Όσα Λένε & Γράφουν

[A8hnaios]

Δειτε τα Σχολια απο κατω!!!!!!

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΟΚΕΛΙΔΗΣ Πριν από 1 ημέρα
ΓΙΑΚΟΥΜΑΤΟ ΜΕ ΛΕΝΕ ΚΩΣΤΑ ΚΟΚΕΛΙΔΗ ΕΙΜΑΙ ΑΠΟ ΚΑΤΕΡΙΝΗ ΚΑΙ ΕΧΩ ΝΑ ΣΕ ΠΩ ΟΤΙ ΣΟΥ............

[Monsta]

Meth is a powerful drug Γιάννη Στουρνάρα.

Γ. Στουρνάρας: Βγήκαμε από τα χειρότερα


Την εκτίμηση ότι «έχουμε βγει από τα χειρότερα» εκφράζει ο υπουργός υπουργός Οικονομικών Γιάννης Στουρνάρας, μιλώντας στην γερμανική εφημερίδας Frankfurter Allgemeine Zeitung παραδεχόμενος, ωστόσο, ότι «έχουμε ακόμη μακρύ δρόμο μπροστά μας».


Παρά δε το γεγονός ότι όπως επισημαίνει «η ανεργία είναι ακόμα υψηλή» ο Γιάννης Στουρνάρας ερωτώμενος για την κατάσταση στην ελληνική κοινωνία, δηλώνει ότι έχει γίνει πιο ήρεμη και ότι «σε καμία περίπτωση δεν βρισκόμαστε κοντά σε κοινωνική έκρηξη».

Αναγνωρίζει, ωστόσο, ότι η κατάσταση είναι πολύ δύσκολη, «διότι οι μισθοί έχουν μειωθεί κατά πολύ και οι φόροι έχουν αυξηθεί επίσης πολύ» και προσθέτει ότι η αύξηση της ανταγωνιστικότητας δεν έχει ακόμη επηρεάσει θετικά την απασχόληση.

«Είναι οδυνηρό, διότι κατά την διάρκεια της διαδικασίας μετάβασης, δημιουργείται ανεργία και δεν έχουμε χρήματα για να δημιουργήσουμε κοινωνικό δίκτυο. Αλλά οι Έλληνες είναι υπομονετικοί. Υπάρχουν μόνο διαμαρτυρίες από τον δημόσιο τομέα. Οι προβλέψεις ότι θα καιγόταν η Αθήνα στις διαδηλώσεις δεν επιβεβαιώθηκαν. Οι άνθρωποι έχουν γίνει σιωπηλοί γιατί βλέπουν φως στην άκρη του τούνελ», σημειώνει ο κ. Στουρνάρας.

Ο υπουργός Οικονομικών επισημαίνει την ανάγκη για πολιτική σταθερότητα ως προϋπόθεση για να καταφέρει τελικά η Ελλάδα να επιστρέψει στις χρηματαγορές, γεγονός που θα αποτελέσει και απόδειξη ότι η Ελλάδα στάθηκε στα πόδια της. «Ο κυβερνητικός συνασπισμός θα πρέπει να εργαστεί για τα επόμενα τρία χρόνια προς την κατεύθυνση της επίτευξης αυτών των στόχων και να γνωρίζει ότι η δουλειά μας θα αξιολογηθεί μόλις στο τέλος της κοινοβουλευτικής περιόδου. Πιστεύω και ελπίζω στη θετική έκβαση. Μέχρι στιγμής τα πράγματα πάνε καλά» αναφέρει ο Γ. Στουρνάρας.

Σε ό,τι αφορά δε το ζήτημα των δημοσίων υπαλλήλων και των αντιδράσεων των κυβερνητικών εταίρων, τονίζει: «Δεν υπήρξαν διενέξεις, υπήρξε συζήτηση. Ο στόχος της μείωσης του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων κατά 150.000 έως το 2015 θα επιτευχθεί μέσω των συνταξιοδοτήσεων. Για κάθε πέντε υπαλλήλους που θα συνταξιοδοτούνται, θα προσλαμβάνεται ένας. Εμείς και η τρόικα, ωστόσο, θέλουμε επιπλέον να επιτύχουμε την αποχώρηση εκείνων των υπαλλήλων που δεν πληρούν τις απαιτήσεις για να υπηρετούν στον δημόσιο τομέα. Κι αυτοί είναι 15.000 στον αριθμό. Στις θέσεις τους όμως θα προσλάβουμε ίσο αριθμό νέων ανθρώπων, προκειμένου να βελτιώσουμε την ποιότητα του δημοσίου τομέα. Ένα επιπλέον βήμα θα κάνουμε, εφόσον μειώσουμε το ελάχιστο όριο ηλικίας προαγωγών. Στην ηλικιακή ομάδα μεταξύ 35 και 45 ετών έχουμε πολλούς ικανούς ανθρώπους, κι εάν μπορέσουμε να τους προωθήσουμε σε διευθυντικές θέσεις, θα δείτε απ' τη μια μέρα στην άλλη έναν εντελώς αλλαγμένο δημόσιο τομέα».


Αναφερόμενος στα σημεία στα οποία διαπιστώνεται βελτιωμένη κατάσταση, ο υπουργός Οικονομικών κάνει λόγο για επίτευξη των δύο τρίτων των δημοσιονομικών στόχων, για επιστροφή των καταθέσεων, για εξάλειψη όλων των εμποδίων στην ανταγωνιστικότητα και για σταθεροποίηση της βιομηχανικής παραγωγής και επισημαίνει ότι, εάν η τουριστική περίοδος εξελιχθεί όπως δείχνουν τα πρώτα στοιχεία, "θα μπορούσαμε σύντομα να πετύχουμε μια αλλαγή στην πραγματική οικονομία". Ερωτώμενος σχετικώς με τις προκλήσεις ενώπιον των οποίων βρίσκεται αυτή την εποχή, ο Γιάννης Στουρνάρας αναφέρει τις αποκρατικοποιήσεις και την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και επισημαίνει ότι το Δημόσιο έχει αρχίσει να αποπληρώνει τις οφειλές του. "Εφόσον ως το τέλος του έτους έχουμε αποπληρώσει το συνολικό ποσό των 8,7 δισεκατομμυρίων ευρώ, αυτό θα σημαίνει από μόνο του 1% ανάπτυξη", διευκρινίζει.

