Μια φορα και εναν καιρο...

[Bitz]

Αν δεν κανω λαθος η ΣΦΡΑΓΙΔΑ πρεπει να μεταφερθει εδω η' οχι;

[spar@]

τυπε ο τυπος δουλευε τοτε για τον Φελους ντονα καραν και τα ρεστα ηταν και μοντελος το παιδι

τυπε με ποιον ησουν με τον Καρατζαφερη που ηταν μοντελος και μποντι μπιλντερ?

[hades7]

ναι θα γραψει ιστοριες απο τους προσκοπους στην κατασκηνωση στον αγιο ανδρεα

[hades7]

μαλλον το "ελλαδος εικονες" εψαχνες το χειμερινο ηταν στη νεα σμυρνη ευξεινου ποντου

[spar@]

μαλλον το "ελλαδος εικονες" εψαχνες το χειμερινο ηταν στη νεα σμυρνη ευξεινου ποντου

Τύπε σε κόβω για "κούκλες" συγγρου

[freddys]

μαλλον το "ελλαδος εικονες" εψαχνες το χειμερινο ηταν στη νεα σμυρνη ευξεινου ποντου

Ναι αυτο εψαχνα,αλλα η προσκληση ελεγε ευξεινου ποντου.Μετα φαγαμε το πουλι για να το βρουμε...Οταν πλεον εφτασα στο τραπεζι τα ορεκτικα ειχαν παει περιπατο και ερχοταν οι μεριδες...

[ntinos]

1991, ξεκινάμε δυο αυτοκίνητα για Κέρκυρα.
Ξεκινήσαμε μαζι απο ηλιουπολη, στο ενα οδηγός εγω στο άλλο ο Χρήστος (νέος οδηγός με ενα φιέστα 1.100 της κακιάς ώρας)
Ο Χρήστος θα περνάνε απο Καλλιθέα να μαζέψει έναν ακόμη, ραντευου στο Ριο στις παντοφλες.

Φτάνουμε ριο, περιμέναμε, περιμέναμε, περιμέναμε, πουθενά ο Χρήστος. Ανεβαίνω πάνω πίσω στα διόδια, σιγά σιγά προς Αθήνα,πουθενά ο Χρήστος
Δεν περιγράφω την αγωνία...

Ξανα πίσω στις παντοφλες στο ριο, τίποτε.
Δυο φεύγουν με τα πόδια προς τα διόδια ξανα (στην κάθοδο) εγω πάλι με το αυτοκίνητο πίσω προς Αθήνα
Είχε περάσει ενα δυωρο, οπότε λέμε θα κατάλαβε Αντιριο...
Μπαίνουμε στην παντοφλες, περνάμε απέναντι, πουθενα το φιέστα...

"Θα σκέφτηκε οτι τον κλασαμε και συνέχισε για Ηγουμενίτσα" είπε κάποιος και ξεκινάμε ...

Οπου βλέπαμε χωριο, πλανόδιο στο διάβα μας ρωταγαμε αν είδαν ενα κόκκινο φιέστα με 4 παιδιά μέσα... Τίποτε...

Κάπου στην Αρτα βλέπουμε 3 τύπους αραχτους σε ποδήλατα....

Μια απο τα ίδια, ρωτάμε, δεν είχαν δει τίποτε. Απο την προφορά καταλάβαμε οτι ήταν Αλβανοί (όταν είχαν αρχίσει να κατεβαίνουν)

Ενας την είδε κοινωνιολογος, και τους ρώτησε πως τα βλέπουν τα πράγματα εδω στην Ελλάδα.

