ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΛΩΡΙΔΑ

[pilot]

Ηφαίστειο

Λένε πως ο δολοφόνος επιστρέφει πάντοτε στον τόπο του εγκλήματος. Στην περίπτωση μου ο τόπος ήταν ο ίδιος, το ίδιο δάσος με τις πηγές, τα πλατάνια και τα πεύκα. Φόνο δεν είχα διαπράξει αλλά είχα στα χέρια μου το ίδιο όπλο. Δεκατρία χρόνια μετά ήμουν στο ίδιο βουνό, με μια παλιά καθαρόαιμη μοτοσικλέτα an' to Rignano sull Arno της Φλωρεντίας.

Αυτές τις μηχανές τις πρόλαβα όταν οι ημέρες της δόξας τους είχαν πια παρέλθει. Κυριαρχούσαν ήδη οι εύκολες ιαπωνικές κοτάσκευές με μονοσόκ, υδρόψυξή και δισκόφρενα.Όμως στην επαρχία έβλεπες, αραιά και πού, καμιά Beta στηριγμένη στους τοίχους των συνεργείων ή αφημένη στα χωράφια.

Για μένα αυτή είναι η αρχέτυπη μοτοσυκλέτα χώματος. Η δωρική της λιτότητα είναι σχεδόν μεταφυσική, δεν υπάρχει τίποτα το περιττό επάνω της, δεν της λείπει τίποτα που είναι πράγματι αναγκαίο. Και είναι ψηλή, με αλουμινένιο ρεζερβουάρ, διπλό πίσω αμορτισέρ, και έχει κι ένα αερόψυκτο μοτέρ που τρελαίνεσαι να το βλέπεις, κουφαίνεσαι να το ακούς και σου φεύγουν τα χέρια για να το δαμάσεις.

Αυτές οι μηχανές, οι τόσο μα τόσο όμορφες και ψυχωμένες, έγιναν το μηχανοκίνητο όνειρο μιας παρατεταμένης εφηβείας, που πήρε σάρκα και αίμα στο πενηντάρι Beta που μπόρεσα τότε να αποκτήσω. Την ανάμνηση εκείνης της ηλικίας ήθελα να κρατήσω στο σχήμα και στον τσαμπουκά του ατόφιου ιταλικού εντούρο-μότοκρος, όταν πριν από λίγο καιρό έκανα δική μου τη μεγάλη αδελφή της πρώτης μου μοτοσυκλέιας, την εκρηκτική Beta 250 του 79.

Κυριακή του Πάσχα σήκωσα το τσοκ στο Dell' Orto, μανιβέλα και το γνώριμο μεταλλόφωνο πήρε μπροστά. Έκανα μια σύντομη βόλτα να ζεσταθούν τα σίδερα κι ύστερα δικάβαλα μ' ένα ζευγάρι γυναικεία πόδια να κρέμονται πίσω μου, ανηφορίσαμε στα βουνά.

Πρέπει να είχε βρέξει πολύ τον περασμένο χειμώνα. Το δάσος ήταν καταπράσινο, έλαμπαν τα χρώματα του. Οι καλοκαιρινοί ξεροχειμαροι είχαν γίνει αδιάβατοι, μικρά ρυάκια σχηματίζονταν παντού. Ήθελα να πάω οε ένα λιβάδι που κρυβόταν σε ένα
οροπέδιο πιο ψηλά, απο τους τελευταίους οικισμούς της περιοχής. Πήγαινα συχνό εκεί με τα πενηντάρι μου πριν από 13 χρόνια.

