Αρχικό μήνυμα απο Κωνσταντίνος
φιλε το οθόνη ειναι με όμικρον οχι με ωμεγα..χαχαχαχαχα. μου εφυγε το αχτι.. εδω και τοσο καιρο με διορθώνεις το ται που γραφω στον πλυθηντικο.χι χι χι χι. ηρθε επιτέλους και η σειρά μου.χι χιχι χι.
εγω το lol τα εμαθα ενταξει.. βεβαια δεν ειμαι και προιστορικος σαν και εσενα ρε κωστα αλλά εντάξει... α έλα να σου πω κάνω μια εργασία για τους δεινόσαυρους θα με βοηθήσεις εσυ που τους εχεις προλαβει κ όλας και τους έχεις ζήσει? χαχαχαχαχαχαχαχαχα
Bmw Addicted
Τα 70s ήταν για μένα όμορφα χρόνια, ξεχωριστά. Από το 1971 (7 χρόνων) ως το 1974 που πέθανε, δούλευα τα καλοκαίρια στο βενζινάδικο του παππού μου και έπαιρνα 2 δραχμές την ημέρα + ένα σουβλάκι από το σουβλατζίδικο απέναντι. Όταν έπεφτε το σούρουπο, μαύρος από την κορφή ως τα νύχια, το έτρωγα στο πεζούλι δίπλα στην τρόμπα. Τι απόλαυση!! Ήταν η καθημερινή μου επιβράβευση!!Nα γίνει! Περιμένω από τους παλιότερους κ συνήθεις ύποπτουςκαι από το σουζαριστό αλάνι των 80ς, Νίκο..
Ακόμα πιο πολλά έβγαζα από τα πουρμπουάρ όταν καθάριζα τα τζάμια... μέσα σε 6 ώρες έβγαζα 2-3 δραχμές σε δεκάρες και εικοσάρες, αν τύχαινε κανένας πλούσιος, έδινε και πενηνταράκι! Στο τέλος τα έδινα του παππού και μου τα έκανε χοντρά σε δραχμές.. Όλοι γέμιζαν τότε, ένας στους 20 μου έλεγε βάλε Χ δραχμές μικρέ...
Κάθε Σάββατο που μάζευα παραπάνω πουρμπουάρ, κατά τις 10 η ώρα που έκλεινε το βενζινάδικο έπαιρνα το Velamos με τις ασπρόμαυρες ρόδες και το "κόντρα φρένο" και πήγαινα σε μια ψησταριά στο κέντρο του Πύργου και αγόραζα μισό ψητό κοτόπουλο για το σπίτι. Εκεί να δεις πάρτυ!!
Δίπλα στο βενζινάδικο ήταν ένα σιδεράδικο, όταν δεν υπήρχε πελάτης έκλεβα τέχνη χεχεχεχε... μου έλεγε ο μάστορας, μην κοιτάς όταν κάνω ηλεκτροκόλληση!!!! Δεν κοιτάω του έλεγα.... Το αποτέλεσμα??? 2 χρόνια αργότερα πέτυχα μια ηλεκτροκόλληση, ένα σιδηροπρίονο και κάτι σκόρπια σίδερα σε μια αποθήκη ενός θείου μου που τα είχε αφήσει ένας μάστορας... και χωρίς να με δει κανείς είπα να φτιάξω ένα σκελετό για ξύλινο σπιτάκι για μια σκυλίτσα που είχα..... 10 μέρες ολική τύφλωση από την ακτινοβολία... δεν έβλεπα τίποτα για 10 μέρες, δεν μπορούσα να ανοίξω τα μάτια μου κι όταν το κατάφερνα έβλεπα ένα ασπρο σύννεφο. Σιγά σιγά κάποιες νύχτες άρχισα να ξαναβλέπω και μόνο με γυαλιά ηλίου, τους έστειλα όλους.... το σπιτάκι το έφτιαξα όμως...
Δεν θα ξεχάσω ποτέ, που με έβαζε ο πατέρας μου για ύπνο το μεσημέρι μετά το σχολείο και δεν κοιμήθηκα ποτέ... μπορεί να περνούσε 1 και 2 ώρες στο κρεββάτι και να κοιτάω ένα σημάδι στον τοίχο, ή τις αντανακλάσεις του ήλιου στο ταβάνι να προχωρούν, ή να διαλύω ένα παιχίδι για να το ξανασυναρμολογήσω μετά... έκανα και κανα μισάωρο τον κοιμισμένο... και μετά βουρ για μπάλα στο χαλίκι.. και φυσικά από τότε, ελάχιστες φορές έχω κοιμηθεί μεσημέρι....
