Καταρχήν ένα από τα αγαπημένα μου κείμενα, όταν το πρώτο - διάβασα αναγνώρισα κάθε πτυχή της παιδικής μου ηλικίας.
Ως γνήσιος ρετρο - λάγνος των 60-70 & 80ς θεωρώ υπερ τυχερό τον εαυτό μου που γνώρισα (με) κ βίωσα (με) ελευθερίες ανείπωτες για παιδιά σημερινά αντίστοιχης ηλικίας κ κυρίως ότι βγήκα (με) αλώβητος - (οι) από κινδύνους.
Γνώρισα χωριό, παππού-γιαγιά με πρόβατα, γαϊδουράκια και άλλα ζωντανά, αμάξι - μηχανάκια χωρίς δίπλωμα, βόλτες με ποδήλατα κ ξενύχτια με φίλους από μικρή ηλικία, μάθαμε να είμαστε από νωρίς υπεύθυνοι, στο σχολείο πηγαίναμε με τα πόδια μόνοι μας κ κυρίως ήμασταν στον αυτόματο!

Αρχικό μήνυμα απο
stefanos_cool
μακάρι να μπορούσα να δω στο παιδί μου έστω και το 1/3 από αυτά, θα ήμουν ευτυχισμένος..
..
Στέφανε έτσι πιστεύω κ εγώ, ωστόσο αν ρωτήσεις τους γονείς μας το ίδιο θα σου πουν και εκείνοι για τους ίδιους. Άγρια χρόνια, μετα-κατοχικά, δύσκολα, με πείνα, παρόλα αυτά ανέμελα κ ελεύθερα.
Τώρα τα παιδιά πρέπει να είναι ανταγωνιστικά, φορτωμένα με εφόδια για να είναι έτοιμα για τις 'αγορές'. Βρε δε πάνε να
και οι αγορές και οι ''καριέρες''. Μια ζωή γελοιότητες αυτή η ανθρωπότητα. Μια ζωή ''με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί''. Υπάρχει κανένας λόγος για όλα αυτά?
Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη Ptboul : 09-06-10 στις 09:25
Κάποτε θα τα θυμόμαστε όλα αυτά και θα γελάμε.