τα σαραντάχρονα των "τροχών"

[Stamatis]

Ειχα εγκαταλειψει την αναγνωση και λογω προσωπικης αντιπαθειας στον Χατζηπαναγιωτου.
Ελαχιστες ωρες ειχα την ατυχια να βρισκεται πισω μου με παρεα σε ενα εστιατοριο και ηταν αρκετες να μου χαλασει η διαθεση.
Πομπωδης, ειρωνικος, αφοριστικος και ολα αυτα με κραυγαλεο τροπο που δεν αρμοζει σε χωρους που μοιραζεσαι με αλλους αγνωστους.
Κεφαλη τραπεζιου, παρεα κολακων η υποτελων και larger than life αραγμα εις βαρος του ατομικου χωρου των υπολοιπων.

Μια συμπεριφορα που δεν θα συγχωρουσα ουτε στον Τζακι Στιουαρτ.

Κατα τα αλλα, με το περιοδικο αυτο μαθαμε να αναβουμε φλας, να οδηγαμε ομορφα και να κατακρινουμε τους βλακες.
Θα ελεγε κανεις πως μας κατεβασε απο τα δεντρα και κας εβαλε στο καθισμα.
Εκει ομως φανηκε τελικα και η ελληνικη ανεπαρκεια.
Δεν εξελιχθηκε ουτε το ιδιο ικανα ωστε να μας προχωρησει στο εμπομενο σταδιο.
Οπως λεει και ενας καλος φιλος: τον προλαβε η "επιτυχια".

Οκ, καλο μνημοσυνο καναμε, ας θυμηθουμε ομως τα καλα του και ας κρατησουμε αυτα.