Θυμαμαι οταν πρωτομπηκα σε αμαξι με ηλιοροφη (του πατερα μου) τι μαχη εδινα να με αφησει να βγαλω το κεφαλι εξω οπως στις ταινιες..Αφου του τα ειχα ζαλισει για μηνες, και ολο οχι ακουγα, ενα καλοκαιρι ελεγχομενα χωρις κινηση με αφησε επιτελους. Εβγαλα το κεφαλι, χαρηκα, "αντε μπες μεσα τωρα γιατι αν συμβει κατι θα κοπεις στα 2". Τοτε δεν καταλαβαινα.. τωρα καταλαβαινω ομως
Μη ξεχασω και τα παραπονα μου για το οτι καθομουν πισω απο τον οδηγο-συνοδηγο και δεν εβλεπα, παντα ηθελα να καθομαι στη μεση για να βλεπω πως οδηγει, και το δρομο εμπρος. Πλεον ζωνη και πισω, απο ταξι, φιλο, μεχρι και στους γονεις μου που δεν κανουν ταρζανιες.. αλλα ο πισω δεν ξερεις τι ειναι!
Δεν κανω μετρο χωρις ζωνη, και τις ελαχιστες φορες που τυχει και βιαζομαι να φυγω σφαιρα, μπαινω στο αμαξι και αν κινηθω ανευ ζωνης με πιανει μια ταχυπαλμια.. μολις μπει ηρεμω.
Που και που σταματω καμια μανα ή πατερα στο δρομο που κρατανε το παιδι αγκαλια μπροστα ή πισω χωρις ζωνη να κοβει βολτες.. "μαλλον δεν το αγαπατε πολυ ε?", αλλαζουν χρωμα και αμεσως σταματουν. Βλεπεις και κατι μαλακες βεβαια που θα σου ζητησουν το λογο, τους πετας ενα "κριμα το παιδι" και συνεχιζεις τη διαδρομη.