ΦΙΛΕ ΜΕΓΑΛΩΣΑΜΕ! ΑΛΛΑ ΜΕΓΑΛΩΣΑΜΕ ΜΑΛΛΟΝ ΚΑΛΑ!--Απολογισμός - Αναπόληση

[Gregory_///M]

Συγχαρητήρια Στέφανε για το όμορφο ταξίδι...πραγματικά, διαβάζα και χαμογελούσα μόνος μου φέρνοντας στο μυαλό όλες αυτές τις προσωπικές-παιδικές στιγμές, αφού κ εγώ "βγήκα" κάπου εκέι στο '82!

[gant]

Τι μου θυμίζεις τώρα Στέφανε!
Δεν μπορώ να μη σχολιάσω τι θέμα αυτό, γιατί νομίζω πως είμαι ο μεγαλύτερος του φόρουμ, οπότε δικαιωματικά απαιτώ και μιά τιμητική διάκριση κάποτε, χαχαχα!
Μεγαλωμένος στην προσφυγική Τούμπα, με τρεις μόνο ασφαλτοστρωμένους δρόμους, δεκαετία του 50 και 60, σε μια εποχή που όλοι προσπαθούσαν να ορθοποδήσουν απ τον πόλεμο και τον εμφύλιο σπαραγμό.
Θυμάμαι τα δημόσια συσσίτια που πολλά παιδιά πήγαιναν για το μεσημεριανό τους, κρατώντας ένα τσίγγινο πιάτο, τυλιγμένο σε μιά καρό πετσετούλα, δεμένη με κόμπο.
Στη αυλή του σχολίου, η Αμερικάνικη βοήθεια, μοίραζε φέτες γραβιέρας και υφάλμυρο κίτρινο βούτυρο.
Βγάζαμε τα παπούτσια τέτοια εποχή και τα ξαναφορούσαμε τον Σεπτέμβρη.
Τα πέλματα μας αφού τις πρώτες μέρες άνοιγαν φουσκάλες και πληγές, μετά από λίγο γίνονταν σκληρά σαν σόλες.
Δεν υπήργαν adidas, puμa, nike και αερόσολες, μόνο άσπρα πάνινα της "ελβιέλα" και "αλυσίδα". Οι πιό προνομιούχοι φορούσαν μαύρα σταράκια μέχρι τον αστάγαλο, "του μπάσκετ" τα λέγαμε.
Ολοι δε τέτοιες μέρες φορούσαμε τα μπλέ σορτσάκια και τις άσπρες μπλούζες των γυμναστικών επιδείξεων.
Η συγκέντρωση για κλέφτες-αστυνόμους, καμπόυδες-ινδιάνους η μονομαχίες Σπαρτιατών-Αθηναίων με σπαθιά από κάγκελα που ζηλώναμε απ τους φράχτες και ασπίδες από καπάκια τυροτενεκέδων, συνοδεύονταν από μιά παχιά φέτα ψωμι που πάνω της είχε βρεγμένη ζάχαρι, η λάδι με ρήγανη. Οι πιό πλούσιοι είχαν μαρμελάδα βερύκοκο που έφτιαχναν οι μάνες με τους καρπούς των δένδρων που είχαν στις αυλές, η ροδάκινο.
Πατίνια δίτροχα, τρίτροχα με ρουλεμάν, κάθε εμπνεύσης και τεχνολογίας που κατασκευάζονταν στις αυλές.
Για μπάνιο με τα πόδια στο Καραμπουρνάκι, 5 χλμ πήγαινε-έλα, μέσα στο λιοπύρι και να τουλουμιάζουμε στο νερό απ τις βρύσες των δρόμων. Φυσικά νερό δεν υπήρχε στα σπίτια.
Τα μπούτια συγκαμένα απ τον ιδρώτα και την αλμύρα, το ψιλοκουρεμένο κεφάλι πυρωμένο σαν σίδερο.
Δεν μπορώ να το εξηγήσω αλλά μάλλον μας προστάτευε ο Θεός της Ελλάδας.

