“ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΕΣ” ΣΕ ΔΙΑΤΕΤΑΓΜΕΝΗ ΥΠΗΡΕΣΙΑ;
του Σωκράτη Παπαχατζή
“Ρατσισμός: η κοινωνική ή πολιτική πρακτική διακρίσεων που βασίζεται στο δόγμα της ανωτερότητας μιας φυλής, εθνικής ή κοινωνικής ομάδας, και στην καλλιεργημένη αντίληψη των μελών της ότι οφείλουν να περιφρουρήσουν την αμιγή σύσταση, την καθαρότητα της ομάδας τους, καθώς και τον κυριαρχικό της ρόλο έναντι των υπόλοιπων φυλετικών, εθνικών, κοινωνικών κλπ. ομάδων, που θεωρούνται από αυτά κατώτερες“.
[Από το λεξικό Μπαμπινιώτη]
Ξεκινώντας από τη φαιδρή υπόθεση του …αντιρατσιστικού νομοσχεδίου” [ακόμα και οι ξιφήρεις υπερασπιστές του κατάλαβαν τελικά πόσο ανακόλουθο ήταν με το λαϊκό αίσθημα] ένας εντεινόμενος, παρά φύση θόρυβος επικρατεί ξανά γύρω απΆ το πόσο υπόλογοι είμαστε, ως λαός, για τη συμπεριφορά μας προς τους μετανάστες. Κάτω απΆ αυτό το θόρυβο, το αληθινό πρόβλημα, η παρουσία εδώ ενός τεράστιου αριθμού ανθρώπων που ούτε να ενσωματωθούν μπορούν σε μια καταρρέουσα κοινωνία, ούτε και να απεγκλωβιστούν αναζητώντας αλλού την τύχη τους, κρατιέται “μυστηριωδώς” έξω απΆ το μενού των δελτίων ειδήσεων.
Η εισαγωγή λέξεων όπως “ρατσισμός”, “ξενοφοβία” στη συζήτηση για το μεταναστευτικό αποτελεί εξ αρχής διαστρέβλωση, ύπουλη και υποβολιμαία, μια και αυτοί που την επιχειρούν δεν είναι ηλίθιοι: Το θέμα σπανίως αφορούσε στο πρόβλημα κάποιων με την …ετερότητα, όπως γίνεται προσπάθεια να παρουσιαστεί. Τα ποσοστά της Χ.Α. κυμαίνονταν γύρω στο μηδέν, μέχρι προχτές. Το θέμα είχε να κάνει εξ αρχής με το υπεράριθμο των μεταναστών και τις αντίξοες οικονομικές συνθήκες.
Παρόμοιο πρόβλημα είχε υπάρξει, ένα σχεδόν αιώνα πριν, με τους εκ Μικρασίας πρόσφυγες, “συνέλληνες” κατά τΆ άλλα. Κάποιοι θεωρούσαν αδύνατη, υπό τις τότε συνθήκες, την ενσωμάτωσή τους. Εύγλωττοι των συναισθημάτων των ελλαδιτών προς τους Μικρασιάτες αδελφούς, είναι οι χαρακτηρισμοί που συνέχιζαν να ακούγονται, δεκαετίες μετά τον ερχομό τους: “Τουρκόσποροι”, “-αούτηδες”, “-ογλούδες”,… Τα, πρόσφατα ακόμα, ποντιακά ανέκδοτα, αποτελούν απόηχο “ρατσιστικών” αισθημάτων για την πολυπληθέστερη από τις προσφυγικές ομάδες.
Επρόκειτο / πρόκειται όντως για ρατσιστική συμπεριφορά; Ή μήπως βγάζουμε απ΄ τη μύγα ξύγκι; Ο ρατσισμός, όπως τον ορίζει το λεξικό του Μπαμπινιώτη, αφορά συγκεκριμένες δράσεις και στερεότυπα. Ιστορικά είναι συνδεδεμένος με τον ιμπεριαλισμό και την αποικιοκρατία. Στα καθΆ ημάς, ωστόσο, το πρόβλημα το αντιμετωπίζει ο “αυτόχθων”. Και δεν είναι ότι εκείνος που απειλεί το ζωτικό του χώρο είναι …παιδί ενός κατώτερου Θεού. Είναι ότι κάποιος απειλεί το ζωτικό του χώρο – period. Το κατά πόσο η απειλή αποτελεί πραγματικότητα ή διαστρέβλωσή της, είναι θέμα άλλης κουβέντας. Το θέμα μας εδώ είναι το πλαίσιο της αντιπαράθεσης. Μέσα σΆ αυτό, η “ρατσιστική υποτίμηση”, όποτε συμβαίνει, παίζει το ρόλο της στιγμιαίας εκτόνωσης. Κατακριτέας ναι, όσο και η βωμολοχία όμως. Σπάνια συνάδει με συναίνεση σε “πρακτική διακρίσεων”. Ακόμα πιο σπάνια ταυτίζεται με την φασιστική αμάθεια και την χοντροκοπιά του “πας μη Έλλην βάρβαρος”. Μ΄ αυτήν ωστόσο είχαν συμφέρον εξ αρχής να την ταυτίσουν κάποιοι. Και το ΅χουν καταφέρει.
Πολιτικάντηδες, “δημοσιογράφοι”, “καλλιτέχνες” και “διανοούμενοι”, που σφύριζαν αδιάφορα όσα χρόνια η χώρα γινόταν αποθήκη ψυχών. Και …ενεργοποιούνται ξαφνικά, από τις βίλες τους στα Βόρεια Προάστια, μόλις εκδηλωθεί η αντίδραση… Που ωρύονται, ενορχηστρωμένοι από διεθνή παρατηρητήρια, για …αύξηση της ρατσιστικής βίας, μη λέγοντας κουβέντα για τη βία που υφίστανται οι ντόπιοι. Τους οποίους τσουβαλιάζουν, με το έτσι θέλω ως “ρατσιστές” και “ξενόφοβους”, σπρώχνοντάς τους στην αγκαλιά της Χρυσαυγής…
Σκέφτεσαι μισοαστεία-μισοσοβαρά ότι, κάποιοι τουλάχιστον απΆ τους “αντιρατσιστές” μας, βρίσκονται σε διατεταγμένη υπηρεσία. Όχι με σκοπό τη …διάλυση της Ελλάδας. Αλλά σε ένα περίεργο πλαίσιο υπόθαλψης της ακροδεξιάς σε ευρωπαϊκή/παγκόσμια κλίμακα, από κάποιους που δηλώνουν …ανήσυχοι για την άνοδό της.
Αρχικό μήνυμα απο Stathis
