Πολλοί οι φίλοι της και οι συμπαθούντες την Βραζιλία.
Μεταξύ αυτών κι εγώ, αλλά μέχρι εκεί.
Μπορεί να μη συμπαθώ τους Γερμαναράδες αλλά παίζουν μπάλα και μάχονται.
Είχαν χάσει το 1954 στη Ελβετία 8-3 στα προκριματικά απ την τρομερή Ουγγαρία του Πούσκας, Χιντενγκούτι, στον τελικό όμως αν και δέχτηκαν 2 γκολ μέσα σε 5-6 λεπτά, στο ημίχρονο το γύρισαν και πήραν το κύπελλο με 3-2.
Τόση αίσθηση είχε προκαλέσει αυτό, που για την εποχή του θεωρείται ισάξιο κατόρθωμα με την δική μας κατάκτηση του Euro 2004.
"Στήσαν" τον ταλαντούχο πιτσιρικά Νευμάρ σαν κολοσσό και έχτισαν την εθνική τους πάνω του.
Εμ δεν γίνεται έτσι. Αργότερα πιθανόν, ίσως.
Δυστυχώς ούτε Ρονάλντο ούρε Ριβάλντο, ούτε Ζίκο, ούτε Σώκρατες είναι ο μικρός για να μη αναφέρω την τρομερή και μοναδική ομάδα του 1970, Πελέ, Ριβελίνο, Τολστάο, Ζαιρτζίνιο, Κάρλος Αλμπέρτο, Φελίξ κλπ.
Τεράστιες προσωπικότητες ο καθένας τους ξεχωριστά.
Ζήσε το σήμερα. Για το αύριο δεν ξέρεις.
Απάντηση με παράθεση