"Ντυσκολο φίλε, μπολυ ντυσκολο"

- "υπομονή" τους λέει ο φίλος, και μετα την απάντηση ξεχάσαμε και τον Χρήστο και το άγχος :

"Μουνι εκει ντουλεια Ντεν εκει"

Χεσμένοι στα γέλια φτάσαμε Ηγουμενίτσα όπου φάτσα κάρτα στο Λιμάνι ήταν ο Χρήστος











- "Ρε παπαρα που είχαμε ραντεβου;"

- "στο Ριο"

[Nino]

ο ηλιος ειχε βασιλεψει στη καλντερα και το νησι αποκτουσε ενα απιστευτο χρωμα,το Γεωργιος express (δεν μπορει καποιοι θα το ξερουν) αυτο το μοναδικο κομματι , υψηλης αισθητικης αλλα πανω απο ολα ταχυτητας περιμενε να αναχωρησει απο το λιμανι της Σαντορινης.
Ειχαμε παει νωρις νωρις να βρουμε χωρο να στρωσουμε τα sleeping bag.
Αφου λοιπον βρηκαμε το χωρο περιμεναμε με ιωβειο υπομονη, δυο ωρες σχεδον μετα την υποτιθεενη ωρα αποπλου να ξεκινησει.
Απεναντι μας κατι σκτογερμαναραδες ουννοι χωριατες που ευτυχως κατεβηκαν στην ιο και ηρεμησε το καραβι απο τις αγιοφωναρες τους .
Μεχρι και χαιντι τραγουδησαν οι σλαχτεν σλουχτεν.
Ιος σταση για αποβιβαση και ευτυχως οι γουρονομορφοι κατεβηκαν εκει ( η χρονια ειναι το 86 και οποιος ηξερε απο Ιο θα καταλαβει οτι θα τους "περιποιηθουν" αλλοι εκει.)
Λοιπον... παραδιπλα μας ειναι αυτα τα μπαουλα να τα πω, τεσπα κατι χωροι που μεσα εχουν σωσιβια.
Καποιος λοιπον εχει αφησει εκει πανω ενα μπουκαλι με νερο, λεω που λετε εγω στον φιλο που ειμασταν μαζι..
- ρε μλκα αυτο το νερο αργοτερα που θα βγουμε στα ανοιχτα και θα κουναει ,θα πεσει και θα μας βρεξει
-- που τα σκεφτεσαι ρε μλακα αντε πσ=εσε και κοιμησου, ακου θα μας βρεξει...χαχαχα
Περασε η ωρα και εκει στα ξαφνικα ΣΠΛΑΤΣ μου ρχεταιι νερο στη μουρη, οχι ρε πστη και το'πα γμτο μα ημουν χωμα και βαζωτο κεφαλι μεσα στο sleeping bag και ξανακοιμαμαι με τη μια.
Δευτερο ΣΠΛΑΤΣ και με κανει μουσκεμα, ανοιγω τον υπνοσακο με νευρα ετοιμος να σκοτωσω και παιδι αυτο που βλεπω μου κοβει τη χολη!!
Ενα καραβι να βουταει και να βγαινει μεσα στη θαλασσα, ενω τα κυμματα να αγκαλιαζουν το καταστρωμα.
Στο καταστρω μα ΚΑΝΕΝΑς ενω ο τελευταιος ετρεχε στο βαθος..
ΣΗΚΩ μλκα σηκω θα μας παρει η θαλασσα,σηκω γμ το κεγαλι μου
- τι ποιος που?
Τωρα τι να σας πω μιλαμε για τον απολυτο πανικο μεχρι να μαζεψουμε πραγματα, να μην μπορουμε να σταθουμε ορθιοι νερα παντου και ενας αερας να λυσσομαναει.
Ακολουθησαν στιγμες χαους σε καποια στιγμη κανει ενα βυθισμα και πεφτω και ο αλλος νομισε οτι με πηρε η θαλασσα , μεχρι να φτασουμε στη πορτα να μπουμε μεσα σε τρεις Αγιους ταμα καναμε χαχαχαα
Φυσικα ενα καραβι γεματο σαν σαρδελες καλλονης μετα για τις υπολοιπες 5-6 ωρες που χρειαστηκε να φτασει στον πειραια.
Στον Πειραια ειχε ερθει το αεροπλανοφορο saratoga , το γεωργιος Express περασε κοντα στο μιλι αποσταση απο κοντα του ενω για να καλυψει το μηκος του επλεε κανα τεταρτο χαχαχααχαχα
αυτα και πραγματικα ηταν μια φορα και εναν καιρο...

