Το ξερατε?

[A8hnaios]

Το πρωί της 9ης Αυγούστου 1978 η Ελλάδα θα ζούσε παραλίγο την μεγαλύτερη αεροπορική-και όχι- μόνο τραγωδία της ιστορίας, καθώς ένα jumbo θα έπεφτε μέσα στις πυκνοκατοικημένες συνοικίες της Αθήνας, αν όχι και στο ίδιο της το κέντρο.

Η Ολυμπιακή Αεροπορία είχε προγραμματίσει την πτήση 411 από Αθήνα για Νέα Υόρκη, με ένα απο τα τέσσερα Boeing 747-200 που διέθετε στον στόλο της.



Αμέσως μετά την απογείωση και με τους κινητήρες να λειτουργούν στο μέγιστο της απόδοσής τους το τμήμα του στροβίλου του Νο 3 κινητήρα εξερράγη και έπεσε στο έδαφος.

Κατά τη διερεύνηση που ακολούθησε αποκαλύφθηκε ότι ορισμένοι από τους αγωγούς ψύξης του στροβίλου ήταν βουλωμένοι. Αυτό είχε αποτέλεσμα να υπερθερμανθούν και να σπάσουν, προκαλώντας καταστροφή στο Νο 3 κινητήρα, με αποτέλεσμα την αποκόλληση του.

Ο ιπτάμενος μηχανικός μόλις είδε την καταστροφή του κινητήρα έκοψε τα νερά, δηλαδή έθεσε εκτός λειτουργίας το σύστημα ψεκασμού νερού σε όλους τους κινητήρες. Με την ενέργεια του αυτή, το αεροπλάνο έχασε 4500 λίμπρες από την ώση, γεγονός που επιβάρυνε την ήδη επικίνδυνη κατάσταση.

Το αεροπλάνο πλέον πετούσε με ταχύτητα ελάχιστα υψηλότερη από αυτή που ήταν το όριο για την απώλεια στήριξης.

Η πορεία που μπορούσε ο κυβερνήτης να ακολουθήσει ήταν μόνο ευθεία και οριζόντια. Κάθε άλλη ενέργεια θα είχε σαν αποτέλεσμα την πτώση του Τζάμπο 747, γιατί θα έχανε πολύτιμους κόμβους ταχύτητας.

Αναγκαστικά το τεράστιο αεροπλάνο των 335.000 κιλών πέρασε πάνω από το Ελληνικό, την Νέα Σμύρνη και την Καλλιθέα. Το αεροπλάνο πήγαινε καρφί στο όρος Αιγάλεω, με τελικό στόχο την καταστροφή του. Στις 2.05 μμ μια ελαφριά αύρα έδωσε στο Τζάμπο 747 μερικά πόδια ύψους, που σε συνδυασμό με την μείωση των καυσίμων κατάφερε με μια μικρή κλίση να αποφύγει την συντριβή του στις πλαγιές του Αιγάλεω

Στις 2.20 μμ η προσγείωση έγινε χωρίς κανένα απρόοπτο. Μετά από έρευνα στα στοιχεία του αεροπλάνου φάνηκε ότι είχαν γίνει τροποποιήσεις στους κινητήρες, για να έχουν μεγαλύτερη ώση. Μια από τις τροποποιήσεις ήταν και στο σύστημα ψεκασμού, η βασική αιτία του αεροπορικού συμβάντος που αναφέραμε ανωτέρω.

Η υπόθεση έμεινε γνωστή ως “το χέρι του Θεού”, καθώς αποδόθηκε σε θαύμα η διατήρηση του αεροσκάφους στον αέρα και η μη συντριβή του. Για την κατασκευάστρια εταιρεία μάλιστα, την Boeing, το αεροσκάφος θεωρήθηκε επίσημα πως συνετρίβη, καθώς σε κάθε δοκιμή σε προσωμιωτή, η πτήση κατέληγε σε συντριβή.

[Bitz]

Για να δουμε θα δουλεψει?
https://www.astynomia.gr/index.php?o...mid=1774&lang=

[friendgr]

Καλή προσπάθεια φαίνεται, αλλά δεν είμαστε ακόμα ιντερνετολαός/κομπιουτερολαός . Δείτε τις ουρές στα ταχυδρομεία για λογαριασμούς, στις τράπεζες, για στοιχειώδεις συναλλαγές που ΑΝΕΤΑ γίνονται από το pc. Εδώ δεν πάνε να βγάλουν κάρτα για τα ΑΤΜ και στήνονται στις ουρές για το 400άρι.

Πρέπει να περάσουν 2-3 γενιές ακόμα για να μπει στο DNA μας ή "άϋλη" συναλλαγή.

