''Drive it like you stole it'', λένε. Σύμφωνοι. Το θέμα είναι ποιος πληρώνει το λογαριασμό.
Αν δεν είναι δικό σου δεν σε νοιάζει. Σωστά; Οπότε πολύ απλά το σκίζεις. Η φράση ''οδήγα το σαν να το 'χεις κλέψει'' δεν βγήκε τυχαία. Γεννημμένη μέσα από τη λύσσα να εξαντλήσεις το μηχάνημα, κοινώς να του πιεις το αίμα, ενέχει τον σαδισμό του χρήστη προς το αντικείμενο. Κάνοντας κηδεία σε ελαστικά και ενοχές. Το λεγόμενο ''σκίσιμο'' είναι δίκοπο μαχαίρι. Κοστίζει πολύ αλλά στην τελική απελευθερώνει ψυχικά.
Θα μου 'πεις στο δικό σου τα κάνεις αυτά, βρε αλήτη; Να σου πω; Τα έκανα. Αν άντεχε το εργαλείο. Στη Μ3, βεβαίως. Φτιαγμένη για καταπόνηση. Σε κάτι άλλα το απέφυγα. Και τώρα δε με την κρίση κανα παντιλικάκι και τέλος.
Η ύφεση, πέραν όλων των άλλων, θα μείνει στην ιστορία και σαν το απόλυτο αντιαφροδισιακό της γενιάς μας. Σε μαζεύει σαν οδηγό, αρχίζεις και σκέφτεσαι το ''τακούνι'' που κατεβαίνει, τη μεταπώληση που θα έρθει ο άλλος και θα ψειρίζει τη μαϊμού πριν το πάρει.
Απ' την άλλη, το να το οδηγείς σαν να το ΄χεις κλέψει που λέει και το τσιτάτο, πιστεύω βαθύτατα πως δημιουργεί μια ψυχική ανακούφιση. Είναι αγχολυτικό. Όταν ξεζουμίζεις το μηχάνημα, σου μένει μια αίσθηση πλήρωσης. Και τολμώ να πω, υπέρβασης.