Στα 8 μου, ο πατέρας μου μου έκανε το μεγάλο δώρο!! Η ξαδέλφη μου που ήταν στην ίδια ηλικία με μένα, οδηγούσε ήδη το τρακτέρ του πατέρα της μέσα στα χωράφια. Ο δικός μου με είχε πάρει χαμπάρι ότι τα καταφέρνω κι εγώ, με άφηνε να το παρκάρω-ξεπαρκάρω στην αυλή, ήμουν και ψηλός, έφτανα καλά τα πεντάλ του πεζώ (404 station - πισωκούνα 7θέσια βάρκα.... αλλά και έρωτας) ..οπότε ήρθε και η πρώτη βόλτα με τον πατέρα μου συνοδηγό!!!! 10 ολόκληρα χιλιόμετρα στους χωματόδρομους του κάμπου της Ηλείας!! Φτάσαμε σχεδόν ως το Κατάκολο. Σταματήσαμε και έκανα 5 λεπτά να συνειδητοποιήσω πως εγώ το είχα πάει ως εκεί!! το γυρνούσα γυρω-γύρω λες και δεν το είχα ξαναδεί, λες και ήταν άλλο αυτοκίνητο, δικό μου. Ο πατέρας μου γελούσε με την κατάντια μου... Στο γυρισμό... να το πάω εγώ πάλι???? Άντε, πάρτο μέχρι τα μισά για να βγούμε στην άσφαλτοε αυτό ήταν, από τότε, μια φορά το μήνα είχε βόλτα... ο καλύτερος μαθητής στο σχολείο, για να μη χάσω ούτε 1 βόλτα! Μέσα σε 2 χρόνια είχα μάθει όλο τον κάμπο...
'74 με '77 μετακομίσαμε στην Αρχαία Ολυμπία στο πατρικό... πολύ δύσκολα χρόνια, τα έχω διαγράψει από τη μνήμη μου...
Το καλοκαίρι του '77 λόγω ανωτέρας βίας (οικογενειακής βιοποριστικής ανάγκης) έγινα Αμπελοκηπιώτης. Που πας ρε βλάχο?? Στο σχολείο το Σεπτέμβρη έψαχνα να βρω κανένα επαρχιώτη να μιλήσω, γιατί οι υπόλοιποι μιλούσαν αλλιώς... βρήκα ένα Πατρινό τον Κώστα, με τον οποίο είμασταν αχώριστοι για πολλά χρόνια... σιγά σιγά ενταχθήκαμε ...για να μην πω ξεχωρίσαμε (στην αλητεία) Ρε το μινάρα!! Παντρεύτηκε στα 20 του!
Τα πρώτα 80s ήταν... αθωότητα, μ@λακία, αλλά και δουλειά τα καλοκαίρια... Παρ' όλα αυτά περνάγαμε καλά. Πολύ καλά. Κάθε λεπτό περνούσε όπως ακριβώς το ήθελες, στο μυαλό είχες μόνο ωραία πράγματα να σκεφτείς. Ήταν η αρχή της κάλπικης εποχής.... που να τα ξέρουμε εμείς τότε?? Μετά το στρατό το '85, δουλειά, γκόμενα, σούζα και φραπές ήταν η ζωή μας... μέχρι που μπήκαμε στο λούκι .....
Έχω πολλά να γράψω από τα '80s, αλλά μετά θα πρέπει μετά να αυτο-μπαναριστώ ...αν δεν προλάβουν να το κάνουν άλλοι......
1. Άντε στην υγειά μας!
2. ΧLR-600 με άγριο από ΧR600 ..δικού μου styling, αντίδραση στα "Benetton" ...έπεφτε πολύ ξύλο...
3. Το πρώτο δικό μου αυτοκίνητο, μοντέλο '83 με Αbarth μοτεράκι φυσικά + διάφορα "custom"... κι ας μην το δείχνει... όπου πετύχαινα 315,316,318,320 πήγαινα από δίπλα... το επόμενο ήταν Uno Turbo 1.4 i.e.
4. Η πρώτη μου (σεξουαλική) επαφή, μοντέλο 1967...
gant (10-06-10), joseph (10-06-10), katsaraios (10-06-10), M_Dolce (10-06-10), Nino (10-06-10), PANOS-E60 (11-06-10), patriNOS (10-06-10), Stathis (10-06-10), z3 2.2 (10-06-10), Κωνσταντίνος (10-06-10)
♥
Κάποτε θα τα θυμόμαστε όλα αυτά και θα γελάμε.