[A8hnaios]

Ο Κολοκοτρώνης λίγο πριν πεθάνει αποχαιρέτισε φίλους και εχθρούς. Συγχώρεσε ακόμη και τον υπουργό δικαιοσύνης που πίεζε για την καταδίκη του. Χόρεψε, γλέντησε και το ίδιο βράδυ «έφυγε»...

Στις 13 Νοεμβρίου 1838 ο σχεδόν 70χρονος Κολοκοτρώνης μίλησε στην Πνύκα προς τους μαθητές του Γυμνασίου της πρωτεύουσας. Η κυβέρνηση, όταν έμαθε για τις προθέσεις του Γέρου, φοβήθηκε μήπως από τα λεγόμενά του ξεσηκωθεί ο κόσμος. Έστειλε λοιπόν ένα απόσπασμα χωροφυλακής για να τον εμποδίσει.

Δεν πρόλαβαν όμως και συνάντησαν τον Κολοκοτρώνη κατά την επιστροφή. «Άδικα θα πάτε», τους φώναξε πειρακτικά. «Τα είπα, δεν θα με βρείτε πια εκεί». Στις 4 Φεβρουαρίου 1843 το έθνος δεν θα τον έβρισκε πουθενά, πουθενά αλλού εκτός από τη μνήμη ενός ολόκληρου λαού.

Ποιες ήταν οι τελευταίες στιγμές του Γέρου Λίγους μήνες πριν κλείσει τα μάτια του, το ένστικτό του τον ειδοποίησε πως το τέλος βρισκόταν κοντά. Περιόδευσε σε όλον τον Μοριά. Παντού από όπου περνούσε, φώναζε φίλους και εχθρούς και τους αποχαιρετούσε δίνοντας και παίρνοντας συγχώρεση. Πέρασε στις Σπέτσες και στην Ύδρα και συμφιλιώθηκε με τον Κουντουριώτη.

Συγχώρεσε και αυτόν ακόμη τον Σχινά, τον υπουργό δικαιοσύνης που πίεζε για την καταδίκη του, την περίοδο της δίκης του. Όλους τους αποχαιρετούσε σαν να επρόκειτο να πραγματοποιήσει ένα μακρινό ταξίδι. Την 1η Φεβρουαρίου 1843 ο Κολοκοτρώνης πάντρεψε τον γιό του Κολίνο με την εγγονή τού άλλοτε ηγεμόνα της Βλαχίας, πρίγκιπα Ιωάννη Καρατζά. Ο γάμος αυτός ήταν από τα πιο σημαντικά κοσμικά γεγονότα της πρωτεύουσας. Στο μυστήριο και στο γλέντι που επακολούθησε παραβρέθηκαν όλοι οι επίσημοι καθώς και αντιπροσωπείες από όλες τις ξένες πρεσβείες.

Ο Γέρος του Μοριά ζούσε μία από τις πιο ευτυχισμένες στιγμές της ζωής του, διασκέδασε με απίστευτη ζωτικότητα. Δύο ημέρες αργότερα παραβρέθηκε στον μεγάλο χορό του παλατιού, όπου παρουσιάσθηκε και πάλι πολύ ευδιάθετος. Κάποια στιγμή παρακάλεσε τον βασιλιά να διατάξει τους μουσικούς να παίξουν ελληνικούς χορούς. Τα δημοτικά τραγούδια αντήχησαν στα σαλόνια του παλατιού.

Ο Γέρος με ευθυμία προσκαλούσε τις κυρίες των τιμών να χορέψουν μαζί του. Στη χάριν αστεϊσμού παρατήρηση του Αναγνώστη Δεληγιάννη ότι ήπιε λίγο παραπάνω απάντησε ότι ήθελε να γλεντήσει τις τελευταίες του στιγμές. Γύρω στα μεσάνυχτα, επέστρεψε στο σπίτι του. Με το που ξάπλωσε στο κρεβάτι του, υπέστη εγκεφαλική συμφόρηση. Στις τρεις το πρωί η σύντροφός του κατάλαβε ότι ο Γέρος δεν ήταν καλά.

Ειδοποιήθηκαν αμέσως οι καλύτεροι γιατροί της εποχής Γλαράκης, Ρέζερ και Οικονόμου. Έπραξαν το ανθρωπίνως δυνατό. Τον φλεβοτόμησαν, του τοποθέτησαν βδέλλες, χιόνι στο κεφάλι, μάταια όμως. Εν τω μεταξύ ειδοποιημένοι, βρέθηκαν κοντά του τα παιδιά του, οι συγγενείς, οι φίλοι του και πολλοί από τους παλαιούς συμπολεμιστές του.