Ο δημοσιογράφος ερωτά ακόμη τον κ. Στουρνάρα εάν αιτία για την σημερινή κρίση είναι η ελλιπής ανταγωνιστικότητα ορισμένων ευρωπαϊκών χωρών ή η λιτότητα. Απαντώντας, ο υπουργός αναφέρεται ειδικά στην Ελλάδα. "Μετά την ένταξη στη νομισματική ένωση, η χώρα έκανε τραγικά λάθη. Διόγκωσε τον τομέα του Δημοσίου, γεγονός που την ίδια στιγμή επηρέασε αρνητικά το έλλειμμα του προϋπολογισμού και την ανταγωνιστικότητα. Η Ελλάδα δεν απελευθέρωσε τις αγορές και τα επαγγέλματα και υποβαθμίστηκε από την παγκόσμια αγορά. Στα δημόσια οικονομικά δημιούργησε μια φούσκα. Από το 2009 η Ελλάδα έκανε δύσκολες τομές με περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, μικρότερες δημόσιες δαπάνες και χαμηλότερο έλλειμμα.

Αν και η ανταγωνιστικότητα αποκαταστάθηκε, προκλήθηκε τεράστια ύφεση, διότι τα μέτρα προσαρμογής επιδρούν προκυκλικά. Δεν υπάρχει μηχανισμός που θα βγάλει την Ελλάδα από την ύφεση. Παρά το μειωμένο μισθολογικό κόστος ανά μονάδα, το ποσοστό ανεργίας κυμαίνεται στο 27% και το ποσοστό ανεργίας των νέων στο 56%.

Η αποκατάσταση της ανταγωνιστικότητας δεν βοήθησε την αγορά εργασίας", δηλώνει και, περιγράφοντας το επιχειρηματικό μοντέλο της Ελλάδας, κάνει λόγο για πλεονεκτήματα στον τομέα των υπηρεσιών, του τουρισμού και της μεταποίησης. "Η Ελλάδα είχε μόνο μια φούσκα στα δημόσια οικονομικά, αλλά ποτέ στην πραγματική οικονομία. Δεν είχαμε έκρηξη στις τιμές των κατοικιών ή των δανείων των τραπεζών. Τώρα πρέπει να δημιουργήσουμε κίνητρα για να εισρεύσουν επενδύσεις στις εταιρείες εκείνες που εξάγουν υπηρεσίες και αγαθά ή μπορούν να αντικαταστήσουν τις εισαγωγές. Πρέπει να ανοίξουμε τα κλειστά επαγγέλματα και να απελευθερώσουμε την αγορά", καταλήγει. Ο κ. Στουρνάρας εμφανίζεται πάντως απόλυτος σε ό,τι αφορά το ενδεχόμενο εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ. "Όλοι οι αναλυτές που ανέμεναν ότι η Ελλάδα θα εγκατέλειπε τη νομισματική ένωση, τώρα μετανιώνουν. Και παρέσυραν πολύ κόσμο να επενδύσει χρήματα στη διάλυση του ευρώ, δηλώνει, ενώ τονίζει ότι " με αυτόν τον τρόπο έχασαν χρήματα και είναι καλό που συνέβη αυτό -όταν οι ανάλγητοι κερδοσκόποι χάνουν τα χρήματά τους, σταθεροποιείται το σύστημα". Όταν δε ερωτάται αν το πρόβλημα της κρίσης θα μπορούσε να είχε λυθεί με μια μόνο επιταγή της Καγκελαρίου Μέρκελ, μιλάει για μια εικονική ιστορία. "Δεν θα το μάθουμε ποτέ. Αυτό που είναι βέβαιο είναι ότι η Ευρώπη δεν είχε μηχανισμό διάσωσης. Η περίπτωση της Ελλάδας, ως εκ τούτου, κατέληξε δυστυχώς, να είναι ένα πείραμα. Αλλά η Ευρώπη είχε στο τέλος τη θέληση και τη δύναμη να δημιουργήσει έναν μηχανισμό διάσωσης. Τώρα έχουμε μάθει το μάθημά μας. Χρειαζόμαστε οπωσδήποτε μια τραπεζική ένωση, καλύτερο συντονισμό της οικονομικής μας πολιτικής, οικονομική ανάπτυξη και ανοικτές συζητήσεις σχετικά με την αναπτυξιακή πολιτική", επισημαίνει. Διευκρινίζει πάντως ότι δεν έχει πρόβλημα με την Γερμανία, καθώς, όπως λέει, πιστεύει στις πολιτικές στρατηγικές προς αμοιβαίο όφελος και είναι πεπεισμένος ότι για κάθε πρόβλημα υπάρχει μια λύση και ένας συμβιβασμός.

https://www.protothema.gr/economy/article/?aid=276425

[Monsta]

Εις υγείας όσων θυμήθηκαν ότι τη Παρασκευή που μας πέρασε, οι κατοχικές δυνάμεις μας έσκασαν τα 6 δις για να πουλάμε επανάσταση.