υγ1.
Η ιστορια με το Βυζαντινο ειναι ιστορια που λεγεται σε παρεα και προκαλει διαφορα συναισθηματα τα οποια στην οθονη θα χαθουν.

[Thomelef]

αύγουστος του 97, τελευταία επίσκεψη που είχα κάνει στη μύκονο. μετά απο 8 συνεχόμενες ημέρες τρελής κρεπάλης, ύπνο 3-4 ώρες την ημέρα και 5-6 κιλά κάτω σε σχέση με την ημέρα άφιξης, έρχεται η πολυπόθητη μέρα του γυρισμού. είχαμε κουραστεί τόσο πολύ, που φοβόμασταν και οι 5, ότι έτσι και μέναμε άλλες 10 μέρες θα εξατμιζόμασταν.

μαζεύουμε πράγματα απογευματάκι και κατηφορίζουμε προς λιμάνι για να πάρουμε το καράβι που τότε η γραμμή ήταν απευθείας για σαλόνικα.

στο κέντρο και ενώ έχουμε ώρα, γίνεται παιχνίδι με 2 ιταλίδες σε ένα μαγαζάκι που κάτσαμε να πιούμε ένα τελευταίο ποτάκι. με τα πολλά, οι ιταλίδες μας λένε ότι είναι με άλλες 2 φίλες τους και δείχνουν μάλιστα και πρόθυμες για ιστορία. αποφασισμένες για όλα, έτσι ώστε να έχουν ιστορίες να διηγούνται στις φίλες τους όταν επιστρέψουν. εδώ να επισημάνω, ότι όλοι μας είμασταν χωρίς ούτε 10 δραχμές επάνω μας, ενώ είχαμε φάει πάνω απο 200 χιλιάδες ο καθένας απο μας. στο ενδιάμεσο είχαμε πάει στην τράπεζα 2 φορές ο καθένας για να πάρουμε φράγκα που μας έβαζαν οι γονείς μας, ενώ μοναδικό μέσο επικοινωνίας, ήταν ένα ΝΟΚΙΑ που είχα εγώ διακοσμητικό τελείως τότε, μόνο για περιπτώσεις ανάγκης.

με τα πολλά μας παίρνει η ώρα με τις 2 ιταλίδες και μας λένε να πάμε στο ενοικιαζόμενο τους για να γνωρίσουμε και τις άλλες δυο. υπήρξε μια στιγμή διαμάχης μιας και το καράβι σε 15 λεπτά έφευγε, αλλά τελικά αποφασίσαμε ότι θα πηγαίναμε να αλλάξουμε τα εισητήρια αν γίνεται.

ξεκινάμε και πάμε με τα πόδια. ευτυχώς που ήτανε κοντά. μπαίνουμε μέσα, αμήχανες οι άλλες δύο. σε κάποια φάση έχουμε μείνει μόνοι μας, αυτές είναι έξω και καταλαβαίνουμε απο τον τόνο ότι μαλώνουν.

μπαίνουν οι 2 που γνωρίσαμε και μας λένε ότι πρέπει να φύγουμε γιατί οι φίλες τους φοβούνται. μα, μου, καλά περνάμε, κάτσαμε. ενώ χαλάρωσε η φάση, κάποια στιγμή μας καλυνήχτησαν.

μόνοι με τις βαλίτσες, στο κέντρο της μυκόνου. βρήκαμε ένα σοκάκι κατά τις 3-4 το πρωί περίπου, με ένα ταβερνάκι που είχε σαν καθήσματα ένα φαρδύ πεζούλι. τσάντες για μαξιλάρι και δώστου.