Όμως, η φήμη ότι ο Γέρος ήταν άρρωστος διαδόθηκε αστραπιαία σε όλη την πρωτεύουσα. Ανάστατοι οι πολίτες έκλειναν τα καταστήματά τους, άφηναν τις εργασίες τους και έτρεχαν στο σπίτι του. Δεν πίστευαν ότι ο ήρωας των ηρώων της Επανάστασης ήταν δυνατόν να «φύγει» από κοντά τους.

Γύρω στις 11.00 το πρωί η καρδιά του Κολοκοτρώνη σταμάτησε να χτυπά. Τα τελευταία του λόγια ήταν προς τον γιο του τον Γενναίο. Μέσα σε έναν σπαρακτικό θρήνο, του φόρεσαν τη στολή του στρατηγού και τα τσαρούχια του, τον έζωσαν με το σπαθί με το οποίο ξεκίνησε τον Αγώνα, τοποθέτησαν μια τουρκική σημαία στα πόδια του να την πατάει συμβολικά και τον έβαλαν στο φέρετρο. Μέσα σε αυτό τοποθέτησαν επίσης την περικεφαλαία και τη στολή που φορούσε ο Γέρος στα Επτάνησα.

Το Συμβούλιο της Επικρατείας διέκοψε την προγραμματισμένη συνεδρίασή του και το σώμα έσπευσε στο σπίτι του νεκρού για να εκφράσει τα συλλυπητήριά του. Το υπουργικό συμβούλιο καθόρισε το πρόγραμμα της κηδείας και διέταξε τριήμερο εθνικό πένθος. Η νεκρώσιμη πομπή διέσχισε τη σημερινή οδό Ερμού, έστριψε στην Αιόλου και έφθασε στην εκκλησία της Αγίας Ειρήνης.

Το πλήθος που έσπευσε να αποχαιρετίσει τον Γέρο ήταν τεράστιο. Όλα τα μάτια ήταν βουρκωμένα. Ο Κολίνος κάποια στιγμή λιποθύμησε, ο Γενναίος, παρά την αρχική του ψυχραιμία, δεν άντεξε και ξέσπασε σε λυγμούς κατά τη διάρκεια του εμπνευσμένου λόγου του εκκλησιαστικού ρήτορα Οικονόμου εξ Οικονόμων.

Ο τόσο γνώριμος ήχος των κανονιοβολισμών ήταν το τελευταίο «αντίο» προς τον στρατηγό των Ελλήνων.

Νίκος Γιαννόπουλος, ιστορικός...

[A8hnaios]

Γεφύρι της Άρτας

To Γεφύρι της Άρτας (στην λαϊκή παράδοση γιοφύρι της Άρτας) είναι λιθόκτιστη γέφυρα του ποταμού Αράχθου, του 17ου αιώνα, στην πόλη της Άρτας, που έγινε πασίγνωστη από το ομώνυμο θρυλικό δημοτικό τραγούδι που αναφέρεται στην «εξ ανθρωποθυσίας» θεμελίωσή του. Ο ίδιος όρος αποτελεί επίσης σύγχρονη μεταφορική έκφραση όταν αναφέρονται έργα τα οποία αργούν να ολοκληρωθούν όπως και στο θρύλο του τραγουδιού («Ολημερίς το χτίζανε, το βράδυ εγκρεμιζόταν»).