Ψάχνοντας τα περάσματα και προσπαθώντας να προσανατολιστώ μέσα στο δάσος, μου φάνηκε πως βρήκα το μονοπάτι που πήγαινε στη σωστη κατεύθυνση. Το ακολούθησα, ώσπου σύντομα ανάμεσα στις πέτρες και τα πλατάνια άρχισε να διακρίνεται το άλμα που απο τα πυκνά φυλλώματα του δάσους σε έφερνε πετώντας στο ξέφωτο. Ανέβηκα με δευτέρα, μια καλή γκαζιά λίγο πριν ο μπροστινός τροχός σηκωθεί από το έδαφος και η Beta τινάχτηκε ψηλά, για να μας βγάλει απ' τα πλατάνια στο μικρό, έρημο ξέφωτο. Μόνο που από το δυο επίθετα που θυμόμουν για το ξέφωτο, το δεύτερο ηταν εντελώς λανθασμένο.

Στο πλάτωμα ήταν μαζεμένος κόσμος απο τα γυρω χωριά, φαίνεται πως κάποιος δρόμος είχε ανοιχτεί εν αγνοία μου από την άλλη μεριά του βουνού. Αγροτικά, ντουζίνες από σουβλες, φωτιές, αρνιά, κοκορέτσια και κοντοσουβλια, και ολο το εορτάζον πλήθος να κοιτάζει το ουφο που εμφανίστηκε από το πουθενά, έκανε πολύ, μα πάρα πολυ Θόρυβο κοι πετούσε μπροστά στα σαστισμένα μάτια τους. Αν ξαφνιάστηκαν αυτοί μια φορα εγώ ξαφνιάοτηκα δέκα. Με δυσκολια πρόλαβα να φρενάρω και να προσγειώσω τη Beta χωρίς να πατήσω κανέναν ή να πέσω στις θράκες με τα κάρβουνα.

Φορέσαμε και οι δύο τα ευγενέστερά μας χαμόγελα, έσβησα το μοτέρ κι έριξα όλες τις ευχές με τη μία:

-Καλό Πάσχα, Χρόνια Πολλά, Χριστός Ανέστη. Ξέρετε ερχόμουνα εδώ παλιά και δεν υπήρχε ψυχή, τώρα περνούσα, δεν ήξερα ότι ανεβαίνει δρόμος, ουγνώμη αν σας τρομάξαμε, συνέχισα.

Κα βέβαια, επειδή η Ελλάδα παραμένει ακόμη Ελλαδα, οχι μόνο δεν έγινε επεισόδιο και παρεξήγηση, αλλά μας κάλεσαν στη γιορτή τους. Στήριξα τη Beta σε ένα πεύκο κοι κάναμε έφοδο οτα κοκορέτσια και τα κοντοσούβλια. Γελάσαμε, φάγαμε, ήπιαμε, στο τέλος δεν μας άφηναν να φύγουμε.

Στο γυρισμό είπα να πάρω το νέο δρόμο, πιο ξεκούραστος, έφτανε σύντομα στην άσφαλτο. Όλα πήγαιναν μια χαρά, ώσπου σε μια στιγμή, λίγο πριν φτάσουμε στο σπίτι, το μοτέρ σώπασε,το πίσω λάστιχο στρίγγλιξε και η ουρά άρχισε να σέρνεται βίαια αριστερά-δεξιά. Επιασα το συμπλέκτη, η μοτοσυκλέτα ήρθε στα ίσια της και άρχισε νσ ρολλάρει με όση φόρα της είχε απομείνει. Ηταν προφανές ότι είχε κολλήσει. Όταν κολλούσαν τα πενηντάρια Beta, απλά ξεπέζευες, κάπνιζες ένα τσιγάρο και ξεκολλούσαν. Όμως αυτό εδώ δεν ήταν πενηντάρι, ήταν δυόμισι και εγώ ήμουν σίγουρος πως μόλις άφηνα το συμπλέκτη θα έπαιρνε μπροστά με τη μίο.

Έτσι, τη στιγμή που άκουσα στο αυτί μου την ερώτηση -τι έγινε, μείναμε;- άφηνα χαμογελώντας τα δάκτυλα από τη μανέτα: Αμέσως μετά, σίδερα, το μεταλλόφωνο απ' το Rignano sull' Arno έπαιζε και πάλι το δικό του τραγούδι.