κατά τις 7 το πρωί μια γιαγιά απο πάνω μου, συζητούσε με τον άντρα της, αν ήταν καλή ιδέα να φέρει κουβέρτα να με σκεπάσουν μιας και είχε τυλιχτεί σαν φίδι στο πεζούλι...να ανοίξει η γη να με καταπιεί. τες πα, πάει και αυτόοοοοο...

γραμμή για να δούμε τι θα κάνουμε με το καράβι. μετά λύπης πληροφορηθήκαμε ότι επόμενο πλίο για σαλόνικα ήταν μετά απο 5 ή 4 μέρες...το μοναδικό λέει που παίζει, είναι κατάστρωμα για ραφήνα σε μια ώρα και κάνουν τόσο...σαν απο θαυμα εκείνη την ώρα, βγάζει ο μλκς ο αντώνης την καβάτζα του και πληρώνει για όλους και του μένουν 100κάτι δραχμές.

ανεβαίνουμε οι βλάκες όλο χαρά πάνω στο παπόρι, λες και πηγαίναμε σαλόνικα.

φτάνουμε ραφήνααααααα...ωραία. και τώρα τι κάνουμε? κάτσε ρε μλκς να βγάλω το τηλ απο την τσάντα. είμασταν κυριολεκτικά 5 μαλάκες άφραγκοι, άυπνοι, 15υγουστο, 600 χιλ απο τα σπίτια μας.

πείραμε παντού τηλ, δεν βρήκαμε κανέναν...σε κανένα σπίτι, ούτε σε εξοχικά, ούτε σε κανονικές κατοικίες.

ξεκινάμε να μιλάμε με ταρίφες. 150κ ο ένας, 120 ο άλλος, 80 κάποιος άλλος και ξεκινάει να γίνεται της πόπης με τους αθηναίους ταρίφες που μάλωναν με τους ραφινιώτες, για το ποιός θα μας πάρει.

εκεί που καθόμαστε τελείως απογητευμένοι σε ένα πεζοδρόμιο, σκάει ένα ταξί και ανοίγει την πόρτα του συνοδηγού.

εσείς είστε που θέλετε να πάτε σαλόνικα? ναι...με 80κ είστε εντάξει? εντάξει λέμε εμείς. ελάτε.

μπαίνουμε μέσα, 4 πίσω και εγώ μπροστά...που πάμε ρε πστ μου αναρωτήθηκα. τι σκατά έχουμε κάνει...που έχουμε μπλέξει πάλι με τους μλκς. πρέπει να ξεκόψω, όλο σε ιστορίες μπλέκουμε. κακή επιρροή ο ένας για τον άλλο. στο μεταξύ προσπαθούμε με το τηλ, μέχρι που τελείωσε η μπαταρία.

ήταν ενα μικρο καράβι, κτλ κτλ, πιάνουμε περιφερειακό απο λαχαναγορά. μου φαινόταν απίστευτο. δεν το πίστευα.

αμέσως ανασκουμπώθηκα, πείρα τα πάνω μου, αλλά μετά σκέφτηκα και τώρα τι κάνουμε...

πω ρε πστ μου...πως έγινε έτσι η σαλόνικα ρε. 20 χρόνια έχω να'ρθω λέει ο ταρίφας. περνάει κάνα 10λεπτο, αρχίζει ο αντώνης να δίνει οδηγίες. απο'δω, απο'κει, εδώ όπου βολεύει σταματήστε. κοντά στο σπίτι του μεν, αλλά όχι εκεί. κάνα ενάμιση χιλιόμετρα μακρυά στα κωνσταντινοπολίτικα.

μένει ο τεο μέσα και του λέει να ανηφορίσει προς πανόραμα, για να του δώσει τα λεφτά στο σπίτι, και μετά να τον ξαναγυρίσει πίσω στο σπίτι του αντώνη, ντεμέκ είχαμε κανονίσει βίζιτες μιας και το σπίτι θα ήταν άδειο.

