ειδε κανεις καμια harley εδω γυρω?

[patriNOS]

WILLIAM A. DAVIDSON
Αν ο Walter ήταν η «κεφαλή» της Harley Davidson, ο William ήταν η καρδιά
της. Αναβάτης... όχι εκ πεποιθήσεως, εγκατέλειψε την εργασία του
(κατασκευαστή εργαλείων των σιδηροδρόμων του Milwaukee) για να αναλάβει την
επιστασία της γραμμής παραγωγής στην εταιρία του νεότερου αδερφού του και
του Bill Harley. Σε μια εποχή που ακόμη και η εργασία σε εργοστάσιο
κατασκευής αυτοκινήτων θεωρούνταν αρκετά επισφαλής και με αβέβαιο μέλλον, ο
μόνος έγγαμος της οικογένειας δε δίστασε να ρισκάρει και ανέλαβε αμέσως την
προμήθεια και εγκατάσταση των βαρέων μηχανημάτων που θα εκτίναζαν την
παραγωγή στα ύψη.
Οι βοηθοί και οι υπάλληλοι τον αποκαλούσαν «γερο-Βill» και ο ίδιος
ενστερνίστηκε γρήγορα τον «πατρικό» του ρόλο. Μια από τις πολλές τσέπες της
φόρμας εργασίας του φιλοξενούσε μόνιμα ένα μικρό σημειωματάριο, όπου
κρατούσε τα ονόματα όσων είχαν δανειστεί χρήματα «έως την ημέρα πληρωμής».
Σπάνια μάζευε τα δανεικά από τους μηχανικούς, τους βαφείς, τους συντηρητές
μηχανημάτων, τους συναρμολογητές, τους συγκολλητές. Ήταν ένας εύσωμος
άνδρας που διασκέδαζε με το ψάρεμα και το κυνήγι και του άρεσε να λέει σε
όλους πως «η πόρτα μου είναι πάντοτε ανοιχτή». Τα «πατρικά» αισθήματα του
William A. Davidson άλλαξαν στις 17 Απριλίου του 1937, όταν υπογράφτηκε η
απόφαση ίδρυσης σωματείου εργαζομένων της Harley Davidson, κάτι στο οποίο ο
ίδιος ήταν ριζικά ενάντιος. O γιος του, William H., πιστεύει πως αυτό το
γεγονός απλά επίσπευσε το θάνατό του, αφού ήδη η υγεία του ήταν κλονισμένη
εξαιτίας του διαβήτη που τον ταλαιπωρούσε για καιρό. Πέθανε 66 ετών, δύο
ημέρες μετά την υπογραφή της ίδρυσης του σωματείου και από τον ίδιο.
O Bill Harley επανέρχεται στην έδρα της εταιρίας μετά τις σπουδές του, στη
διάρκεια των οποίων είχε όλο το χρόνο να σχεδιάσει τον πρόγονο και ιδρυτή
του trade mark της εταιρίας. Ένα νέο κινητήρα για το 1909, το θαυμαστό
V-2... O κινητήρας ήταν απλός ως σύλληψη και υπερβολικά βαρύς ως κατασκευή.
Πρόσθεσε έναν ακόμη κύλινδρο στο μοναδικό υπάρχοντα και ενίσχυσε το
κατώτερο μέρος του κάρτερ προκειμένου να ανταποκριθεί στη μεγαλύτερη ισχή.
Το 1912, ο Harley δημιούργησε τον πρώτο εμπορικά επιτυχημένο συμπλέκτη,
έτσι τα κέντρα των τροχών είχαν τη δυνατότητα «ελεύθερου τροχασμού». Το
1914 εισάγει το σύστημα εκκίνησης του κινητήρα με τα πεντάλ του ποδιού και
πατώντας ταυτόχρονα το φρένο τύπου τυμπάνου του πίσω τροχού, το καρμπιρατέρ
αποκτά τσοκ και το κιβώτιο φιλοξενεί δύο ταχύτητες. Για τον επόμενο χρόνο,
το κιβώτιο τριών ταχυτήτων είναι γεγονός.