Το πέτρινο γεφύρι της Άρτας, είναι το πιο ξακουστό στην Ελλάδα και αυτό βέβαια το οφείλει στο θρύλο για τη "θυσία της γυναίκας του πρωτομάστορα", που η λαϊκή μούσα τον έκανε τραγούδι. Η αρχική κατασκευή του γεφυριού τοποθετείται στα χρόνια της κλασικής Αμβρακίας επί βασιλέως Πύρρου Α. Αυτό είναι φυσικό, δεδομένου ότι σε αυτά τα μέρη αναπτύχθηκε αξιόλογος πολιτισμός από τα προχριστιανικά ακόμη χρόνια. Συνεπώς, οι αρχαίοι Αμβρακιώτες είχαν ανάγκη να κατασκευάσουν στο σημείο αυτό κάποιο πέρασμα, γεφύρι, έργο που ασφαλώς θα βελτιώθηκε στα Ελληνιστικά χρόνια, όταν ο βασιλιάς Πύρρος Α' έκανε την Αμβρακία πρωτεύουσα του κράτους του, κι ακόμη αργότερα - στα ρωμαϊκά χρόνια - με την άνθηση της διπλανής Νικόπολης και την αύξηση της εμπορικής κίνησης. Τη σημερινή του μορφή, το Γεφύρι της Άρτας απέκτησε τα έτη 1602-1606 μΧ. Οι πληροφορίες αναφέρουν ότι τη χρηματοδότηση της κατασκευής του Γεφυριού της Άρτας έγινε από έναν Αρτινό παντοπώλη, τον Ιωάννη Θιακογιάννη ή Γυφτοφάγο, ο οποίος προφανώς είχε εμπορικές δραστηριότητες και είχε ενδιαφέρον για τη διάβαση του Αράχθου ποταμού από τα μουλάρια με τα φορτία του. Δυστυχώς τα στοιχεία που μας παρέχουν οι αρχαίες πηγές είναι ελάχιστα και γι' αυτό είμαστε αναγκασμένοι να στηριχθούμε για τη μελέτη του στο ίδιο το κτίσμα.
Το σημερινό μήκος του πέτρινου γεφυριού της Άρτας φτάνει στα 145 μ., και το πλάτος του είναι 3,75 μ.. Οι τέσσερις ημικυκλικές καμάρες δεν έχουν καμία συμμετρία μεταξύ τους. Τα βάθρα του είναι κτισμένα με μεγάλους κανονικούς λίθους κατά το ισοδομικό σύστημα, με επίστεψη, έτσι που θυμίζουν τοιχοποιία ελληνιστικών μεγάρων. Αυτή λοιπόν η δομή των βάθρων μαρτυρεί ότι το γεφύρι θεμελιώθηκε κατά τους ελληνιστικούς χρόνους, και - κατά την άποψη του μελετητή Γιάννη Τσούτσινου - πιθανότατα είναι έργο του Πύρρου Α΄ (3ος π.χ. αιώνας). Σύμφωνα με διαπιστώσεις του Φ. Πέτσα, αρχαιολόγου που παρακολούθησε τις εκσκαφές για τη στήριξη σιδερένιας γέφυρας πλάι στην παλιά στα χρόνια της κατοχής, το ίδιο χτίσιμο συνεχίζεται μέχρι τα κατώτατα θεμέλια του γεφυριού. Πάνω σ' αυτά τα βάθρα, κατά την άποψη ορισμένων μελετητών, χτίστηκαν κατά τη Βυζαντινή εποχή (πρώτη περίοδος του Δεσποτάτου της Ηπείρου) ή κατά την άποψη άλλων στην πρώτη μεταβυζαντινή περίοδο, τέσσερις μεγάλες καμάρες, μεταξύ των οποίων παρεμβλήθηκαν στα ποδαρικά τους καθώς και στα ακρινά σκέλη του γεφυριού οκτώ συνολικά μικρά τοξωτά ανοίγματα, για να διοχετεύονται τα νερά σε περίπτωση πλημμύρας..Η τοιχοποιία της πολύ ωραία είναι ομοιόμορφη με μικρούς κανονικούς λίθους. Φαίνεται ότι η μεγαλύτερη καμάρα, που λόγω του ανοίγματός της ήταν περισσότερο επισφαλής, από άγνωστη αιτία γκρεμίστηκε και ξαναχτίστηκε στην Τουρκοκρατία, και είναι ακριβώς αυτή η ανακατασκευή της ψηλής καμάρας που γέννησε το θρύλο της στοίχειωσης της γυναίκας του πρωτομάστορα και το αντίστοιχο δημοτικό τραγούδι. Σύμφωνα με σωζμένες γραπτές μαρτυρίες η κατασκευή αυτή έγινε το έτος 1612, οι εργασίες κράτησαν τρία χρόνια, μέχρι το 1615 και η νέα καμάρα έγινε ακόμη ψηλότερη.
