Επικαιροτης και προβληματισμοι (καισαριου το αναγνωσμα) 04-13

[Monsta]

Το βαθύ κράτος βρυχάται...

του Κώστα Στούπα

Η απόφαση της κυβέρνησης να βάλει λουκέτο στην ΕΡΤ, ένα από τα χαρακτηριστικότερα παραδείγματα της μεταπολιτευτικής πελατοκρατίας, δείχνει πως το μαχαίρι ακούμπησε για πρώτη φορά το κόκκαλο του βαθέους κράτους.

Το βαθύ κράτος της μεταπολίτευσης δομήθηκε με την έλευση των πρασινοφρουρών συνδικαλιστών, εν είδη κομματικών κομισάριων του καταστροφικού όπως αποδείχτηκε για τη χώρα, πειράματος του Ανδρέα Παπανδρέου.

Όσοι έχουν μελετήσει το σοβιετισμό ξέρουν πως οι κομισάριοι του κόμματος είχαν μεγαλύτερη ισχύ από τους διευθυντές στα εργοστάσια ή τους αξιωματικούς στο στρατό. Πολιτικούς επίτροπους τους έλεγαν στον εμφύλιο στο ΔΣΕ.

Ανάλογο ήταν το μοντέλο των ναζισμού με τα μέλη του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος στην οικονομία και τα Βάφεν Ες Ες στο στρατό.

Το κόμμα σε αυτά τα καθεστώτα απλώνεται σαν καρκίνος και κυριαρχεί σε κάθε δραστηριότητα. Στο ελληνικό σοβιετικό μοντέλο συμμετείχαν αναλογικά όλα τα κόμματα στο μηχανισμό διοίκησης του δημοσίου και της χώρας και αυτά που κυβέρνησαν και αυτά που δεν κυβέρνησαν. Δεν είναι τυχαίο πως η αριστερά στις συνδικαλιστικές εκλογές του δημοσίου είχε πάντα πολλαπλάσια ισχύ σε σύγκριση με τα εκλογικά της ποσοστά.

Η Ελλάδα δεν κυβερνάται από την εκάστοτε πολιτική ηγεσία που κερδίζει τις εκλογές αλλά από το μηχανισμό των μεσαίων στελεχών του κόμματος που κερδίζει τις εκλογές (σε αγαστή συνεργασία με τους συνδικαλιστές και των υπολοίπων κομμάτων).

Οι διοικητές που διορίζει η εκάστοτε κυβέρνηση στις ΔΕΚΟ και τις λοιπές κρατικές επιχειρήσεις και οι διευθυντές στο υπόλοιπο δημόσιο στην ουσία είναι διακοσμητικοί. Τη διοίκηση την έχουν οι συνδικαλιστές με τους πελάτες τους. Όσοι δεν συμβιβάζονται εκπαραθυρώνονται. Όσοι συμβιβάζονται κερδίζουν μερίδιο στα λάφυρα...

Όπως μπορεί ο καθένας να αντιληφθεί, σε όσο ικανούς διοικητές και διευθυντές να αναθέσουν την αναδιάρθρωση μιας επιχείρησης ή μιας διεύθυνσης καμία μεταρρύθμιση δεν μπορεί να υλοποιηθεί αν δεν το θέλουν τα πραγματικά αφεντικά: Το ιδιότυπο παρακράτος της μεταπολίτευσης. Αν δεν διαλυθεί το παρακράτος καμία μεταρρύθμιση δεν μπορεί να προχωρήσει.

Το μεταπολεμικό παρακράτος της δεξιάς δομήθηκε με βάση ανταλλάγματα όπως οι άδειες για ταξί, φορτηγά και άλλα προνόμια και μονοπώλια.

Το μεταπολιτευτικό παρακράτος ανάλογα, ανδρώθηκε με τις θέσεις στο δημόσιο και τις ΔΕΚΟ και τα προνόμια των συντεχνιών.

Η ΕΡΤ όμως αποτελεί την κορωνίδα του μεταπολιτευτικού παρακράτους τόσο γιατί το είδος του παρασιτισμού που προάγει στην κοινωνία και την οικονομία όσο και για την πολιτική ισχύ της λόγω της θέσης της στην άλλη ισχυρή συντεχνία, της δημοσιογραφίας.

Παρατηρήσατε πως μετά τη απόφαση για το κλείσιμο της ΕΡΤ τα μόνα δελτία ειδήσεων που βρίσκονταν στον αέρα ήταν αυτά των απολυμένων της κρατικής τηλεόρασης.

Η πρωτοβουλία Σαμαρά ήταν αιφνιδιαστική και ενδεχομένως απροετοίμαστη. Τα κόμματα της συγκυβέρνησης σύρθηκαν από το βαθύ κράτος να απειλήσουν την κυβέρνηση.

Η αντιπολίτευση ούτως ή άλλως όπως κάθε αντιπολίτευση εδώ και δεκαετίες κινείται ευκαιριακά πλειοδοτώντας σε αιτήματα.

