Ετοιμαστείτε για ομοβροντία λουκέτων, ή επανεκκίνηση
Πηγή:www.capital.gr
Είναι κοινή γνώση σε όλη την υφήλιο, η πρωταρχική συμβολή των μικρών (ούτε καν μεσαίων) επιχειρήσεων, στην οικονομική ευρωστία όλων αναπτυγμένων οικονομιών. Για παράδειγμα, στην Αμερικανική οικονομία, στη χώρα με τη μεγαλύτερη συγκέντρωση γιγαντιαίων πολυεθνικών επιχειρήσεων, αναγνωρίζουν (https://www.entrepreneur.com/article/227007) ότι το 64% των νέων θέσεων εργασίας δημιουργούνται από τις μικρές επιχειρήσεις με 1-49 υπαλλήλους. Το άλλο 36% δημιουργείται από όλες τις υπόλοιπες μεσαίες (50-249 εργαζόμενους) και μεγάλες (>250 εργαζόμενους) επιχειρήσεις.
Εξ αυτών (των μικρών επαναλαμβάνω) επιχειρήσεων το 31% έχει μόνο ένα εργαζόμενο: τον ιδιοκτήτη, ενώ ο μέσος αριθμός απασχολούμενων για όλες τις μικρές Αμερικανικές επιχειρήσεις είναι 3 άτομα, μαζί με τον ιδιοκτήτη, με μέσο ετήσιο τζίρο $182.700 (περί τα 140.000 ευρώ ή λιγότερο από 47.000 ευρώ ανά άτομο κατά μέσον όρο).
Το 98% των εξαγωγέων της Αμερικής είναι μικρές επιχειρήσεις, που διαχειρίζονται το 33% εκ των συνολικών εξαγωγών της χώρας, και αποτελούν το 99,7% του συνόλου των εργοδοτών της μεγαλύτερης οικονομίας του κόσμου, απασχολώντας περίπου 100.000.000 εργαζόμενους, ή το 50% του συνόλου των εργαζόμενων της ιδιωτικής οικονομίας! Η ευρωστία των μικρών επιχειρήσεων της Αμερικής, είναι συνώνυμη με την ευρωστία της οικονομίας της.
Στην επανένωση της Γερμανίας, όλοι περίμεναν και ήλπιζαν να έρθουν μεγάλες επενδύσεις που υποτίθεται θα δημιουργούσαν εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας στη δοκιμαζόμενη από την ύφεση και ανεργία ανατολική πλευρά.
Αυτές όμως οι μεγάλες επενδύσεις δεν ήρθαν ποτέ στην πρώην Ανατολική Γερμανία, παρά τις αρχικές φρούδες ελπίδες, τόσο των πολιτικών όσο και των πολιτών. Η πολυπόθητη ανάπτυξη που τόσο είχαν ανάγκη στη Γερμανία τότε, όσο και στην Ελλάδα σήμερα, ήρθε όχι από τις μεγάλες ξένες επενδύσεις “φάντασμα” αλλά από τις μικρές επιχειρήσεις με 1-5 υπαλλήλους, που έκαναν μια μόνον ακόμη πρόσληψη!
Απλά μαθήματα πολιτικής αντίληψης: αν έχεις ανάγκη να μειώσεις την ανεργία, δώσε έμφαση στις μικρές επιχειρήσεις!
Τι κάνουμε εμείς μετά από 3 και μισό χρόνια κρίσης; Μα φυσικά προσπαθούμε να αφανίσουμε τις μικρές και τις μεσαίες επιχειρήσεις της οικονομίας μας! Με μεγάλη αποτελεσματικότητα, να προσθέσω.
Ξεκινώντας από τα φουσκωμένα υπέρογκα έξοδα “ύπαρξης” που επιβάλλουν στις μικρές επιχειρήσεις ως να ήσαν εισηγμένες, την αδερφή μετάλλαξη του ΚΒΣ που ονομάστηκε ΚΦΑΣ, την υποχρέωση του μικροεπιχειρηματία να κρατά βιβλία που να απαιτούν λογιστή για μια απλή ΟΕ, ΕΠΕ, πόσο μάλλον για μια κανονική εταιρία ΕΠΕ ή ΑΕ, τις ληστρικές υποχρεωτικές ασφαλιστικές εισφορές, την αχανή γραφειοκρατία που είναι συνυφασμένη με τα πλοκάμια της διαφθοράς του παρακράτους (μοναδικό ελληνικό φαινόμενο να απαιτείται εξέταση κοπράνων για να ανοίξει κάποιος διαδικτυακό κατάστημα πώλησης έτοιμων συσκευασμένων τροφίμων όπως μαρμελάδες και λάδι).
Χειρότερο όλων το ναρκοπέδιο της συνεχώς μεταβαλλόμενης φορολογικής πολιτικής, που τιμωρεί την επιτυχία και ποινικοποιεί την αποτυχία, και κοντινό δεύτερο η επιβολή ΦΠΑ από το πρώτο ευρώ τζίρου, πράγμα ανήκουστο στις ανεπτυγμένες οικονομίες!
Σε αυτό το ζοφερό περιβάλλον, η δυνατότητα χρηματοδότησης της ελληνικής επιχείρησης αγγίζει το κόστος του καταναλωτικού δανεισμού, με 11% ετήσιο επιτόκιο και προσημείωση ακινήτου, σε ανταγωνισμό με εταιρίες της υπόλοιπης Ευρώπης με κόστος λιγότερο από 3%!