[A8hnaios]

Χαράς ευαγγέλια για την αγορά ακινήτων στις ΗΠΑ. Ξαναζεί περίοδο άνθησης χάρη στα χαμηλά στεγαστικά επιτόκια. Οι μεγαλοεπενδυτές τρίβουν τα χέρια τους. Αλλά μήπως είναι το προοίμιο μιας νέας φούσκας ακινήτων;

Χαράς ευαγγέλια για την αγορά ακινήτων στις ΗΠΑ. Ξαναζεί περίοδο άνθησης χάρη στα χαμηλά στεγαστικά επιτόκια. Οι μεγαλοεπενδυτές τρίβουν τα χέρια τους. Αλλά μήπως είναι το προοίμιο μιας νέας φούσκας ακινήτων;

Η αγορά κατοικίας στις ΗΠΑ παρουσιάζει αισθητή βελτίωση. Εδώ και μερικούς μήνες οι τιμές έχουν ανέβει, τα στεγαστικά δάνεια είναι προσιτά και έτσι η ζήτηση αυξάνεται. Ιδανικές συνθήκες για μεγαλοεπενδυτές και τράπεζες.

«Όλα νοικιασμένα»

Η εικόνα θυμίζει παλιές καλές εποχές που οι μεσίτες έκαναν χρυσές δουλειές. Η αγορά στέγης γίνεται και πάλι φθηνή, οι Αμερικανοί ονειρεύονται και πάλι το δικό τους σπίτι και οι τιμές των κατοικιών αναβαίνουν λόγω ζήτησης. Στην πόλη Φένιξ της Αριζόνας για παράδειγμα, εκεί όπου το 2008 ήταν το επίκεντρο του «σεισμού» που προκάλεσε την κατάρρευση της στεγαστικής αγοράς προκαλώντας την οικονομική κρίση, σήμερα παρελαύνουν δεκάδες πιθανοί αγοραστές και ενδιαφερόμενοι για αγορά στέγης, όχι μόνο για ιδιοκατοίκηση αλλά και για εκμετάλλευση. «Σε ολόκληρη την πόλη αλλά και στα προάστια, τα σπίτια είναι πλέον νοικιασμένα» λέει ο μεσίτης Έρικ Γουόλμποτ. «Οι ενοικιαστές έχουν υπογράψει συμβόλαια μακράς μίσθωσης. Και όποιος αγοράζει κατοικία για να την εκμεταλλευτεί, κάνει μεγάλη κέρδη, όποια κι αν είναι η κατοικία, η αξία του ποσού που επένδυσε αυξάνεται μέχρι και 25%».

Ενοικίαση αντί αγορά

Η αγορά ακινήτου είναι τόσο επικερδής που προσελκύει όχι μόνο ιδιώτες και εταιρείες που θέλουν να επενδύσουν στα ακίνητα, αλλά και εισηγμένες εταιρείες στη Wall Street. Ο επενδυτικός γίγας Blackstone για παράδειγμα, έδωσε 2,5 δις δολάρια για την αγορά 16.000 σπιτιών προς ενοικίαση.

Ανάμεσα σε αυτά και κλασσικές μονοκατοικίες που μέχρι τώρα κατοικούνταν παραδοσιακά από τους ιδιοκτήτες τους. Εδώ καταγράφεται μια μεταστροφή στη αμερικανική νοοτροπία, όπως υποστηρίζει ο οικονομολόγος Λόρανς Γουάιτ. «Ο κόσμος απομακρύνθηκε από την εδραιωμένη πεποίθηση ότι η αξία της κατοικίας συνεχώς αυξάνεται. Κι αυτό συμβαίνει, τότε είναι καλύτερο να ενοικιάζεις παρά να αγοράζεις, μια που δεν ξέρεις αν η αξία του ακινήτου θα αυξηθεί. Σε κάθε περίπτωση η κρίση έδειξε ότι κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί κατά πόσο επικερδής είναι η αγορά ακινήτου».

Παιγνίδια μεγαλοεπενδυτών

Έτσι, ετοιμόρροπα σπίτια αγοράζονται από επενδυτές και hedgefonds, ανακαινίζονται και διατίθενται προς ενοικίαση. Η εταιρεία Blackstone μάλιστα κυκλοφορεί ένα διαφημιστικό φιλμ με τον τίτλο Invitation Homes με τη φράση «ευτυχισμένες οικογένειες εγκαθίστανται σε σπίτια με αγάπη ανακαινισμένα από μεγαλοεπενδυτές». Ο οικονομολόγος Λόρανς Γουάιτ δεν έχει καταρχήν αντιρρήσεις με αυτήν την εξέλιξη. Ούτως ή άλλως οι επενδυτές κάνουν πάντα το παιγνίδι τους, λέει. Βέβαια η λέξη σπεκουλαδόρος δεν αφήνει τυχαία αρνητική γεύση. Διότι τα hedgefonds δεν αρκούνται μόνο στο ενοίκιο και στην αύξηση της αξίας του ακινήτου. Ο απώτερος στόχος τους είναι τα συμβόλαια των ενοικιαστών να ομαδοποιηθούν και να χρησιμοποιηθούν για την αγορά επενδυτικών προϊόντων, με τα κέρδη, αφού αφαιρεθούν τα λειτουργικά κόστη, να πηγαίνουν στους αγοραστές των χρεογράφων.

Οι κίνδυνοι από τα χαμηλά επιτόκια

΄Ενας από τους πιο «ηχηρούς» επικριτές αυτής της τακτικής είναι ο Ντέιβιντ Στόκμαν, που επί εποχής Ρόναλντ Ρέιγκαν ήταν ο διευθυντής του γραφείου διαχείρισης και προϋπολογισμού. «Υπάρχουν τεράστιες ποσότητες χρημάτων που διοχετεύονται στην αγορά με βάση τη σπέκουλα, με στόχο το γρήγορο κέρδος» λέει. «Όταν όμως μειωθεί το περιθώριο κέρδους, οι επενδυτές εξαφανίζονται με την ίδια ταχύτητα που ήρθαν». Ο Στόκμαν δεν φοβάται να κάνει λόγο για μια νέα φούσκα ακινήτων που τροφοδοτείται από τα χαμηλά επιτόκια της Κεντρικής Τράπεζας των ΗΠΑ και που κάνουν και το όλο παιγνίδι πιο κερδοφόρο. Τη στιγμή όμως που τα επιτόκια αυξηθούν ή σταματήσει η άνοδος της αξίας της κατοικίας, τότε η ζήτηση θα καταρρεύσει και η αγορά θα εκραγεί.