Το Λαογραφικό Μουσείο Άρτας που βρίσκεται ακριβώς δίπλα στη γέφυρα ήταν το παλιό Οθωμανικό Τελωνείο και χτίστηκε με σχέδια του γνωστού αρχιτέκτονα Ερνστ Τσίλερ. Οι κάτοικοι διέρχονταν από την ανατολική Ελληνική πλευρά στήν δυτική Οθωμανική με χρήση διαβατηρίου, μέχρι τό έτος 1912.
Το έτος 1881, όταν απελευθερώθηκε de jure (με συμφωνία) η Άρτα, το γεφύρι ήταν το σύνορο της ελεύθερης Ελλάδας με την τουρκοκρατημένη Ελλάδα. Το διώροφο νεοκλασικό κτίριο στο δυτικό άκρο του γεφυριού, που χτίστηκε το έτος 1864 από αυστριακό αρχιτέκτονα και σήμερα στεγάζει το Λαογραφικό Μουσείο Άρτας, αρχικά χρησιμοποιήθηκε ως Οθωμανικό φυλάκιο της Γέφυρας και αργότερα, μετά το έτος 1881, ως μεθοριακός σταθμός, Τελωνείο των Τούρκων. Στο τέλος της δεκαετίας του 1930 πλάι στα αρχαία βάθρα προστέθηκαν και τσιμεντένια - αισθητικά εκτρώματα - για τη στήριξη ξύλινης αρχικά γέφυρας, την οποία οι Γερμανοί κατακτητές, ενίσχυσαν με σιδηροδοκούς για τη διέλευση των οχημάτων τους.[3] Στις 23 Σεπτεμβρίου 1944 όταν οι Γερμανοί ναζί αποχώρησαν, διέταξαν να ανατιναχθεί το πέτρινο Γεφύρι της Άρτας, αλλά ο γερμανός βομβιστής προφανώς εκτίμησε το μέγεθος του εγκλήματος, δεν υπάκουσε στη διαταγή και το γεφύρι σώθηκε. Άλλη άποψη αναφέρει ότι κάποιος Γερμανός στρατιώτης Λούντβιχ, μάλλον αρχαιολόγος, γύρισε κρυφά πίσω και απενεργοποίησε τον εκρηκτικό μηχανισμό. Το έτος 1945 κατασκευάσθηκε κανονική σιδηρογέφυρα η οποία σε συνδυασμό με τις χονδροειδείς τσιμεντοβάσεις της κατέστρεψε τη βόρεια όψη του παλιού γεφυριού. Μόλις πριν λίγα χρόνια, την δεκαετία του '80, επί εποχής υπουργού Πολιτισμού Μελίνας Μερκούρη, απαλλάχτηκε το μνημείο απ' αυτούς τους «κακοήθεις όγκους» του και με τις εργασίες στερέωσης ξαναβρήκε την αρχική του λάμψη. Έγιναν σημαντικές στερεωτικές εργασίες και πολλές τσιμεντενέσεις.[1] Μετά την κατασκευή του υδροηλεκτρικού φράγματος της ΔΕΗ στο Πουρνάρι του Πέτα, από Σοβιετική Εταιρεία κατά τα έτη 1976-1981 δεν υπάρχει πλέον συνεχής ροή στο ποτάμι του Αράχθου. Έτσι «το μνημείο έπαψε να δροσίζει τα πόδια του, κατάντησε εκκλησιά χωρίς εικόνες, βρύση χωρίς νερό» όπως έχει γραφεί γλαφυρά. Το έτος 1983 για τον ίδιο λόγο της ακανόνιστης ροής υδάτων το γεφύρι διέτρεξε θανάσιμο κίνδυνο και τότε τοποθετήθηκαν σειρές από ενσύρματες κροκάλες στον πυθμένα της κοίτης.