Με την απώλεια του 45% της ιδιωτικής οικονομίας, την κατακρήμνιση των τζίρων ενόσω η φορολόγηση φυσικών και νομικών προσώπων έχει παραμείνει στου ίδιους απόλυτους αριθμούς με τεχνητά “τεκμήρια” και χαράτσια, επειδή κάποιος έχει μπλοκάκι, είναι νομοτελειακό το λουκέτο των περισσότερων μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων στη χώρα. Νομοτελειακό...
Εν μέσω της άτυπης στάσης πληρωμών που έχει κηρύξει το κράτος προς τους ιδιώτες, που του παρέχουν υπηρεσίες και προϊόντα, της κατάργησης της έκδοσης των επιταγών από τις τράπεζες, και της κατακόρυφης πτώσης της κατανάλωσης που επιβάλλει η υπερφορολόγηση, δεν υπάρχει διέξοδος για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις που έχουν απομείνει ανοιχτές. Πάνε για λουκέτο. Πριν το τέλος του χρόνου. Όσοι ρισκάρισαν να κρατήσουν ανοιχτή την επιχείρησή τους τα προηγούμενα 3 χρόνια με ζημίες, πιστεύοντας τα λεγόμενα του εκάστοτε πολιτικού, ελπίζοντας σε σύντομη ανάκαμψη, βάζοντας πρόσθετη προσωπική εργασία και κεφάλαιο, είναι πλέον αντιμέτωποι με σωρευμένα χρέη προς προμηθευτές, προσωπικό, εφορίες και ασφαλιστικά ταμεία που μόνο θα διογκώνονται. Νομοτελειακά...
Είναι ξεκάθαρη η προοπτική που προσφέρει η άρνηση του πολιτικού συστήματος, να βάλει τάξη στο δημόσιο, κυρίως με μείωση της μισθοδοσίας του και των συντάξεων που μοιράστηκαν σε 45άρηδες και 50άρηδες. Όλες οι προοπτικές για δήθεν απολύσεις και ισάριθμες επαναπροσλήψεις λίγων δεκάδων χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων, αφήνοντας στην καλύτερη περίπτωση το τελικό κόστος του κράτους αμετάβλητο, καμία εμπιστοσύνη δεν προκαλούν στον πιθανό επενδυτή στη χώρα μας, είτε αυτός κληθεί να επενδύσει σε μια μονάδα με δημιουργία εκατοντάδων νέων θέσεων εργασίας, είτε σε μια και μόνη νέα θέση εργασίας στη μικρή του επιχείρηση που απασχολεί τον εαυτό του και ένα συγγενή του.
Ο τρόπος για να ξεκολλήσουμε από αυτή την πορεία προς την κατάρρευση είναι ήδη γνωστός σε όλους, όμως η πολιτική βούληση ως τώρα είναι να κινούμαστε στην αντίθετη κατεύθυνση, για λόγους που δεν έχω όρεξη να επαναλάβω.
Τα βήματα είναι απλά και κρυστάλλινα ξεκάθαρα σε όλους μας:
1- Μείωση του κόστους μισθοδοσίας του κράτους κατά 30%-40%. Αν δεν είναι κανείς διατεθειμένος να κάνει τις απολύσεις των εκατοντάδων χιλιάδων αργόμισθων, ας κάνει άμεσα οριζόντια μείωση σε όλους κατά το ίδιο ποσοστό! Δεν έχει σημασία πλέον πώς θα γίνει η μείωση, αρκεί να γίνει! Η όποια συζήτηση για την ποιότητα των υπηρεσιών είναι κωμική. Ποιά ποιότητα; Αλληλοκοροϊδευόμαστε;
2- Μείωση του συνολικού ποσού που πληρώνει το κράτος σε συντάξεις κατά 30%-40%. Αν δεν έχει κανένας σκοπό να ψάξει να βρει πόσοι κάτω των 45 ετών, 50 ετών, 55 ετών, ή 60 ετών λαμβάνουν σύνταξη γήρατος, ας είναι. Ας κάνουν οριζόντια μείωση στο ίδιο ποσοστό. Θα είναι άδικο, αλλά θα σωθεί η οικονομία της χώρας. Άδικο ξε-άδικο, αυτό είναι απαραίτητο! Ας ξανακάνουν οριζόντιες μειώσεις, αν μόνο αυτό μπορούν να κάνουν, άμεσα όμως!
3- Μείωση όλων των γραφειοκρατικών εμποδίων που στραγγαλίζουν τις μικρές επιχειρήσεις. Δεν ομιλώ φυσικά για εφεύρεση νοσηρών πονημάτων όπως το ΓΕΜΗ, που απλά προσέθεσε ένα ακόμα βήμα στη γραφειοκρατία, ούτε για πέρασμα στην ηλεκτρονική διακυβέρνηση! Ομιλώ για ολοσχερή κατάργηση διαδικασιών που φέρνουν σε επαφή τον μικρομεσαίο επιχειρηματία με το κράτος, και του αφαιρούν ζωτική ενέργεια και πόρους από το να κάνει του δουλειά του!