Πηγή: Deutsche Welle

[Monsta]

The bigger picture...

Six years of low interest rates in search of some growth

NEVER in recent economic history have interest rates been so low for so many for so long. It is a safe bet that central banks in America, Britain, the euro zone, Japan and Switzerland will not be increasing short-term interest rates this year. Haruhiko Kuroda began his tenure at the Bank of Japan with a dramatic easing of policy on April 4th. Mark Carney, the new boss at the Bank of England, has licence to ease, too. It would be hardly surprising if rates stayed at the low levels of the past four years throughout 2014 (see chart 1). When rates were first cut to their current levels in 2008-2009, it looked like a temporary expedient; now it looks like normality.


Businesses and investors are still adjusting to this new world. Big companies have taken the opportunity to borrow in the bond markets, locking in cheap financing for years to come. But the cheap money has not led to the growth-igniting investment spree the monetary policy was designed to encourage. There are some signs of an economic revival in America. But the prospects elsewhere are bleak; EuropeΆs purchasing managersΆ index for March showed a further fall in manufacturing activity while unemployment reached 12%, the highest since euro-area data were first compiled in 1995. In such a world monetary policies are likely to stay loose—even though, in their desperate search for yield, investors are rediscovering a worrying appetite for the kind of structured debt products that many thought had disappeared for good after 2008.

A breath of air
Low rates have some clear positive economic effects. The Federal Reserve has been buying mortgage-backed bonds as a way of forcing down yields and thus reducing the cost of home ownership. On March 29th the average rate on a 30-year mortgage was just 3.57%, not far above the 3.31% reached in November, the lowest since data started to be compiled in 1971.

A lower mortgage rate puts money into homeownersΆ pockets when they refinance their loans (mortgage origination jumped by 39% to $1.75 trillion last year). It also encourages people to move. Existing-home sales were 4.66m last year, according to the National Association of Realtors, below the 5.04m recorded in 2007 but still 9% ahead of the total in 2011.

In addition, 366,000 new American homes were bought last year, the first annual sales increase since 2005. Higher sales prompted homebuilders to get busy: in February, permits for future construction reached an annualised 946,000, the most since June 2008. More construction means more jobs for builders and more sales for timber yards and brick factories.

Houses are not the only things people spend more on when borrowing is cheaper. According to Equifax, Americans took out 19.9m car loans worth $388 billion in the first 11 months of 2012; both figures were six-year highs. Total American car sales rose by 13.4% to 14.8m last year, the highest total since 2007. The number of people employed making cars remains well below the 1.1m of 2005, but it has risen from the 624,700 of 2009 to 788,100. The number of people employed processing credit transactions is the highest for almost four years.

Higher house prices have made people feel wealthier and more willing to spend. Low interest rates have also boosted share prices, with both the Dow Jones Industrial Average and the S&P 500 reaching all-time highs in March. To see this as a return of animal spirits, though, may be premature; MarchΆs data showed a sharp fall in American consumer confidence.

And untempered enthusiasms could be a danger. History offers plenty of prolonged periods of low interest rates that encouraged speculative booms, particularly in property. In Thailand in the mid-1990s a property boom fuelled by cheap dollar loans ended in devaluation and disaster. In Spain and Ireland in the early 2000s cheap euro-denominated loans resulted in another property bubble.

Excessively low rates help to create bubbles because they allow investors to ignore the cost of financing and concentrate on the capital gains if their strategy works; they let people forget risk and focus too much on reward. Encouraging the revival of a property market in the doldrums risks creating a boom that will simply lead to another bust. Bubbles may not have emerged yet. But if they do, the eventual task of returning to normal monetary policy will be made even more complicated.

This time round, the appetite for high returns that low rates are meant to bring about has been slow to arrive. Investors were so shell-shocked by the impact of the banking collapse of 2008 that they stuck to safe assets. But several years on, investors are getting more restless.

The key point is not that nominal interest rates are low. It is that, outside Japan, real (after-inflation) interest rates are negative—money stashed in a bank buys less when it comes out than it could when it went in. And not only are government-bond yields low: given the high debt-to-GDP ratios of many nations, they arenΆt even all that safe. In the joke of Jim Grant, who writes a financial newsletter, instead of offering risk-free return they offer return-free risk.

So the expectation of prolonged low real rates is, as policymakers hoped, edging investors down riskier paths. Corporate bonds were their first port of call. In 2012 investors poured $535.2 billion into bond mutual funds worldwide, the equivalent of 95% of all net inflows into mutual funds that year, according to Morningstar, a research firm. By contrast $124.7 billion flowed out of equity funds.

Clothing the naked
This demand for fixed-income investment has lowered borrowing costs for businesses. Standard & PoorΆs, a rating agency, says that yields on low-rated, or junk, bonds in Europe halved from 12% to 6% in 2012. Companies with a junk-bond single-B rating are able to borrow at a rate that is four percentage points below the post-2000 average, according to Citigroup, a bank, whereas a typical investment-grade company, ranked A, can borrow at 2.4% compared with an historical norm of 5.1%.


As a result many multinationals can borrow money more cheaply than European governments. Procter & Gamble pays 2.3% on its ten-year bonds; Italy pays 4.6%. Large companies are filling their boots accordingly: global corporate-bond issuance topped $2 trillion in 2012, the highest level since 2009 (see chart 2).

