Μια Κυριακή στο γεμάτο από κόσμο Καραϊσκάκη, ένας ευτραφής κύριος κρατώντας στο χέρι του μια τρομπέτα, προσπαθεί να πάρει τη θέση του κάτω απΆ το ρολόι της παλιάς θύρας 7. Βιαστικός καθώς είναι, παρασέρνει όποιον βρίσκει στο διάβα του, μέχρι που κάποιος απΆ αυτούς γυρνάει αγανακτισμένος και του λέει: «Σιγά ρε φίλε, ο Αττίλιο (διάσημος παλαιστής της εποχής) είσαι;» Αυτό ήταν! Ο θρυλικός «Αττίλιο» του Ολυμπιακού είχε μόλις «γεννηθεί».
Ο Βασίλης Δουρίδας είχε γεννηθεί το 1942, στην κατεχόμενη Αθήνα. Από μικρός ήταν αυτό που λέμε «άρρωστος» Ολυμπιακός, δίνοντας το παρών σε όλες τις αναμετρήσεις των Πειραιωτών, έχοντας πάντα μαζί του μια τρομπέτα, με την οποία συντόνιζε τα συνθήματα του Φαληρικού σταδίου, και όχι μόνο. Ήταν τόσο μεγάλο το πάθος του για την αγαπημένη του ομάδα, που αργότερα σαν τεταρτοετής φοιτητής της Ιατρικής, θα παρατήσει τις σπουδές του, ούτως ώστε να μπορεί να παρακολουθεί απερίσπαστος τα ματς των «ερυθρολεύκων».
Έγινε «ιερό σύμβολο» της εξέδρας στο Καραϊσκάκη. Μόλις ακουγόταν η «θρυλική» τρομπέτα, οι πάντες σιωπούσαν. Τσιγάρα, καφέδες, σάντουιτς, ότι κρατούσε ο καθένας εκείνη την ώρα στο χέρι του, έπεφτε όπως – όπως στο κρύο μπετόν . Τα χέρια σηκώνονταν ψηλά! Μικροί, μεγάλοι, επίσημοι και «λαϊκοί», όλοι περίμεναν με αγωνία το μουσικό παράγγελμα του ξακουστού σαλπιγκτή. Εκείνος έπαιζε με την τρομπέτα του το γνωστό "πολεμικό" παιάνα, για να ακολουθήσουν έπειτα οι οπαδοί με το γνωστό «Ο-λυ-μπι-ακός, Ο-λυ-μπι-ακός, Ο-λυ-μπι-ακός», που δονούσε την ατμόσφαιρα και έδινε ώθηση στα πόδια των ποδοσφαιριστών της Πειραϊκής ομάδας.
Ωστόσο, η δημοσιότητα αυτή δεν του έβγαινε πάντοτε σε καλό, καθώς ουκ ολίγες φορές αποτέλεσε στόχο άνανδρων αντιπάλων οπαδών, οι οποίοι έβλεπαν στο πρόσωπο του μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για εκδίκηση, καθώς τΆ όνομα του αείμνηστου Αττίλιο ήταν συνυφασμένο με τον Ολυμπιακό. Ακόμα και η οικογένεια του, τον είχε κατά κάποιον τρόπο «επικηρύξει» καθώς το μόνο σπίτι που ήξερε ήταν το στάδιο Καραϊσκάκη και αργότερα το ΣΕΦ.
Η ατίθαση ζωή που έκανε σε συνδυασμό με τον ένθερμο χαρακτήρα του, είχαν προκαλέσει ανεπανόρθωτη ζημιά στην υγεία του, που λόγω και της ηλικίας του ήταν ιδιαίτερα καταπονημένη. Ακόμα και οι γιατροί τον συμβούλευαν να αφήσει το γήπεδο και την τρομπέτα γιατί τα πνευμόνια του ήταν σε άθλια κατάσταση, όμως αυτός ήταν εκεί…
Το βράδυ της 11-11-1994 ο Βασίλης Δουρίδας άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία μόλις 52 χρονών, εξαιτίας ενός πνευμονικού οιδήματος που τον ταλαιπωρούσε. Πολλοί από τότε προσπάθησαν με τρομπέτα να δώσουν ρυθμό στην εξέδρα του Ολυμπιακού, μάταια όμως. Η τρομπέτα του θρυλικού «Αττίλιο» είχε σιγήσει για πάντα…
Ο «θρυλικός» Αττίλιο..
Αρχικό μήνυμα απο deepBLUE
Euro 2016..