4- Υπαγωγή όλων των επιχειρήσεων με τζίρο μικρότερο από 100.000 ευρώ σε καθεστώς μη-υποχρεωτικότητας απόδοσης ΦΠΑ. Έτσι κιΆ αλλιώς, οι μικρομεσαίοι αγοράζουν τις προμήθειές τους κατά πλειοψηφία από μεγαλύτερες εταιρίες. Άρα μεγάλο μέρος του ΦΠΑ που το κράτος εισπράττει, το λαμβάνει πριν ο μικρομεσαίος κάνει την τελευταία πώληση στον καταναλωτή. Η διαφορά σε εισπράξεις για το κράτος θα είναι αμελητέα, αλλά θα απελευθερώσει τεράστιο δυναμικό στις μικρές επιχειρήσεις που θα μεταφραστεί σε ανάπτυξη και δημιουργία νέων θέσεων εργασίας!
5- Μείωση των συντελεστών φορολόγησης κερδών κατά ίσο ποσοστό με τη μείωση του κόστους του κράτους (30%-40% μείωση δηλαδή), μείωση των ασφαλιστικών εισφορών επίσης κατά ίσο ποσοστό, και κατάργηση της υποχρεωτικότητας της αυτασφάλισης στον ΟΑΕΕ που έτσι κι αλλιώς είναι ληστρικός στη σύλληψή του. Έτσι η μικρή επιχείρηση θα έχει περισσευούμενους πόρους να προσλάβει άνεργους, ή να αυξήσει την κατανάλωση με υγιή ιδιωτικά δημιουργούμενο πλούτο!
6- Κεφαλαιοποίηση των συνολικών πραγματικών σωρευμένων οφειλών των μικρομεσαίων προς τα ταμεία και το κράτος, και μεταφορά της πληρωμής των, άτοκα, χωρίς γελοία πρόστιμα, και με πολλές δόσεις, σε μελλοντικό χρόνο, ώστε να μπορεί ο μικρομεσαίος να κοιμάται τα βράδια για να μπορεί να αποδώσει στη δουλειά του το επόμενο πρωί. Καμία έννοια δεν υπάρχει να ξοδεύει το κράτος πόρους και προσπάθεια ανθρώπων, για να κυνηγήσει οφειλές που οι ίδιοι οι οφειλέτες, όχι τα υπέρογκα πρόστιμα δεν έχουν τη δυνατότητα να πληρώνουν, αλλά ούτε να βγάλουν τα προς το ζειν τους, έτσι που τα έγιναν με τις πολιτικές επιλογές ως τώρα, δήθεν μονόδρομους, με την κατακρήμνυση της οικονομίας λόγω της απίστευτης υπερφορολόγησης.
7- Μείωση των επιτοκίων δανεισμού των μικρομεσαίων στο μέσο όρο των ευρωπαϊκών επιχειρήσεων, χρησιμοποιώντας όπου είναι απαραίτητο κρατικές εγγυήσεις και ευρωπαϊκούς πόρους. Στην τελική, όπως το κράτος επέβαλε ταβάνι στο επιτόκιο καταθέσεων στις τράπεζες, ας επιβάλει και ταβάνι επιτοκίων δανεισμών στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Μόνο καλό μπορεί να κάνει στην αγορά αυτό. Αφού ούτως ή άλλως την επανακεφαλαιοποίηση των κόκκινων δανείων θα την πληρώσουν οι φορολογούμενοι, ας προβλέψει το κράτος να μην κλείσουν οι επιχειρήσεις που δουλεύουν οι πραγματικά φορολογούμενοι της παραγωγικής οικονομίας, γιατί τότε όχι φόρους δεν θα εισπράττει, αλλά ούτε κομφετί.
Για αυτά θα πρέπει να αποφασίσουμε αν θα πρέπει να πάρουμε την άδεια των δανειστών μας, ή να τα προχωρήσουμε και χωρίς την άδειά τους. Στο κάτω κάτω, ο ελληνικός λαός εξέλεξε τους πολιτικούς του για να παίρνουν αποφάσεις, και όχι τα επιτελεία των γραφειοκρατών, ή τους πολιτικούς άλλων χωρών. Θα ήταν γελοίο να ζητήσει την άδεια έξωθεν ένας πολιτικός για να μειώσει δραστικά το κόστος του κράτους, έστω με οριζόντιες περικοπές κατά πραγματικό 40%, και όχι τις δήθεν περικοπές αμοιβών δήθεν 30% στον παρελθόντα χρόνο, που τελικά κατέληξαν να μειώσουν τη μισθοδοσία του ΓΛΚ από 20,5 δις ευρώ, σε 18 δις ευρώ! Όχι άλλο κάρβουνο παρακαλώ! Χορτάσαμε!
Αν δεν γίνουν τα παραπάνω, ελπίζοντας ότι τα φετινά πρόσθετα 2-3 δις έσοδα του τουρισμού θα σώσουν την παρτίδα, έχω νέα: θα έχουμε ομοβροντία λουκέτων στην ήδη ψυχορραγούσα κατηγορία των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων, που απασχολούν το 90% της παραγωγικής οικονομίας, δηλαδή τους 1.980.000 εκ των 2,2 εκατομμυρίων εργαζόμενων του ιδιωτικού τομέα που ακόμη έχουν δουλειά. Εκείνοι που με τους φόρους τους στο 71% για κάποιον που βγάζει 2.000 ευρώ το μήνα, ακόμη πληρώνουν το κόστος του δημοσίου, θα κλείσουν. Όχι αμέσως όλοι φυσικά. Αρκεί να κλείσει ταυτόχρονα ένα 10%-20% ανάμεσα στο τέλος του καλοκαιριού και το το τέλος του χρόνου, αφήνοντας αναπόφευκτα και απλήρωτες οφειλές στην αγορά, και το ντόμινο λουκέτων είναι νομοτελειακά βέβαιο για την πλειοψηφία των υπολοίπων. Πιθανότατα όλων.