Τα κόμματα της συγκυβέρνησης φαίνεται πως θα καταλήξουν τη Δευτέρα σε μια σύνθεση να ανοίξει όσο το δυνατόν νωρίτερα η νέα ΕΡΤ.

Το σωστό θα είναι να μην ανοίξει ξανά και ποτέ.

Ποιος χρειάζεται ενημέρωση με κρατική σφραγίδα στην εποχή που μαθαίνεις τι συμβαίνει στον κόσμο σε πραγματικό χρόνο μέσω του διαδικτύου και χιλιάδων άλλων επιλογών.

Η κρατική τηλεόραση είχε αξία την εποχή του τηλεοπτικού και ραδιοφωνικού μονοπωλίου για να ασκεί η εκάστοτε κυβέρνηση την προπαγάνδα της.

Είναι πιο αντικειμενική η κρατική τηλεόραση ή η δυνατότητα του πολίτη να επιλέγει από πού θα ενημερωθεί δωρεάν ή με συνδρομή. Οι μετρήσεις δείχνουν πως η κοινωνία δεν δείχνει εμπιστοσύνη στα δελτία ειδήσεων της κρατικής τηλεόρασης.

Σίγουρα μια κοινωνία χρειάζεται δημόσια τηλεόραση για τις ανάγκες της παιδείας και του πολιτισμού.

Για τις ανάγκες της παιδείας και του πολιτισμού αρκεί το κανάλι της Βουλής και δυο ραδιοφωνικές συχνότητες με 100 ανθρώπους προσωπικό και συνθήκες εργασίας ιδιωτικού τομέα και όχι με 2.700 και ετήσια επιδότηση που αρκεί για τις συντάξεις 25-30.000 ανθρώπων.


Το κανάλι της Βουλής είναι υπεραρκετό γιΆ αυτό. Τα έσοδά του θα μπορούσαν να προέρχονται από τις εισφορές για τις άδειες λειτουργίας των ιδιωτικών καναλιών και σταθμών.

Η ΕΡΤ και η ΕΣΗΕΑ κυβερνάνε αυτό το τόπο;

Πηγή:www.capital.gr

[Monsta]

Θα σου πω εγώ τι ήταν η ΕΡΤ. Έτσι όπως την έζησα

Από τον τοίχο του Δ. Αλικάκου στο φ/β


Θα σου πω εγώ τι ήταν η ΕΡΤ. Έτσι όπως την έζησα.

Υπάρχει μια ξένη λέξη, γνωστή σε όλους: SOS.

Ξέρεις τι σημαίνει αυτή η λέξη; Αμ δεν ξέρεις. Άκου.

Κάθε βράδυ που γινόταν ο προγραμματισμός της επόμενης μέρας, δηλαδή ποια θέματα θα καλυφθούν (θα γίνουν ρεπορτάζ), υπήρχε δίπλα από κάποια θέματα η λέξη SOS. Ήταν το ΣΥΝΘΗΜΑΤΙΚΟ που χαρακτήριζε όχι τη σπουδαιότητα ενός θέματος, αλλά τη σπουδαιότητα αυτού που το έδινε. Ήταν τα λεγόμενα θέματα «παραγγελιές».

Παράδειγμα: Ερχόταν ένα χαρτί π.χ. από τον Πρόεδρο της ΕΡΤ που έλεγε «να καλυφθεί αυτό το θέμα και να παίξει στο κεντρικό δελτίο». Τα θέματα παραγγελιές (SOS) ήταν συνήθως ΑΣΗΜΑΝΤΑ (αν ήταν σημαντικά τα είχε αξιολογήσει ήδη ο αρχισυντάκτης βάρδιας). Και όταν λέμε ασήμαντα ας βάλει ό,τι θέλει ο νους σας (από ασήμαντες κομματικές εκδηλώσεις, μέχρι Γιορτή του Μελιού στην Άνω Παναγιά). Από κει και πέρα τα πράγματα έπαιρναν το δρόμο τους. Το (ασήμαντο) SOS του προέδρου ήταν η απόλυτη εντολή στην ΕΡΤ. Κλαρίνο όλοι.

Βέβαια ο Πρόεδρος ή ο Γενικός ή ο γνωστός παρουσιαστής δεν είχαν, τις περισσότερες φορές, άμεση σχέση με αυτό που ζητούσαν, αλλά ήταν παραγγελιές τρίτων (υπουργοί, βουλευτές, δήμαρχοι, επιχειρηματίες κοκ.). Θελήματα έκαναν οι άνθρωποι και δημόσιες σχέσεις.

Δικαίωμα σε παραγγελιές (εκτός από τους παραπάνω) έφτασαν να έχουν κάτι απίθανοι τύποι: συνδικαλιστές, μεγαλοπαράγοντες, ακόμα και κομματικά στελέχη που απευθείας σήκωναν το τηλέφωνο και απαιτούσαν.

