Τρομολαγνειας συνεχεια...

[S8N]

Προσωπικά έχει πάψει να με απασχολεί το θέμα της σύνταξης.

Είμαι 33 ετών κι ακόμη κι αν καταφέρω να ζήσω μέχρι τα 67 ώστε να βγω στη σύνταξη, θα είναι μάταιο να έχω αξιώσεις να συντηρηθώ με τα πενιχρά ευρώ που θα λαμβάνω κάθε μήνα από το ΕΤΑΑ ΤΣΜΕΔΕ. Πόσω μάλλον να πάω ενα ταξιδάκι με τη γυναίκα μου, να βοηθήσω σε μια δύσκολη στιγμή τα παιδιά μου, να παίρνω δώρα στα εγγόνια μου και γενικά να κάνω όλα εκείνα που κάνουν οι συνταξιούχοι γονείς μας σήμερα. Πάνε αυτά, να 'ταν κι άλλα.

Αν το καλοσκεφτούμε, σήμερα πρέπει να έχουμε εξασφαλίσει τον εαυτό μας και την οικογένειά μας πολύ πριν βγούμε στη σύνταξη, ώστε να επιβιώσουμε αξιοπρεπώς τα τελευταία χρόνια της ζωής μας. Το πως θα το πετύχουμε αυτό είναι άλλο θέμα, ιδίως σ' αυτή τη δύσκολη κατάσταση που θα τραβήξει δεκαετία και βάλε.

Σαν νέος άνθρωπος ο οποίος μπαίνει στην παραγωγική 10ετία της ζωής του, είναι δύσκολο να δω αισιόδοξα τα πράγματα, εντούτοις δεν το βάζω κάτω. Δε σας κρύβω όμως πως πιο πολύ ανησυχώ για τους νεότερους από εμένα. Για 'κείνους που σπουδάζουν, που θέλουν να ξεκινήσουν τη ζωή τους, να παντρευτούν κάποια στιγμή και να κάνουν οικογένεια. Αυτό είναι και που με στεναχωρεί περισσότερο απ' όλα.