Είναι απλά όλα τα παραπάνω και μόνο πολιτική απόφαση χρειάζονται. Τίποτε άλλο. Αν οι αποφάσεις αυτές δεν ληφθούν, γνωρίζοντας το αποτέλεσμα της απραγίας, είναι βέβαιο ότι μας περιμένουν καταιγίδες τύπου failed state, τόσο σε πολιτικό, όσο σε οικονομικό, όσο δυστυχώς και σε εθνικό επίπεδο.
Αυτό!
Άγης Βερούτης
Πηγή:www.capital.gr
Βρίσκω τα παπούτσια που μΆ αρέσουν. Είναι τέλεια! Εννοείται ότι δεν έχει το νούμερό μου. Η πωλήτρια, προθυμότατη, τηλεφωνεί στα άλλα καταστήματα. Δεν υπάρχει. Σάββατο περπατώντας στο δρόμο, βιτρίνα, τα παπούτσια μου. Ανοίγω την πόρτα, μπαίνω, τα κοιτάζω, είναι το νούμερό μου. Αυτά, λέω βιαστικά. Λυπάμαι, έχουμε κλείσει. 4 παρά 5. Μα, κάνω άλλη μια προσπάθεια, δεν θα σας καθυστερήσω, δεν θα τα δοκιμάσω, αυτά εδώ θέλω. Κλείσαμε, η ακόμα πιο αποφασιστική απάντηση. Βγαίνω στο δρόμο, κάτω απΆ τον καυτό ήλιο και κάνω μαύρες σκέψεις. Οικτίρω τον εαυτό μου, καημένε μου, λέω, τίποτα δεν έχεις καταλάβει σΆ αυτή τη ζωή. Γιατί αν μου τηλεφωνούσαν εμένα 2 η ώρα τη νύχτα, και μου Άλεγε κάποιος ότι θέλει να αγοράσει 120 ευρώ κάτι απΆ την εφημερίδα, ξέρω γω, βιβλία, θα του Άλεγα μην κουνήσεις, σε 5 λεπτά είμαι εκεί και κερνάμε και καφέ. Δυο κόσμοι, παράλληλοι.
Χαλάρωσε, λέω μέσα μου, πωλήτρια μπορεί να ήταν η κοπέλα, σχόλαγε, έκλεινε την ταμειακή, τι τη νοιάζει. Αλλά πάλι πώς δεν τη νοιάζει, δεν ξέρει τι γίνεται, αυτής δεν της έκοψαν το μισθό στη μέση όπως σΆ όλους, δεν έχει να πληρωθεί μήνες όπως συμβαίνει με τους μισούς ιδιωτικούς υπαλλήλους, δεν πληρώνεται έναντι, δεν ξέρει για τα λουκέτα; Τόσο μπλαζέ είναι και δεν κάνει μια είσπραξη που καλύπτει τη μια βδομάδα του μηνιάτικού της; Περίεργη χώρα.
Στο γωνιακό καφέ έχουν κατέβει τα ρολά. Του ζήτησα μείωση ενοικίου, μου λέει, δεν μπορούσα πια 2.800 το μήνα. Δεν το κατέβασε ούτε ένα ευρώ. Τι να κάνω, έφυγα. Το ξέρω αυτό το μαγαζί. Πριν 15 χρόνια ήταν ένα από τα συνηθισμένα μαγαζιά σε κάθε πολυκατοικία, ψιλικά, ηλεκτρολόγοι, καθαριστήρια. Κάποιοι τα Άχαν πάρει με το εφάπαξ τους, κάποιοι αντιπαροχή, τα δούλευαν για ένα μεροκάματο. Τι έγινε ξαφνικά και τα μαγαζάκια του κέντρου έγιναν χρυσωρυχεία; Οι τιμές ακινήτων στον Νότο, λέει ο Ματιέ Πιγκάς στο «Επαναστάσεις», ανέβαιναν 15-20% το χρόνο επί μια δεκαετία. Η οικονομία της Ευρώπης δεν μπορούσε να υποστηρίξει αυτή τη φούσκα, έσκασε.
Πώς μας φαινόταν τόσο φυσικό ότι ένας άνθρωπος με ένα καταστηματάκι σε μια πολυκατοικία, έτσι, στα καλά καθούμενα, θα κάθεται και θα γίνει εκατομμυριούχος; Θα παίρνει ένα εκατομμύριο δραχμές το μήνα, 12 το χρόνο; Τι έγινε, τι άλλαξε σΆ αυτή τη χώρα από τη δεκαετία του Ά90 που να δικαιολογεί αυτές τις προσδοκίες;
Περνάνε οι μήνες, το κατάστημα είναι κλειστό. Επιγραφή στη βιτρίνα, ενοικιάζεται, 32 τετραγωνικά. Προστίθεται στις άδειες βιτρίνες παραδίπλα. Εντάξει, φταίει η κρίση, η ύφεση, αλλά φταίει και ο τρόπος που αντιδρούμε στην κρίση. Οι μισθοί μειώθηκαν, οι συντάξεις μειώθηκαν, οι επενδύσεις σε κρατικά ομόλογα εκμηδενίστηκαν, οι καταθέσεις στην Κύπρο κουρεύτηκαν, οι αξίες των μετοχών έπεσαν στο 1/10. Οι άνθρωποι προσπαθούν να προσαρμοστούν, αντιμετωπίζουν τη νέα πραγματικότητα. Οι επενδύσεις σε ακίνητα δεν θα εξαιρεθούν. Ο μεγαλύτερος ελληνικός μύθος «κανείς δεν έχασε αγοράζοντας γη» ήταν όμως τόσες δεκαετίες ισχυρός, που δυσκολεύει την προσαρμογή. Κανείς δεν θέλει να αποδεχτεί την πραγματικότητα. Πράγμα που τη δυσκολεύει ακόμη περισσότερο. Πολλαπλασιάζει τα κλειστά μαγαζιά. Αν μιλήσεις με εμπόρους θα ακούσεις πολλές παρόμοιες ιστορίες. Φταίει η ύφεση, αλλά φταίει και η άρνηση προσαρμογής.