Τα 70s ήταν για μένα όμορφα χρόνια, ξεχωριστά. Από το 1971 (7 χρόνων) ως το 1974 που πέθανε, δούλευα τα καλοκαίρια στο βενζινάδικο του παππού μου και έπαιρνα 2 δραχμές την ημέρα + ένα σουβλάκι από το σουβλατζίδικο απέναντι. Όταν έπεφτε το σούρουπο, μαύρος από την κορφή ως τα νύχια, το έτρωγα στο πεζούλι δίπλα στην τρόμπα. Τι απόλαυση!! Ήταν η καθημερινή μου επιβράβευση!!
Ακόμα πιο πολλά έβγαζα από τα πουρμπουάρ όταν καθάριζα τα τζάμια... μέσα σε 6 ώρες έβγαζα 2-3 δραχμές σε δεκάρες και εικοσάρες, αν τύχαινε κανένας πλούσιος, έδινε και πενηνταράκι! Στο τέλος τα έδινα του παππού και μου τα έκανε χοντρά σε δραχμές.. Όλοι γέμιζαν τότε, ένας στους 20 μου έλεγε βάλε Χ δραχμές μικρέ...
Κάθε Σάββατο που μάζευα παραπάνω πουρμπουάρ, κατά τις 10 η ώρα που έκλεινε το βενζινάδικο έπαιρνα το Velamos με τις ασπρόμαυρες ρόδες και το "κόντρα φρένο" και πήγαινα σε μια ψησταριά στο κέντρο του Πύργου και αγόραζα μισό ψητό κοτόπουλο για το σπίτι. Εκεί να δεις πάρτυ!!
Δίπλα στο βενζινάδικο υπήρχε ένα σιδεράδικο, όταν δεν υπήρχε πελάτης έκλεβα τέχνη χεχεχεχε... μου έλεγε ο μάστορας, μην κοιτάς όταν κάνω ηλεκτροκόλληση!!!! Δεν κοιτάω του έλεγα.... Το αποτέλεσμα??? 2 χρόνια αργότερα πέτυχα μια ηλεκτροκόλληση, ένα σιδηροπρίονο και κάτι σκόρπια σίδερα σε μια αποθήκη ενός θείου μου που τα είχε αφήσει ένας μάστορας... και χωρίς να με δει κανείς είπα να φτιάξω ένα σκελετό για ξύλινο σπιτάκι για μια σκυλίτσα που είχα..... 10 μέρες ολική τύφλωση από την ακτινοβολία... δεν έβλεπα τίποτα για 10 μέρες, δεν μπορούσα να ανοίξω τα μάτια μου κι όταν το κατάφερνα έβλεπα ένα ασπρο σύννεφο. Σιγά σιγά κάποιες νύχτες άρχισα να ξαναβλέπω και μόνο με γυαλιά ηλίου, τους έστειλα όλους.... το σπιτάκι το έφτιαξα όμως...
Δεν θα ξεχάσω ποτέ, που με έβαζε ο πατέρας μου για ύπνο το μεσημέρι μετά το σχολείο και δεν κοιμήθηκα ποτέ... μπορεί να περνούσε 1 και 2 ώρες στο κρεββάτι και να κοιτάω ένα σημάδι στον τοίχο, ή τις αντανακλάσεις του ήλιου στο ταβάνι να προχωρούν, ή να διαλύω ένα παιχίδι για να το ξανασυναρμολογήσω μετά... έκανα και κανα μισάωρο τον κοιμισμένο... και μετά βουρ για μπάλα στο χαλίκι.. και φυσικά από τότε, ελάχιστες φορές έχω κοιμηθεί μεσημέρι....
Στα 8 μου, ο πατέρας μου μου έκανε το μεγάλο δώρο!! Η ξαδέλφη μου που ήταν στην ίδια ηλικία με μένα, οδηγούσε ήδη το τρακτέρ του πατέρα της μέσα στα χωράφια. Ο δικός μου με είχε πάρει χαμπάρι ότι τα καταφέρνω κι εγώ, με άφηνε να το παρκάρω-ξεπαρκάρω στην αυλή, ήμουν και ψηλός, έφτανα καλά τα πεντάλ του πεζώ (404 station - πισωκούνα 7θέσια βάρκα.... αλλά και έρωτας) ..οπότε ήρθε και η πρώτη βόλτα με τον πατέρα μου συνοδηγό!!!! 10 ολόκληρα χιλιόμετρα στους χωματόδρομους του κάμπου της Ηλείας!! Φτάσαμε σχεδόν ως το Κατάκολο. Σταματήσαμε και έκανα 5 λεπτά να συνειδητοποιήσω πως εγώ το είχα πάει ως εκεί!! το γυρνούσα γυρω-γύρω λες και δεν το είχα ξαναδεί, λες και ήταν άλλο αυτοκίνητο, δικό μου. Ο πατέρας μου γελούσε με την κατάντια μου... Στο γυρισμό... να το πάω εγώ πάλι???? Άντε, πάρτο μέχρι τα μισά για να βγούμε στην άσφαλτο
'74 με '77 μετακομίσαμε στην Αρχαία Ολυμπία στο πατρικό... πολύ δύσκολα χρόνια, τα έχω διαγράψει από τη μνήμη μου...