Low rates have not just made life easier for some consumers and big companies by reducing their borrowing costs. They have also allowed firms to substitute debt for equity. This usually boosts earnings per share, which makes it an attractive choice for executives motivated by share options. American companies spent around $400 billion last year buying back their own shares, the equivalent of 2.6% of GDP. British ones spent 3.1% of GDP the same way. The trend has continued in 2013. By March 7th, $111.6 billion of American share buy-back programmes had been announced, a 96% increase on the same period in the previous year, according to Thomson Reuters.

Easy money also lets you buy other companies. In 2007 America saw $1.6 trillion in mergers and acquisitions, part of a world total of $4.6 trillion, according to Dealogic, a data provider. The worldΆs 2013 total for takeovers was just $2.7 trillion; in America the market has been bumping along at or below $1 trillion a year.

Now that may be changing. Dell, a personal-computer company, announced a management buy-out, only to face the prospect of competing bids from Blackstone, a private-equity group, and Carl Icahn, a well-known investor. American Airlines and US Airways have announced a merger. In February a consortium including Warren Buffett of Berkshire Hathaway and 3G, a Brazilian private-equity group, bid $28 billion for H.J. Heinz, a foods giant.

These high-profile takeovers and the strong level of buy-backs may be a sign of greater corporate confidence—particularly in America. But it could also be a sign that companies are finding it hard to increase profits organically by selling more goods, or improving margins. By end-March the S&P 500 was up by 11.4% on the previous year. But first-quarter profits were expected to be just 1.3% higher, according to Société Générale, an investment bank.

Another sign that growth may not be wholesome is the revival of the asset-backed security. When Americans borrow money to buy a car or a house, their debts are often repackaged as the backing for a bond. Before 2007 investors believed that such bonds were safe investments because large numbers of car buyers and homeowners were unlikely to default at once. But low—“subprime”—credit standards made default more likely. When the penny dropped, the prices of subprime securities plummeted.

So far this year $5.7 billion of subprime car loans have been issued, a 30% increase on last year. And there has also been a revival in the issuance of collateralised loan obligations (CLOs). These act like mutual funds, buying a portfolio of loans and then selling portions of the portfolio (tranches) to investors. The different tranches reflect the different risks; the riskiest portions bear the first loss if the loans default. In the first quarter of 2013 CLO issuance reached $27 billion, half the entire total for 2012—around the levels of 2007, and higher than many would have imagined in the days after the crisis, when CLO was a dirty word.

A further sign of an appetite for financial risk is the willingness of investors to buy loans with minimal protection in the case of a deterioration in the debtorΆs financial position—so-called covenant-lite loans. More than half of loans sold to non-bank lenders in January were covenant-lite, the highest proportion ever, said Morgan Stanley, a bank. Leveraged loans (those made to highly indebted borrowers) have also bounced back; issuance in the first quarter of 2013 was a record $286.6 billion, according to Thomson Reuters.

The turn
Another product to regain popularity is the commercial mortgage-backed security. J.P. Morgan has raised its forecast for issuance this year to $70 billion, compared with $45 billion last year, citing high investor demand and confidence that the property market is recovering. Typically, property performs well when rental yields (currently around 5.8%) are high relative to the cost of finance.

It would be better if low rates encouraged companies to put their money to work by building new factories and employing more workers. Companies certainly have the cash. American firms are sitting on around $1.8 trillion, European ones some ¤1 trillion ($1.5 trillion).


In theory, low rates should persuade companies to boost investment. Businesses keep lists of projects they might want to finance based on their expected returns. Whether they proceed with the project will depend on how impressively the expected return exceeds the cost of financing them. The lower the cost of borrowing, the lower the hurdle a projectΆs rate of return has to surmount. In practice investment, as a proportion of GDP, is lower than it was before the crisis in America, Britain and the euro area (see chart 3).

In America there are some signs that, as with the housing market, a recovery is beginning. Non-residential fixed investment picked up sharply in the fourth quarter of 2012, after a fall in the third; for the year as a whole, investment increased by 8%, following an 8.6% rise in 2011.

The rules of the game
Business sentiment may still be feeling the effects of the confidence-sapping political shenanigans over AmericaΆs fiscal position. Lingering worries over the break-up of the euro zone donΆt help. With the outlook for economic growth still cloudy, it is hardly surprising that companies will be cautious about rushing into investment plans. “If you announce a big investment plan at the moment, everybody will suck their teeth and talk about a brave decision,” says John Grout of the Association of Corporate Treasurers in Britain.

Companies have to worry about a lot of factors before approving a long-term project: the balance of supply and demand in their industry, the regulatory and political backdrop, the availability of skilled employees. “Interest rates are not a significant factor in our decision-making on investment because interest expense is only a small proportion of our cost base,” says Ulf Quellmann, global head of Treasury at Rio Tinto, a mining group. Hurdle rates for investment projects change slowly. Eric Elzvik, the chief financial officer of ABB, a Swiss engineering giant, says the group has not materially altered its hurdle rate over the past three to four years.

This is no surprise to people watching Japan, where nominal interest rates have been near zero for a decade (although real rates are positive) and the absolute level of investment is no higher, in real terms, than it was in 1997. “Corporations have been caught in too many cycles where they invested in anticipation of domestic growth that never happened,” says Richard Katz, who writes the Oriental Economist newsletter. Businesses do not invest because the economy is weak; the economy stays weak because businesses do not invest. Hence Mr KurodaΆs attempt to shock the system.

