Nαι φυσικά και επειδή ήταν η πρώτη εταιρεία, διαφημίζανε για δεκαετίες ότι το τούρμπο είναι μάπα και τα πολλά κυβικά ότι καλύτερο !
Ο καθένας το βλέπει όπως θέλει, πράγμα λογικό.
Εγώ επειδή βλέπω πιο μέσα από πολλούς, άσχετα με το αν είμαι ρομαντικός ή όχι, βλέπω το εξής.
- Ένας Μ40 (κάποιος είπε ήταν τάφος μοτέρ κτλ) δεν ζήτησε ποτέ τίποτα. Ιμάντα χρονισμού, φθηνό σερβις, λίγο καύσιμο και κάνει 400χιλ χλμ. χωρίς να αλλάξεις βίδα
- Ένας Μ50/Μ52/Μ54 δεν ζήτησε επίσης ποτέ τίποτα.
Ούτε ιμάντα, φθηνό σέρβις, λίγο παραπάνω καύσιμο και κάνει 500χιλ χλμ. χωρίς να αλλάξεις βίδα. Ίσως στις 300χιλ χλμ. να αλλάξεις καδένα.
Και πλέον έχουμε τους νέας γενιάς κινητήρες.
- Που θέλουν κάθε 50-100χιλ χλμ. τουρμπίνα ή καλύτερα τουρμπίνες.
- Που θέλουν κάθε 20-100χιλ χλμ. αντλίες βενζίνης (υψηλής).
- Που θέλουν κάθε 50-150χιλ χλμ. μπεκ (πάλι υψηλής).
- Που θέλουν κάθε 100-150χιλ χλμ. καδένα.
Φυσικά για τα παραπάνω τα αυτοκίνητα είναι σχεδόν σίγουρο ότι είναι εκτός εγγύησης, οπότε ο πελάτης πληρώνει ανταλλακτικά και επισκευές.
Το σημείο πώλησης βέβαια είναι "Ιπποδύναμη, ροπή, μικρή κατανάλωση !" και βαρέλι δίχως πάτο από την άλλη.
Η εταιρεία εκεί που είχε κινητήρες που δεν ζητούσαν τίποτα και φυσικά ο πελάτης δεν θα πλήρωνε ποτέ για περιφερειακά κινητήρα, πλέον πληρώνει και θα πληρώνει και με μεγάλη διαφορά βέβαια.
Είναι αδιανόητο ένας (πριν 30 χρόνια αλλά και σήμερα) να δεχθεί ότι ο στρόφαλος θέλει αλλαγή στις 150χιλ χλμ.
Όμως 2 τουρμπίνες ???
Αυτές είναι αναλώσιμες και το δέχεται, το καταπίνει, το πληρώνει.
Νίκη λοιπόν
Οι "ρύποι", "κατανάλωση", "νομοθεσία" είναι selling points.
Οι πραγματικοί λόγοι είναι αυτοί που ανέφερα καθώς και το χαμηλότερο κόστος εξέλιξης και παραγωγής.