς ούτε καν το «ευρώ ή δραχμή» στέκεται ικανό να μετριάσει ή να αναιρέσει την απόρριψη ενός συστήματος εξουσίας, το οποίο, αφού σε όλες τις εκδοχές του – πολιτική, επιχειρηματική, «πνευματική» και «ενημερωτική» – απομύζησε και χρεοκόπησε τη χώρα, αφού σπατάλησε ακόμη και τη συμμετοχή της χώρας στους κορυφαίους υπερεθνικούς θεσμούς του δυτικού κόσμου παραδίδοντας την Ελλάδα πιο αδύναμη από ποτέ, τώρα επιζητεί να τη βγάλει από το… δικό του αδιέξοδο.

Η σημερινή έρευνα λέει ότι πράγματι το 88% του ελληνικού λαού επιθυμεί την παραμονή στο ευρώ, με το 7%να ζητάει άμεση επιστροφή σε δικό μας νόμισμα. Όμως το 54% του συνόλου προκρίνει την «παραμονή στο ευρώ με θυσίες μέχρι ενός ορίου – αλλιώς επιστροφή σε δικό μας νόμισμα». Με απλά λόγια, ο εκβιασμόςεπιστρέφεται ακυρωμένος. Οι ποικίλοι εκβιαστές είναι πλέον άσφαιροι.

Οι κοινωνίες έχουν όρια και την απλή αυτήν αλήθεια τρόικα και εγχώριοι μνημονιακοί την αγνόησαν εντελώς καθυβρίζοντας, προσβάλλοντας και τιμωρώντας έναν ολόκληρο λαό, ο οποίος, ανεξάρτητα από το δικό του μερίδιο ευθύνης, εκλήθη να πληρώσει κυριολεκτικά με το αίμα του τη σωρεία πολυετών πολιτικών εγκλημάτων.

Αυτά τα όρια λοιπόν ο ελληνικός λαός τα έχει πλησιάσει. Αν δεν τον ακούσουν και τώρα, θα τα υπερβεί – και κανείς δεν μπορεί να προβλέψει με ποιον τρόπο. Ας προτιμήσουν λοιπόν να ακούσουν τη θεσμική του κραυγή, διότι η μη θεσμική θα είναι κυριολεκτικά τρομακτική…
topontiki.gr
https://www.inout.gr/showthread.php?t=100060