One reason for the reluctance of multinationals to invest their cash may be precautionary. After Lehman Brothers collapsed in the autumn of 2008, the bank funding market dried up—a nasty shock for businesses. And unlike their bigger brethren, small and medium-sized companies cannot turn to the bond markets when banks keep their doors closed. In the euro area, bank loans to businesses fell by 0.4% in the year to February. In January only 1% of European banks said that their credit standard for loans to small businesses had eased, compared with 12% that said standards had been tightened.

Richard Raeburn of the European Association of Corporate Treasurers says that, for smaller companies, any benefit from low official rates has been almost totally offset by higher lending margins charged by banks. This complaint is loudest in Hungary, Spain, Poland and France.


Even where companies are increasing their capital expenditure, they may not be doing so at home. Emerging economies have grown faster than developed ones through the crisis and rich-world companies have shifted their investments accordingly. Standard & PoorΆs calculates that European companies placed 42% of their investment outside the continent in 2012, compared with 28% in 2007.

And there are some areas where the effect of low rates is unambiguously negative. A final-salary pension is a promise to make a series of future payments, just like a bond. Accounting rules therefore use bond yields to value the future liability; lower bond yields increase the cost of the pension promise. A pension pot thus buys a much smaller income these days.

The result is that corporate pension funds are running fast just to stay in the same place. Despite a good year for stockmarkets in 2012, the final-salary pension funds of American companies in the S&P 1500 finished the year with their highest deficit ever: $557 billion. This despite contributing $60 billion to schemes during the year (up from $43 billion in 2008).

The old and the young
In Britain, the National Association of Pension Funds estimates that, by driving bond yields down, quantitative easing had by 2012 increased pension deficits by £90 billion. The strain on corporate finances caused private-sector final-salary pension schemes to close at a record rate last year.

Insurance companies face a similar issue. The return they get from investing money taken in as premiums before it is paid out as claims is a crucial part of their income. Tidjane Thiam, chief executive of Prudential, a British life insurer, says that long-term bond yields of just 2% are scant reward for investors; the company has changed its business model to focus more on income from underwriting and from managing money for third parties. Colin Simpson, an insurance analyst at Goldman Sachs, points out that general insurance companies have been lucky; the period of low rates has coincided with the absence of claims on the scale of those generated by Hurricane Katrina in 2005. Such luck can turn.

Despite the problems for some sectors, and the inability, so far, of low rates to make life better for small and medium-sized companies, it seems highly unlikely that any of the big rich-world central banks will tighten monetary policy in the near future. The risk of sending the economy back into recession is too great. The way in which investors and the corporate sector take advantage of those low rates will set the tone for the developed economy in the next few years. There may not be blood but there will almost certainly be bubbles.

https://www.economist.com/news/brief...-they-have-yet

[Monsta]

Η άλλη φούσκα που έσκασε...

Η «φούσκα» των φωτοβολταϊκών και η… πελατεία

Την περασμένη Πέμπτη το Ινστιτούτο Ενέργειας ΝΑ Ευρώπης, πραγματοποίησε μια ειδική εκδήλωση την βιωσιμότητα των επενδύσεων ΑΠΕ. Από τις παρεμβάσεις, εμείς θα μείνουμε σε αυτήν του καθηγητή του ΕΜΠ Παντελή Κάπρου, ο οποίος διετέλεσε πρώτος πρόεδρος της Ρυθμιστικής Αρχής Ενέργειας, ενώ το εργαστήριό του έχει συντάξει την έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής με τις προοπτικές των ΑΠΕ στην ΕΕ και τη συνεισφορά τους στο ενεργειακό ισοζύγιο.

Ο κ. Κάπρος, τόνισε ιδιαίτερα τον λανθασμένο τρόπο με τον οποίο προωθήθηκαν τα φωτοβολταϊκά , ενώ χαρακτήρισε ως ανεπίτρεπτη την μεταφορά του επιπλέον κόστους στους καταναλωτές, ιδίως όταν αυτό είναι απόρροια κακών κυβερνητικών χειρισμών του παρελθόντος. Ο ίδιος, δεν δίστασε να χαρακτηρίσει λαϊκιστικές τις πολιτικές που εφάρμοσαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις για τις ΑΠΕ και ιδίως στα φωτοβολταϊκά. Προσφέρθηκαν υψηλότατες εγγυημένες τιμές και δεν τέθηκαν όρια, με αποτέλεσμα ντο υψηλότατο έλλειμμα στον ειδικό λογαριασμό που τηρεί ο Λειτουργός της Αγοράς. Πάντως εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα, δύσκολα θα βρεθεί λύση που να ικανοποιεί όλες τις πλευρές. Δηλαδή παραγωγούς και καταναλωτές. Αυτό που χρειάζεται σύμφωνα με τον καθηγητή, είναι μια εκ βάθρων αναθεώρηση του τρόπου υπολογισμού της τιμή χονδρικής, τυ ημερήσιου ενεργειακού προγραμματισμού σε συνδυασμό με κατάργηση των αδειών παραγωγής.

Ο λόγος που παραθέτουμε τα παραπάνω, είναι ότι ο κ. Κάπρος εδώ και 7 περίπου χρόνια είχε προβλέψει την κατάσταση και είχε προειδοποιήσει, κάνοντας ρεαλιστικούς υπολογισμούς για το ύψος του τέλους με το οποίο θα επιβαρυνθούν οι καταναλωτές προκειμένου να πληρώνονται οι ΑΠΕ.

Ποιος όμως να τον ακούσει, όταν η εκλογική πελατεία διψούσε για «επενδύσεις» που θα απέδιδαν σταθερά 30 και 35% το χρόνο χωρίς ρίσκο και κυρίως χωρίς δουλειά.

https://rizopoulospost.com/i-fouska-...#axzz2SVtEk460

[Monsta]

Στο νησί όπου η αναπηρία είχε χτυπήσει κόκκινο (1/3 αναπηρική σύνταξη), όπου το ΠΑΣΟΚ είχε 65%, όπου οι επιδοτήσεις ήταν οι ψηλότερες ανά κάτοικο σε όλη την Ευρώπη, όπου τα αγροκτήματα της Κρήτης ήταν μεγαλύτερα από το μέγεθος ολόκληρου του νησιού...