Καθώς ο Harley και οι βοηθοί του ήταν απασχολημένοι με το νέο κινητήρα, οι
υπόλοιποι Davidsons ασχολούνται με άλλα θέματα. O Walter μελετά θέματα
υπερθέρμανσης και ο William εντρυφεί αποτελεσματικά στις νέες τεχνικές
συγκόλλησης με μίγματα οξυγόνου-ασετυλίνης και τα διδάσκουν στους
υφισταμένους τους. Τον ίδιο καιρό, ο Arthur συνεχίζει να τελειοποιεί τις
διαδικασίες και τεχνικές διαφήμισης και στρατολόγησης αντιπροσώπων σε άλλες
πολιτείες. Δέκα χρόνια μετά την κατασκευή του πρωτοτύπου, η εταιρία έχει
στη διάθεσή της 297.110 τετρ. πόδια εργοστασίου παραγωγής με 1.574
εργαζομένους, μόλις έξι μήνες μετά από την κατασκευή της πρώτης κτιριακής
μονάδας των 2.400 τετρ. ποδών. Στηριγμένη στα πρώτα της βήματα, η εταιρία
των Harley και Davidsons, από τα δάνεια των Marshall & Iisley και First
Winsconsin National Bank, απέδειξε πως καλώς την εμπιστεύθηκαν και με την
είσοδο της Αμερικής στον Α‹ Π. Πόλεμο. Οι πρώτες παραγγελίες σε
μοτοσικλέτες ήταν αυτές που άνοιξαν τους κρουνούς των δολαρίων -μέσω των
τραπεζών- για την αγορά των πρώτων υλών.
Τα δύο οικονομικά ιδρύματα, που αναφέρθηκαν, και οι παραγγελίες για τις
ανάγκες του πολέμου, ήταν ο καίριος παράγοντας που στήριξε την Harley
Davidson και την οδήγησε να γίνει ο κολοσσός του μέλλοντος. Όλα έδειχναν
πως ό,τι άγγιζαν οι «κατασκευαστές ποδηλάτων» του Milwaukee γινόταν χρυσός.
H συνέχεια της παραγωγής ανήκει στα side cars για μοτοσικλέτες και κάποιους
νέους τύπους ποδηλάτων. Τα πρώτα πούλησαν καλά, τα δεύτερα όχι, σε σημείο
που αναρωτιόντουσαν αν οι αντιπρόσωποι είχαν την ευκαιρία να πωλούν εννέα
διαφορετικά μοντέλα ποδηλάτων ταυτόχρονα με την αυξημένη προσπάθεια που
απαιτούσε η διαρκής και έντονη ζήτηση για μοτοσικλέτες. Αποφασίζουν να
αναθέσουν την κατασκευή των ποδηλάτων στην Davis Sewing Mashine Company και
να συνεχίσουν μόνο την κατασκευή μοτοσικλετών.
H ζήτηση είναι τεράστια για τα μηχανοκίνητα προϊόντα της φίρμας και
αναγκάζονται να αγοράζουν και να νοικιάζουν κάθε χώρο που θα μπορούσε να
τους στεγάσει, είτε να τροποποιηθεί σε χώρο κατασκευής. Αυτό το ξέσπασμα
όμως και η επέκταση των εργασιών της εταιρίας είχε ένα μεγάλο κόστος για
τις ζυθοποιείες του Milwaukee. Αρκετές από αυτές, μην μπορώντας να
ανταποκριθούν στην απότομη αλλαγή των ημερομισθίων και ενοικίων, που
χτυπούσε με υψηλότερες τιμές η Harley Davidson, αναγκάστηκαν να κλείσουν.
Σε μία από αυτές, την Pabst Brewing CO, η H-D εγκατέστησε το τμήμα
ανταλλακτικών.
Σύντομα όμως ανοίγεται και άλλο ένα μεγάλο και φιλόδοξο κεφάλαιο για την
εταιρία: οι αγώνες και οι νίκες που διαδέχονται η μία την άλλη. Dodge City,
Kansas, Marion, Indiana, Washington (όπου δόθηκε η μεγάλη μάχη και ασκήθηκε
κάθε είδους πίεση για τη νομιμοποίηση και αποδοχή των sidecars, ώστε να
χρησιμοποιούνται από τους αστικούς ταχυδρόμους). Ακόμα και το Yellowstone
National Park δεν ήταν ασφαλές από την Harley Davidson. Το υπουργείο
Εσωτερικών εφοδιάζει με μοτοσικλέτες την αστυνομία του West Wyoming. Όμως
την ανοδική επιτυχία των αγώνων δε συνοδεύει και η ανάλογη οικονομική
ευρωστία. Μια σύντομη αλλά σοβαρή οικονομική κρίση θα συμβεί σε παγκόσμια
διάσταση προς τα τέλη του 1920.
