Αρχικό μήνυμα απο Snoopy
Θα το διαβάσω όλο το βράδυ και θα επανέλθω
έχω φτάσει στη μέση, έχει όντως πολλά να δώσει.
κάποιες παράγραφοι που ξεχώρισα, "προφητικά" περιγράφουν τη σημερινή κατάταση....
Χρόνο με το χρόνο θα ζητωκραυγάζεις τον έναν αφέντη μετά τον άλλον. Δε θα ακούς το κλαψούρισμα των νηπίων σου, τα βογκητά των εφήβων σου, τους καταπιεσμένους πόθους των ανδρόγυνων. Ακόμη κι αν τα ακούς, θα τα απορρίπτεις ως εκφράσεις του μικροαστικού ατομικισμού. Για αιώνες θα συνεχίσεις τις εκατόμβες αντί να διαφυλάττεις τη ζωή, πεπεισμένος πως με τη βοήθεια του δήμιου χτίζεις την ελευθερία σου. Μέρα με τη μέρα, χρόνο με το χρόνο θα βρίσκεσαι βουτηγμένος στη λάσπη μέχρι τα μπούνια. Επί αιώνες θα συνωστίζεσαι ν' ακούς τον κάθε φαφλατά, θα 'χεις τα λόγια του ευαγγέλιο και θα υποκύπτεις στη σατανική γοητεία του. Στο κάλεσμα της ίδιας σου της ζωής θα κωφεύεις και θα εθελοτυφλείς. Φοβάσαι τη ζωή, ανθρωπάκο, τη φοβάσαι θανάσιμα. Κάνεις τα αδύνατα δυνατά να τη στραγγαλίσεις, πιστεύοντας ότι θεμελιώνεις το «σοσιαλισμό», το «κράτος», το «έθνος» ή «τη δόξα του Ύψιστου». Δε θα ξέρεις, δε θα θέλεις να ξέρεις ότι εκείνο που θεμελιώνεις πραγματικά είναι η δυστυχία σου, ότι δεν καταλαβαίνεις τα παιδιά σου, ότι τους τσακίζεις τη ραχοκοκαλιά πριν προλάβουν να ορθώσουν ανάστημα, ότι κλέβεις τον έρωτα, ότι η απληστία σου στο κυνήγι του χρήματος καταντάει μανία, ότι είσαι αρχομανής, ότι έχεις σκύλο επειδή θέλεις, σώνει και καλά, να 'σαι «αφεντικό», θα επαναλαμβάνεις τα ίδια λάθη, αιώνα τον αιώνα, μέχρι εσύ κι η ράτσα σου να εξολοθρευτείτε μαζικά, θύματα της παγκόσμιας κοινωνικής εξαθλίωσης, μέχρι η φρίκη της ύπαρξης σου να ανάψει μέσα σου την πρώτη αδύναμη σπίθα αυτογνωσίας. Ύστερα, βήμα το βήμα, οδεύοντας στα τυφλά και με μεγάλη προσοχή, θα μάθεις να αναζητάς και να αναγνωρίζεις το φίλο σου, τον άνθρωπο της αγάπης, του έργου και της γνώσης. Θα μάθεις τότε να τον καταλαβαίνεις, να τον σέβεσαι και να τον τιμάς.Βάλθηκες να εξαλείψεις την εκμετάλλευση των κεφαλαιοκρατών, να θέσεις τέλος στην αδιαφορία των καπιταλιστών για την ανθρώπινη ζωή και να κερδίσεις την αναγνώριση των δικαιωμάτων σου. Είναι γεγονός ότι πριν από εκατό χρόνια υπήρχε εκμετάλλευση, αδιαφορία για την ανθρώπινη ζωή κι αχαριστία. Συγχρόνως, όμως, υπήρχε και σεβασμός για τα μεγάλα επιτεύγματα. Υπήρχε αφοσίωση κι ευγνωμοσύνη προς το μεγάλο ευεργέτη. Σήμερα, ανθρωπάκο, βλέπω τα αποτελέσματα του έργου σου, όπου κι αν ρίξω το βλέμμα μου.
Όπου εγκατέστησες τους ηγετίσκους σου, η εκμετάλλευση του μόχθου σου είναι πολύ χειρότερη απ' οτι πριν από εκατό χρόνια. Η αδιαφορία για τη ζωή σου είναι ακόμα πιο βάναυση και κάποια δικαιώματα που σου αναγνωρίζονταν, καταργήθηκαν ολοκληρωτικά.
Όπου εξακολουθείς να αγωνίζεσαι για να εγκαταστήσεις τους ηγέτες σου, έχεις χάσει κάθε σεβασμό για τα μεγάλα επιτεύγματα. Προτιμάς να κλέβεις τους καρπούς των κόπων των μεγάλων φίλων σου. Δεν ξέρεις τι θα πει ευγνωμοσύνη κι αναγνώριση ενός ευεργετήματος επειδή θαρρείς πως αν δείξεις ευγνωμοσύνη ή σεβασμό για οτιδήποτε κι οποιονδήποτε, δε θα 'σαι πια ελεύθερος. Εκείνο που ήθελες να καταστρέψεις, ακμάζει σήμερα περισσότερο από ποτέ. Εκείνο που θα έπρεπε να είχες διατηρήσει και προστατέψει σα να 'ταν η ζωή σου, το κατέστρεψες. Θεωρείς ότι η αφοσίωση είναι «συναισθηματισμός» ή «μικροαστική συνήθεια» ότι ο σεβασμός για τα μεγάλα επιτεύγματα είναι χαμερπής δουλοπρέπεια. Όμως, αυτό που δε συνειδητοποιείς είναι πως γλείφεις εκείνους που θα 'πρεπε να περιφρονείς και είσαι αχάριστος σ' εκείνους που θα 'πρεπε να είσαι αφοσιωμένος.
Τα βλέπεις όλα ανάποδα και νομίζεις ότι μ' αυτόν τον τρόπο θα βρεθείς στη γη της ελευθερίας. Κάποια μέρα, ανθρωπάκο, θα ξυπνήσεις από τον εφιάλτη σου και θα βρεθείς αβοήθητος στο χώμα, επειδή κλέβεις από εκείνον που σου προσφέρει και δίνεις στον κλέφτη.Το ξέρω, ανθρωπάκο, ότι συνηθίζεις να βγάζεις αμέσως τρελό όποιον σου λέει αλήθειες που δε σου αρέσουν. Θεωρείς τον εαυτό σου «φυσιολογικό»! Μάντρωσες τους τρελούς και μείνατε οι φυσιολογικοί να κουμαντάρετε τον κόσμο. Τότε, λοιπόν, ποιος φταίει για όλα τα στραβά και τα ανάποδα; Όχι εσύ, φυσικά. Εσύ κάνεις απλά το καθήκον σου. Επίσης, ποιος είσαι για να 'χεις δική σου γνώμη; Ναι, ξέρω, δε χρειάζεται να μου τα ξαναπείς. Μα δεν είναι για σένα που ανησυχώ, ανθρωπάκο! Όμως, όταν σκέφτομαι τα παιδιά σου, όταν συλλογιέμαι πως τα βασανίζεις, προσπαθώντας να τα κάνεις «φυσιολογικά» σαν κι εσένα, σχεδόν θέλω να γυρίσω πίσω και να κάνω οτι περνά από το χέρι μου για να σταματήσω τα εγκλήματα σου. Ξέρω, όμως, ότι έχεις πάρει τα μέτρα σου για να με αποτρέψεις, διορίζοντας υπουργούς παιδείας και κοινωνικής πρόνοιας.
Απάντηση με παράθεση