Αυτά "ξέχασε" να τα αναφέρει ο αρθρογράφος. Άρα φταίει η Μέρκελ.

Λασίθι: Στην πυρά αντί του Ιούδα, η Μέρκελ




Είναι έθιμο χρόνων στην Κρήτη, την Ανάσταση, να βάζουν φωτιά σε ομοίωμα του Ιούδα. Φέτος, τα πράγματα ήταν διαφορετικά σε ένα χωριό του Λασιθίου. Φέτος, στην πυρά έπεσε η Άνγκελα Μέρκελ!
Συνέβη στο Καβούσι Λασιθίου, σύμφωνα με το cretalive.gr.

Φέτος, οι κάτοικοι κρέμασαν το ομοίωμα, αλλά στο κεφάλι κόλλησαν μια φωτογραφία της Γερμανίδας καγκελαρίου και στην πορτοκαλί μπλούζα έγραψαν «Μέρκελ, Ιούδα».

No hope. Μέρκελ, τράβα τη πρίζα να τελειώνουμε. Ούτε ρεύμα να δουλέψουν τα a/c φέτος το καλοκαίρι.

[Monsta]

Οι θυμωμένοι

Του Αλέξη Παπαχελά

Ένα σημαντικό κομμάτι των συμπολιτών μας έχει οχυρωθεί σε ένα πολιτισμικό και πολιτικό περιθώριο. Εκεί τους έσπρωξε η κρίση αλλά και ο ανεξέλεγκτος θυμός εναντίον ενός πολιτικού συστήματος που δεν τήρησε το «συμβόλαιο» που είχε για δεκαετίες μαζί τους. Οι περισσότεροι από αυτούς τους ανθρώπους ανήκαν, ακόμη και πριν από λίγα χρόνια, στον κορμό της μεγάλης κεντροδεξιάς παράταξης. Μιλάμε για νοικοκυραίους, συντηρητικούς ανθρώπους, οι οποίοι είχαν οριακές απόψεις για διάφορα κοινωνικά ζητήματα, αλλά δεν ξέφευγαν ποτέ από τα όρια μιας αστικής δημοκρατίας. Ανάμεσά τους έβρισκες πάντοτε στρατιωτικούς, αστυνομικούς, δικαστικούς, αλλά και μικροεμπόρους. Η Ν.Δ. τους έχασε από πελάτες, γιατί πολλοί εξ αυτών ανέβηκαν στα «αντιμνημονιακά κεραμίδια» μαζί με το κόμμα τους, αλλά παρέμειναν εκεί μετά τη μεταστροφή του κ. Σαμαρά.

Τώρα είναι πολύ θυμωμένοι, αν όχι ποτισμένοι με μίσος για την αστική δημοκρατία, αλλά και με βαθιά προσήλωση σε διάφορες απίθανες θεωρίες συνωμοσίας. Για να είμαστε ακριβείς, οι θεωρίες συνωμοσίας έχουν υποκαταστήσει το δικό τους σύστημα αξιών και συνιστούν τα μοναδικά εργαλεία ανάλυσης της κρίσης. Τα παιδιά νιώθουν μάλιστα απελευθερωμένα γιατί αντλούν την ενημέρωσή τους από ένα σκοτεινό τμήμα του Διαδικτύου, εκεί όπου αποθεώνονται οι σχετικές θεωρίες και τα πάντα εξηγούνται μέσα από διαβολικά σχήματα καταδίωξης του ελληνισμού. Ο ανεξέλεγκτος θυμός και η πλήρης βεβαιότητα πως «τώρα πια ξέρουμε πολύ καλά τι παίζεται» έχουν οδηγήσει αυτόν τον κόσμο πολύ πέραν της αντιμνημονιακής υστερίας.

Είναι σημαντικό για το μέλλον της χώρας να ξανακερδίσουμε αυτόν τον κόσμο. Είναι ανόητοι και απελπιστικά υπερόπτες εκείνοι που απλά τον σνομπάρουν και μιλούν με απαξία γιΆ αυτόν. Στο κάτω κάτω ευθύνη για την πορεία του έχουν σε μεγάλο βαθμό οι πολιτικοί μας. Η λουμπενοποίηση ενός τμήματος της Δεξιάς ξεκίνησε πολύ πριν από το Μνημόνιο, όταν κάποιοι αποφάσισαν ότι αντί για την Κεντροδεξιά των Ράλλη, Αβέρωφ, Τσάτσου, Κανελλόπουλου έπρεπε η Ν.Δ. να μιμηθεί το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα και να απευθυνθεί στον χαμηλότερο κοινό παρονομαστή των νοικοκυραίων. Ξέχασαν οι κεντροδεξιοί επίγονοι πως ένας λαός πάει μπροστά όταν του θέτεις φιλόδοξους στόχους, όχι όταν τον υπνωτίζεις με εκείνο το «η Ελλαδίτσα μας να είναι καλά» ή όταν του καλλιεργείς επίπλαστα σύνδρομα καταδίωξης.

