Συνεχίζοντας, με καλοπροαίρετη διάθεση πάντα, να αναφέρω ότι διαχρονικά το Ακρόπολις δεν έχασε τον σκληροτράχηλο χαρακτήρα του, όσο μικρό κι αν έγινε.
Παρατηρήστε πόσες εγκαταλείψεις θα έχει και φέτος στο τέλος του αγώνα.
Κι εγώ θα γούσταρα να ανέβω στο Χάνι της Γραβιάς, στα έλατα του Δροσοχωρίου ή να παρακολουθήσω μία υπερειδική στη Λιλαία, αλλά δυστυχώς, από ό,τι φαίνεται αυτές οι (ρομαντικές για κάποιους) εποχές έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Στα πλαίσια της φιλοσοφίας του downsizing, τα ράλλυ δυστυχώς δεν θα έμεναν αλώβητα.
Για να λέμε και του στραβού το δίκιο, εμένα δεν με χαλάει που σε 40' από την Αθήνα,θα πεταχτώ για να δω μία ειδική Ακρόπολις και να επιστρέψω, σκαστός από τις οικογενειακές υποχρεώσεις.
Εμένα δεν με προβληματίζει τόσο η μορφολογία και ο χαρακτήρας των ειδικών διαδρομών (το Ακρόπολις ήταν και θα μείνει πάντα Ακρόπολις, η διοργανώτρια αρχή έχει την εμπειρία και την κρίση να διατηρήσει τον χαρακτήρα του, όσο και αν συρρικνωθεί), όσο η εμφανέστατη έλλειψη εργοστασιακών ομάδων και οδηγών-θρύλων.
Απάντηση με παράθεση