Σταματώ εδώ, γιατί αν πάρω φόρα, μπορώ να γεμίσω σελίδες.

Υ.Γ. Ισως αργότερα, σκανάρω μερικές φώτο που έχω και να τις ανεβάσω.

[Stefanos_Cool]

Σταματώ εδώ, γιατί αν πάρω φόρα, μπορώ να γεμίσω σελίδες.

Να το κάνεις και να είσαι σίγουρος ότι θα το θέλουν πολλοί από εμάς.

[gant]

Να το κάνεις και να είσαι σίγουρος ότι θα το θέλουν πολλοί από εμάς.

Λοιπόν...συνοπτικά.

Παιδικές εικόνες
Η ποτιστήρα του Δήμου, περνά και καταβρέχει τους χωμάτινους δρόμους.
Μπροστά πετάει το νερό από αριστερά και δεξιά, σχηματίζοντας τα αποκαλούμενα μουστάκια. Από το πίσω μέρος, ο πίδακας σε σχήμα ουράς ψαριού και τρέχοντας εμείς φωνάζουμε άνοιξτο-άνοιξτο, ο οδηγός υπακούει στις επικλήσεις μας και την επόμενη στιγμή γινόμαστε λούτσα, αλλά μας αρέσει και συνεχίζουμε.
Ανά εποχή και περίοδο είχαμε τα παιχνίδια μας. Μπίλιες, οι χωμάτινες 1 δεκάρα η μία, οι γυάλινες (τζιτζιλόνες) ακριβότερες ανάλογα με το μέγεθος.
Η περίοδος της σβούρας, με τα δάκτυλα να φουσκλιάζουν απ το τύλιγμα του σπάγγου, οι χαρταετοί ένα μήνα σχεδόν, όλοι σχεδόν χειροποίητοι με αλευρόκολλα και ξύλινους πήχεις για αντοχή με διάμετρο περίπου 1.5 μέτρα.
Τα καλοκαίρια οι μεγαλύτεροι φτιάχναν φιγούρες του καραγκιόζη και αφού στηνόνταν σεντόνι με κεράκια σε κάποια ευρύχωρη αυλή, είχε και εισιτήριο με 2 δεκάρες η είσοδος.
Περιττό να αναφέρω το ποδόσφαιρο, την τσιλίκα τσομάκα που κατέβαζε τζαμαρίες ολόκληρες, το Αγγλία-Γαλλία και τόσα άλλα.
Αναγνώσματα :
Πρώτος στις προτιμήσεις ο Μικρός Ηρωας, μετά ο υπεράνθρωπος, ο ταρζάν, τα κλασσικά εικονογραφημένα (τα ακριβότερα), ο ζορό και για τους κάπως μεγαλύτερους η μάσκα και το μυστήριο.
Λοιπές ασχολίες:
Αν υπήρχε χαρτσιλίκι, νοικάζαμε ποδήλατα. Τα ερείπια χωρίς φτερα και φρένα και σχισμένη σέλλα, 2δρχ η ώρα, τα καπως καλύτερα 4δρχ κ.ο.κ μέχρι τα 8άρια που ήταν καινούρια με καθρέπτες και ελληνικές σημαιούλες.
Τα ανοιξιάτικα βράδυα, μετά τους κλέφτες και αστυνόμους, επιδρομές για κορόμηλα, καίσια και βερύκοκα. Οι αυλές ήταν γεμάτες από οπωροφόρα.
Ψυχαγωγία:
Yπήρχαν 2 σινεμά στην γειτονιά, ο Φοίνικας που έπαιζε μόνιμα, Ξανθόπουλο και Βούρτση, η τούρκικα και ινδικά. Εμεις προτιμούσαμε τον Αστέρα που έπαιζε καουμπόικα με τον Τζών Γουέην, τον Κερκ Ντάγλκας, τον Οντυ Μόρφυ... που καθάριζαν τους κακούς Ινδιάνους, που έγδερναν ζωντανούς τους αγαθούς και άκακους λευκούς.
Παντοτε 2 έργα και προτίμηση οι Τετάρτες και Παρασκευές που είχε λαικές τμές με 4 δρχ το εισιτήριο.
Τις Κυριακές γήπεδο όπου παρακαλούσαμε τους μεγάλους να μας μπάσουν μέσα σαν παιδιά τους. Ενίοτε ήταν εύκολο, άλλοτε αν ο πορτιέρο ήταν ζόρικος, μετα από 2-3 αποτυχημένες κρούσεις, αλλάζαμε θύρα.