Η λύση δεν είναι να ταυτισθεί κανείς με τα ένστικτα του μίσους ή τις ακροδεξιές θεωρίες και μεθοδεύσεις. Αν είναι να επιλέξουν αυτοί οι άνθρωποι αυτόν τον δρόμο θα ακολουθήσουν τους Ταλιμπάν, τους πραγματικούς αντισυστημικούς ευαγγελιστές. Οχι, θέλει δουλειά, συζήτηση και μεγάλη προσπάθεια να τους πείσουμε πως το μίσος δεν αποτελεί λύση για την πατρίδα και πως ο άκριτος εθνικισμός οδηγεί στην εθνική καταστροφή. Εχουμε όλοι ρόλο σε αυτήν την προσπάθεια: το κράτος που ευτυχώς επιβάλλει πλέον τον νόμο και την τάξη αντί να απουσιάζει από τις γειτονιές μας, η Εκκλησία που μπορεί και «μιλάει» στην ψυχή τους, οι πολιτικοί, τα μέσα ενημέρωσης, οι τοπικές κοινωνίες, ο καθένας μας ως γείτονας ή φίλος. Δεν θα είναι εύκολη υπόθεση. Μέσα στον θυμό τους μας βλέπουν όλους ως κομμάτι ενός «συστήματος» ή μιας μεγάλης συνωμοσίας. Παραξενεύονται, μάλιστα, όταν αντιλαμβάνονται πως αγαπάμε αυτόν τον τόπο, πως η γαλανόλευκη στο απόμακρο εκκλησάκι σε έναν βράχο στο Αιγαίο μάς «μιλάει» όσο κανένα άλλο σύμβολο, πως κρατιόμαστε κι εμείς με νύχια και με δόντια από τα «σκοινιά της παράδοσης» τις δύσκολες αυτές μέρες. Μερικοί ισχυρίζονται πως είναι αργά για να ξανακερδίσουμε αυτόν τον κόσμο γιατί έχει μπει πολύ δηλητήριο στις φλέβες του. Ενδεχομένως να έχουν δίκιο. Πρέπει, όμως, να δώσουμε τη μάχη και να μην τον χαρίσουμε με ευκολία ή ελιτίστικη υπεροψία σε κανέναν απολύτως...

https://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_...05/2013_497291

[PANOS-E60]

αυτη ειδκά η παραγραφος αξίζει πολλή προσοχη

Είναι σημαντικό για το μέλλον της χώρας να ξανακερδίσουμε αυτόν τον κόσμο. Είναι ανόητοι και απελπιστικά υπερόπτες εκείνοι που απλά τον σνομπάρουν και μιλούν με απαξία γιΆ αυτόν. Στο κάτω κάτω ευθύνη για την πορεία του έχουν σε μεγάλο βαθμό οι πολιτικοί μας. Η λουμπενοποίηση ενός τμήματος της Δεξιάς ξεκίνησε πολύ πριν από το Μνημόνιο, όταν κάποιοι αποφάσισαν ότι αντί για την Κεντροδεξιά των Ράλλη, Αβέρωφ, Τσάτσου, Κανελλόπουλου έπρεπε η Ν.Δ. να μιμηθεί το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα και να απευθυνθεί στον χαμηλότερο κοινό παρονομαστή των νοικοκυραίων. Ξέχασαν οι κεντροδεξιοί επίγονοι πως ένας λαός πάει μπροστά όταν του θέτεις φιλόδοξους στόχους, όχι όταν τον υπνωτίζεις με εκείνο το «η Ελλαδίτσα μας να είναι καλά» ή όταν του καλλιεργείς επίπλαστα σύνδρομα καταδίωξης.

[Monsta]

Μερικές διαφορές σχετικά με το συνταξιοδοτικό πρόγραμμα Ελλάδας / ΗΠΑ. Εγγυημένα lulz


1. Ο εργαζόμενος πληρώνει το 6,2% του εισοδήματός του και άλλο τόσο ο εργοδότης, σύνολο δλδ στο κράτος 12.4% μέχρι και τα $113.700 εισόδημα (Ελλάδα: στο ΙΚΑ συνολικώς είναι 44,6%...)

2. Οι αυτοαπασχολούμενοι, πολύ λογικώς, εισφέρουν το 12,4% του εισοδήματός τους, δηλαδή εισφέρουν τόσο το τμήμα των εργαζομένων όσο και του εργοδότη...
(Ελλάδα: στον ΟΑΕΕ, η εισφορά μπορεί να κυμαίνεται από πχ 1% αν ο ελεύθερος επαγγελματίας βγάζει ...45.000 τον μήνα έως ΑΠΕΙΡΟ % αν είναι από τους άτυχους που δεν βγάζει τίποτε, αλλά εξακολουθεί να είναι μέτοχος σε ΕΠΕ πχ)

3. Η σύνταξη στις ΗΠΑ υπολογίζεται με βάση τα 35 χρόνια όπου είχες το μεγαλύτερο εισόδημα. Αν δεν έχεις πληρώσει 35 χρόνια, υπολογίζονται όσα έχεις πληρώσει και τα υπόλοιπα μέχρι τα 35 υπολογίζονται με 0. (Ελλάδα: εδώ υπολογίζονται χμμ... άστα καλύτερα!)

4. Ο χρόνος πλήρους συνταξιοδοτήσεως άρχισε να αυξάνει από τα 65 στα 67, αλλά πολύ λογικά με βάση το ΕΤΟΣ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ και όχι το έτος συνταξιοδοτήσεως, πράγμα που στέλνει πολλούς να τρέχουν να συνταξιοδοτηθούν νωρίτερα (Αμερικανάκια vs εξυπνάκηδες Ελληνάρες....όχι παίζουμε!)

5. Αν καθυστερήσεις να πάρεις σύνταξη, αυτή αυξάνεται κατά 8% για κάθε έτος που καθυστερείς να πάρεις, μέχρι τα 70.

6. Αν πάρεις πολύ νωρίς σύνταξη και ζήσεις πάρα πολύ, τότε κινδυνεύεις να σου τελειώσει το συνταξιοδοτικό κεφάλαιο: Δεν επιδοτούνται οι έξυπνοι που παίρνουν νωρίς σύνταξη...


https://money.msn.com/retirement/10-...-facts-to-know