Ειχε το ποιο υπεροχο χαμογελο που εχω αντικρυσει σε σταθμο διοδιων.Τη στιγμη που της εδινα 3 ευρω για νΆανοιξει τις μπαρες της Αττικης οδου,προσεξα ότι κοιτουσε εντονα το αυτοκινητο μου
-Πολύ ωραιο! Τι μαρκα είναι? Ρωτησε
Φορεσα το καλυτερο βλεμμα μου χαμογελασα ελαφρια,ειπα μαρκα και μοντελο.
-Είναι πολύ παλιο ή μου φαινεται?συνεχισε.
-Αν εισαι 20 τοτε αυτό εχει τα διπλα σου χρονια απαντησα με σιγουρια.
Μου εδωσε την αποδειξη και τα ρεστα κι εκανε άλλη μια ερωτηση.
-Είναι πολύ ομορφο,ξερεις με τι μοιαζει?
Πριν προλαβω να σκεφτω ποια ταινια του Αντονιονι ή του Φ
ελινι ειχε στο νου της, με πυροβολησε.
-Μοιαζει με εκεινα τα παραξενα αυτοκινητα που ειχαν παλια στο Ανατολικο Βερολινο.
Το χαμογελο κοκκαλωσε στα χειλη μου. Ξεροκαταπια.
-Είναι και το μουσταρδι χρωμα, ειπα θελοντας να κρυψω το γκρεμισμενο μου ονειρο.
Χαιρετησα εκλεισα την κουβεντα,εβαλα πρωτη και εφυγα,ανακουφιζοντας οσους ειχαν την εμπνευση να σταθουν στην ιδια λωριδα μΆεμενα και τοση ωρα βλαστημουσαν την τυχη τους για την επιλογη τους.
Ασφαλως και γνωριζω ότι το σχημα και το χρωμα του αυτοκινητου μου δεν φερνει σε lamborghini miura, παρα ταυτα δεν ειχα ποτε σκεφτει ότι μπορει να θυμιζε trabant.
Καποτε στη πολυκατοικια που μεναμε ενας γειτονας, ο κ.Δημητρης, ειχε ένα καφε t.
Το Trabant ηταν το μονο αυτοκινητο που στους πινακες τεχνικων και επιδοσεων δεν ειχε ενδειξη στη μετρηση 0-100km/h.Γιατι δεν μπορουσε να πιασει τα 100.Δεν ειχε και θεση για ραδιοφωνο.
Ο γειτονας το πρωι κρεμουσε ένα τρανζιστορακι στον καθρεπτη.
Απεναντι από τον κατοχο του Trabant εμενε ενας συνταξιουχος στρατιωτικος.Ειχε ένα triumph 2000.
Αυτος λοιπον συνεχεια τον κοροιδευε τον κ.Δημητρη-Δημητρωφ τον φωναζε- για το σαραβαλακι του και επιαναν κουβεντα στον ακαλυπτο της πολυκατοικιας.
Ο ταξικος αυτος διαλογος προχωρουσε στο ζητημα του καπιταλισμου,του μυθου της διαφημισης κι εληγε, συνηθως με το μονιμο επιχειρημα το κ.Δημητρη.
-τεσσερις ροδες το δικο σου, τεσσερις ροδες το δικο μου συνταγματαρχα!!
Εγω τον λυπομουν τον ανθρωπακο που τον δουλευαν, αλλα θεωρουσα εξωφρενικο ότι οντως πιστευε πως όλα τα αυτοκινητ είναι ιδια επειδη εχουν τεσσερις ροδες.
Δεν ηταν σχημα λογου,θα του το ειχαν πει στη καθοδηγηση και το επαναλαμβανε.
Δεν εφταιγε μονο το κομμα. Αν ανοιγατε περιοδικο μοτοσυκλετας το 85-88 θα διαβαζατε διθυραμβους για την jawa 350, τη μοτοσυκλετα που όταν σπρωχνεις το λεβιε των ταχυτητων προς τα πισω,γινεται μανιβελα, και την MZ που στο ρελαντι τρεμει σαν την Αιτνα όταν βλεπει εφιαλτες ο εγκελαδος.
Κι όμως απο μια μεριδα της κοινωνιας εάν τοτε ελεγες ότι οι μηχανες αυτές είναι πρωτογονες,κινδυνευες να χαρακτηρισθεις μισθαρνο οργανο της αντιδρασης.
Τα Trabant μας τελειωσαν,μαζι με τον υπαρκτο σοσιαλισμο- η τελευταια φορα που ειδα ένα να κινειται ηταν στο φιλμ Goodbye Lenin, εκει θα το ειχε δει και η ωραια των διοδιων, όπως μας τελειωσαν τα επισης διχρονα DKW και Wartburg.
Μας εμεινε ο καπιταλισμος και οι πλαστες αναγκες του.
Η πλαστοτητα των οποιων είναι διαχυτη παντου, τα περιφημα <<extra>> των αυτοκινητων είναι ενδεικτικα.
Εκει όμως που το εμποριο ξεπερνα τη φαντασια είναι στα χερια των μικροπωλητων των φαναριων.
Στην αρχη ξεκινησαν με λουλουδια και νερα,συνεχισαν με μπανανες και καφεδες.Μεχρις εδώ καλα.
Υστερα ηρθαν τα καλαμια ψαρεματος και τα ξυλινα τοξα.Κι εκει που πιστευα ότι τα εχω δει όλα,στο φαναρι της Δυρραχιου με την ρθνικη συναντησα έναν νιγηριανο που κρατουσε στα χερια του ένα καφε πλαστικο αστακο.
-Γκρ γκρ ειπε
Πατησε ένα κουμπι, ο αστακος αρχισε να κουναει τα ποδοα του και να παιζει το Φυρ Ελιζ σε ηχο μελοντικας.
Τι είναι αυτό φιλε ρωτησα?
-γκρ ,γκρ 5 ¤ ξαναειπε
Πατησε ένα αλο κουμπι, ο αστακος αρχισε να κουναει τις κεραιες του, ενώ την ιδια στιγμη δυο κοκκινα φωτακια αναβοσβηναν στη θεση των ματιων του
-¤3 γκρ γκρ
-Καλε μου ανθρωπε πουλας ένα καφε πλαστικο αστακο που παιζει Φυρ Ελιζ και αναβοσβηνει. Γεια ποιο λογο να τον θελω, εστω και χαρισμα, εθεσα το ρητορικο μου ερωτημα.
- ¤2 Γκρ γκρ επανελαβε, με το θλιμενο χαμογελο της απογοητευσης, ξεροντας ότι οπου ναΆναι θα αναψει το πρασινο.
Του εδωσα μισο ευρω, τα ρεστα από τα διοδια χωρις φυσικα να παρω τον αστακο.
Ειχα κι εγω ένα θλιμενο χαμογελο. Αμφιβαλλει κανεις πως αν αυριο μια μεγαλη εταιρεια αποφασισει να ριξει στην αγορα καφε πλαστικους αστακους που παιζουν μουσικη θα γεμισουν οι τηλεορασεις από δαυτους,θα ερθουν και οι σοβαροφανεις παρουσιαστες να μας πουν ότι η νεα μοδα δεν είναι τοσο χαζη οσο φαινεται και οι αστακοι θα σπανε ταμεια. Και ο κ. Δημητρης που βλεπει με θλιψη τα συντριμμια του τειχους και νοσταλγει τις θηριωδειε Ανατολικογερμανιδες του στιβου θα κουναει επιτιμητικα το κεφαλι του .
Νοσταλγοι
Απάντηση με παράθεση