O Walte Davidson συγκαλεί ένα πανεθνικό συνέδριο των αντιπροσώπων της
εταιρίας, τονίζοντας πόσο βασίζονται στην αμοιβαία προσπάθεια σύγκλισης της
οικονομίας της ύφεσης, που ήταν φυσικό να πλήξει την κραταιά και εύρωστη
οικονομία της Αμερικής, ακολουθώντας τη συντετριμμένη Ευρώπη. H Αμερική
καθώς και ο υπόλοιπος κόσμος θα αναρρώσουν σχετικά σύντομα, τα πρώτα
αποτελέσματα θα φανούν στη διάρκεια του 1922 και όλος ο κόσμος θα απολαύσει
για τα επόμενα χρόνια τους γλυκούς καρπούς μιας τρομερής άνθησης.
Αναπάντεχα, όμως, οι καρποί αυτοί δε θα φθάσουν στο στομάχι της Harley
Davidson, καθώς η βιομηχανία μοτοσικλετών δε θα έχει διεθνώς μερίδιο.
Το 1920, ο Henry Ford είχε ήδη τη γραμμή παραγωγής στο Dearborn του
Michigan έτοιμη, να κυλά σε τρομερά ταχείς ρυθμούς. Οι Αμερικανοί γυρίζουν
την πλάτη τους στις δίτροχες κατασκευές και η εταιρία πουλάει 28.189
μονάδες. Το 1921 θα διαθέσει μόνο 10.220 μοτοσικλέτες που θα αφήσουν τη
γραμμή παραγωγής του Juneau Avenue Line. Διεθνώς η οικονομία αρχίζει να
βρυχάται με δύναμη, αλλά οι πωλήσεις μοτοσικλετών συρρικνώνονται. Το 1926
σημειώνεται για την Harley Davidson ως η «επόμενη καλύτερη» χρονιά της
δεκαετίας του '20, με 23.354 πωλήσεις. Τις 28.189 μονάδες του 1920 η
εταιρία δε θα τις αγγίξει ούτε θα τις ξεπεράσει έως τη χρονιά του 1942 ,
όταν το μαγικό ραβδάκι του Θείου Σαμ θα τις καλέσει να ξαναϋπηρετήσουν τους
G.Ι.'s στο Β‹ Παγκόσμιο Πόλεμο. Πάντως, κατά τη διάρκεια του 1922 και μετά,
κανένα σπίτι στην Αμερική δε φτιάχνεται χωρίς το απαραίτητο πια γκαράζ.
H εταιρία, παραδόξως, θα μετριάσει την υποστήριξη των αγώνων για ευνόητους
οικονομικούς λόγους, μ' όλο που ο Arthur Davidson, το 1913, χρησιμοποιούσε
τα καλά αποτελέσματα των αγώνων για να πείσει τους αγοραστές. Στην περίοδο
όμως 1914-1921, η H-D έχει ένα πολλά υποσχόμενο φυτώριο ταλαντούχων και
αποτελεσματικών οδηγών αγώνων που θα σαρώσουν τις νίκες σε όλες τις
συναντήσεις. Αποκαλούνταν «Τhe Wrecking Crew» και μετέτρεψαν τη φήμη των
μοτοσικλετών από «αξιόπιστες και αργές» σε «αξιόπιστες και αήττητες».
Ωστόσο, ήταν αδιαμφισβήτητη επιτυχία της εταιρίας που, τη δύσκολη χρονιά
του 1921, είχε στη διάθεσή της -ακόμη- 67 υπερατλαντικούς αντιπροσώπους σε
ισάριθμες χώρες του εξωτερικού. Τα επόμενα χρόνια οι «οδηγίες
κατασκευαστού» της εταιρίας θα τυπώνονται σε επτά γλώσσες: αγγλικά,
δανέζικα, ιταλικά, ολλανδικά, γαλλικά, σουηδικά και ισπανικά. Το 1913 ήδη
τυπώθηκαν κατάλογοι προϊόντων και φυλλάδια οδηγιών για τους Ισπανόφωνους:
«Los Entusiasts utf8os». H εκτύπωση του περιοδικού της εταιρίας, του
φημισμένου «Τhe Enthusiasts Μagazine», ξεκίνησε το 1916 και προσφερόταν σε
μια περιληπτική έκδοση και στα Ισπανικά. Το 1913, το μοντέλο 9-E κοστίζει
$285 στo Milwaukee και φτάνει τα $350 FOB στη M. Βρετανία.