Κείμενο : Από τη Βικιπαίδεια

[A8hnaios]

Αυξέντιος Καλαγκός, ένας “ανύπαρκτος” Έλληνας που έχει κάνει πάνω απο 14.000 δωρεάν εγχειρήσεις σε παιδάκια, δεν εμφανίζεται σε περιοδικά, τηλεοράσεις και “κίτρινες” ιστοσελίδες. Τον ξέρει κανείς μας;

«Να προσπαθείς να γίνεις κάποιος που θα προσφέρει στους άλλους». Αυτό είναι το μότο του διεθνούς φήμης καρδιοχειρουργού κ. Αυξέντιου Καλαγκού. Συμβουλή που κληρονόμησε από τον πατέρα του και προσπαθεί να την κάνει πράξη κάθε λεπτό της ζωής του. Ο 53χρονος Κωνσταντινουπολίτης, διευθυντής της Καρδιοχειρουργικής Κλινικής του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου της Γενεύης, είναι ξακουστός όχι μόνο για την επιστημονική του επάρκεια αλλά και για την πολύτιμη προσφορά του στον συνάνθρωπό του όπου αυτός και αν μένει και σε όποια οικονομική κατάσταση και αν βρίσκεται.
Δεν είναι λίγοι αυτοί που τον αποκαλούν «φύλακα άγγελο» των άρρωστων φτωχών παιδιών, και όχι άδικα. Τα τελευταία 14 χρόνια έχει χειρουργήσει περισσότερα από 14.000 άπορα παιδιά, μέσα από πρόγραμμα του φιλανθρωπικού ιδρύματος «Coeurs pour tous» («Καρδιές για όλους») που ο ίδιος έχει ιδρύσει. Ταξιδεύει από τη μια άκρη της Γης στην άλλη χαρίζοντας ξανά τη ζωή σε παιδιά με σοβαρά καρδιακά προβλήματα. Αρκεί ένα μήνυμα, ένα τηλεφώνημα, για να αναλάβει δράση.
Και πού δεν έχει πάει. Μαρόκο, Αλγερία, Μαυρίκιο, Σενεγάλη, Λίβανο, Συρία, Αζερμπαϊτζάν, Γεωργία, Ινδία, Βιετνάμ, Σερβία, Ερυθραία, Μολδαβία, Ουκρανία, Ρουμανία, Κύπρο και τελευταίως Ελλάδα. Εν μέσω οικονομικής ύφεσης, πώς θα μπορούσε να μείνει η χώρα μας έξω από τον κατάλογο; Στην Ελλάδα, το όνομά του έγινε ευρέως γνωστό μετά τη συνεργασία που εξασφάλισε το Νοσοκομείο Παίδων «Μητέρα». Ο κ. Καλαγκός μεταβαίνει στην Αθήνα μία φορά τον μήνα (αναμένεται να έλθει την προσεχή εβδομάδα) και κάνει, κατά μέσο όρο, τέσσερα ως πέντε χειρουργεία. Από τον Σεπτέμβριο, οπότε ξεκίνησε η συνεργασία του με το Νοσοκομείο, ως και σήμερα έχει χειρουργήσει δωρεάν εννέα παιδιά με σοβαρό καρδιολογικό πρόβλημα.
Ο κ. Καλαγκός χειρουργεί συνολικά περίπου 1.000 περιστατικά τον χρόνο, παιδιά και ενηλίκους. Από αυτά, περίπου 300 αφιλοκερδώς μόνο στη Γενεύη και περίπου άλλα τόσα σε άλλες χώρες. Τα έξοδα καλύπτονται από το Ιδρυμα «Coeurs pour tous», το οποίο ίδρυσε το 1998. «Σε αυτό συμμετέχουν βασιλικές οικογένειες, ακόμη και ελβετικές τράπεζες» λέει ο ίδιος, χωρίς να θέλει να αποκαλύψει τα στοιχεία των συμμετεχόντων..Η φιλανθρωπική δράση τού επίσης γιατρού πατέρα του έπαιξε καταλυτικό ρόλο στον τρόπο ζωής του κ. Καλαγκού. «Ο πατέρας μου ήταν παθολόγος, διευθυντής της Παιδιατρικής Κλινικής του Νοσοκομείου Βαλουκλή στην Κωνσταντινούπολη. Στην περιοχή του Αγίου Στεφάνου είχε μια μονοκατοικία και εκεί έκανε ιατρείο. Από το πρωί ως το βράδυ ήταν με τους ασθενείς του και δύο ή τρεις φορές την εβδομάδα εξέταζε δωρεάν φτωχούς ανθρώπους. Η φιλανθρωπία, η αλληλεγγύη, η ιατρική ως λειτούργημα υπήρξε βίωμα μέσα από την οικογένεια» λέει ο κ. Καλαγκός. Η προσφορά του πατέρα του ήταν τόσο σημαντική σε βαθμό που αναγνωρίστηκε και από τους Τούρκους. Εδωσαν το όνομά του σε δρόμο της περιοχής του Αγίου Στεφάνου.Μιλώντας για την ανθρωπιστική δράση του πατέρα του και την ευαισθησία που είχε απέναντι στους ασθενείς, τους οποίους δεν διέκρινε σε πλούσιους και φτωχούς, λέει ότι μπορεί να οφείλεται και στο γεγονός ότι ο ίδιος πέρασε δύσκολες στιγμές. «Ουσιαστικά είδε την οικογένειά του να χάνει όλα τα υπάρχοντά της, να διώκεται από το Προκόπι και να αναγκάζεται να μετακομίσει στην Κωνσταντινούπολη. Ο πατέρας μου, για να μπορέσει να σπουδάσει, διάβαζε με το κερί. Είχε νιώσει στο πετσί του την έλλειψη οικονομικών πόρων και πού μπορεί αυτό να οδηγήσει. Γι’ αυτό ήθελε να βοηθάει όλους τους ανθρώπους, χωρίς να κάνει διακρίσεις. Με αυτές τις αξίες μεγάλωσε και εμάς, τα παιδιά του». Εκτός από τον μεγάλο δάσκαλο της ζωής του, τον πατέρα του, ο κ. Καλαγκός είχε την τύχη να βρεθεί σε μεγάλους δασκάλους της Ιατρικής, τον σερ Μαγκντί Γιακούμπ και τον Αλέν Καρπεντιέ(ο εμπνευστής τής πρώτης τεχνητής βαλβίδας καρδιάς). «Οι δύο δάσκαλοι», σημειώνει,«μού μετάγγισαν την αυταπάρνηση και το σθένος που θα πρέπει να έχει ένας χειρουργός».

