Πεζός στην Ελλάδα: ένα σύντομο ανέκδοτο
Η πρώτη μου, ενδιαφέρουσα εμπειρία με τα παλικάρια της ομάδας Ζήτα (τότε δεν υπήρχε η ομάδα ΔΙΑΣ) ήταν κάπου εκεί στις αρχές αυτής της δεκαετίας.
Η λεωφόρος Βασιλίσσης Όλγας μπροστά από το Ζάππειο, έχει δύο αφύλακτες διαβάσεις πεζών.
Οι διαβάσεις αυτές υπάρχουν για να διευκολύνονται οι επισκέπτες του πάρκου και
κυρίως οι τουρίστες, καθώς εκεί απΆ έξω παρκάρουν τα πούλμαν που μεταφέρουν τους επισκέπτες του Ζαππείου και του Καλλιμάρμαρου.
Μια ωραία μέρα λοιπόν, οδηγώ με λογική ταχύτητα τη μοτοσικλέτα μου επί της Βασιλίσσης Όλγας και, βλέποντας τη διάβαση και κάποιους έτοιμους να διασχίσουν τη λεωφόρο, επιβραδύνω με σκοπό να σταματήσω μπροστά της.
Ξαφνικά, ακούω από πίσω μου, μπινελίκια! Χοντρά μπινελίκια.
Και με προσπερνούν με ταχύτητα δυο Ζητάδες πάνω στις μοτοσικλέτες τους, ουρλιάζοντας και βρίζοντας που θα έπεφταν επάνω μου, επειδή σταμάτησα.
Τη συμπεριφορά των ανδρών της ελληνικής αστυνομίας και την
περιφρόνησή τους στους νόμους (και ειδικά τον πολύπαθο ΚΟΚ) θα τη συζητήσουμε μια άλλη φορά.
Σήμερα θα δούμε γιατί είναι τόσο μεγάλη δυστυχία να είσαι πεζός στην Αθήνα,
την πόλη που μισεί οτιδήποτε μη εποχούμενο.
Ο Έλληνας
αγαπάει το αυτοκίνητό του.
Δεν είναι μόνο η διάσταση του status symbol που έχει, ούτε η προφανής ιδιότητα της πρακτικότητας που σήμαινε κάποτε η κατοχή ΙΧ, προτού γίνει τόσο ακριβό σπορ.
Ο Έλληνας αγαπάει το αυτοκίνητο
επειδή μισεί οτιδήποτε απαιτεί φυσικό κάματο.
ΚατΆ επέκταση, μισεί
οτιδήποτε τον αναγκάζει να περπατάει: την πεζοδρόμηση του ιστορικού κέντρου, τα ίδια τα πεζοδρόμια (γιΆ αυτό και τα μετατρέπει σε πάρκινγκ), τις σκάλες.
Έχω δει μίνι επανάσταση να ξεσπάει σε σταθμό του μετρό, επειδή για μερικά λεπτά ακινητοποιήθηκε από βλάβη η κυλιόμενη κλίμακα και οι επιβάτες αναγκάζονταν να ανεβούν περπατώντας 32 σκαλιά...
Και επειδή μισεί να περπατά, λογικό είναι να περιφρονεί όσους το κάνουν.
Και μαζί, να περιφρονεί και όλα τα εργαλεία που τους διευκολύνουν.
ΓιΆ αυτό στην Αθήνα και τις περισσότερες ελληνικές πόλεις,
οι διαβάσεις πεζών δεν αξίζουν ούτε τη μπογιά που χρειάστηκε για να τις βάψουν.
Μαζί τους απαξιώνονται επίσης, οι διαβάσεις στα φανάρια, όταν οι οδηγοί βλέπουν ότι τον δρόμο δεν διασχίζει άλλο αυτοκίνητο (οι πεζοί μπορούν να περιμένουν), οι πεζόδρομοι, οι δρόμοι ήπιας κυκλοφορίας και ό,τι άλλο προορίζεται για μη αυτοκινητιστική χρήση.
Ο τουριστικός οδηγός του
Lonely Planet, ενός μεγάλου ταξιδιωτικού οργανισμού με παγκόσμια φήμη, αναφερόμενος στην Αθήνα, γράφει επί λέξει:
«Στην Αθήνα οι διαβάσεις πεζών είναι διακοσμητικές. Μη σας περάσει από το μυαλό ότι μόλις βάλετε το πόδι σας επάνω τους, τα αυτοκίνητα θα κοκαλώσουν. Το πιθανότερο είναι ότι θα περάσουν ίντσες από τα πόδια σας και οι οδηγοί θα σας φιλοδωρήσουν με τη χαρακτηριστική μούντζα και βρισιές που δεν θέλετε να σας μεταφράσουν...».
Η αλήθεια είναι ότι, όσο το αυτοκίνητο ακριβαίνει, στην απόκτηση και τη συντήρησή του, τόσο οι άνθρωποι καταλαβαίνουν ότι το να περπατήσεις πέντε χιλιόμετρα δεν είναι ο δέκατος τρίτος άθλος του Ηρακλέους.
Δείχνουν να καταλαβαίνουν επίσης, ότι η Αθήνα δε χωράει άλλα αυτοκίνητα. Ούτε μηχανάκια.
Ποδήλατα και πεζούς, ίσως. Και πάλι, πολλοί είμαστε.
Τώρα, το μόνο που μένει είναι να καταλάβει και ο Δήμος ότι για να ενθαρρύνει τους πεζούς, πρέπει να αρχίσει να κυνηγάει
όσους τους δυσκολεύουν.
Στο κέντρο μιας σύγχρονης μητρόπολης δεν έχουν πια θέση τα ιδιωτικά αυτοκίνητα.
Είναι διεθνής αντίληψη, είναι δοκιμασμένη συνταγή, είναι εγγύηση εξανθρωπισμού του άστεως.
Αν δούμε να κόβεται
καμιά κλήση σε όσους δεν σέβονται τις διαβάσεις πεζών, ίσως να είναι και μια καλή αρχή.
Κ. Φρατζεσκάκης