Εφηβεία:
Ο εθνάρχης έχει ήδη εφαρμόσει τον νόμο της αντιπαροχής και με πρώτες την Αθήνα, Πειραιά και Θεσσαλονίκη, αρχίζει η μπετονοποίηση της χώρας.
Φυσικά οι μετεπειτα του συνέχιζουν και τώρα το παιχνίδι σε πιό βελτιωμένη έκδοση.
Η περισσότερο ψυχαναγκαστική και καταπιεστική περίοδος.
Ούτε παιδί, ούτε ούτε μεγάλος, μια ερμαφρόδιτη κατάσταση
Απ το σπίτι τα γνωστά, που πας, που γυρνάς, δεν διαβάζεις..δεν κάνεις το ένα δεν κάνεις το άλλο.
Τώρα το χαρτσιλίκι γίνεται επιτακτικότερο, αρχίζουμε να καπνίζουμε στα κρυφά. Τα Παλλάς, τα Delice, τα Δήλος, αγοράζονται ρεφενέ.
Τις Κυριακές ψάχνουμε λεφτά για μαθητικό εισιτήριο στο γήπεδο.
Τα βράδυα σκασιαρχείο απ τα Αγγλικά, για να παίξουμε ποδοσφαιράκι, γερανό (που ψάρευε αμερικάνικα τσιγάρα, αν ήσουν τυχερός, με 2δρχ), φλιμπεράκια. Αξεπέραστα εκείνα τα μηχανικά με τον υπέροχο θόρυβο. Μεγάλη αγάπη το γαλλικό μπιλλιάρδο, η καραμπόλα, όχι το ξενέρωτο αμερικάνικο που είναι της μόδας σήμερα. Ευτύχησα να γίνω καλός, έτσι ώστε 8 στις 10 να παίζω τζάμπα γιατί ο χαμένος πλήρωνε την ώρα, με αποτέλεσμα οι φίλοι να με βαφτίσουν teacher!
Παραλίγο θα ξεχνούσα τις γκόμενες.
Τα μόνα μικτά γυμνάσια εκείνη την εποχή ήταν της Τούμπας και της Καλαμαριάς, επόμένως είμασταν οι προνομιούχοι, αν και εκείνη την εποχή με τις ποδιές και τα καλτσάκια ήταν οι περισσότερες παρε την μιά και χτύπα την στην άλλη, κάτι ήταν όμως κι αυτό, έτσι στις παρελάσεις οι υπόλοιποι μας παρακολουθούσαν ζηλόφθονα και ρωτούσαν να μάθουν πως ξεντυνόμαστε την ώρα της γυμναστικής, αν αθλούμαστε μαζί και τέτοια.
Είχαν βέβαια αρχίσει και τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα, μαζί με την αγωνία της απόρριψης η αμφισβήτησης.
Το ποδόσφαιρο στις αλάνες βέβαια συνεχίζεται ακατάπαυσται, αλλά τώρα πέφτει και στοίχημα πλέον και στα 5 η 6 γκολ βγαίνει ο νικητής. Μπαίνει στην ζωή μας και το μπάσκετ στην αυλή του σχολείου.
Αραιά και που καβαλούσαμε και μηχανάκια. Αξέχαστες οι φλορέττες και τα αθάνατα Ζούνταπ. Πιό σπάνια και τότε ήταν τα horex.