Το καλοκαίρι του '77 λόγω ανωτέρας βίας (οικογενειακής βιοποριστικής ανάγκης) έγινα Αμπελοκηπιώτης. Που πας ρε βλάχο?? Στο σχολείο το Σεπτέμβρη έψαχνα να βρω κανένα επαρχιώτη να μιλήσω, γιατί οι υπόλοιποι μιλούσαν αλλιώς... βρήκα ένα Πατρινό τον Κώστα, με τον οποίο είμασταν αχώριστοι για πολλά χρόνια... σιγά σιγά ενταχθήκαμε ...για να μην πω ξεχωρίσαμε (στην αλητεία) Ρε το μινάρα!! Παντρεύτηκε στα 20 του!
Τα πρώτα 80s ήταν... αθωότητα, μ@λακία, αλλά και δουλειά τα καλοκαίρια... Παρ' όλα αυτά περνάγαμε καλά. Πολύ καλά. Κάθε λεπτό περνούσε όπως ακριβώς το ήθελες, στο μυαλό είχες μόνο ωραία πράγματα να σκεφτείς. Ήταν η αρχή της κάλπικης εποχής.... που να τα ξέρουμε εμείς τότε?? Μετά το στρατό το '85, δουλειά, γκόμενα, σούζα και φραπές ήταν η ζωή μας... μέχρι που μπήκαμε στο λούκι .....
Έχω πολλά να γράψω από τα '80s, αλλά μετά θα πρέπει μετά να αυτο-μπαναριστώ ...αν δεν προλάβουν να το κάνουν άλλοι......
Άντε στην υγειά μας!
πραματικα ανατριχιασα.. θυμηθηκα πολλα.δεν ειμαι τοσο παλιος αλλα θυμηθηκα πολλα.ο πατερας μου ηταν προπονητης στην ΓΕΠυργου και εχω περασει πολλες αλητιες στα μερη εκεινα.. με τον τοπ οπως ηταν το παρατσουκλι ενος παικτη του πατερα μου να με τριγυρναει στα μπαρ απο πιτσιρικο..ειχε και ενα ξενοδοχειο(οπου μεναμε) θυμαμαι στην εισοδο πριν τον πυργο. ιονιαν sea νομιζω λεγοταν χωρις να ειμαι και σιγουρος.. εκει γνωρισα και τον χουαν ραμον ροτσα που ηταν προπονητης του πανηλειακου τοτε.ολοι ηταν πιο απλοι ανθρωποι. δεν ειχε γινει ακομη φιρματος.στην ρεσεψιον του ξενοδοχειου ήταν μια ελληνοαμερικανα που την θυμαμαι αχνα αλλα θυμαμαι οτι ηταν πανεμορφη..μου μαθαινε τα μεσημερια που κοιμοταν ο πατερας μου,οταν ειμασταν πυργο να παιζω χαρτια,αλλα εγω δεν μαθαινα με τιποτα...(γιατι αραγε). ήταν πολύ αλλού η ζωη τότε...δεν ξερω τι να πω πραγματικα εχω απογοητευτει απο την τόση εξέλιξη.. όλα τριγυρω αλλαζουν και ολα τα ιδια μενουν... ολα φαινονται ιδια και τιποτα δεν γινεται με τον ιδιο τροπο. το ιντερνετ εχει καταργησει τα παιδικα χρονια της σημερινης γενιάς. η τεχνολογια δεν αφηνει τα νεα παιδια να ζήσουν ευτυχισμένα παιδικα χρονια.δεν ξερω αλλα νομιζω οτι τα πιτσιρικια νομιζουν οτι ειναι καλυτερα αλλα όταν μεγαλωσουν θα καταλαβουν ποσο κενα ήταν τα παιδικα τους χρονια με το ακουσμα μερικων ιστοριών απο τους μεγαλυτερους..πραγματικα θα ηθελα να μην είχε εξελιχθει τόσο ο κόσμος γυρω μου.το μονο που καταφεραμε ειναι να ζουμε μες το αγχος, τον υπερκαταναλωτισμο και στο τρυπακι του να δουλεψουμε για να μπορουμε να βγαλουμε λεφτα που δεν υπαρχουν. δυστυχώς με τα σημερινα δεδομενα οι περισσοτεροι ζουμε για να δουλευουμε και δεν δουλευουμε για να ζησουμε όπως γινοταν παλια....
