Περί της Ε.Ρ.Τ. - 14 Ιουνίου 2013
Καθώς ο πολύπλοκος κόσμος μας, γίνεται ακόμα πιο δυσερμήνευτος είναι ακόμα πιο δύσκολο να φθάσεις σε ένα συμπαγές συμπέρασμα για το τι είναι σωστό, τι λάθος, τι δίκαιο και τι άδικο. Οι πρόσφατες κυβερνητικές κινήσεις για το μέλλον της δημόσιας τηλεόρασης έρχονται να να ισχυροποιήσουν την παραπάνω τοποθέτηση.
Οτι το ραδιομέγαρο ήταν το πελώριο βαπόρι το οποίο μετά την αντιπολίτευση κουβαλούσε ένα τεράστιο τμήμα του έρματος της κομματοκρατίας δεν επιδέχεται και πολλές αμφισβητήσεις. Ότι αποτέλεσε άλλο ένα δείγμα ενός αργού, πανάκριβου, αναποτελεσματικού Δημοσίου επίσης. Όπως, ότι υπήρξε καταφύγιο βολέματος των ημετέρων. Όλα τούτα όμως δεν σημαίνουν ότι το σύνολο των εργαζομένων σε αυτό ήταν τεμπέληδες, αργόμισθοι και ρεμπεσκέδες. Ούτε ότι το παραγόμενο έργο ήταν για τα σκουπίδια συγκρινόμενο, τόσο με τα ημεδαπά ιδιωτικά κανάλια, όσο και με τα αντίστοιχα κρατικά της γειτονικής π.χ. Ιταλίας.
Πολύ δε περισσότερο, δεν σημαίνει ότι επειδή η αστική Δημοκρατία είναι ευάλωτη σε τέτοιου είδους πλήγματα είναι προτιμητέο κάποιο άλλο καθεστώς όπου η εξουσία ασκείται υπό το δόγμα του: «Αποφασίζουμε και Διατάζουμε».
Αυτή είναι η μια πλευρά του προβλήματος. Η άλλη είναι το κίνητρο της πρωθυπουργικής απόφασης. «Δεν έχουμε χρόνο» ήταν η ατάκα του Μεσσήνιου, που πιεζόμενος από την Τρόικα, τους δανειστές, από αυτούς που τελικά ορίζουν πλέον την τύχη και το μέλλον αυτού του τόπου, αποφάσισε να κατεβάσει τους διακόπτες. Έπειτα ήταν και ο τρόπος. Δεν θα μπορούσε να είναι πιο άκομψος.
Ήταν μια απόφαση όχι συνηθισμένη. Ο πρωθυπουργεύων στην αδυναμία του να λύσει το δεσμό, στην αγωνία του να φανεί συνεπής, τον έκοψε. Δεν είναι ανάγκη να είσαι πολιτικός για αυτό. Δεν χρειάζεται επιδεξιότητα, σκέψη, στρατηγική. Αποφασιστικότητα με δόσεις βαρβαρότητας απαιτείται, που ακόμα και αν δεν την έχεις την αποκτάς εφόσον σε πιέζουν ασφυκτικά. Μπορεί να είναι μια απόφαση σωστή. Ακόμα και έτσι όμως, δεν δικαιούται τα εύσημα ο εκτελέσας την απόφαση, ενώ ταυτόχρονα ανοίγει έναν επικίνδυνο, ολισθηρό δρόμο. Καταλύει θεσμούς, δρα πραξικοπηματικά, καταργεί το δημόσιο διάλογο. Αν η νέα υπό σύσταση Δημόσια ραδιοφωνία και τηλεόραση αποδειχθεί όντως μια υγιής, αυτάρκης, παραγωγική, αξιοκρατική, ποιοτική πλατφόρμα ενημέρωσης, η πρωθυπουργική επιλογή, κατά πάσα πιθανότητα, στο κοντινό μέλλον θα δικαιωθεί. Αν όμως επαναληφθούν έστω και σε μικρότερο βαθμό οι ίδιες τακτικές;
Σε κάθε περίπτωση ο τρόπος αντιμετώπισης δεν διαφέρει σε πολλά από τον τρόπο που αντιμετωπίσθηκε η κρίση. Οι συνεπείς, εργατικοί, φορολογούμενοι πολίτες εξισώθηκαν με τους φοροφυγάδες, τους αργόμισθους, τους κρατικοδιαίτους, τους υπόγειους, τους μιζαδόρους. Ισορροπίες αιώνων, όπως το αγαθό της ιδιόκτητης κατοικίας, απειλούνται ευθέως, ο πλούτος της χώρας περιφέρεται ως νύμφη σε επίδοξους «επενδυτάς», τα «αγοράζουμε το χρυσό σας» πληθαίνουν και η κοινοβουλευτική λειτουργία ευτελίζεται, έτι περαιτέρω, από τις άναρθρες κραυγές ενός ξενόφερτου, κενόδοξου, φασισμού.
Δεν αξίζαμε τέτοια τύχη. Μετά την τεράστια περιπέτεια του 20ού αιώνα, όπου ο τόπος και ο λαός του υπέφερε όσο κανείς στην Ευρώπη αν όχι στον πλανήτη, δεν μας έπρεπε τόση αναξιοπρέπεια, τόση ντροπή, αυτή η ήττα.
Αρχικό μήνυμα απο Thomelef