Φοιτητικά χρόνια:
Ξημεροβραδιαζόμαστε στα καφενεία. Τώρα εκτός απ το ποδοσφαιράκι και το μπιλιάρδο, μπήκε στην ζωή μας το τάβλι και η ξερή.
Οι παιδικές και γειτονικές παρέες, ξεθωριάζουν πλέον και νέα πρόσωπα μπαίνουν στην ζωή μας. όλοι μας δημιουργούμε νέες φιλίες, νλεες γνωριμίες. Συχνάζουμε πλέον όλο και πιό πολύ στο κέντρο της πόλης λες και η Τούμπα δεν μας χωράει πιά και την παραχωρούμε στους μικρότερους μας.
Βγαίνουμε στους δρόμους βόλτες να ρίξουμε γκόμενες αλλά 8 στις 10 τρώμε χιλοπίτα.
Συχνάζουμε σε καφετέριες-στέκια και συνήθως πάνε πρώτοι 2-3 που έχουν να παραγγείλουν και κατόπιν με διαφορά δεκαλέπτων φτάνουν ένας ένας και οι υπόλοιποι.
Ξενυχτάμε ασχετα και άσκοπα, νομίζοντας πως κάνουμε κάτι.
Οι olympians, idols, charms, strangers βρίσκονται στα χάι τους.
Η χούντα καλά κρατεί και η χώρα είναι στον γύψο.
Βράδυ παρά βράδυ όλο και κάποιοι ******* μας σταμα τούν για έλεγχο στοιχείων.
Πηγαίνουμε σε κουτουκάκια και με γαύρο και μύδια, σκάνουμε στην ρετσίνα, ακούγοντας Στελλάρα, Μπιθικώτση, Κόκοτα , Νταλάρα. Φεύγουμε κάνοντας οχτάρια.
Πάρτυ ρεφενέ, με χύμα βερμούτ σε πλαστικό κυπελλάκι και αράπικο φυστίκι.
Χορεύεις την γκόμενα μπλούζ με Αdamo, Caterina Casseli, Gianni Morandi κλπ και αν δεχθεί να τη αγκαλιάσεις απ την μέση, τότε είναι σα να την μάμησες κιόλας.
Τα όνειρα μας αγκαλιάζουν όλο τον κόσμο μέχρι που στο τέλος καταπλακώνουν και πνίγουν εμάς τους ίδιους.

Υ.Γ. Η ταξη μου και το πατρικό που παρόλο που πνίγηκε πανταχόθεν στο τσιμέντο, κράτησε μέχρι το 2002, χρονιά που και αυτό τελικά υπέκυψε.

[Nino]

Σταματώ εδώ, γιατί αν πάρω φόρα, μπορώ να γεμίσω σελίδες.

Υ.Γ. Ισως αργότερα, σκανάρω μερικές φώτο που έχω και να τις ανεβάσω.

Ισως πρεπει να ξεδιπλωσουμε τις αναμνησεις μας,απο τα χρονια της αθωοτητας!!!

[Ptboul]

Ισως πρεπει να ξεδιπλωσουμε τις αναμνησεις μας,απο τα χρονια της αθωοτητας!!!

Nα γίνει! Περιμένω από τους παλιότερους κ συνήθεις ύποπτους και από το σουζαριστό αλάνι των 80ς, Νίκο..

[GEORGE316]

ειδα αυτο το ομορφο μυνημα τωρα...μολις μπηκα στο γραφειο....
λογω τιμης...τα ματια μου ειναι βουρκωμενα.
με ειδα ξανα οπως τοτε...οτι διαβαζα,το εβλεπα μπρος στα ματια μου με πρωταγωνιστη εμενα...
χιλια μπραβο.

