Soldiers coming home to unsuspecting families

[Azurius]

Συγνώμη που θα γίνω ο μ@λ@κ@ς της παρέας αλλά ξόδεψα 10 λεπτά απο τη ζωή μου για να δω τους Αμερικλάνους στρατιώτες να γυρνάνε και τα παιδάκια και οι γυναίκες τους να κλαίνε απο συγκίνηση. ΟΚ θα το δεχόμουν αλλά όχι έτσι. Αυτά τα βιντεάκια με τις επικές συγκινητικές στιγμές υποδοχής ειδικά για αυτό τον λαό με αφήνουν παγερά αδιάφορο. Και όλα για την επιστροφή τους απο το Ιράκ εκτός απο κανα δυο αποσπάσματα. Τα παιδάκια του Αφγανού, του Ιρακινού, του Ιρανού και γω δεν ξέρω ποιανού άλλου τι θα υποδεχτούν; Θα μου πείτε "Έλα ρε μεγάλε πόλεμος χωρίς θύματα δε γίνεται". Accepted. Αλλά αυτή Αμερικλάνικη υπερδύναμη δεν διακρίνει μαχητές και άμαχους. Θα μου ξαναπείτε "Άσε μας ρε Στελάκη, γιατί αυτοί λίγα έκαναν;" Και πάλι accepted. Αυτοί όμως δεν πήγαν στην άλλη μεριά του κόσμου και καλά για να αποκαταστήσουν τη Δημοκρατία και την σταθερότητα στην περιοχή. Ενώ οι Αμερικλάνοι παντού. Μy ass ήρωες. Sorry ξαδερφάκι, είσαι αίμα μου και σε έχω ψηλά και το ξέρεις. Φέρε τον εαυτό σου όμως μια φορά στη θέση του Αμερικλάνου που κάνει ένα χρόνο να δει την οικογένειά του και μετά στη θέση του Αφγανού, Ιρακινού, Ιρανού που κάποιος @!#$!@ απο την άλλη άκρη του πήρε ό,τι πιο πολυτιμότερο είχε και δεν πρόκειται να το ξαναδεί. Για οποιοδήποτε άλλο στρατιώτη παίζει και να με άγγιζε. Γι αυτή τη !@#όρατσα ούτε που με αγγίζει. Και για να καταλάβετε τι εννοώ δείτε και την άλλη πλευρά.

Hey Dad, I know what you did last year!!!!



Ξέρω οτι είναι προσβλητικό και σκληρό όλο το ποστ μου, αλλά παρακαλώ να μείνει αυτούσιο απο τους mod και admin. Αν πάλι είναι τόσο προκλητικό, ας κατέβει΄.