Αντιπρόσωπος στη M. Βρετανία επιλέχτηκε ο Duncan Watson το 1919, αλλά στη
συνέχεια ο ίδιος διετέλεσε και διευθυντής της ίδιας της εταιρίας. Την εποχή
αυτή στο Ηνωμένο Βασίλειο, αν και οι μοτοσικλέτες ήταν υπεράριθμες έναντι
των αυτοκινήτων, η κυβέρνηση επέβαλε ένα φόρο της τάξης του 33% στα
εισαγόμενα προϊόντα, αναγκάζοντας τον Watson να σταματήσει τη συνεργασία
του με το Milwaukee τέσσερα χρόνια αργότερα, το 1923. Για να χορτάσουν την
πείνα των ευρωπαίων οπαδών για τους μεγάλους V-2 κινητήρες, εταιρίες, όπως
η Anzani και Jap, δημιούργησαν και λανσάρισαν γρήγορα σχετικές
απομιμήσεις8. Το περιοδικό Enthusiast δημοσιεύει τις πρώτες «προφητείες»
του Αμερικανικού Ονείρου: παρέες μοτοσικλετιστών που αρχίζουν τις μεγάλες
βόλτες με τις μοτοσικλέτες τους και τα σχετικά παραφερνάλια ζαλικωμένα πάνω
στα φτερά και στα πλαϊνά της σέλας, φωτογραφίες από τόπους που προσφέρονται
για τη σχετική «αναγνώριση» και συλλόγους που ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια
με κοινό σκοπό την ψυχαγωγία των αναβατών μέσω ενός ταξιδιού με
μοτοσικλέτα, πολλές φορές πολυήμερου και μακρινού.
Στο Milwaukee οι έρευνες στρέφονται πια και μέσα από το εργοστάσιο σε
προϊόντα αναβάθμισης της ιπποδύναμης και του ύφους της μοτοσικλέτας,
δίνοντας στον ιδιοκτήτη την ευκαιρία του customising, της δημιουργίας
δηλαδή μιας πιο «προσωπικής» μοτοσικλέτας. Το τμήμα έρευνας της
Harley-Davidson έχει στα απώτερα σχέδια την κατασκευή ενός νέου κινητήρα
V-49, πάνω στην ίδια φιλοσοφία με αυτήν του υπάρχοντος κινητήρα της: τον
τετρακύλινδρο Henderson, που πάντα ενδιέφερε ιδιαίτερα και την αστυνομία
αλλά και την ίδια την H-D για δύο λόγους: O πρώτος, επειδή η ίδια δεν είχε
κάτι παρόμοιο στην γκάμα της και ο δεύτερος και βασικότερος επειδή η
αστυνομία δεν έπαυε να είναι ένας πολύ καλός πελάτης της, που αν δεν
μπορούσαν να μαντέψουν και κατόπιν να ικανοποιήσουν τις πιθανές ορέξεις και
επιθυμίες του, ίσως και να τον έχαναν, πράγμα ολίγον έως αρκετά
καταστροφικό για τους χαλεπούς καιρούς που διένυαν.
Όμως, ήδη η γραμμή παραγωγής είναι οργανωμένη έτσι ώστε κάθε παρέκκλιση να
είναι χρονοβόρα και το οικονομικό κόστος δυσβάσταχτο, αφού ούτε τα
κατάλληλα εργαλεία, μήτε η ανάλογη τεχνογνωσία για «δίαιτα» στα κιλά του
V-4 ήταν εφικτή. Το βάρος10, ένας παράγοντας σημαντικός, δεν μπορούσε να
είναι μικρό, όχι μόνο εξαιτίας της ισχύος, της χύτευσης των μετάλλων και
του κιβωτίου ταχυτήτων, αλλά και του μεγάλου χώρου αποθήκευσης καυσίμου που
χρειαζόταν για να μπορεί μια τέτοια μοτοσικλέτα, ουσιαστικά δρομέας μεγάλων
αποστάσεων, να έχει την ανάλογη αυτονομία. Προτιμήθηκε λοιπόν να μείνουν τα
σχέδια στο συρτάρι και να συνεχίσουν την παραγωγή και εξέλιξη της σίγουρης
και αποδοτικής οδού, αυτής των side cars. H παραγωγή τους ανατίθεται στην
Seaman Body Company11 και αποσκοπεί στην εξυπηρέτηση κυρίως επαγγελματιών
που έχουν περισσότερο χώρο στη διάθεσή τους για τη μεταφορά εμπορευμάτων.......