Το αποτέλεσμα είναι αυτοκαταστροφικό για όλους και για τους ιδιοκτήτες ακινήτων. Κρατάνε τα μαγαζιά κλειστά, πληρώνουν χαράτσια, υποβιβάζουν την αξία των δρόμων, όταν κάποτε αποδεχτούν την αλήθεια θα έχουν χάσει χρόνια αποδόσεων και θα βρουν πολύ χαμηλότερες τιμές. Αλλά έτσι γίνεται πάντα. Η άρνηση της πραγματικότητας είναι πάντα αυτοκαταστροφική. Όσοι προσαρμόζονται γράφουν τις λιγότερες ζημιές, επιβιώνουν, προσπαθούν πάλι για την ανάκαμψη. Οι άλλοι αρνούνται. Φταίει η κοινωνία, η παγκοσμιοποίηση, οι ξένοι, το κακό το ριζικό μας.
Κάνουν διαδήλωση για να μην ανοίγουν τα καταστήματα τις Κυριακές. Ακατανόητα πράγματα. Με τα μισά μαγαζιά κλειστά και 1,5 εκατομμύριο ανέργους, το τελευταίο πράγμα που θα φανταζόταν κανείς είναι μάχες για τον περιορισμό των ωραρίων. Δηλαδή, θέλω να πω, αν μας έλεγε ένας άνθρωπος ότι θέλει να ανοίξει στις 4 τη νύχτα, να πουλάει κουλούρια, οτιδήποτε, έπρεπε να τον ανακηρύξουμε ήρωα, να του κάνουμε άρθρα στα περιοδικά, να τον διαφημίζουμε τσάμπα.
Εδώ απαγορεύουμε στους ανθρώπους να δουλεύουν όποτε οι ίδιοι νομίζουν ότι υπάρχει δουλειά. Αποσιωπούμε προκλητικά ότι το μέτρο είναι προαιρετικό. Όποιος θέλει δουλεύει. Όποιος νομίζει ότι θα Άχει δουλειά. Αν δεν έχει, δεν ανοίγει. Βγάζουμε ανακοινώσεις, κάνουμε αγώνες, διαδηλώσεις. Όχι για το άνοιγμα των δουλειών, αλλά για το κλείσιμο. Για να υπάρχουν περιορισμοί. Προφανώς είμαστε ευχαριστημένοι με την κατάσταση. Σε οποιαδήποτε χώρα του κόσμου θα τελείωνε το ζήτημα σε μια μέρα, με μερικές συνεννοήσεις ανάμεσα στους ενδιαφερόμενους. Καταστηματάρχες, τουριστική βιομηχανία, ναυτιλιακές εταιρείες, δήμοι. Πότε έχει κρουαζιέρες και ποιες μέρες, πόσα τριήμερα μπορούμε να περιμένουμε, πόσο μπορούμε να επεκτείνουμε την τουριστική περίοδο, τι συνέδρια προγραμματίζονται, νΆ ανοίξει το Κέντρο, μια Κυριακή ανοιχτά στη Γλυφάδα, μια άλλη βόρεια, Κηφισιά, Μαρούσι, την άλλη κάπου αλλού, τη Δευτέρα όσοι ανοίξουν Κυριακή να είναι κλειστά ή νΆ ανοίγουν το μεσημέρι, να δημιουργήσουμε εσωτερικές μετακινήσεις στην πόλη, εσωτερικό τουρισμό, να δοκιμάσουμε, το φθινόπωρο το ξαναβλέπουμε.
Εδώ μαλώνουν τα μεγάλα καταστήματα με τα μικρά, τα εμπορικά καταστήματα με την τουριστική βιομηχανία, διαφωνούν, καταγγέλλουν, βγάζουν πύρινες ανακοινώσεις, αποκαλύπτουν τα σκοτεινά σχέδια «κάποιων». Δυο-τρία επιμελητήρια και πέντε-έξι σύλλογοι σε κάθε πόλη παίρνουν συνδρομές, κρατικές ενισχύσεις, αξιοποιούν κοινοτικά προγράμματα, διαχειρίζονται χρήμα του ΕΣΠΑ, το τελευταίο πράγμα που τους απασχολεί είναι πόση μπορεί να γίνει η εμπορική κίνηση. Πόσο μπορεί να αυξηθεί ο τζίρος. Τα λεφτά βγαίνουν αλλιώς, σε παιχνίδια με την απόδοση του ΦΠΑ.