κατεβάζουμε τα πράγματα όλα και φεύγει ο τεο με τον ταρίφα. με τα πολλά, τον ανέβασε τον άνθρωπο σε ένα σημείο όπου υπάρχει φράχτης κάπου στην καμπουρίδου για όποιον γνωρίζει και την έκανε. πείρε το αμάξι του πατέρα του και γύρισε στο σπίτι του αντώνη...ειλικρινά δεν κατάλαβα πότε έγινε όλο το κονε στο πίσω κάθισμα για το τι θα κάνουμε.

ειλικρινά ντρέπομαι για αυτό που κάναμε, ήταν μεγάλη αμαρτία. ελπίζω να'ναι καλά αυτός ο άνθρωπος και να του χαμογέλασε η τύχη, γιατί το ότι βρεθήκαμε στον δρόμο του, ήτανε μεγάλη ατυχία.

[fanisk]

Τετοιες μερες περσι ειχαμε σκοπια στη Χιο. Δεν θυμαμαι ποια μερα ηταν αλλα στα μεσα Ιουλιου. Ηταν το νουμερο μετα το φαγητο. Φυλαω με ενα παιδι, και επειδη η ζεστη με το αλεξισφαιρο και τοσα κιλα φορτωμα δεν παλευεται βρηκαμε τη λυση. Θα βγαλουμε τις πλακες του γιλεκου και θα ξεφορτωθουμε αρκετα κιλα.
Πλησιαζει η ωρα που ερχεται το περιπολο, ενω τα ειχαμε καλα με τον υπαξ. ειπαμε να βαλουμε τις πλακες να ειμαστε προβλεπε και να τις βγαλουμε οταν φυγουν. Ηρθε το περιπολο (υπαξ + στρατ.) οι οποιοι εχουν κουβεντα για ενα καταδρομικο μαχαιρι τυπου Rambo που πηρε ο υπαξ. Πανω στη κουβεντα με μια γρηγορη κινηση τραβαει το μαχαιρι και καρφωνει τον αλλο σκοπο στην πλακα. Μας κοπηκε το αιμα. Αυτος να μας κανει χαβαλε τυπου ποσο γρηγορος ειναι στο μαχαιρι, και τι ευκολα που τραβιεται, και εμεις να σκεφτομαστε οτι αν δεν ειχαμε βαλει τις πλακες ο αλλος σκοπος θα ειχε αφησει τα εγκοσμια.

Μερικες νυχτες μετα φυλαμε με τον ιδιο σκοπο και εχουμε εναν κοφτακια ΑΥΔΜ. Λεμε με το παιδι εσυ κατσε απο εδω, εγω θα παω απο εκει, ωστε μολις βγει απο το λοχο μας να κανουμε αναγνωριση αμεσως να μη μας ζαλιζει. Ειχαμε δει οτι μπηκε στο λοχο. Εχω κατσει ακριβως απεναντι απο το λοχο, σε κατι πετρες και ακουμπαω ορθιος με τη πλατη ενω καπου καπου τον ψιλοπαιρνω απο τη νυστα. Αργει ο ΑΥΔΜ. Σε μια φαση ο σκοπος ερχεται προς τα εμενα και φωναζει τα γνωστα, εγω να λεω "ρε ****** εγω ειμαι!!" αυτος να συνεχιζει "ρεεεε ****** εγω ειμαι το εχεις καψει τελειως??"", μεσα απο τα δοντια του μου λεει γυρνα. Γυρναω και βλεπω τον ΑΥΔΜ πισω απο το ποταμακι σε κατι δεντρα με τα χερια σταυρωμενα και υφακι. Κανω οτι δεν βλεπω κατι μεχρι να σκεφτω δικαιολογια Κανω αναγνωριση και μου λεει θα τα πουμε αυριο στην αναφορα.. Το επομενο πρωι εχει βγαλει αναφερομενους 5-6 ατομα και εμενα με αφησε