Αρχικό μήνυμα απο
Stamatis
Στρόβιλος.
Κοιτάζω το παράθυρο εδώ και αρκετή ώρα.
Δεν βλέπω έξω απο το τζάμι.
Το μάτι μου σταματάει στη γυαλιστερή επιφάνεια και γυρίζει πίσω, στα πλακάκια, ενα, δύο τρία, τέσσερα, παπούτσια, παντελόνι, πουκάμισο, χέρια στην καρέκλα και πάλι πίσω στο τζάμι και πάλι στα πλακάκια και πάλι κύκλος.
Εχει μουδιάσει το κεφάλι μου, είναι μια κρίση πανικού, είναι μια άρνηση, είναι το εγκεφαλικό που έρχεται.
Τέσσερα πλακάκια, τέσσερις αρμοί, 42 πλακάκια στην ευθεία, επι τέσσερις αρμούς το ένα επι τέσσερα πλακάκια.
Εχει όμως και άλλα πλακάκια απο πίσω.
Πόσα να είναι;
Δεν γυρίζω φοβάμαι να δώ πόσα είναι, θα είναι μεγάλο νούμερο, θα μου μπλέξει τον υπολογισμό.
Κοιτάζω πάλι το τζάμι, ξανά τα πλακάκια.
Θα σηκωθώ.
Τα πόδια μου χωράνε ακριβώς σε ένα πλακάκι.
42 πλακάκια στην ευθεία επι τέσσερις φορές μέχρι εμένα και ποιός ξέρει πόσες ακόμα πιό πίσω.
Θα περπατήσω πλακάκι πλακάκι.
Να πάω λέω προς την πόρτα.
24 πλακάκια μέχρι την πόρτα.
Ανοίγω την πόρτα.
Σκάλα.
17 σκαλοπάτια.
Πόσο μήκος να έχει το κάθε σκαλοπάτι;
Ξύλινα σκαλοπάτια σε νικελένιο πλαίσιο.
Μα ποιός το σκέφτηκε αυτό;
Να ανέβω τη σκάλα;
Μα δεν τελείωσα ακόμα εδώ.
Πρέπει να υπολογίσω πόσα πλακάκια και πόσους αρμούς.
Γιατί πρέπει όμως;
Πως έμπλεξα εδω κάτω;
Τι μέρος είναι αυτό;
Γιατί είμαι εδώ κάτω;
Πάω πίσω στην καρέκλα.
Εχει μπράτσα, μάλλον τη λένε πολυθρόνα.
Σηκώνω την πολυθρόνα.
Με χαρά την πετάω στο τζάμι.
Το τζάμι γίνεται κομμάτια.
Αέρας μπαίνει απο το παράθυρο.
Ενα μεγάλο κομμάτι κρύσταλο σηκώνεται απο το κάτω μέρος του κουφώματος, σαν γυαλιστερή λεπίδα με μια μεγάλη μύτη προς τα πάνω.
42 πλακάκια.
Αέρας απο το παράθυρο.
Ας βγώ έξω.
Κάπου σκάλωσα.
Ενοχλητικό αυτό το τζάμι στο στομάχι.
Τουλάχιστον ο αέρας είναι δροσερός.
Με το κεφάλι κάτω κρεμασμένος απο το παράθυρο βλέπω τα τριανταπέντε πλακάκια στο πεζοδρόμιο.
Αρχισε να σκοτεινιάζει.
Τέσσερις αρμοί στο πλακάκι.
Ενα
Δύο.......
************************************
***************************************