Έβγαιναν αλλιώς. Τώρα πια δεν βγαίνουν. Κανείς δεν θέλει να παραδεχτεί ότι αυτή η εποχή τελείωσε. Στην Αγία Παρασκευή έκαναν αγώνες κάποτε γιατί δεν ήθελαν σταθμό μετρό. Μια συντηρητική κοινωνία αρνείται να δοκιμάσει οτιδήποτε άλλο απΆ αυτό που ξέρει, μήπως είναι χειρότερο. Ο κυρίαρχος λαϊκισμός επιβάλλει ένα δίλημμα που δεν υπάρχει: Θέλεις να ζεις όπως παλιά ή χειρότερα; Αλλά η επιστροφή στο παρελθόν είναι αδύνατη. Το δίλημμα είναι, όπως θες ή όπως επιβάλλει η πραγματικότητα; Όσο δεν το αντιμετωπίζουμε, όσο δεν προσπαθούμε να ενεργήσουμε πάνω στην πραγματικότητα, τόσο πιο πολύ ακόμα απομακρυνόμαστε και απΆ αυτό που θέλουμε. Γιατί η αδράνεια, η προσκόλληση στο παρελθόν, είναι αυτοκτονική. Δηλώνει ότι υπερασπίζεται τα κεκτημένα, αλλά στην πραγματικότητα τα κατεδαφίζει ακόμα περισσότερο.
Όποιος δεν προσαρμόζεται, χάνεται. χάνεται.
Πηγή: Athens Voice
Σκιάθος, Αύγουστος 2011.
Με μια παρέα υ πηγαίνουμε στις γνωστές σε όλους «Μαξιλάρες» για ένα ποτό πριν συνεχίσουμε αργότερα, στα κλαμπ του νησιού. Οι «Μαξιλάρες» είναι μια περιοχή με μπαράκια και καφετέριες, στις οποίες ο κόσμος απολαμβάνει το ποτό του καθισμένος σε καρέκλες – μαξιλάρια ακούγωντας την μουσική του μαγαζιού και απολαμβάνοντας την θέα του λιμανιού και την «περατζάδα».
Ξεχωρίζω ένα πολύ γνωστό μαγαζί με το όνομα «Rock n Roll». Βλέπω μια πινακίδα αναρτημένη πάνω στον εξωτερικό τοίχο του μαγαζιού, η οποία λέει οτι το 2004 κέρδισε τον τίτλο ενός απο τα καλύτερα μπαρ στην Ευρώπη. Πολύς κόσμος, ωραίες κοπέλες, ωραία μουσική, φιλικό περιβάλλον. Αποφασίζουμε λοιπόν με τους φίλους μου να το δοκιμάσουμε.
Έρχεται η σερβιτόρα η οποία μας δίνει τον κατάλογο με τα κοκταίηλς. Κοιτάμε τις τιμές. Το κάθε κοκταίηλ στοίχιζε 13 με 15 ευρώ. Ζητάμε να πιούμε μπύρα.
«Δεν έχει μπύρα» μας λέει.
«Πως είναι δυνατόν να μην έχει μπύρα» ; Ρωτάμε με απορία.
«Απλά δεν έχει», απαντά.
«Καλά, δώσε μας πέντε λεπτά».
Ένας απο τους φίλους μου σηκώνεται, πηγαίνει μέσα στην μπάρα του μαγαζιού και παραγγέλνει μια μπύρα. Ο μπάρμαν του λέει οτι δεν πουλιέται μια μπύρα μόνη της αλλά πρέπει να πληρώσει 10 ευρώ και να πάρει 2. Ο φίλος μου πληρώνει 10 ευρώ, παίρνει 2 μπύρες και έρχεται στο τραπέζι. Μετά σηκώνεται ο δεύτερος της παρέας και παίρνει άλλες 2 μπύρες απο το μπαρ. Έτσι μοιραστήκαμε 4 μπύρες πληρώνοντας 20 ευρώ αντί να παίρναμε 3 κοκταίηλ που κόστιζαν 40 – 45 ευρώ.
Η σερβιτόρα κατάλαβε απο μακριά τι είχε γίνει, βλέποντας τις μπύρες στο τραπέζι, και μας πλησίασε λέγοντας οτι δήθεν ρώτησε το αφεντικό της και πήρε το ΟΚ (!!) για να μας πουλήσει μπύρες. Ακολούθησε ο εξής διάλογος:
« Εντάξει παιδιά ρώτησα το αφεντικό μου, μπορείτε να πάρετε μπύρες»
«Όπως βλέπεις έχουμε ήδη πάρει.»
Φεύγει απο το τραπέζι και ξαναέρχεται με άλλες 2 μπύρες.
«Τι κάνεις;»
«ΆΈφερα μπύρες και για το παλικάρι» ( εννοούσε εμένα)
«Οχι, είμαστε εντάξει δεν θέλουμε άλλες»
«Μα παραγγείλατε μόνο 2 άτομα μπύρες. Πρέπει να πάρει ο καθένας απο 2 μπύρες και να πληρώσει δέκα ευρώ, άρα συνολικά 6 μπύρες».
«Δεν θέλουμε 6 μπύρες, ζητήσαμε 3!!»
«Ναι αλλά εγώ τις πέρασα στο ταμείο τώρα».
