ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΛΩΡΙΔΑ

[Nino]

Φωτιά

"You' ve got a brand new car in your driveway and a blondie in your bed".

Τα στιχάκια στο ραδιόφωνο τα είπαν όλα: "έχεις ένα καινούριο αυτοκίνητο στο γκαράζ σου και ένα ξανθό μωρό στο κρεβάτι σου". Δυο χαρακτηριστικά, ικανά να σου φτιάξουν την ημέρα, ακόμη και εάν κατά τα λοιπά η ζωή σου πηγαίνει στο φούντο. Το πόσο καινούριο και το πόσο ξανθό, επαφίεται στις ορέξεις του καθενός, ο συνδυασμός πάντως είναι αχτύπητος. Στο φινάλε, το αυτοκίνητο μπορεί να είναι και παλιό, μπορεί μάλιστα να είναι τελείως σαράβαλο. Και η γυναίκα μπορεί να μην κάνει για εξώφυλλο περιοδικού, αλλά το χαμόγελο της να σε στέλνει στ' αστέρια. Οπότε καταλήγουμε ότι αν υπάρχει ρόδα και αίσθημα, όλα είναι φίνα. Αν το αναλύσει κανείς περισσότερο, παρατηρεί ότι μπορείς να περνάς καλά, ακόμη και χωρίς ρόδα και αίσθημα, όλα είναι φίνα. Αν το αναλύσει κανείς περισσότερο, παρατηρεί ότι μπορείς να περνάς καλά, ακόμη και χωρίς ρόδα και στην ανάγκη και χωρίς αίσθημα. Οδηγείται λοιπόν η σκέψη στο συμπέρασμα ότι η ευτυχία είναι ανεξάρτητη από την ύπαρξη, την ηλικία και το είδος του αυτοκινήτου και της γυναίκας, ανεξάρτητη ακόμη και από το εάν έχεις αυτοκίνητο ή γυναίκα.
Παρ' όλα αυτά, δεν μπορεί να πει κανείς στα σοβαρά ότι αυτοί οι δυο παράγοντες δεν βοηθάνε λίγο την κατάσταση. Άλλο είναι να περπατάς το πρωί για το τρόλευ κι άλλο να ανοίγεις την πόρτα μιας Maserati 3200 GT. Άλλο να ξυπνάς μ' ένα άθλιο κινέζικο ξυπνητήρι κι άλλο να ξυπνάς παρέα με ένα πλασματάκι που χουζουρεύει νωχελικά στα τσαλακωμένα σεντόνια.
Αν υπάρχουν δυο δισεκατομμύρια άνδρες στην Γη και το ενάμισι από αυτούς είναι μάχιμοι, υπολογίζω ότι γύρω στα πεντακόσια εκατομμύρια θα έχουν τουλάχιστον μια φαντασίωση, που περιλαμβάνει ένα συνδυασμό ωραίου φύλλου και αυτοκινήτου. Βάλε και αυτούς που έχουν περισσότερες από μια κι εκείνους που έχουν τις ίδιες με άλλους, οπότε πρέπει να πλανώνται στον αέρα γύρω στο ένα δις τέτοιες φαντασιώσεις. Δυστυχώς, περί τις 999.999.000 θα μείνουν στη σφαίρα του απραγματοποίητου, για τέσσερις λόγους. Ο πρώτος είναι ότι μερικές είναι τόσο επικίνδυνες που είναι αδύνατον να πραγματοποιηθούν και να ζήσεις για να τις διηγηθείς. Ο δεύτερος είναι ότι εάν εξετάσεις το ζήτημα από γεωμετρικής, ανατομικής και μηχανολογικής άποψης, οι περισσότερες δεν μπορούν καν να πραγματοποιηθούν. Ο τρίτος είναι ότι πολλές από όσες είναι εφαρμόσιμες από πρακτικής πλευράς, σκοντάφτουν στο πρόβλημα των πρωταγωνιστών, γιατί τα συγκεκριμένα οχήματα και οι παρτενέρ που ονειρεύεται ο καθένας κοστίζουν κάτι παραπάνω.