«Εργάζομαι 20 ώρες την ημέρα»

Εξαιρετικά επίπονο είναι το πρόγραμμα του κ. Αυξέντιου Καλαγκού, καθώς εργάζεται καθημερινά περί τις 20 ώρες. Η ζωή του μοιράζεται ανάμεσα σε χειρουργεία, συναντήσεις και διαλέξεις. Το περίεργο είναι ότι δεν νιώθει κουρασμένος ούτε λεπτό.«Το χαμόγελο ενός παιδιού, η χαρά των γονιών του… Αυτή είναι η ανταμοιβή μου. Τότε ούτε κούραση νιώθω ούτε τίποτα. Παίρνω κουράγιο και συνεχίζω». Η ζωή που έχει ακολουθήσει ο κ. Καλαγκός έχει τα οφέλη της, έχει όμως και τα κόστη της, καθώς αποβαίνει εις βάρος της οικογένειάς του. Ωστόσο ο ίδιος θεωρεί ότι «όταν ο Θεός σού έχει δώσει ένα χάρισμα, πρέπει να το μοιράζεσαι. Δεν πρέπει να κλείνεις ποτέ τα μάτια σου στους άλλους».

Δύο περιπτώσεις παιδιών που έχει αναλάβει ο κ. Καλαγκός έχουν μείνει ανεξίτηλες στο μυαλό του και στην ψυχή του: αυτή της μικρής Σταυριάνας και της Ελγκα από τη Γεωργία.Το πρώτο κοριτσάκι ήταν από την Αθήνα και η περίπτωσή του επείγουσα. Επρεπε να υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση εντός δύο εβδομάδων. Υπήρχε όμως μία ακόμη δυσκολία: οι γονείς του λόγω θρησκευτικών πεποιθήσεων δεν έδιναν τη συγκατάθεσή τους για μετάγγιση αίματος. Ο καρδιοχειρουργός κ. Αυξέντιος Καλαγκός, με την υλικοτεχνική υποστήριξη του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου της Γενεύης, κατάφερε να ολοκληρώσει τη χειρουργική επέμβαση με τη μικρότερη δυνατή αιμορραγία.Η δεύτερη περίπτωση, αυτή της Ελγκα από τη Γεωργία, του προκαλεί ακόμη και σήμερα, 15 χρόνια μετά, συγκίνηση όταν τη φέρνει στο μυαλό του. Το κοριτσάκι ήταν τότε επτά ετών με καρδιακή ανεπάρκεια τελικού σταδίου. «Οι γονείς της πούλησαν ό,τι είχαν και δεν είχαν προκειμένου να πάνε στην Τιφλίδα για να υποβληθεί η μικρή σε χειρουργική επέμβαση. Η επέμβαση έγινε και όλα πήγαν καλά. Λίγο πριν βγει από το νοσοκομείο η μικρούλα Ελγκα ήρθε και με βρήκε. Στα χέρια της κρατούσε ένα ξύλινο κουτί. Μου το έδωσε και μου είπε: “Δεν έχω κάτι άλλο να σας δώσω. Ξέρω ότι αυτό δεν έχει μεγάλη αξία. Το είχα όμως στο δωμάτιό μου και έχω βάλει μέσα όλα τα φιλιά μου”. Το ξύλινο αυτό κουτί το έχω πάνω στο γραφείο μου και το κοιτάζω κάθε πρωί προτού ξεκινήσω τη μέρα μου. Κάθε φορά που το κοιτάζω σκέφτομαι τι είναι αυτό που έχει πραγματική αξία στη ζωή. Και προχωράω…».

[A8hnaios]