«Αυτό δεσποινίς είναι δικό σου πρόβλημα»
Σηκώνεται και φεύγει. Την παρατηρώ που μιλάει με την υπεύθυνο η οποία φαίνεται να την συμβουλεύει να μην επιμείνει άλλο. Μετά απο λίγο, βλέπω ένα ακόμη τραπεζάκι παραδίπλα μας, στο οποίο 3 παλικάρια σαν εμάς, παράγγειλαν μπύρες, προφανώς επειδή, εξαιτίας μας, πλέον δεν μπορούσε η σερβιτόρα να τους πει οτι δεν είχαν.
Όμως η νεαρή σερβιτόρα στην συνέχεια είχε το θράσος να με πλησιάσει απο πίσω και να με ακουμπήσει αγενέστατα με το δάκτυλό της στην πλάτη μου, φωνάζοντάς μου οτι έπρεπε και εγώ να παραγγείλω και οτι κακώς είχαμε 4 μπύρες στο τραπέζι, αφού έπρεπε ο καθένας να είχε πάρει απο 2. Την αγνόησα αρχικώς, έπειτα θέλησα να απαντήσω όμως το θέμα έληξε εκεί καθώς φρόντισε να φύγει γρήγορα απο το τραπέζι για να μην λάβει απάντηση.
Ενοοείται πως σε αυτό το μαγαζί το οποίο είναι και βραβευμένο πανάθεμά του, δεν ξαναπατήσαμε μέχρι το τέλος των διακοπών μας. Δεν νομίζω όμως να συγκινηθεί πολυ ο ιδιοκτήτης - ο οποίος είναι ο μόνος υπεύθυνος για αυτή την κατάσταση και συμπεριφορά - αν ακούσει ποτέ αυτή την ιστορία, διοτι το μαγαζί αυτό τυγχάνει να είναι κάθε μέρα γεμάτο. Και για να εξηγηθώ. Το μαγαζί είναι κάθε μέρα γεμάτο με Έλληνες. Μόνο με Έλληνες! Διότι ο Έλληνας ακόμη, σε αντίθεση με τους ξένους ανέχεται την κοροϊδία και την αρπαχτή.
Πηγαίνετε σε ένα νησί της επιλογής σας και ρωτήστε όποιον θέλετε σε οποιονδήποτε κλάδο τουρισμού και αν δουλεύει. Θα σας πει αυτό που σας λέω και εγώ τώρα:
«Τα λεφτά στο νησί τα αφήνουν κάθε καλοκαίρι οι Έλληνες».
Αυτό είναι σωστό. Και ξέρετε γιατί; Διότι ο Έλληνας ακόμη ανέχεται, σε εκνευριστικό βαθμό, να πληρώνει την ελληνική σαλάτα 7 και 8 ευρώ, να πληρώνει 5 ευρώ την ξαπλώστρα, να πιάνεται κορόϊδο στο κάθε Rock n Roll του κάθε νησιού και να δίνει 2 ευρώ το χιλιόμετρο στο ταξί φοβούμενος μάλιστα να ζητήσει και απόδειξη.( στην Νάξο που επίσης επισκέφτηκα το ίδιο έτος, η διαδρομή Άγιος Προκόπιος-Χώρα, απόστασης 5 χιλιομέτρων είχε ταρίφα 13 ευρώ – ταξίμετρο δεν έτρεχε ποτέ)
Ας είμαστε ειλικρινείς μεταξύ μας. Όσο επιβραβεύουμε η ανεχόμαστε τέτοιες συμπεριφορές, αυτές θα εισπράττουμε. Οι ξένοι το κατάλαβαν. Καιρός να το καταλάβουν και οι Έλληνες.
Στα νησιά, αν μιλήσετε με τους ντόπιους επιχειρηματίες θα σας εκφράσουν το εξής παράπονο. Το άκουσα και στα 2 νησιά που επισκέφθηκα μέσα στο 2011. Οι ξένοι πλέον επιλέγουν συνολικά πακέτα (τα λεγόμενα all- inclusive) με τα οποία πηγαίνουν σε συγκεκριμένα ξενοδοχεία, καταναλώνουν φαγητό και ποτό σε συγκεκριμένα μαγαζιά και χρησιμοποιούν πολυ το λεωφορείο για την μετακίνησή τους, με αποτέλεσμα να έχει πέσει η δουλειά στις υπόλοιπες επιχειρήσεις. Ειδικά οι ταβερνιάρηδες είναι εξοργισμένοι με τους ταξιδιωτικούς πράκτορες, τους οποίους συμβουλεύονται οι ξένοι για τις διακοπές τους διοτι, όπως λένε οι ίδιοι, «τους χαλάνε την δουλειά».
Η απάντηση η δική μου, την οποία πιστεύω οτι θα τους δώσουν και οι ίδιοι οι ξένοι τουρίστες, είναι οτι καλά κάνουν οι ξένοι και προσέχουν τα έξοδά τους. Σιγά μην απολογηθούν και απο πάνω επειδή δεν θέλουν να πιάνονται κορόϊδα στον κάθε ταβερνιάρη που θέλει να σερβίρει μετριότατο φαγητό με μετριότατη εξυπηρέτηση και τσιμπημένες τιμές.