gant (10-06-10)
Bmw Addicted
Δεν είναι ακριβώς έτσι Βαγγέλη. Μην ανησυχείς καθόλου. Και τα σημερινά παιδιά περνάνε καλά. Είναι όπως μάθουν. Έχουν άλλα ωραία σήμερα, το οποία αν τα είχαμε κι εμείς τότε θα τα χρησιμοποιούσαμε με τον ίδιο φανατισμό...
Αν υπήρχε η ανάγκη να ξυπνήσουν χαράματα για να βοηθήσουν στην περισυλλογή της ντομάτας θα το έκαναν και τα σημερινά παιδιά και σίγουρα κάποια το κάνουν χωρίς να παύουν να είναι παιδιά και χωρίς να χάνουν την ευφορία της νιότης τους... όσο δεν έχουν υποχρεώσεις (εκτός της μελέτης) όλα κυλούν περίφημα γι αυτά... είτε παίζουν στο τσιμέντο της πόλης, είτε στην αλάνα της επαρχίας.. παρέες για παιχνίδι θα βρούν παντού.
Δεν φταίνε αυτά που τα παρεξηγούμε ...φταίει που εμείς μεγαλώνουμε φίλε και τα βλέπουμε αλλιώς... τουλάχιστον μπορούμε να έχουμε ακόμα παιχνίδια κι εμείς, γι' αυτό μη μασάτε... that's life!
gkaras (11-06-10), Makman (10-06-10), Panos 316T (11-06-10), PANOS-E60 (11-06-10), patriNOS (11-06-10), Ptboul (11-06-10), z3 2.2 (11-06-10), Κωνσταντίνος (10-06-10)
Δεν φταίνε αυτά που τα παρεξηγούμε ...φταίει που εμείς μεγαλώνουμε φίλε και τα βλέπουμε αλλιώς... τουλάχιστον μπορούμε να έχουμε ακόμα παιχνίδια κι εμείς, γι' αυτό μη μασάτε... that's life!
Και να που η ζωή
τώρα κυλάει πιο γρήγορα
Και να που τα παιδιά
και τα παιχνίδια χάθηκαν
Δε φταίω εγώ που μεγαλώνω
Χτυπάει πισώπλατα ο χρόνος
Δε φταίω εγώ που μεγαλώνω
Φταίει η ζωή που είναι μικρή
Παιδιά σας έχω πρήξει σε αυτό το θρεντ αλλά έχει χτυπήσει σε ευαίσθητο σημείο μου (και αυτό είναι μείον μου)
Κάποτε θα τα θυμόμαστε όλα αυτά και θα γελάμε.
Bmw Addicted
Γιατί έχω την εντύπωση πως έχει δυο γραφές ;
Οπως το "καλύτερα" και "καλλίτερα" (το οποίο χρησιμοποιώ)
Ή όπως το "κτίριο" και "κτήριο"
Το "αβγό" και "αυγό" και άλλα
Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη Κωνσταντίνος : 10-06-10 στις 11:39
γιατι είπαμε εσυ προλαβες και τα αρχαια ελληνικα και τα νεα ηλικιωμενε φιλε μου.... χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχ αχαχαχαχα.
Bmw Addicted
Και με τον διάλογο που είχα με τον patriNOS δράττομαι τις ευκαιρίας για να ξαναγυρίσουμε στο θέμα. Θεωρώ άτυχους εμάς που ξεκινήσαμε το σχολείο στα 70's αφου προλάβαμε (έστω και για λίγο) το πολυτονικό σύστημα
εμ δεν εισαι νιατο σαν εμενα να σε περιτριγυριζουν τα πιπινακια.....χαχαχαχα..Και με τον διάλογο που είχα με τον patriNOS δράττομαι τις ευκαιρίας για να ξαναγυρίσουμε στο θέμα. Θεωρώ άτυχους εμάς που ξεκινήσαμε το σχολείο στα 70's αφου προλάβαμε (έστω και για λίγο) το πολυτονικό σύστημα
Δικαιώματα - Επιλογές
Απάντηση με παράθεση