Αυτό που έβλεπε ο τηλεθεατής στα δελτία ειδήσεων και στις ενημερωτικές εκπομπές ήταν σε μεγάλο βαθμό θέματα SOS. Έβλεπε ο πολίτης την παρουσίαση μιας έκθεσης ζωγραφικής και χαιρόταν ότι «η ΕΡΤ βρίσκεται κοντά στην τέχνη και τον πολιτισμό». Ο πολίτης όμως δεν έμαθε ποτέ γιατί παρουσιαζόταν αυτή η έκθεση και όχι κάποια άλλη. Αυτή η συναυλία και όχι κάποια άλλη. Αυτή η παρουσίαση βιβλίου και όχι κάποια άλλη. Αυτό το πολιτιστικό δρώμενο και όχι κάποιο άλλο. Αυτή η ομιλία βουλευτή και όχι κάποιου άλλου. Δεν έμαθε γιατί δεν ήξερε.

Η επιλογή θεμάτων ήταν το αποτέλεσμα ενός παρασκηνίου γνωστού σε ΟΛΟΥΣ στην «δημόσια τηλεόραση». Κανείς δεν μιλούσε για τον απλούστατο λόγο ότι με αυτόν τον τρόπο όλοι έκαναν τη δουλειά τους. Και οι πάνω και οι κάτω.

Η κεφαλή του συστήματος ήταν ο εκάστοτε υπουργός τύπου. Ήταν αυτός που επέλεγε τις διοικήσεις οι οποίες με τη σειρά τους έκαναν τα πάντα όχι μόνο να μην δυσαρεστήσουν αυτόν, αλλά και τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Έπρεπε να κρατούν ισορροπίες γιΆ αυτό και έτρεμαν τη γκρίνια (ή και τις καταγγελίες) των κομμάτων. Άλλωστε τα κόμματα συνομιλούσαν μαζί τους. Τους είχαν ανάγκη. Και εκείνοι εκείνα. Η φράση «το ΚΚΕ (ή το ΠΑΣΟΚ ή Ο ΣΥΡΙΖΑ ή ΝΔ κοκ) θέλει συνεργείο» ήταν κλισέ στην αίθουσα σύνταξης. Αφού το κόμμα ήθελε τηλεοπτική κάλυψη, η δημοσιογραφική αξιολόγηση περίσσευε. Ποτέ άλλοτε ο δημοσιογράφος δεν ένιωσε πιο διακοσμητικός όσο στην ΕΡΤ. Αλλά, είπαμε, ο λαός έβλεπε την παρουσίαση της ποιητικής συλλογής του ποιητή κ. Ανύπαρκτου και αναφωνούσε: «να το σοβαρό κανάλι!».

Κάποια στιγμή τόλμησα να βάλω μια σημαντική πολιτιστική εκδήλωση με θέμα τον Καβάφη. Μόλις το είδε ο προϊστάμενος με κοίταξε έκπληκτος και ρώτησε: «ποιος έδωσε αυτό θέμα;». «ΕΓΩ, γιατί αξιολόγησα ότι είναι σπουδαία εκδήλωση», του απάντησα. «Καλά, αν βρούμε συνεργείο να πάμε». Συνεργείο βέβαια δεν βρέθηκε ποτέ. Γιατί το θέμα δεν ήταν SOS. Δεν είχε έρθει από ψηλά.

Αυτή ήταν η κατάσταση στην ΕΡΤ. Οι παλιοί, αυτοί που δεν φοβούνται να μιλήσουν, έχουν να πουν πολλά. Ρωτήστε τους. Κάποτε ήρθε ένας νέος διευθυντής με όρεξη και πρόγραμμα να βάλει τάξη στην αταξία. Έτσι έλεγε. Την πρώτη μέρα της θητείας του καθώς ήταν σε εξέλιξη το δελτίο ειδήσεων, η πραγματική διοίκηση της ΕΡΤ (οι συνδικαλιστές-άλλη πληγή αυτή) του «έριξε μαύρο» (σταμάτησαν για λίγα δευτερόλεπτα την εκπομπή σήματος-μαύρο στην οθόνη). Ήταν το σήμα και η προειδοποίηση: «κουμάντο εδώ κάνουμε εμείς και κάτσε φρόνιμα». Και όντως έκατσε φρόνιμα. Βρείτε τον και ρωτήστε τον να σας τα πει.

Όλοι ασέλγησαν στην ΕΡΤ. Η δημόσια τηλεόραση ξεκίνησε ως μια παρθένα κόρη, και στο τέλος κατάντησε πόρνη. Όλοι υπήρξαν πελάτες της.

Την ΕΡΤ δεν την έκλεισε κανείς. ΠΕΘΑΝΕ. Από αλλεπάλληλους βιασμούς.

ΟΛΩΝ.

Φώναζε η καημένη SOS, αλλά δεν την άκουγε κανείς.


Πηγή:www.capital.gr

Ασχολίαστο.