Δύσκολα τα πράγματα. Όμως για να μην απογοητεύομαστε, υπάρχουν μερικοί πρωτοπόροι συνάνθρωποι μας, που τα έχουν πάει πολύ καλά σ' αυτόν τον τομέα. Ήταν το 1963 και ο Jacques Swaters, ο εισαγωγέας της Ferrari στο Βέλγιο, ήταν επικεφαλής της Ecurie Francorchamps, που συμμετείχε με δύο 250 GTO στο εικοσιτετράωρο Le Mans. Το βράδυ της Παρασκευής πριν από τον αγώνα δεν κοιμήθηκαν καθόλου, επισκευάζοντας το μοτέρ της μίας. Όταν λοιπόν άρχισε η αναμέτρηση, ήταν ήδη αρκετά κουρασμένοι. Όμως η ένταση και η μάχη για το βάθρο δεν τους άφηνε να χαλαρώσουν: Η 4153 της ομάδας πάλευε για την τρίτη θέση, την οποία τελικά έχασε από την εργοστασιακή 250Ρ. Στο τέλος όμως, το "καλό" τους αυτοκίνητο, η 4293 με οδηγούς του Blaton και Van Ophem τερμάτισε δεύτερη. Οι γιορτές και τα πανηγύρια κράτησαν σχεδόν όλο το βράδυ της Κυριακής. Έτσι όταν μετά την απονομή της Δευτέρας γέμισαν βενζίνη τα ρεζερβουάρ των δύο GTO, φόρτωσαν σε αυτές τα μπαγκάζια τους και ξεκίνησαν για την επιστροφή στις Βρυξέλλες, ήταν ακόμη ξάγρυπνοι.
Κατά τις εφτά το βράδυ σταμάτησαν για φαγητό κι εκεί o Swaters είχε μια ενδιαφέρουσα ιδέα. Ακόμη πιο ενδιαφέρουσα από το να οδηγείς στο δρόμο τη δεύτερη και τέταρτη νικήτρια των εικοσιτεσσάρων ωρών του Le Μans. Η ιδέα ήταν να πάνε στο Παρίσι και μάλιστα στα καμπαρέ της μοναδικής Place Pigalle, στην αμαρτωλή όχθη του Σηκουάνα. Έτσι λοιπόν, οι ήρωες μας οδήγησαν τις δυο Ferrari όπως ήταν, με τα χρώματα του πολέμου και τα νούμερα στις πόρτες, στην ερωτική καρδιά της Ευρώπης. Πάρκαραν στο δρόμο, χάθηκαν στα πλακόστρωτα σοκάκια και πέρασαν το τέταρτο στη σειρά βράδυ τους χωρίς ύπνο, πίνοντας σαμπάνια σε γοβάκια, με τα έπαθλα του Le Mans ανακατεμένα μαζί με εσώρουχα από μαύρες και κόκκινες μεταξωτές δαντέλες, πάνω στα κομοδίνα. Το πρωί, ύστερα από γερές δόσεις κρουασάν, μπριός και άλλων δυναμωτικών, που τους ετοίμασαν τα κορίτσια, έβαλαν πάλι βενζίνη και πήραν το δρόμο για τις Βρυξέλλες.
Και για να επανέλθουμε στο αρχικό συμπέρασμα, ότι όλα είναι θέμα διάθεσης, ας συγκρίνουμε αυτούς τους γνήσιιους εραστές της ζωής με τον κύριο Tohru Horinuchi, που αγόρασε το 1982 την 4293 και για τα επόμενα 14 χρόνια την πάρκαρε στο σαλόνι του για να τη βλέπει με τους φίλους του, ανάμεσα σε συνθέσεις ικεμπάνα και γεύματα με ωμά ψάρια.
Οι απολαύσεις είναι εδώ για να τις ζούμε, τα αυτοκίνητα δημιουργήθηκαν για να οδηγούνται, δεν είναι γλάστρες να τις βάλεις δίπλα στο τραπεζάκι του καθιστικού. Πολύ περισσότερο όταν μιλάμε για τη 250 GTO, τη GTO που είναι κόκκινη, τη GTO που είναι ίδια η Φωτιά.

Γ.Π