[Ptboul]

Διαβάστε και αυτό, για τους νεότερους https://donjuan.pblogs.gr/2009/11/dekaetia-80.html

[Makman]

Τι όμορφα χρόνια.Γεννημένος το '68, πρόλαβα πολλά απο αυτά.Τότε που η παρέα, απαρτίζοταν απο ΟΛΑ τα παιδιά της γειτονιάς (30 και βάλε), τότε που κυνηγιόμασταν η "απάνω γειτονιά" με την "κάτω γειτονιά", τότε που μοιραζόμασταν τα ΠΑΝΤΑ, και πολλά άλλα.
Ευχαριστώ και εγώ τον θεό, όχι μόνο επειδή τα έζησα, αλλά επειδή μπορούν να το ζήσουν και τα παιδιά μου, έστω και "εν μέρη".Τα βλέπω, να έρχονται οι φίλοι τους-φίλες τους και να χτυπάνε τα κουδούνια για να πάνε για παιχνίδι.Να παίζουν όλα μαζί στο πάρκο, να μοιράζονται τα ποδήλατα, όταν έχει κάποιο χαρτζηλίκι, κερνάει κάποιο άλλο και γενικά μοιράζονται την παιδική τους ηλικία.
Παρασυρόμαστε και εμείς οι γονείς, και αργά το απόγευμα (όταν μπορούμε), κάνουμε το δικό μας "πηγαδάκι" χαζεύοντάς τα.
Και ξέρετε πιο είναι το πιο δημοφιλές θέμα συζήτησης ?????

Το παρελθόν παιδιά !!!!! Το πώς περνάγαμε εμείς στην ηλικία τους. !!!!!!


Σημ. Εχθές ο γιός μου, μου ζήτησε,για πρώτη φορά, να πάει για μπιλιάρδο (!!!!!) με 2 φίλους του (τα ξέρω καλά τα παιδιά).Είναι 13χρονα και τα 3.
Του το ξέκοψα, ότι δεν πρόκειται να πάνε μόνοι τους.Τους υποσχέθηκα όμως (σε συννενόηση και με τους άλλους γονείς) ότι εάν δεν δουλεύω, θα τα πάω εγώ....έτσι για να θυμηθώ τα "παλιά".

Ασχετο....ξέρετε τι απάντηση πήρα ??? "Σε ευχαριστώ μπαμπά, αλλά πρόσεχε μην σκίσεις καμμιά τσόχα ε?"

[z3 2.2]

καθε φορα που διαβαζω αυτο το κειμενο χαμογελαω και τα ματια μου ειναι ετοιμα να δακρυσουν.καθε φορα ομως.
θες γιατι ειμαι πολυ δεμενος με το παρελθον μου και το θεωρω κομματι μου?
θες γιατι ειμαι ευσυγκινητος?
θες γιατι τετοιες δυσκολες μερες κατι τετοιες αναμνησεις ειναι σαν "ανασα"?

απο την αλλη θλιβομαι ομως γιατι το παιδι μου δε θα γνωρισει τιποτα απο ολα αυτα...
δεν θα κανει ποδηλατο απο το πρωι μεχρι το βραδυ στα ορια που θα του εχω πει να μην ξεπερασει.....δε θα παιξει κρυφτο....δεν θα ερωτευτει το παιδακι απο την αλλη γειτονια....δε θα βρει μια αλανα να παιξει "πολεμο" η να σκαρφαλωσει σε ενα δεντρο....
ειναι δυνατον???....και ομως ναι....
στο πατρικο μου στα πατησια ημουν η τελευταια γενια (1979) που επαιξε στη γειτονια........πλεον τα παιδια δεν υπαρχουν,εξαφανιστηκαν
θα μου πεις..."θα αφησεις το παιδι σου να παιξει στο δρομο"???
και θα εχεις δικιο.....