Αυτό που δεν έχει καταλάβει ακόμη η πλειοψηφία των επιχειρηματιών στα ελληνικά νησιά είναι οτι η δουλειά του κάθε επιχειρηματία δεν αφορά μόνο τον ίδιο αλλά και τους υπόλοιπους επιχειρηματίες του νησιού, καθώς η υπηρεσία που προσφέρει είναι μέρος του «τελικού προϊόντος» που θέλει να καταναλώσει ο τουρίστας, το οποίο λέγεται «διακοπές στο νησί». Αν ο τουρίστας πάρει ταξί για να φτάσει στον προορισμό του και το πληρώνει 2 ευρώ το χιλιόμετρο, εννοείται πως όταν φτάσει στον προορισμό του μετά απο 10 η 15 χιλιόμετρα, θα είναι φειδωλός με τα υπόλοιπα χρήματά του. Ούτε πολλά σουβερνίρ θα αγοράσει, ούτε πολύ φαγητό θα πάρει, ούτε ξαπλώστρα στην παραλία θα νοικιάσει κτλ. Το ίδιο ισχύει και αντιστρόφως, δηλαδή αν φάει σε μια ταβέρνα και του κοστίσει ο «κούκος αηδόνι», δεν θα πάρει ταξί για να γυρίσει στον προορισμό του, αλλά λεωφορείο.
Έτσι λοιπόν αν και δεν είναι ορατό εξ αρχής, ένας ταξιτζής, παρόλο που προσφέρει διαφορετική υπηρεσία απο έναν εστιάτορα και ένα ξενοδόχο, εντούτοις ουσιαστικά ανταγωνίζεται μαζί τους στο ποιός θα πάρει το μεγαλύτερο μερίδιο απο τα «διαθέσιμα προς διακοπές» χρήματα των τουριστών, κρατώντας έτσι τις τιμές σε υψηλό επίπεδο με την «λογική της αρπαχτής» («οτι λεφτά πάρω απο τον τουρίστα τώρα που έχει δουλειά στο νησί και δεν με νοιάζει μετά αν έχει χρήματα να φάει η να πιει»). Μόνο που στην περίπτωση αυτή , ο ανταγωνισμός δεν «υγιής» επειδή δεν είναι της ίδιας μορφής με τον ελεύθερο ανταγωνισμό μεταξύ πχ των εταιριών κινητής τηλεφωνίας. Οι εταιρίες κινητής τηλεφωνίας ανταγωνίζονται ελεύθερα για το ποιός θα πάρει τα χρήματά μου και σε οποιαδήποτε εταιρία και να τα δώσω, ούτε μου δημιουργείται απαραίτητα αρνητική εντύπωση για τον κλάδο της κινητής τηλεφωνίας, ούτε ζημιώνεται απαραίτητα ο κλάδος αυτός στο σύνολό του.
Αντιθέτως στα ελληνικά νησιά όταν μια κατηγορία του τουριστικού κλάδου (ταξί, ξενοδοχείο, εστιατόριο, ενοικιάσεις αυτοκινήτων κλπ) εφαρμόζει την «πολιτική της αρπαχτής» ζημιώνονται τόσο οι υπόλοιποι επιχειρηματίες όλων των τουριστικών επαγγελμάτων, όσο και το «τελικό προϊόν» που πουλάει το νησί, ενώ ταυτόχρονα ο τουρίστας μένει δυσαρεστημένος. Σκεφτείτε τώρα τι γίνεται στα Ελληνικά νησιά στα οποία σε ΟΛΑ τα τουριστικά επαγγέλματα εφαρμόζεται η «πολιτική της αρπαχτής»....
Για να ευημερήσει λοιπόν ο τουρισμός σε αυτή τη χώρα, θα πρέπει ο ανταγωνισμός στα Ελληνικά νησιά να σταματήσει να είναι «εσωτερικός», δηλαδή μεταξύ ταξιτζήδων και ξενοδόχων κλπ στο ίδιο νησί, και να αρχίσει να γίνεται «εξωτερικός», δηλαδή να αρχίσει να ανταγωνίζεται το ένα νησί με το άλλο. Αυτό απαιτεί την συνεργασία όλων των επαγγελματικών κατηγοριών που δραστηριοποιούνται στο ίδιο μέρος, με στόχο την βελτίωση του «τελικού προϊόντος» που πουλάνε όλοι μαζί, που όπως είπα παραπάνω είναι οι «διακοπές στο νησί». Και αν ο ανταγωνισμός εξωτερικευθεί, τότε θα δούμε πραγματικά φθηνότερες και καλύτερες υπηρεσίες.
Όσο υπάρχουν μαγαζιά σαν το Rock n Roll, ταξιτζήδες και ταβερνιάρηδες που χρεώνουν κερατιάτικα, με μέτρια ως αγενή εξυπηρέτηση, μην περιμένετε να δείτε πολλούς ξένους να ξοδεύουν τα χρήματά τους όπως έκαναν παλαιότερα. Οι ξένοι δεν επιβραβεύουν πλέον επιχειρήσεις που αποτελούν την ντροπή του τουρισμού στην Ελλάδα.
Στο επόμενο άρθρο μου θα σας γράψω για ένα εστιατόριο στην Νάξο που αποτελεί στολίδι για τον ελληνικό τουρισμό και το οποίο δουλεύει......για μαντέψτε......κυρίως με ξένους...
Διαβάστε για μια επιχείρηση που δε μοιάζει με το Rock n Roll ΕΔΩ.
( Εδώ θα δείτε το κράξιμο που τρώει το Rock n Roll απο ξένους τουρίστες για τις τιμές του στο tripadvisor.com )
https://libcafe.ning.com/m/blogpost?...ogPost%3A12135
πφφφφ υπερβολές βρε Άγη, υπερβολές.
Αρχικό μήνυμα απο hades7
Ισπανία