KAΘΡΙΝ ΚΡΑΜΕΡ - ΜΙΑ ΗΠΕΙΡΩΤΙΣΣΑ ΤΟΥ 19ου ΑΙΩΝΑ

Η Κάθριν Κράμερ είναι η Ηπειρώτισσα Αικατερίνη Πλέσσα και στην καταγωγή προφανώς γιαννιώτισα. Γεννήθηκε στην αυλή του Αλή πασά (οι γονείς της μάλλον άνηκαν στο προσωπικό της αυλής) και λέγεται, ότι είχε ερωτική σχέση με τον Μουχτάρ πασά, γιο του Αλή, ο οποίος την έβαλε στο χαρέμι του. Αργότερα Ο Μουχτάρ την σύστησε στον γιατρό Ιωάννη Κωλέτη με τον οποίο αραβωνιάστηκε. Κάποιοι ισχυρίζονταν πως αυτό ήταν κόλπο του Μουχτάρ για να έχει κοντά τον Κωλέτη, τον οποίο εκτιμούσε σαν γιατρό. Τα γεγονότα της αποστασίας του Αλή και το ξέσπασμα της ελληνικής επανάστασης τους χώρισαν. Μετά το χωρισμό τους η Αικατερίνη Πλέσσα βρέθηκε στο Μεσολόγγι όπου γνωρίστηκε με τον λόρδο Μπάϋρον και με τον οποίο απέκτησε μια πλατωνική σχέση. Σε κάποια στιγμή πρέπει να πέρασε στα εφτάνησα,μάλλον Κέρκυρα, όπου εκει γνώρισε τον άγγλο αξιωματικό Κράμερ, βετεράνο του Βατερλώ, ο οποίος θα πήγαινε με "φορτίο" 300 κρατουμένων στην Αυστραλία. Η Πλέσσα τον παντρεύτηκε και έφυγε μαζί του. Ήταν η πρώτη ελεύθερη Ελληνίδα που έφτασε στην Αυστραλία και μάλιστα στην Νέα Νότια Ουαλία. Η Πλέσσα-Κράμερ κατάφερε εκει να κάνει σαν γυναίκα καριέρα αφού έλαβε στο κράτος-αποικία διάφορες πολιτικες θέσεις. Με τον Κράμερ απέκτησε σύνολο 11 παιδιά..

[A8hnaios]

Το Νοέμβριο του 1956 η Ευρώπη βίωνε τις συνέπειες της κρίσης του Σουέζ. Η Ελλάδα δεν αποτέλεσε εξαίρεση, με αποτέλεσμα να παρθούν μέτρα για τον περιορισμό κατανάλωσης πετρελαιοειδών. Η τότε κυβέρνηση εξέδωσε την αγορανομική διάταξη υπ'αριθ. 90/23-11-1956, "περί μέτρων περιορισμού της καταναλώσεως βενζίνης αυτοκινήτων και πετρελαίου εσωτερικής και εξωτερικής καύσεως". Αυτή όριζε ότι οι εταιρίες πετρελαίου θα χορηγούσαν υγρά καύσιμα μόνο στους έως εκείνη τη στιγμή πελάτες τους. Επίσης, ότι απαγορευόταν η χορήγηση βενζίνης ή πετρελαίου σε δοχεία, ενώ από τις 26 Νοεμβρίου η κυκλοφορία των επιβατικών ιδιωτικών αυτοκινήτων θα γινόταν εκ περιτροπής, βάσει του αριθμού κυκλοφορίας (μονά-ζυγά). Επιπλέον, ανεξαρτήτως αριθμού κυκλοφορίας απαγορευόταν η κυκλοφορία τους από το μεσημέρι του Σαββάτου έως τα μεσάνυχτα της Κυριακής (από τα μεσάνυχτα του Σαββάτου για τα φορτηγά). Αυτό ίσχυε και για τις δίκυκλες και τρίκυκλες μοτοσυκλέτες. Από την απαγόρευση εξαιρούνταν τα ιδιωτικά αυτοκίνητα των πυροσβετικών υπερεσιών και των νοσοκομείων, των γιατρών (αποκλειστικά για χρήση άσκησης του επαγγέλματος) καθώς και των σχολικών λεωφορείων. Η αγορανομική διάταξη ανέφερε μέτρα και για τον περιορισμό κατανάλωσης πετρελαίου για θέρμανση.

[A8hnaios]

Τα θολωμένα τζάμια είναι εκνευριστικά και στην οδήγηση επικίνδυνα. Είναι όμως αναπόφευκτο φαινόμενο το χειμώνα που η θερμοκρασία έξω είναι χαμηλή και κυκλοφορούμε με κλειστά παράθυρα. Μια λύση είναι να ανοίξεις το καλοριφέρ. Φυσικά μόλις το κλείσεις θα ξαναθαμπώσουν. Υπάρχει ωστόσο μια ακόμα λύση και περιλαμβάνει 2 απλά υλικά: ένα ζευγάρι παλιές κάλτσες και κρυσταλλική άμμο. Κι όμως, δουλεύει!

[PetrosD]

Εγώ χύμα την έριξα το πρωί, πάνω στο κάλυμμα για το τζάμι, στο πορτ μπαγκάζ (έχω touring) και πριν που πήγα να δω, δεν είχα καθόλου υγρασία μέσα!
Η βλακεία βέβαια ήταν ότι δεν την έβγαλα, πήγα μια βολτούλα και στις πρώτες μπάντες, πήγε παντού...
Αύριο, ηλεκτρική σκούπα...