Πολλά τα περιστατικά και οι ιστορίες κι από μένα, αλλά ας αναφέρω κάτι που συνέβη στην Κόρινθο που παρουσιάστηκα πεζηκάριος και μου έχει μείνει. Σεπτέμβριος του 99' μια δυο μέρες μετά τον μεγάλο σεισμό που είχε γίνει τότε στην Αθήνα. Μαζεμένοι στο προαύλιο του λόχου για αναφορά και βγαίνει ο λοχαγός μας. Ένας λοχαγός αρκετά ιδιότροπος και αυστηρός θα έλεγε κανείς, αλλά και δίκαιος. Δεν θα τον έλεγα στρατόκαυλο αλλά σωστό στρατιωτικό. Μας λέει για τον σεισμό και για τους ανθρώπους που χρειάζονται βοήθεια και πως θα συσταθεί μια μεγάλη ομάδα από φαντάρους κάθε λόχου του συντάγματος να πάνε στην Αθήνα για βοήθεια. Είπε: "δεν θα ήθελα να σηκώσω το χέρι μου και να δείξω καμιά δεκαριά από εσάς, προτιμώ να σηκώσετε τα χέρια όσοι θέλετε εθελοντικά". Μετά από δυό τρία δεπτερόλεπτα σιγής, όλος ο λόχος σήκωσε τα χέρια του. Ο λοχαγός δεν μιλούσε, απλώς έκανε ένα νόημα με το χέρι του να κατεβάσουμε τα χέρια μας. Αμίλητος για αρκετές στιγμές, βούρκωσαν τα μάτια του και κοίταξε πέρα μακριά. "Είναι τιμή μου να σας έχω στον λόχο μου". Αυτό μόνο είπε και έκανε μεταβολή και μπήκε μέσα.