Είναι προφανής η αδυναμία του ποιητού να διαχειριστεί την απώλεια του χρόνου και ενδεχομένως των εμπειριών, ενώ η φαινομενικά τροφή των αναμνήσεων καταλήγει θηλειά για τον ίδιο παρά τα όσα ισχυρίζεται (μονάχα όποιος τα διψάει όλα
...μπορεί να με προφτάσει)
Όπως φανερή είναι και αδυναμία του να συμφιλιωθεί με την ιδέα πως για να ζήσεις αυτά που θα ήθελες θέλεις 10 ζώες (τρόπος του λέγειν) και με αυθάδεια καταλήγει στην υφαρπαγή του ''όσα δε ζήσαμε
…αυτά μας ανήκουν''
Κάποτε θα τα θυμόμαστε όλα αυτά και θα γελάμε.
Απάντηση με παράθεση